Για να επιβάλει η κυβέρνηση το αυταρχικό δόγμα «νόμος και τάξη» και ενώ το ακαδημαϊκό άσυλο έχει καταργηθεί και η αστυνομία πλέον μπορεί να επεμβαίνει στα πανεπιστήμια κατά το δοκούν και χωρίς την πρόσκληση των πρυτανικών αρχών, ψηφίζει, σε παγκόσμια πρωτοτυπία, ένα νόμο σε συνεργασία δύο υπουργείων που για πρώτη φορά στην ιστορία συνεργάζονται στην προοπτική επίλυσης των προβλημάτων της Ανώτατης Εκπαίδευσης:

Τα υπουργεία Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη, όπως σήμερα αποκαλείται το κάποτε υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Το νομοσχέδιο αυτό προβλέπει και πάλι σε παγκόσμια πρώτη τη μόνιμη εγκατάσταση αστυνομικών δυνάμεων μέσα στα πανεπιστήμια. Και επιπλέον επαναφέρει από την εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών ρυθμίσεις επιβολής… κυβερνητικών πειθαρχικών μέτρων και επιτήρησης των πανεπιστημιακών δραστηριοτήτων.

Για να νομιμοποιήσει η κυβέρνηση τον αυταρχικό νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοίδη και για να δικαιολογήσει τις αντιδημοκρατικές του ρυθμίσεις, που αφενός καταλύουν την συνταγματικά κατοχυρωμένη πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση, εκχωρώντας την αρμοδιότητα της φύλαξης των πανεπιστημίων στην αστυνομία και αφετέρου υπονομεύουν τις ακαδημαϊκές ελευθερίες, όπως η ελεύθερη έκφραση και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, επικαλείται εκτεταμένη εγκληματικότητα και ανομία στα πανεπιστήμια.

Ο πρύτανης του ΑΠΘ Νίκος Παπαιωάννου, ένας από τους ελάχιστους πρυτάνεις που υποστηρίζουν αναφανδόν τον αυταρχικό και αντιδημοκρατικό νόμο, σε άρθρο του στο Liberal με τίτλο: «Ήρθε η ώρα να φωνάξουμε τέλος στην ομηρία του τρόμου», το περιγράφει πολύ αναλυτικά: Τα πανεπιστήμια είναι χώροι εγκληματικότητας και τρομοκρατίας και εμείς οι πανεπιστημιακοί είμαστε θύματα μιας συνωμοσίας της σιωπής που καλύπτει την εγκληματικότητα. 

Κι ακόμη είμαστε όμηροι τρομοκρατικών φοιτητικών ομάδων που σπέρνουν τη βία και τον φόβο. Η κυβέρνηση της ΝΔ παρουσιάζεται ως ο αρχάγγελος της κάθαρσης που ήρθε για να απελευθερώσει τα πανεπιστήμια από το φάσμα του φόβου και από την ομηρία του τρόμου.

Ως μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας εδώ και πολλές δεκαετίες, ως πρώην πρόεδρος του ΕΣΔΕΠ, του Συλλόγου των Καθηγητών και ως πρώην Πρύτανης του ΑΠΘ και μάλιστα σε δύσκολη εποχή, με μεγάλες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εντάσεις που είχαν ως επίκεντρο το πανεπιστήμιο και αναφέρομαι στο διάστημα 2010 – 2014, δηλώνω ότι θεωρώ τους χαρακτηρισμούς που μας αποδίδονται απαξιωτικούς για το πανεπιστήμιο και ντροπιαστικούς για όλους εμάς που εδώ και δεκαετίες εργαζόμαστε και προσφέρουμε σε αυτόν τον πνευματικό χώρο.

Ούτε εμείς είμαστε μέλη κάποιας συνωμοσίας της σιωπής και όμηροι του φόβου που η κυβέρνηση της ΝΔ ήρθε για να σπάσει, ούτε βέβαια οι φοιτητές και οι φοιτήτριές μας είναι εγκληματίες και τρομοκράτες, όπως τεχνηέντως παρουσιάζονται.

Αν αυτή είναι η εγκληματικότητα που η κυβέρνηση προφασίζεται για να εφαρμόσει έναν απαράδεκτα αντιδημοκρατικό νόμο, τότε η ανάλυσή της είναι καταφανώς προσχηματική και απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα.

Προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τον αυταρχισμό του νόμου Κεραμέως - Χρυσοχοίδη και προκειμένου να νομιμοποιήσουν την ασύμμετρη, αδικαιολόγητη και υπέρμετρη βία που ασκήθηκε πρόσφατα σε βάρος φοιτητριών και φοιτητών του ΑΠΘ, μετά από ενημέρωση των εισαγγελικών αρχών από τον ίδιο τον πρύτανη, περιγράφουν το πανεπιστήμιο όπως τους βολεύει:

Σαν χώρο φόβου, ομηρίας, εγκληματικότητας και τρομοκρατίας.

Να σημειωθεί εδώ ότι μέχρι να ψηφιστεί ο νόμος Κεραμέως - Χρυσοχοίδη τα πανεπιστήμια και αναφέρομαι συγκεκριμένα στο δικό μου, στο ΑΠΘ, από όπου ξεκίνησε ο κύκλος της βίας λίγες μέρες πριν, επικρατούσαν συνθήκες απόλυτης εργασιακής ειρήνης.

Χώρια που η καραντίνα και η απουσία φοιτητριών και φοιτητών από την πανεπιστημιούπολη, προσέδιδαν σε αυτή την ειρήνη τον χαρακτήρα έως και νεκρικής σιγής…

Οι συνθήκες ειρήνης και νεκρικής σιγής διαταράχθηκαν μετά την ψήφιση του τερατώδους νόμου, με αφορμή την αυταρχική και προκλητική αντίδραση του πρύτανη του ΑΠΘ και συγγραφέα του άρθρου που εμφανίζει τα πανεπιστήμια όχι ως χώρους εκπαίδευσης και έρευνας, αλλά σαν άντρα εγκληματικότητας και ομηρίας των πανεπιστημιακών από τρομοκράτες φοιτητές.

Με την πρώτη διαμαρτυρία ομάδας 25 μόλις φοιτητών, ο πρύτανης του ΑΠΘ, χωρίς προσπάθεια διαλόγου και χωρίς προσπάθεια ειρηνικής, από μέρους των πανεπιστημιακών υπηρεσιών φύλαξης, αντιμετώπισης της κατάστασης, όπως κατ’ επανάληψη συνέβαινε με επιτυχία στο παρελθόν με την εφαρμογή σχεδίων διαχείρισης έκτακτης ανάγκης για την προστασία της δημόσιας ασφάλειας και της περιουσίας, με διάβημά του στην εισαγγελία προκάλεσε την εισβολή στο πανεπιστήμιο πανίσχυρων, πολυπληθών και πάνοπλων αστυνομικών δυνάμεων, απαρτιζόμενων από 3 διαφορετικά σώματα.

Κι αυτό απέναντι στην πολιτική διαμαρτυρία μιας ολιγομελούς ομάδας φοιτητριών και φοιτητών, τους οποίους μάλιστα στην αρχή προσπάθησαν να παρουσιάσουν ως δήθεν εξωπανεπιστημιακούς, οι οποίοι διαματρύρονταν πολιτικά απέναντι σε ένα νόμο που στερεί τη Δημοκρατία, την Αυτοδιοίκηση και την ελεύθερη έκφραση στο πανεπιστήμιο.

Η όλη μεθόδευση θυμίζει την αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Προκαλούν με το νομοθέτημά τους και τις διακηρύξεις τους οι ίδιοι την αναταραχή σε ένα ειρηνικό πανεπιστήμιο.

Στη συνέχεια πυροδοτούν τη βία, στέλνοντας αστυνομικές δυνάμεις για να καταστείλουν όχι εγκληματικές και τρομοκρατικές πράξεις εξωπανεπιστημιακών, όπως ψευδώς διαδίδουν, αλλά μια πολιτική διαμαρτυρία ολιγάριθμων φοιτητριών και φοιτητών, που συνήθως αντιμετωπίζεται ειρηνικά από τις πανεπιστημιακές υπηρεσίες φύλαξης.

Για να επικαλεστούν στη συνέχεια τη βία που οι ίδιοι προκάλεσαν εκ του μη όντος και να ασκήσουν ακραία βία για να την καταστείλουν.

Η πολιτική διαφορά και η έκφραση πολιτικής διαμαρτυρίας δεν είναι πράξεις εγκληματικές και γι’ αυτό και δεν αντιμετωπίζονται με βία και καταστολή.

