Ακόμη και όταν ο λαός ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά και τους ξαναψηφίζει, υπάρχει η ίδια η Δεξιά για να υπενθυμίζει τι στ’ αλήθεια είναι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση της Δεξιάς ποινικοποιεί την πολιτική ζωή για να ξεκαθαρίσει τους πολιτικούς λογαριασμούς της, προκειμένου να πάει σε εκλογές με τη μομφή του υποδίκου να βαραίνει τους πολιτικούς της αντιπάλους.

Το ξαναζήσαμε την εποχή του «βρώμικου ’89», τότε που ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού κατασκεύασε την ανάμιξη του Ανδρέα Παπανδρέου στο σκάνδαλο Κοσκωτά, ενοχοποιώντας τον και σέρνοντάς τον στο ειδικό δικαστήριο, με σκοπό να κερδίσει τις εκλογές του 1989-1990 και να επικρατήσει πολιτικά.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κέρδισε με την τρίτη προσπάθεια τις εκλογές και έγινε πρωθυπουργός. Δεν κατάφερε όμως ποτέ να επικρατήσει πολιτικά, γιατί το αφήγημα της ενοχοποίησης του Ανδρέα Παπανδρέου κατέρρευσε στο ειδικό δικαστήριο, το οποίο τελικά  και τον αθώωσε.

Στη συνέχεια ο Αντώνης Σαμαράς έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ υπό τον Μητσοτάκη πατέρα, στην οποία ο ίδιος μετείχε ως υπουργός εξωτερικών.

Στις εκλογές που προκηρύχθηκαν το 1993 ο μέχρι πρότινος υπόδικος Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε πανηγυρικά για τρίτη φορά και έγινε και πάλι πρωθυπουργός μέχρι το τέλος της ζωής του.

Η φθορά της Δεξιάς εκείνη την κυβερνητική περίοδο ήταν ραγδαία, αφού έχασε τις εκλογές τρία μόλις χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας. Σ’ αυτό συνέβαλε χωρίς καμιά αμφιβολία η κατάρρευση του αφηγήματος της ενοχοποίησης του πολιτικού της αντιπάλου, που την εξέθεσε στα μάτια των πολιτών και αποκάλυψε τις πραγματικές πολιτικές προθέσεις της. Η ποινικοποίηση της πολιτικής για ιδιοτελείς σκοπούς έγινε μπούμερανγκ εναντίον του αρχιτέκτονα της άδικης εμπλοκής του Ανδρέα Παπανδρέου στο σκάνδαλο Κοσκωτά.

Η ιστορία της Δεξιάς έχει ενδιαφέρον, καθώς ο Αντώνης Σαμαράς, 20 χρόνια αργότερα, επρόκειτο να δικαιωθεί πολιτικά και να ανταμειφθεί για τις πράξεις του, πρώτα ως πρόεδρος του κόμματος του οποίου την διακυβέρνηση είχε στερήσει και στη συνέχεια και ως πρωθυπουργός ο ίδιος με υπουργό έναν Μητσοτάκη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, συχνά αντεστραμμένη…

Η αλήθεια στο τέλος πάντα λάμπει και το δίκαιο επικρατεί. Μια πραγματικότητα με την οποία δεν φαίνεται να είναι πολύ εξοικειωμένοι στην οικογένεια Μητσοτάκη. Αν και η αδερφή του πρωθυπουργού, η Ντόρα Μπακογιάννη, έδειξε κάτι να έχει καταλάβει, καθώς με δηλώσεις της αποστασιοποιήθηκε από τον κατήφορο της ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής στον οποίο σέρνει τον αδερφό της το μοιραίο για την οικογένεια πρόσωπο, ο Αντώνης Σαμαράς.

Ο οποίος, συνεπής στις απειλές του, επιμένει να «πάει μέχρι τέλους» τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που… τόλμησαν να τον ενοχοποιήσουν για το σκάνδαλο NOVARTIS. Αν και στην πραγματικότητα ο Σαμαράς με τις αμερικανικές υπηρεσίες θα έπρεπε να τα βάλει, γιατί εκείνοι έστειλαν στην Ελλάδα τόσο τον φάκελο με τα στοιχεία για το συγκεκριμένο σκάνδαλο, όσο και τη λίστα με τα 7 ονόματα ύποπτων για εμπλοκή σε αυτό πολιτικών που μετείχαν στην κυβέρνηση Σαμαρά το 2012 – 2015. Αλλά ποιος τα βάζει με τους Αμερικανούς;

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πάντως, περισσότερο σοφός από τους Μητσοτάκηδες, είχε πει κάποτε το γνωστό: «έναν πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις στο δικαστήριο, αλλά στο σπίτι του».

Και είναι γεγονός ότι η αποστρατεία είναι η χειρότερη ποινή που μπορεί να εκτίσει ένας πολιτικός που η ζωή του, για ένα διάστημα, συναντήθηκε με την ιστορία της πατρίδας του. Οι Μητσοτάκηδες κάτι γνωρίζουν περισσότερο γι’ αυτό…

Αλλά αυτά για τη Δεξιά είναι ψιλά γράμματα. Τυφλωμένοι από το πάθος της εξουσίας και θεωρώντας ότι το κράτος είναι λάφυρο που το κέρδισαν στις εκλογές, ποτίζουν για άλλη μια φορά το λαό με το μίσος που νιώθουν για τους πολιτικούς τους αντιπάλους, τους οποίους αντιμετωπίζουν σαν εμπόδια για την επίτευξη των στόχων τους, απειλώντας τους με διώξεις και οδηγώντας τους στα ειδικά δικαστήρια.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ένας Μητσοτάκης για δεύτερη φορά υποκύπτει στον πειρασμό της δίωξης του πολιτικού του αντιπάλου, του Αλέξη Τσίπρα αυτή τη φορά,  για να κερδίσει εκλογές.

Και ο Σαμαράς για μια ακόμη φορά γίνεται το μοιραίο πρόσωπο, καθώς παίρνει στο λαιμό του ακόμη έναν Μητσοτάκη, οδηγώντας τον στο πολιτικό του τέλος.

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Φροντίζει η ίδια η Δεξιά γι’ αυτό.

Κάτι ο αυταρχισμός της απέναντι στους πολίτες και τους πολιτικούς της αντιπάλους, κάτι η κομματικοκρατία και η αναξιοκρατία στις επιλογές της, κάτι το κράτος που θεωρεί δικό της λάφυρο και το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, κάτι οι ανόητοι κομπασμοί και το διαρκές γλύψιμο στον… Μωυσή, κάτι οι δημοκρατικοί θεσμοί που υπολειτουργούν, όπως κατήγγειλε η Ένωση Εισαγγελέων, κάτι οι παρακρατικές συμπεριφορές, με τις απειλές και τον εκφοβισμό των δικαστών που ερευνούν υποθέσεις τους, τις χαλκευμένες κατηγορίες και τις μικρόψυχες, όσο και αυτοκαταστροφικές διώξεις των πολιτικών της αντιπάλων, κάτι η εξαγορά συνειδήσεων και η χειραγώγηση των μέσων επικοινωνίας που κάνουν την Ελλάδα να μοιάζει με την Βόρεια Κορέα στον ολοκληρωτισμό του τύπου και της ενημέρωσης, κάτι το αστυνομικό κράτος που θεριεύει και η βία που γιγαντώνεται στους δρόμους, κάτι οι πατριωτικοί λεονταρισμοί που καταλήγουν σε υποχωρητικότητα στην εξωτερική πολιτική και σε ενδοτικότητα στα εθνικά μας συμφέροντα, κάτι τα σκάνδαλα διαφθοράς που συγκαλύπτονται και μεταμορφώνονται σε σκευωρίες, κάτι η αδιαφάνεια στη χρησιμοποίηση του δημόσιου χρήματος, κάτι τα ψέματα που μετέρχονται για να ωραιοποιήσουν την καταφανώς αντιλαϊκή και αντικοινωνική πολιτική τους, κάτι οι συνέπειες της υπέρ της ολιγαρχίας οικονομικής πολιτικής τους που δεν μπορούν να κρυφτούν από τα εξαγορασμένα ΜΜΕ και αρχίζουν να εμφανίζονται με τη μορφή της ύφεσης και της ανεργίας, κάτι όλα αυτά μαζί και στο τέλος γίνεται το θαύμα, ο λαός ξαναθυμάται και δεν ξέρουν από που τους ήρθε.

Η Δεξιά δεν μπορεί να αποφύγει να επαναλάβει τα ίδια λάθη, που υπενθυμίζουν τελικά στον κόσμο την πραγματική της πολιτική ταυτότητα.
Κάπως έτσι γίνονται κάθε φορά τα αποκαλυπτήρια της Δεξιάς, κάπως έτσι φρεσκάρεται η μνήμη του λαού και κάπως έτσι έρχεται η ανατροπή και χάνουν κάθε φορά τις εκλογές.

Η ιστορία διδάσκει, αλλά τα μηνύματά της τα διαβάζουν τελικά μόνον αυτοί που ξέρουν να τα αποκωδικοποιούν. Είναι κι αυτό ένα κριτήριο πολιτικής ωριμότητας, αρετής και σοφίας…

πηγη:tvxs.gr