Φυσικά, η ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού είναι αμφιλεγόμενη εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό άλλωστε καταδεικνύει και η αποχή της κοινωνίας από τις πολιτικές διαδικασίες (αποχή με καταστρεπτικά όπως βλέπουμε αποτελέσματα), αλλά και οι ίδιες οι πολιτικές ατζέντες που απομακρύνονται όλο και πιο αποφασιστικά από οράματα ευημερίας και ειρήνης. Πάντως, το να μετατρέπεις συνειδητά τις πολιτικές διαδικασίες σε φθηνό θέαμα είναι ενδεικτικό και του πώς βλέπεις κι αντιμετωπίζεις το εκλογικό σώμα. Άλλο το να χρησιμοποιείς την όποια λάμψη διαθέτει ένα πρόσωπο της τηλεόρασης (που, κακά τα ψέματα, τη διαθέτει στο επίπεδο αυτό που μιλάμε), άλλο το να ξέρεις πολύ καλά ότι η προεκλογική αυτή περίοδος θα αναλωθεί σε ατυχείς δηλώσεις και θα μετατραπεί στο τέλος σε σκετς δημοτικού σχολείου με θέμα της Πατρίδος μου η Σημαία. Ίσως όμως και αυτοί να είμαστε (για να παραφράσουμε τον Κουτσούμπα).
Τι είναι όμως αυτά τα celebrities τέλος πάντων; Πώς φτάσαμε στο σημείο να θεοποιούμε ανθρώπους που έγιναν πιο γνωστοί λόγω της δουλειάς τους; Τι παραπάνω έχει μια παρουσιάστρια της τηλεόρασης από μια καλή καρδιολόγο; Σε τι υπερέχει ένας πανελίστας από τον κρεοπώλη της γειτονιάς; Και, γιατί θα έπρεπε να τους συμπεριφερόμαστε προνομιακά; Στα εστιατόρια, για παράδειγμα, πάντα πιστεύουμε ότι είναι καλό να μας έρχονται. Οι σερβιτόροι θα στήσουν αυτί και θα έχουν να λένε μετά στους συναδέλφους τους, θα κοιτάξουν να βρουν όλα τα ελαττώματα ώστε να έχουν να λένε γενικώς, α, πολύ κοντός είναι στην πραγματικότητα, σιγά τον γκόμενο, μα τι του βρίσκουν. Ή, θα σκιρτήσουν από ένα βλέμμα, θα ριγήσουν αν η διασημότητα τους δώσει το πιάτο βοηθώντας τους στο μάζεμα (καλά, λέμε τώρα). Στην κουζίνα θα βάλουν όλη τους την τέχνη ώστε να βγει το απόλυτο πιάτο για το οποίο θα μιλά όλη η Αθήνα γιατί η τάδε τραγουδίστρια θα το πει στους φίλους της (αλλά δεν μας νοιάζει καθόλου αν στο ακριβώς δίπλα τραπέζι κάθεται ο Ιταλός πρέσβης, ας πούμε). Κι οι επιχειρηματίες όλοι μα όλοι ευελπιστούν ότι ο αστέρας του οποίου την τιμή έχουμε θα ανεβάσει μια φωτογραφία στα social ή θα πει κάτι, ένα tag -αν ειδικά είναι και influencer, τι να τους κάνουμε βρε τους τραγουδιστές και τους πανελίστες, εδώ είμαστε, γίναμε!
Πώς είναι όμως στη συμπεριφορά τους; Είναι ψώνια; Κακοί; Καλοί; Όλα θα έλεγε κάποιος. Είναι θέμα χαρακτήρα. Άλλοι νομίζουν ότι πρέπει να τους αντιμετωπίζεις με ιδιαίτερο τρόπο, άλλοι σου λένε με τον τρόπο τους ότι δεν επιθυμούν κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση. Άλλοι είναι πολύ καλοί και δεν τους το είχες, άλλοι με πολύ κακή συμπεριφορά, πόνος να μην έρθει μακάρι. Χωρίζονται τα celebrities σε κατηγορίες; Δηλαδή, κάπως έτσι είναι οι λαϊκοί βάρδοι, κάπως έτσι είναι ηθοποιοί, αλλιώς οι παρουσιαστές, αλλιώς οι πρίγκιπες κι οι βασίλισσες; Μάλλον όχι. Δεν υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά ανά κατηγορία, υπάρχουν υποκατηγορίες και συνήθως κάθε ξεχωριστή περίπτωση συνιστά από μόνη της ένα ιδιαίτερο κόσμο. Με εξαίρεση ίσως τους ανθρώπους αριστοκρατικής καταγωγής που έχουν ένα κοινό γνώρισμα: είναι πολύ ευγενικοί και προσπαθούν να μην έχουν ιδιαίτερες αξιώσεις, για να μην προκαλούν μάλλον το δημόσιο αίσθημα. Υπήρξε βασίλισσα ευρωπαϊκής χώρας με πολύ ιδιαίτερες σχέσεις με την Ελλάδα η οποία στις συχνές επισκέψεις της σε εστιατόριο ξενοδοχείου, αν τύχαινε κι υπήρχε μπουφές πάντα έτρωγε από αυτόν, έπιανε τις λαβίδες που είχαν πιάσει κι όλοι οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί, δεν ζήτησε ποτέ να ετοιμαστεί κάτι ξεχωριστό μόνο για εκείνη και τη συνοδεία της, ήταν ευγενέστατη, η φρουρά της ακροβολισμένη πολύ διακριτικά πιο πέρα, πλήρωνε πάντα και πάντα χαιρετούσε προσωπικά κάθε εργαζόμενο που τύχαινε να βρίσκεται εκεί με χειραψία παρακαλώ.
Αντιθέτως, τηλεοπτικός αστήρ κουλ σατυρικός καρντάσης, στο ίδιο εστιατόριο για να είναι πιο διακριτικός όπως ο ίδιος είπε και να είναι μακριά από τον κόσμο όπως επίσης ο ίδιος είπε, χωρίς να κατανοεί ότι αυτά είναι μάλλον δύο διαφορετικά πράγματα, απαίτησε να μεταφέρουν ξεχωριστό τραπέζι σε ένα χώρο με γκαζόν ο οποίος δεν λειτουργούσε ως χώρος του εστιατορίου -ήταν γκαζόν, πέρα από το εστιατόριο, ώστε να απολαύσει το γεύμα του με τη συνοδό του. Διακριτικά, μακριά από τον κόσμο, να μην ασχολούνται μαζί του, αλλά τελικά έτσι όλοι ασχολούνταν μαζί του γιατί ξεχώριζε από την όχι διακριτική του παρουσία καθότι θερμόαιμος, όχι φλώρος Αθηναίος και φυσικά έκανε μπαμ από μακριά καθώς καθόταν σε χώρο που δεν χρησιμοποιούνταν κανονικά. Ο άνθρωπος έφτιαξε σκηνή ολόκληρη για την παράστασή του, μόνο προβολείς δεν ζήτησε να του φέρουμε, αν και μπορεί και να το ζήτησε και να μην το άκουσα εγώ.
Οι πολιτικοί συνήθως είναι εντάξει. Πολύ πιο ανθρώπινοι απ’ όσο περιμένει κανείς. Και είναι διαφορετικοί απ’ ό,τι τους έχουμε συνηθίσει. Με τις εξαιρέσεις τους βέβαια. Για παράδειγμα, αυτός που με τα γκαρίσματα του όχι μόνο έγινε πρωτοκλασάτο όνομα της ελληνικής πολιτικής σκηνής κι εμείς τον κοροϊδεύουμε γιατί το λιγουρευόμαστε όλο αυτό και μας έχει τυλίξει όλους σε μια κόλα χαρτί γιατί βγαίνει, λέει κάτι, ασχολούμαστε όλοι με αυτό που λέει ενώ την ίδια στιγμή γίνεται πάντα κάτι πολύ σοβαρό το οποίο κανείς δεν βλέπει γιατί βλέπει αυτόν τον ίδιο, στα εστιατόρια κάνει κουμάντο σε όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς. Λιγομίλητος, διαπεραστικό βλέμμα, απρόσιτος, ακριβοθώρητος, η μουσολινική του σύσπαση είναι προϊόν πολυετούς και κοπιαστικής εργασίας.
Οι δημοσιογράφοι -όχι οι πανελίστες, αυτοί είπαμε κατεβαίνουν σε εκλογές- πάλι έχουν διαφορές μεταξύ τους. Τα μεγάλα ονόματα είναι απαιτητικά και ειδικά οι άντρες. Παραδόξως. Οι γυναίκες ντίβες, οι παρουσιάστριες των ειδήσεων, είναι πολύ απρόσιτες. Ξέρουν άλλωστε ότι τις κοιτάζουν όλοι και προσπαθούν να μην υπάρχει άμεση οπτική επαφή (κάθονται πλάτη, για παράδειγμα). Οι δημοσιογράφοι-κριτικοί γεύσης, ας το αφήσουμε αυτό καλύτερα. Οι δημοσιογράφοι back stage, αυτοί που δεν είναι αναγνωρίσιμοι αλλά δουλεύουν στις παραγωγές ή στα μεγάλα site, θέλουν οπωσδήποτε μια αναγνώριση και γι’ αυτό συνήθως μιλούν πολύ δυνατά για τα project τους και τι έχουν κάνει, μπορούν ν’ ακουστούν πολύ καθαρά και στα πιο πέρα τραπέζια.
Ηθοποιοί κι αυτοί πολύ ξεχωριστοί ανά περίσταση, με έναν κοινό παρανομαστή αρκετά αδιόρατο όμως ότι οι πιο αναγνωρίσιμοι ακροβατούν μονίμως ανάμεσα σε μια ενόχληση και την προσπάθεια να μη δείξουν έναν κακό χαρακτήρα. Πρέπει να είναι αρκετά κουραστικό. Οι τραγουδιστές το χειρίζονται πολύ καλά. Είναι ευγενικοί, απρόσιτοι τελείως όμως στην πραγματικότητα κι αυτό γιατί μάλλον έχουν ένα πολύ γερά χτισμένο τείχος γύρω τους μαθημένοι να τους κοιτάζουν όλοι κι αυτοί να είναι στο επίκεντρο -μα, όλοι! Αν δε, είναι λαϊκοί, πρώτα ονόματα, εμείς οι σερβιτόροι την βάψαμε: μαθημένοι στο ξενύχτι, κάθονται με τις ώρες, ακούραστοι, αγέρωχοι, δεν φεύγουν ποτέ, δεν μπορούμε να τους διώξουμε, πάλι ξημερώματα θα φύγουμε, ξημερώνει, ξημερώνει Κυριακή.
