Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 08 Αύγ 2019
Ματθαίος Τσιμιτάκης: Για το άρθρο μου στους New York Times
Κλίκ για μεγέθυνση
 

Είναι παράδοξο να έχεις πρωτοσέλιδο άρθρο στους New York Times και να ξεκινάς από τις διευκρινίσεις, όμως οι επιθέσεις οι οποίες συνεχίζονται δεν αφήνουν το περιθώριο.

Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά λοιπόν:

1. Η εφημερίδα γνώριζε το βιογραφικό μου. Είναι αφελές να πιστεύει κανείς το αντίθετο. Επέλεξε να εκθέσει την παρούσα ιδιότητα μου, υποθέτω γιατί θεώρησε ότι δεν χρειάζονται περισσότερα για το διεθνές ακροατήριο. Αυτό, δεδομένου ότι δεν υπήρξα πολιτικό στέλεχος, αλλά ούτε και είχα την ευθύνη για τη στρατηγική επικοινωνίας του πρώην πρωθυπουργού, αλλά ασχολήθηκα με τα social media. Κατηγορίες που με περισσή ευκολία διατυπώνονται από «έγκριτους» και «άριστους» δημοσιολογούντες, θα πρέπει να στηριχθούν με στοιχεία. Πρόκειται για συκοφαντίες για τις οποίες θα ζητηθούν εξηγήσεις. Για όποιον δυσκολεύεται να βρει το βιογραφικό μου, είναι εδώ: https://tsimitakis.wordpress.com/about/

2. Όπως με ενημερώνει η Νένη Πανουργιά στα σχόλια αυτού του ποστ, «τα ΜΜΕ στην Αμερική, από τον νόμο, είναι υποχρεωμένα να δηλώνουν τις διορθώσεις αντιπαραθέτοντας το αρχικό λάθος». Τη διόρθωση την ζήτησα εγώ, αφότου δημοσιεύτηκαν τα πρώτα σχόλια διαμαρτυρίας στο twitter, προκειμένου να συζητηθεί ελεύθερα το περιεχόμενο του άρθρου και να σταματήσει ο θόρυβος για το δευτερεύον θέμα της υπογραφής μου. Δεν θα άλλαζε επί της ουσίας τίποτα σε σχέση με το άρθρο μου αν η υπογραφή ήταν αυτή ή άλλη, όπως φάνηκε από την επιλογή της εφημερίδας να το αναδημοσιεύσει στην έντυπη έκδοση και στην πιο προβεβλημένη θέση της πρώτης σελίδας, αφότου είχε ξεσπάσει ο θόρυβος και είχε ζητηθεί η διόρθωση. Δεν έχω αμφιβολία ότι μπορεί να το ζήτησαν και άλλοι, όμως από την πλευρά μου αυτός ήταν ο λόγος και ικανοποιήθηκε. Ορθά ο αρχισυντάκτης του τμήματος αρθρογραφίας άφησε άθικτη την αρχική μορφή, αλλά προσέθεσε σημείωση στο τέλος του κειμένου, ώστε να έχει γνώση ο αναγνώστης, όχι μόνο της παράλειψης αλλά και της αναγνώρισης της – το άρθρο απέκτησε ορατή δημόσια ιστορία. Για κάποιον λόγο τον οποίο δεν έχω ακόμα καταλάβει εκείνοι που επικαλούνται κάποιο είδος δεοντολογίας σήμερα προτιμούν την πρακτική των συντηρητικών MME στην χώρα μας, να σβήνουν άρθρα από το διαδίκτυο, ενώ αντίθετα θα έπρεπε να γίνεται πολύ πιο ακριβής αρχειοθέτηση. Πιστεύω ότι θα τους άγχωνε λιγότερο αν απλώς είχε αλλάξει ο τίτλος μου στην αρχή του άρθρου, επειδή δεν θα έβλεπαν τι συνέβη. Αν πίστευαν δε, ότι θα πρέπει οι σχολιαστές να εμφανίζονται με τις πλήρεις ιδιότητες τους, τότε θα έπρεπε κάθε βράδυ να εμφανίζονται μακροσκελείς τίτλοι στα σούπερ των δελτίων ειδήσεων, δίπλα σε ονόματα που θα ξεκινούσαν όλα με «Πρώην…». Ονόματα δεν χρειάζεται να αναφέρω νομίζω.

3. Πρόκειται για άρθρο γνώμης, όχι για άρθρο της εφημερίδας, ούτε για ρεπορτάζ. Ως άρθρο γνώμης μπορεί να υποστηρίζει μια άποψη που ορισμένοι θεωρούν απαράδεκτη, ενώ άλλοι όχι. Στην ίδια εφημερίδα δε, έχει εμφανιστεί πολλές φορές ήδη η αντίθετη άποψη σε άρθρα και ρεπορτάζ. Αυτό άλλωστε με ώθησε αρχικά να γράψω. Κάθε εφημερίδα είναι μια πλατφόρμα που επιτρέπει ένα εύρος απόψεων, ανάλογα με την αρχική συντακτική της δήλωση και το ρόλο της στο πολιτικό σύστημα και το πεδίο της δημοσιότητας. Η δική μου φαίνεται πως ενοχλεί ιδιαίτερα ορισμένους, παρότι δεν είναι καν μειοψηφική. Αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα που αφορά την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου και τη λειτουργία της δημοκρατίας μας και θα έπρεπε να απασχολήσει σοβαρά κάποια στιγμή πολιτικούς, δημοσιογράφους και όσους θέλουν να είναι ενημερωμένοι πολίτες, που παίρνουν ενημερωμένες αποφάσεις για να χρησιμοποιήσω έναν αγγλισμό.

Πάμε τώρα σε αυτό που νομίζω πως είναι η ουσία της συζήτησης που με αφορά:

Στην ιδιαιτέρως πολωμένη δημόσια ζωή μας, τον τόνο δίνει η καταστροφική πολιτική επικοινωνία που αναδύθηκε τα τελευταία χρόνια με την επικράτηση κίτρινων Μέσων, τα τρολ, της ακροδεξιάς ως πολιτικής και πολιτιστικής δύναμης, του ελέγχου της τέταρτης εξουσίας από την πρώτη και τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ακόμα, τον τόνο δίνει ο σχετικισμός που έχουν επιβάλει τα ιδιωτικά Μέσα ενημέρωσης ως προς το τι είναι αληθές και τι όχι και το πολωμένο πεδίο των social media στο οποίο επικρατούν τα χειρότερα στερεότυπα και συντηρητικά αντανακλαστικά κατασκευάζοντας και την αντίστοιχη γλώσσα.

Σε κοινωνίες που δεν έχει κλονιστεί τόσο πολύ η εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ και δεν έχει πολωθεί τόσο η συζήτηση, η υπογραφή του άρθρου μου είναι ένα δευτερεύον ζήτημα. Όμως στα καθ’ημάς, όπου η εικόνα για όσους εργάστηκαν για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα σε διαφορετικά επίπεδα, δημιουργήθηκε από φαντασιόπληκτα, ψευδή και υποβολιμιαία δημοσιεύματα στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη από συκοφαντίες και οργανωμένες δολοφονίες χαρακτήρων, με μοναδικό σκοπό να πλήξουν πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι το έδαφος πάνω στο οποίο γίνεται τώρα η συζήτηση. Ορισμένοι από τους επικριτές μου έχουν σοβαρή ευθύνη για αυτό.

Με άλλα λόγια στο ελληνικό πεδίο δημοσιότητας έχουν συρικνωθεί οι εγγυήσεις για πλουραλισμό, αντικειμενικότητα και κατασκευή της αλήθειας με συναινέσεις, ώστε είναι σημαντικότερο πλέον, ποιος είσαι και με ποιον, από το τι λες. Τόσο πολύ ώστε να αλλάζει ακόμα και το ίδιο το αφήγημα των ΜΜΕ το οποίο βρίθει χαρακτηρισμών, ανάλογα με τις επιδιώξεις, ενώ βρίσκεται πάντοτε ελλιποβαρές σε στοιχεία και επιχειρήματα. Είναι στραβός ο γιαλός η στραβά αρμενίζουμε;

Ενα κείμενο στο δημόσιο χώρο είναι πάντοτε δυο πράγματα: Το περιεχόμενο και η υπογραφή του. Στην περίπτωση για παράδειγμα του George Stefanopoulos ή αντίστοιχα στα καθ’ημάς του Θοδωρή Ρουσσόπουλου (για να αναφέρω δυο παραδείγματα σοβαρών μετριοπαθών συντηρητικών πολιτικών που παρέμειναν δημοσιογράφοι εντός του πεδίου της πολιτικής) η υπογραφή είναι εξίσου σημαντική αν όχι σημαντικότερη για ένα Μέσο από το περιεχόμενο. Υπεραξία παράγεται από το ίδιο το γεγονός ότι το λένε οι συγκεκριμένοι άνθρωποι στο συγκεκριμένο Μέσο, όχι πάντοτε από το τι λένε.

Στη δική μου περίπτωση όμως που διεκδίκησα την παρουσία στο δημόσιο χώρο ως επαγγελματίας της δημοσιογραφίας και της επικοινωνίας με πολιτική άποψη, χωρίς να έχω λάβει αξιώματα ποτέ, είναι σημαντικότερα τα στοιχεία τα οποία και παραθέτω στο παρόν άρθρο. Υπάρχει πάντοτε ένα ερώτημα σε σχέση με το που βρίσκεται η γραμμή ανάμεσα στα διαφορετικά επίπεδα ευθύνης, όμως νομίζω πως στην περίπτωση μου είναι πιο καθαρά τα πράγματα από ότι σε πολλές άλλες, όπως για παράδειγμα σε εκείνη των 27 δημοσιογράφων που πολιτεύτηκαν με την Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εκλογές

Για όσους διαμαρτύρονται όμως αναρωτιέμαι αν υπάρχει ένας ακόμα λόγος:

Αναζητώντας έγκυρες πηγές στα αγγλικά έπεσα πάνω στο παράδοξο να υπάρχει περίπου αποκλειστικά η συντηρητική αφήγηση για μια σειρά από θέματα και να απουσιάζει η αριστερή. Δοκιμάστε να αναζητήσετε στοιχεία για τον Μάκη Βορίδη και τον Παύλο Πολάκη στα αγγλικά. Το αφήγημα προς το εξωτερικό για το ποια είναι η Ελλάδα σήμερα συγγράφεται καθημερινά από εκείνους που διαμαρτύρονται γιατί έγραψα την άλλη άποψη (άποψη υπαρκτή και μαζική στην χώρα μας). Υποθέτω λοιπόν πως μάλλον ανησυχούν για την αξιοπιστία τους, για το προϊόν που παράγουν και την υπηρεσία που προσφέρουν.

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που κάνει η Καθημερινή στη δημοσίευση της σημείωσης για την διόρθωση της επαγγελματικής μου ιδιότητας: Μεταφράζει το «a previous version of the article failed to identify fully the author’s work history» σε «δεν είχε εξακριβώσει πλήρως το εργασιακό παρελθόν του συντάκτη», αφαιρεί δηλαδή το υποκείμενο. Η εφημερίδα δεν λέει ότι δεν γνώριζε, αλλά ότι δεν το έπραξε στην αρχική έκδοση του άρθρου. Αφαιρώντας αυτή τη μικρή λεπτομέρεια από τη μετάφραση, υποθέτω ότι αποκαθίσταται η συμβολική τάξη στη φαντασία των συντακτών της Καθημερινής, οι οποίοι μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι να παρουσιάζουν ως αλήθεια την δική τους προκατάληψη στηριζόμενοι στον μεγαλύτερο θεσμό, όπως οι Νew Υork Τimes, παίζοντας τους καθ’ημάς adults που αναφέρω στο άρθρο.
https://www.kathimerini.gr/…/dieykriniseis-new-york-times-s…

Ίσως έχει μια σημασία να επισημάνω ότι οι κατήγοροι μου δεν έκαναν τον κόπο να με ρωτήσουν παρότι με γνωρίζουν πολύ καλά, αλλά προτίμησαν να εκφράσουν το θυμό τους προς την εφημερίδα με τρόπο που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια σε ορισμένες περιπτώσεις.

Έγινα δημοσιογράφος σε μια εποχή που η αντικειμενικότητα υποχωρούσε, το επάγγελμα πλήττονταν από την πελατειακότητα και την απαξίωση που έφερε με την λογοκρισία και την αυτολογοκρισία, η διαπλοκή καθόριζε τη μοίρα της χώρας. Ούτε βουλευτής εκλέχτηκα ποτέ, ούτε υπουργός έγινα, ούτε τη διεύθυνση κανενός γραφείου ανέλαβα, ούτε καν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξελέγην ποτέ. Δεν φοβήθηκα και ποτέ όμως να πω ανοιχτά τις απόψεις μου, να ασκήσω πολεμική κατά των αντιπάλων μου και να κάνω όλα όσα θεωρητικά μου εγγυάται η «φιλελεύθερη» δημοκρατία μας. Διεκδίκησα το δικαίωμα να εκφράζομαι πολιτικά και ταυτόχρονα να γίνομαι σεβαστός για τις επαγγελματικές μου επιλογές.

Είμαι περήφανος που εργάστηκα στο Γραφείο Τύπου του πρώην Πρωθυπουργού, όπως είμαι περήφανος για όλες τις προηγούμενες εργασίες μου (οι περισσότερες σε δεξιά Μέσα). Το αν έχω δίκιο ή άδικο στην εικόνα που σκιαγραφώ στο άρθρο είναι το σημαντικό και δεν είναι κάτι που εξαντλείται σε αυτό αλλά θα φανεί στην πορεία της διακυβέρνησης. Ήδη σήμερα η Human Rights Watch εξέδωσε την πρώτη ανακοίνωση για φόβους ενίσχυσης του αυταρχισμού στη χώρα μας. Αλλά αυτά στο επόμενο post…

Πηγή: https://tsimitakis.wordpress.com

https://thefact.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου