Διάβαζα χθες για τη φιλία ενός νεαρού πρόσφυγα με ένα περιστέρι και κάπου μέσα μου ένιωσα ότι κάποιες ειδήσεις είναι τελικά τόσο μεγάλες, γι’ αυτό και δεν χωρούν στη μικρότητα της καθημερινότητάς μας. Ένα 16χρονο αγόρι από το Πακιστάν, ο Ιρζάμ, και ένα περιστέρι, ο Μιτού. Δυο αχώριστοι φίλοι, που δεν μαλώνουν ποτέ και ο ένας μαθαίνει από τον άλλο. Μια ιστορία μοναδική και ξεχωριστή, που ήρθε να σπάσει την γκρίζα μονοτονία των ημερών μας. Μα, θα μου πεις, εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσύ κολλάς σε ένα παιδί που κάνει παρέα με ένα περιστέρι;

Ελα, όμως, που αυτό το παιδί ήρθε από έναν κόσμο που χάνεται κι αυτό το πουλί είναι που συμβολίζει τον κόσμο που όλοι μας χάνουμε, είτε χάνουμε γη και πατρίδα είτε χάνουμε την ελπίδα για μια καλύτερη γη και μια καλύτερη πατρίδα. Είναι, βλέπεις, αυτοί οι ανεπαίσθητοι καμιά φορά συμβολισμοί που παίρνουν μια είδηση κατά τα φαινόμενα μικρή και την κάνουν τόσο μεγάλη που δεν χωράει στις λίγες λέξεις που έχουμε για να την περιγράψουμε.

Το 2019 σε ηλικία 12 ετών ο Ιρζάμ έφυγε από τη χώρα του ως ασυνόδευτος ανήλικος πρόσφυγας. Εδώ συνάντησε τυχαία ένα μικρό περιστέρι και το ονόμασε Μιτού. Οι δυο τους επικοινωνούν, ο Μιτού ακούει το όνομά του όταν τον καλεί, τρώει από το χέρι του παιδιού και δεν φεύγει ποτέ. «Ο Μιτού είναι η ζωή μου» λέει ο Ιρζάμ. «Αν θέλει να φύγει, είναι ελεύθερος να το κάνει, αλλά δεν φεύγει». Ούτε ο Ιρζάμ θέλει να φύγει. Ονειρεύεται όταν μεγαλώσει να βρει μια δουλειά στην Ελλάδα που να του επιτρέπει να ζει.

Αυτή είναι μια ιστορία που καμία σχέση δεν έχει με την επικαιρότητα, αλλά ίσως έχει να μας πει πιο πολλά από τις κανονικές «ειδήσεις».

www.avgi.gr