Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 24 Μάρ 2023
Κοιμήσου Περσεφόνη
Κλίκ για μεγέθυνση










24.03.2023, 16:00

 

 
 

Ερχεται κάποια στιγμή που τα παραμύθια τελειώνουν. Παύει να τα ακούει ο κόσμος. Γίνονται μαύρα κι αποκρουστικά. Χάνεται η ψευδαίσθηση της παραμυθίας τους· η σημασία της αιτιότητας, η εμπιστοσύνη, το νόημα των λέξεων, το πρωτείο της λογικής και το ίζημα της θεωρίας.

Οποιος ζει αυτή τη στιγμή, νιώθει νοσταλγία για τους πιθήκους, υπό την αιρεσιμότητα του Αλμπέρ Καμί στην «Πτώση»: «τουλάχιστον, οι πίθηκοι δεν έχουν υστεροβουλίες». Το 2023, ο άνθρωπος που ποτέ στη ζωή του δεν έβαλε πλάτη ζητάει να βάλουν πλάτη τα θύματά του. Θέλει «να κριθεί» για να συνεχίσει να τους γυρνάει την πλάτη «με ισχυρή εντολή»· θέλει να ολοκληρώσει τη δράση και τις «δημόσιες σχέσεις» του ατζέντη που κλείνει δουλειές και πουλάει «πολιτικά και αναπτυξιακά πακέτα» στους φίλους του με το αζημίωτο· θέλει να μειώσει κι άλλο το συλλογικό πλεόνασμα.

Τους δύο προηγούμενους αιώνες, τόσο η λογική όσο και η θεωρία ουδέποτε αξίωσαν την αυθαίρετη χρησιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας, την υποταγή, την κουτοπόνηρη μεταχείριση των πολιτών, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και την πολιτική ψευδολογία.

Πουθενά κανείς, σε κανένα εγχειρίδιο οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής σκέψης ή φιλοσοφίας δεν συνάντησε τα παραπάνω σε λίστες προαπαιτούμενων της οικονομικής μεγέθυνσης και της ανόδου του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας. Κι όμως, με αυτά θέλει να παραμείνει στη θέση του ο κ. πρωθυπουργός, σπεύδοντας να ταυτίζει τις εκλογές (που ακόμα δεν τις ορίζει) με αυτό που ο ίδιος θεωρεί «αξιολόγηση» – εξαιρώντας βέβαια τον εαυτό του και μερικούς ανεπάγγελτους πολυάσχολους.

Και για να ξέρουμε τι λέμε. Ο φιλελευθερισμός μπορεί κάλλιστα να εκφράζει εχθρότητα ή και σκεπτικισμό έναντι των μηχανισμών του κράτους. Από την άλλη, όμως, στις θεσμικές και παρεμβατικές εκδοχές του, ο φιλελευθερισμός εγγυάται τις συνταγματικές βάσεις, την τυπική ισότητα των πολιτών έναντι των νόμων, την κομβική έκφραση των αστικών και πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων ως ουσιωδών συστατικών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας· με ελευθερία λόγου, πλουραλισμό και κριτική σκέψη. Οχι με μονόλογο και αυτοθαυμασμό, όχι με πλυντήρια, όχι με κομματικούς μουτζαχεντίν και, φυσικά, όχι με υπουργούς κυλιόμενων καλαθιών φτώχειας και… ξαρμύρισης του μπακαλιάρου.

Κάποια στιγμή, ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ είχε γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Κυβερνώντας τον κόσμο - Η ιστορία μιας ιδέας» (εκδ. Αλεξάνδρεια). Εκεί είχε δείξει ότι μας κυβερνούν τα σπουδαία: ιδέες, αξίες, τέχνη, θυσίες... όμως, μαζί με όλα τα ενεχόμενα προπατορικά: χρήμα, απληστία, εξουσία, μίσος, μανίες. Το βιβλίο ήταν σπουδαίο γιατί έδειχνε τις αποτυχίες των καλύτερων ιδεών, με την έννοια ότι, ακόμα κι αν οι άνθρωποι γίνονται θύματά τους, δεν σημαίνει ότι θα επιθυμούσαν –εν γένει και εθελουσίως– να είναι αιώνια θύματά τους.

Οταν ο κ. πρωθυπουργός επιτίθεται σήμερα στο «βαθύ κράτος», αναβαθμίζει την πλατφόρμα του «επιτελικού κράτους» που είναι αρεστή μόνο στους προεπιλεγμένους CEO. Προσπερνάει κάθε κραυγή και επιθυμία βαθιάς ηθικής εμβέλειας (όπως θα την έλεγε ο Μπρεχτ) και, σταθερά, δείχνει τους άλλους ως υπαίτιους της κάθε κόλασης που «του έτυχε».

Το σκεπτικό του είναι η μέθοδος Τομάζι ντι Λαμπεντούζα στον «Γατόπαρδο»: «να αλλάξουν όλα, χωρίς να αλλάξει τίποτα». Αρκεί να δείχνει πως θέλει να αλλάξει ό,τι επιλέγει να μείνει αναλλοίωτο. Με υψηλό κόστος, με αδιαφάνεια, χωρίς λογοδοσία, με χαμηλά πρότυπα ασφάλειας, όταν είναι να διευκολύνει τον παρασιτισμό, τη διαφθορά και τη διαπλοκή των «ημετέρων»· παρακάμπτοντας θεσμούς και αρχές και δρώντας στα όρια της νομιμοφάνειας όταν θέλει να ευνοήσει τους πελάτες του.

Θεωρεί εκ των προτέρων ότι τα δημόσια αγαθά θα πρέπει να είναι ακριβά αγαθά όταν αφορούν τον ίδιο και την παρέα. Ταυτόχρονα, τα δημόσια αγαθά τα θέλει σε χαμηλή ποιότητα και μετρημένη ποσότητα όταν αφορούν τους πολλούς: τους αναλώσιμους της κάθε κακιάς ώρας, μια και οι χρήστες τους προέρχονται από τις κατηγορίες των χαμηλών εισοδημάτων.

Οταν κάνεις το όνειρό σου προϊόν τηλεπώλησης και μετατρέπεις τον πολιτικό διάλογο (και τον αντίλογο) σε εκπομπή στην οποία ξετυλίγεις τον μονόλογό σου, τότε ευτελίζεις την Πολιτική για τη χώρα σου.

Οταν λειτουργείς πλυντήριο με μπλε και πράσινους κόκους, υποθέτεις ότι κάνεις αόρατους όλους τους λεκέδες των ημερών της εξουσίας σου (μαζί με την αποτυχία του επιτελικού κράτους σου). Αλλά όταν μετατρέπεις την επιθυμία βαθιάς ηθικής εμβέλειας σε «Σχέδιο Μανχάταν» και σε «πρόβλημα συλλογικής ευτυχίας», τότε ούτε ο πλυντηριάρχης σου δεν κρύβει ότι, όντως, έχεις μετατρέψει το Μαξίμου σε μονταζιέρα.

Κι εσύ «Κοιμήσου Περσεφόνη… τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία / άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα». Συμβαίνουν αυτά. Οι γόνοι παρέλαβαν σάπιο ΟΣΕ. Δεν έγινε και κάτι σοβαρό. Θα χάσουμε το γκουβέρνο για ένα κωλοτρένο… Ενα «ατύχημα ήταν που… έτυχε επί των ημερών μας».

πηγη: https://www.efsyn.grπηγη: https://www.efsyn.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου