Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 09 Ιαν 2020
Ισνάφια και συμμορίες (Μέρος Α)
Κλίκ για μεγέθυνση
Ευάγγελος Κωνσταντέλος
02/01/2020, 09:15

Το περιστατικό της αστυνομικής αυθαιρεσίας σε βάρος του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις κυρίως από τον καλλιτεχνικό χώρο.

Από τους πρώτους που αντέδρασαν ήταν ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο οποίος στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook διαμαρτυρήθηκε για τις πρακτικές της αστυνομίας, σπεύδοντας να στηρίξει τον συνάδερφό του. Μια πρώτη παρατήρηση είναι, ότι ο ηθοποιός έπραξε το καθήκον του, να στηρίξει δηλαδή ένα μέλος της δικής του συντεχνίας, τη στιγμή μάλιστα που η κυβέρνηση και τα σώματα ασφαλείας παραβίαζαν κατάφορα τα ανθρώπινα δικαιώματα ενός πολίτη. Η στήριξη όμως σε κάποιον που είναι θύμα της κρατικής αυθαιρεσίας, δεν πρέπει να είναι μεροληπτική μόνο υπέρ κάποιου από το δικό μας σινάφι, αλλά για κάθε πολίτη που πάσχει λόγω μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης, που λυμαίνεται τη χώρα. Ο Μαρκουλάκης στήριξε τον Ινδαρέ στο γνωστό περιστατικό, στήριξε όμως και την ακροδεξιά κυβέρνηση, όταν δέχτηκε την τελευταία και μάλιστα τιμητική θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας στις βουλευτικές εκλογές του 2019. Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκε ο κ. Μαρκουλάκης στον σύντροφό του από τη Δράση, Θόδωρο Σκυλακάκη; Η υποκρισία όμως του νεοφιλελεύθερου συστήματος είναι αναμενόμενη και για επικοινωνιακούς λόγους επιβεβλημένη.

Οι συντεχνίες όμως, σε θεωρητικό επίπεδο, δεν είναι κακό πράγμα, διότι διεκδικούν από ένα ανάλγητο και απρόσωπο κράτος δικαιώματα, τα οποία χωρίς οργανωμένο τρόπο θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να εδραιωθούν. Το κακό με τις συντεχνίες είναι όταν λειτουργούν ως συμμορίες, που εξυπηρετούν ιδιοτελείς σκοπούς και μάλιστα όταν αδιαφορούν για το κοινωνικό σύνολο ή όταν μέλη τους χρησιμοποιούν τις ίδιες τις συντεχνίες, για να “συνδιαλέγονται” με το κράτος και τις κυβερνήσεις και να αποκομίζουν προσωπικά οφέλη. Με άλλα λόγια, όταν αντί να έχουν απέναντί τους το κράτος και τις κυβερνήσεις, άτομα κάποιων συντεχνιών εξυπηρετούν τους αντικοινωνικούς σκοπούς του κράτους, το οποίο θέλει τους πολίτες υποταγμένους. Παραδείγματος χάρη, το γεγονός ότι ένας ακαδημαϊκός θα εκκένωνε το Μάτι σε λιγότερο από μία ώρα επί Σύριζα, ενώ με πέντε πόντους χιόνι επί ΝΔ φταίει η κλιματική αλλαγή και η κακή μας μοίρα, δείχνει ότι μάλλον η επιστημοσύνη που του προσδίδεται τίθεται υπό αμφισβήτηση.  

Το πρόβλημα όμως δεν είναι τόσο ο ίδιος ο “επιστήμονας”, όσο η συντεχνία στην οποία ανήκει, η οποία είτε κωφεύει, είτε παραμένει σιωπηλή μπροστά στο φαινόμενο του κάθε δανδή καθηγητή, που συνδιαλέγεται με τη σημερινή κυβερνητική γελοιογραφία, διασύροντας ολόκληρη την πανεπιστημιακή κοινότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους σεισμολόγους και σεισμογράφους του νεοφιλελεύθερου παρατηρητηρίου, αλλά και με τους διεθνολόγους και πολιτικούς δήθεν επιστήμονες τουρκολόγους και σκοπιανολόγους. Η πανεπιστημιακή συντεχνία δεν τόλμησε να ψελλίσει έστω και το ελάχιστο στην πρωτοφανή απόφαση... να δοθεί χάρη στον καταχραστή πρύτανη. Όσο δραστήριοι είναι στο να αποδεικνύουν με ευγενικό και λογικοφανή τρόπο την όποια αδικία ενδεχομένως έχουν υποστεί ως συντεχνία στο παρελθόν, άλλο τόσο υποταγμένοι στους ιδιοτελείς σκοπούς της κυρίαρχης τάξης αποδεικνύονται, όταν τους ζητηθεί, παράγοντας “πολιτική” και όχι επιστημονικό λόγο.  

Γενικά, σε συντεχνίες που εκπροσωπούνται ή έχουν άμεση πρόσβαση στο δημόσιο λόγο, τα πράγματα είναι απογοητευτικά τόσο για την κοινωνία όσο και για τη δημοκρατία. Οι πολιτικοί φαίνεται να ελέγχουν ή να ελέγχονται ή να είναι μέρος κάποιων συντεχνιών, οι οποίες είναι κυρίως χρήσιμες στο κεφάλαιο και στις επιχειρηματικές ελίτ, αλλά και σε διαύλους ελέγχου και χειραγώγησης της κοινωνίας. Οι συντεχνίες των τραπεζιτών και των δημοσιογράφων είναι το βαρύ πυροβολικό της κυρίαρχης τάξης, η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν φαίνεται να είναι και τόσο σε πλήρη αρμονία μεταξύ των μελών της. Η συντεχνία των τραπεζιτών φαίνεται να είναι συμπαγής και να μην διαθέτει ιδιαίτερα προβλήματα, καθώς δείχνει να έχει χαράξει μια ενιαία γραμμή δράσης, χωρίς να υπάρχει ανάγκη κάποιο μέλος να δικαιολογεί τις πράξεις ή τους λόγους κάποιου άλλου μέλους. Έχουν “αφεντικό” τον Γιάννη Στουρνάρα και αυτό είναι αρκετό, για να τους παρέχει και κάλυψη και συνοχή. Οι τραπεζίτες, μαζί με τους εθνικούς μας εργολάβους και ευεργέτες του έθνους, αλλά και τους πολιτικούς που κατέστρεψαν τη χώρα, ξεμπλέκουν τώρα ένας ένας. Αυτό κάνει η συντεχνία ως συνομοσπονδία αλληλοεξαρτήσεων και κοινών ενδιαφερόντων. Όταν έχεις μια μικρομέγαλη ομάδα από διάφορες ελεγχόμενες συντεχνίες επιχειρηματιών, τραπεζιτών, δικαστών, πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών, κρατικών λειτουργών και τους “μικρούς πρωθυπουργούς”, για να ολοκληρωθεί η λεηλασία ενός κράτους, χρειάζεσαι και το σινάφι των δημοσιογράφων.

Οι δημοσιογράφοι έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν έναν αναίσχυντο ρόλο και μάλιστα έχουν κατηγορηθεί από διεθνείς οργανισμούς, ως ένας από τους πιο διεφθαρμένους θεσμούς στην Ελλάδα. Όταν το Documento αποκάλυψε τόσα σκάνδαλα διαφθοράς και διαπλοκής, φάνηκε ότι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, αλλά και η ίδια η συντεχνία των δημοσιογράφων αγρόν ηγόραζε από την πρωτοφανή επίθεση της κυβέρνησης σε βάρος της εφημερίδας και των εργαζομένων της. Η στήριξη από δήθεν ευαίσθητους αριστερούς και δημοκράτες δημοσιογράφους ήταν από χλιαρή μέχρι ανύπαρκτη. Η συντεχνία των δημοσιογράφων στη χειρότερη είναι υποταγμένη στο σύστημα των συντεχνιών, που διαπλέκονται και λειτουργούν αντικοινωνικά και στην καλύτερη απλά σιωπά, για να μην κακοκαρδίσει ένα σύστημα δομημένο και παραδοσιακά θεμελιωμένο με στοιχεία και νοοτροπίες από τα ισνάφια της Βυζαντινής και Οθωμανικής περιόδου.  

Είναι γεγονός, ότι ο ελληνικός λαός είναι από τους λιγότερο καλά ενημερωμένους λαούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση και για αυτό δεν ευθύνεται στην ουσία ο ίδιος αλλά τα σωματεία, οι συνεταιρισμοί, οι συνεργατισμοί, οι συντεχνίες, τα συνδικάτα, οι οργανώσεις και κυρίως οι “εκλεγμένοι” εκπρόσωποι, οι οποίοι στο όνομα της συλλογικότητας και της διεκδίκησης δικαιωμάτων εξυπηρετούν μόνο ιδιοτελείς σκοπούς και το σύστημα, που υποτίθεται ότι μάχονται. Η υποκρισία των συνδικαλιστών και των επικεφαλής συντεχνιών είναι πλέον έκδηλη. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία, ώστε να αποδείξουμε, ότι οι συντεχνίες προωθούν τους δικούς τους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας τους μετέπειτα, όταν έχουν ήδη τοποθετηθεί πιο βαθιά στο πολιτικό παιχνίδι των συμφερόντων.

Τα σινάφια ή ισνάφια είναι μικρές εστίες διαφθοράς, μικρά καρκινώματα της κοινωνίας, τα οποία ως άλλα παθογόνα τρεπονήματα βρίσκουν μόνη ικανοποίηση στην ικανότητά τους να προσβάλουν κάθε κοινωνική ή επαγγελματική συλλογικότητα μέσα στον ιστό των κοινωνικών ομάδων. Η κοινωνία τελικά δεν έχει να αντιμετωπίσει συντεχνίες και ισνάφια, αλλά επικίνδυνες και αντικοινωνικές συμμορίες, διαπλεκόμενες και αλληλοεξαρτώμενες…
https://www.koutipandoras.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου