Με την εμφυλιοπολεμική ανακοίνωση που εξέδωσε η κυβέρνηση, επιβεβαιώνει ότι η στάση της δεν υπαγορεύεται ούτε από εκδικητικότητα, ούτε απο φανατισμό, ούτε από τύφλωση.

Πρόκειται για μια ψυχρή μεθόδευση. Την ώρα που η δυσφορία συσσωρεύεται από τα διαρκή και αλλοπρόσαλλα μέτρα για την πανδημία, το φάσμα της φτώχειας και της ανεργίας, τα σκάνδαλα των βιασμών, την καταστολή που επιβάλλει από την πρώτη μέρα που ανέλαβε, τη μη ενίσχυση του συστήματος υγείας, τη διάλυση του δημόσιου Πανεπιστήμιου, την προκλητική ενίσχυση μεγάλων εταιρειών και τη γενικευμένη επίθεση σε κάθε δημόσιο και σε αυτήν ακόμη την Ακρόπολη, αυτή την ώρα χρειάζεται ένας αντιπερισπασμός. Επιλέγει λοιπόν ένα θέμα που ξεκίνησε ως άλλη μια επίδειξη δύναμης και αυθαιρεσίας και θα καταλήξει όπως δείχνει να διχάσει τον κόσμο γύρω από ένα πεδίο ευνοϊκό για να συσπειρώσει το δεξιό και ακροδεξιό ακροατήριο που εκτιμά ότι είναι πλειοψηφικό μετά από τόσα χρόνια κρίσης, προσφυγικού, κατευθυνόμενης πληροφόρησης και απαξίωσης της αριστεράς.

Η Ελλάδα όπως έγινε χώρα πειραματόζωο περιστολής εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, περνάει στην επόμενη φάση. Γίνεται χώρα πειραματόζωο για την άρση δημοκρατικών ελευθεριών και πολιτικών δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί επί δεκαετίες. Θα γίνει η πρώτη χώρα της Ευρώπης με νεκρό απεργό πείνας. Μια χώρα που οι νόμοι θα είναι για να γράφονται κατά παραγγελία και στη συνέχεια να κουρελιάζονται από μια υπεράνω κανόνων αυταρχική και αυθαίρετη εξουσία.

Δεν είναι σίγουρο το πως θα εξελιχθεί αυτή η σύγκρουση, αφού ακόμη και το ΚΙΝΑΛ φάνηκε να αντιλαμβάνεται το επίδικο με την ανακοίνωση που έβγαλε έστω και στο παραπέντε της μοιραίας κατάληξης.

Η απόφαση ενός ανθρώπου να πεθάνει με τον αργό, οδυνηρό και βασανιστικό τρόπο της απεργίας πείνας απέναντι σε μια πάνοπλη εξουσία χρυσοκάνθαρων, έχει ένα τεράστιο ηθικό και πολιτικό βάρος. Από τη μια ένας βαρυποινίτης κατάδικος, ανίσχυρος, απομονωμένος πολιτικά, που έχει αναγορευτεί σε περίπου τον πιο ειδεχθή κακούργο όλων των εποχών, μάχεται για ένα ελάχιστο δικαίωμα με το μόνο τρόπο που έχει. Από την άλλη μια πανίσχυρη οικογενειοκρατική εξουσία, που από τα υψίπεδα των παλατιών της κραυγάζει ότι δεν εκβιάζεται από έναν ετοιμοθάνατο που ακόμη και αν διέκοπτε σήμερα την απεργία, είναι βέβαιο ότι σύντομα θα πεθάνει.

Αυτό που συμβαίνει δεν είναι αδιανόητο και δεν αφορά τη ζωή ή το θάνατο ενός κρατούμενου.

Αυτό που συμβαίνει είναι προσχεδιασμένο και αφορά την εγκατάλειψη των φιλελεύθερων προσχημάτων, την επιβολή του πιο ακραίου αυταρχισμού και την διάλυση των όποιων κοινωνικών αντιστάσεων σε κάθε πεδίο της επέλασης του μεγάλου αδερφού και της παρέας του.

Αλλά όπως η ιστορία έχει δείξει, καμία έκβαση δεν είναι προδικασμένη. Οι κοινωνίες έχουν απρόβλεπτες συμπεριφορές. Όσο και αν έχουν απαξιωθεί οι έννοιες της δικαιοσύνης, της συλλογικής δράσης, της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης, δεν σβήνονται μονοκοντυλιά οι κατακτήσεις δεκαετιών ούτε μπορούν να γυρίσουν το ρολόι 50 χρόνια πίσω, χωρίς καμία συνέπεια.

Και σκάβοντας το λάκκο των άλλων μπορεί καμιά φορά να πέσεις εσύ μέσα. 28.02.21

πηγη: http://artinews.gr