Δεν ξέρω πώς είναι να ζει κάποιος πάνω σε μια γη που είναι στην κυριολεξία γεμάτη αίμα (λίγο γκραν γκινιόλ για αρχή κειμένου, αλλά δεν σας φοβάμαι – οι περισσότεροι φάγατε ψοφίμια το Πάσχα, αίμα για το αίμα του Χριστούλη που χύθηκε δηλαδή, οπότε αντέχετε). Ξέρω πώς είναι να ζεις πάνω σε μια γη όπου σε κάθε βήμα ουσιαστικά πατάς πάνω σε αρχαία μνημεία και ιστορία γεμάτη αίμα αγώνων για ελευθερία – αυτό ναι. Αλλά να ζεις ενώ ξέρεις πως κάθε ίντσα του χώματος που πατάς είναι αποτέλεσμα στυγνών δολοφονιών, αυτό δεν. Και η μόνη χώρα που είναι ακριβώς αυτό, είναι οι ΗΠΑ.
Αυτό που συμβαίνει τώρα στην Αμερική είναι πρωτοφανές. Πρωτοφανές και ίσως ακόμα πιο επικίνδυνο και από την περίοδο της κυριαρχίας της ναζιστικής Γερμανίας. Αν ακούγομαι υπερβολική, ας με κρίνει η Ιστορία (που να κοιτάξει καλύτερα τα χάλια της και να σταματήσει να κρίνει τις πάσχουσες κόρες, λέω εγώ!). Ο Τραμπ δεν είναι απλά τρελός· είναι επιχειρηματίας. Αναλόγως από ποια μεριά θα γυρίσει το κομοδινί μαλλί το βράδυ, παίρνει κι άλλες αποφάσεις το πρωί, ενώ ταυτόχρονα θεωρεί εαυτόν πέρα κι από τον θεό τον ίδιο. Τουτέστιν, τόμπολα. Ή, ορθότερα, Ροβιόλης!
Τελευταία το παίζει και Πρύτανης. Κόβει δισεκατομμύρια από τα πανεπιστήμια, απάγει φοιτητές και τους στέλνει στον φίλο του τον δικτάτορα του Ελ Σαλβαδόρ (ένα παιδί, Αμερικανός πολίτης, έχει λάβει και θανατική ποινή), ενώ ταυτόχρονα καθορίζει μαθήματα και διαλέξεις. Βασικά, τις λέξεις καθορίζει: αυτό μπορείς να το πεις, αυτό όχι. Πού; Στον κατεξοχήν χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Εκεί πήγε και ο Τσίπρας πρόσφατα, τους μάγεψε και τους έκανε σαν τα μούτρα του: σήκωσαν κεφάλι οι Χαρβαντινοί, μήνυσαν τον Τραμπ και, μαζί με ακόμα 99 ανώτατα ιδρύματα, τον καταγγέλλουν ξεδιάντροπα. Μωρέ σαν τα μούτρα του!
Πάντως, στη γη των λευκών, σπαρμένη με αίμα ιθαγενών και μαύρων, τα χειρότερα έχουν αρχίσει να χειροτερεύουν. Κι όμως: αυτοί ψήφισαν τον δικτάτορά τους. Μεταξύ αυτών των «αυτών» και αρκετοί μαύροι, αλλά και η πλειονότητα των Μεξικανών. Κόβω το χέρι μου κομματάκια και το τρώω (μα καλά, τι θρίλερ έβλεπα στον ύπνο μου και τα γράφω έτσι σήμερα;) πως και αρκετοί καθηγητές από κει μέσα τον ψήφισαν τον κομοδινένιο.
Και πώς να μη γίνει κάτι τέτοιο, σε μια χώρα που είναι κλεμμένη από Ευρωπαίους αποικιοκράτες και χτισμένη από μαύρους σκλάβους; Οταν στήνεις τον πολιτισμό σου πάνω στην κλεψιά, την υπεροψία, τη μισαλλοδοξία και στα βασανιστήρια, με αυτά θα μεγαλώσεις (κι εσύ και τα παιδιά σου) και αυτά θα είσαι έτοιμος να δεχτείς κάθε στιγμή. Κι αν δεν πιστεύεις εμένα, πίστεψε έστω τη Χάριετ Μπίτσερ Στόου.
Αυτή η «μικρή κυρία που έκανε έναν μεγάλο πόλεμο» (έτσι λέγεται πως της είπε ο Λίνκολν σαν τη συνάντησε, αναφερόμενος στον Αμερικανικό Εμφύλιο και στην κατάργηση της δουλείας) έγραψε το 1852 την «Καλύβα του μπαρμπα-Θωμά» και κατάφερε να πουλήσει σχεδόν όσο και η Βίβλος: άρα οι μισοί Αμερικανοί ήταν με το «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια» και οι άλλοι με τον μπαρμπα-Θωμά, τον μαύρο σκλάβο που έμεινε δέσμιος σε έναν άθλιο ιδιοκτήτη, εξαιτίας του οποίου πέθανε, ώστε να μπορέσουν να αποκτήσουν την ελευθερία τους η κόρη και ο εγγονός του. Το βιβλίο της Χάριετ «κέρδισε» τη λευκή υπεροψία των ιδιοκτητών σκλάβων το 1865, με τη νίκη των Βορείων. Μάντεψε ποιο «μισό» από τα δύο παραπάνω κυριάρχησε τελικά...
Στη Βίβλο, ο Θωμάς είναι ο άπιστος μαθητής που πρέπει να χώσει το δαχτυλάκι του στην πληγή του Ιησού για να πιστέψει πως έχει πράγματι αναστηθεί (άρα ένας επιστήμονας – αυτό ήταν!). Στο βιβλίο της Στόου, ο Θωμάς ήταν αυτός που θυσιάστηκε για την ελευθερία των επόμενων γενεών, ώστε να μην υπάρχουν πια σκλάβοι.
Οσο για τον Ροβιόλη, αυτός είναι δικός μας. «Σαντουροβιόλι» έγραψε ο Φέρρης στον στίχο από το τραγούδι «στου Θωμά το μαγαζί», «σαν του Ροβιόλι» τραγουδάμε εμείς. Ο,τι να ’ναι... Ε, αυτό το «ό,τι να ’ναι», αυτό κυριαρχεί. Κοινώς, έχει γίνει του Ροβιόλι!
από: https://www.efsyn.gr