Γιατί η βία φέρνει βία.

Οι ενέργειες του πρύτανη να προκαλέσει για… ψύλλου πήδημα την άσκηση βίας δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα σε εκείνους που υποστηρίζουν τη βία και την καταστολή ως μέθοδο διοίκησης ενός πανεπιστημίου.

Η αστυνομία, αν και έδειξε το πιο αποτρόπαιο πρόσωπό της, δεν κατάφερε να διασφαλίσει της εργασιακή ειρήνη.

Και οι ενέργειες του πρύτανη, με την ηχηρή απουσία του από το πεδίο της μάχης μπροστά από το κτίριο διοίκησης, σε αντίθεση με την πάγια πρακτική που ακολούθησαν οι προκάτοχοί του, απέτρεψαν την απόδοσή του στη διοίκηση όταν εκκενώθηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις.

Οι πρυτανικές πράξεις και παραλήψεις αντί να αποκαταστήσουν την εργασιακή ειρήνη, προκάλεσαν νέα και πολύ σοβαρότερη κατάληψη. Αφού σήμερα το κτίριο διοίκησης παραμένει για 5η ημέρα κατειλημμένο από εκατοντάδες φοιτήτριες και φοιτητές, οι οποίοι έχουν ως κεντρικό πολιτικό σύνθημα την κατάργηση του νόμου για τα πανεπιστήμια.

Όποιος πρύτανης νομίζει ότι διοικεί φυλακές και κρατούμενους εγκληματίες, μη αντιλαμβανόμενος την ευθύνη της διοίκησης ενός Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος και καθηγητών πανεπιστημίου και φοιτητριών και φοιτητών - εκπροσώπων της νέας γενιάς, που ήρθαν στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσουν και να χτίσουν έναν κόσμο καλύτερο, χρησιμοποιεί βία για να διοικήσει.

Κι όπως όλοι ξέρουμε, ο κύκλος της βίας όταν ανοίξει, πολύ δύσκολα κλείνει.

Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση δεν έχει να αντιμετωπίσει, όπως διαδίδει, ολιγάριθμους εγκληματίες και τρομοκράτες, αλλά ένα διαρκώς διογκούμενο τμήμα του φοιτητικού πληθυσμού, αλλά και της κοινωνίας γενικότερα, που αντιδρά στην κυβερνητική πολιτική.

Μέχρι λοιπόν η κυβέρνηση και οι συν αυτή να επιτύχουν αυτό που φαίνεται να είναι ο στόχος τους, να μας φοβίσουν για να υποκύψουμε, στα πανεπιστήμια θα έχει αναπτυχθεί ένα μεγάλο κίνημα αντίδρασης απέναντι στο νόμο της αστυνομικής βίας και του αυταρχισμού.

Αυτό που επιτυγχάνουν, προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τις ακραίες συνθήκες απομόνωσης που η πανδημία και η καραντίνα επιβάλλουν, είναι να σηκώσουν ένα μεγάλο κύμα αντίστασης απέναντι στον αναδυόμενο αυταρχισμό και στην εξελισσόμενη κυβερνητική προσπάθεια υπονόμευσης των εγγυήσεων της δημοκρατίας, όπως ορθά το θέτει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε άρθρο της, που θα πνίξει την αποτρόπαιη και αντικοινωνική προσπάθειά τους.

Η ελεύθερη έκφραση, ο πλουραλισμός των ΜΜΕ, η ελευθεροτυπία, η ακαδημαϊκή αυτοδιοίκηση και οι ακαδημαϊκές ελευθερίες που προσπαθούν να υπονομεύσουν, γίνονται οι αιτίες να ξεσηκωθεί ένα μεγάλο δημοκρατικό και προοδευτικό κίνημα απέναντι στον αυταρχισμό και τις αντιδημοκρατικές πολιτικές.

Ο νόμος δράσης - αντίδρασης θα επαληθευτεί για μια ακόμη φορά και θα αποκαταστήσει την ισορροπία στο πολιτικό εκκρεμές, που σήμερα γέρνει προς το… ακραίο δεξιό άκρο της πολιτικής αντιπαράθεσης.

*Ο Γιάννης Μυλόπουλος είναι καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης 

Πηγή: Tvxs