Αν και η εισαγγελέας της έδρας πρότεινε την αθώωση τους «όχι λόγω αμφιβολιών, αλλά γιατί δεν τέλεσαν τις πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται», προσθέτοντας ότι τα μέλη της οικογένειας Ινδαρέ «υπέστησαν ωμή αστυνομική βία και ήταν τα εξιλαστήρια θύματα μιας οργανωμένης αλλά μη επιτυχημένης αστυνομικής επιχείρησης» το δικαστήριο επέλεξε να μην εκθέσει τους βασανιστές μπάτσους και επέλεξε αυτή την απόφαση. Παράλληλα, το δικαστήριο έπαυσε υφ’ όρων την ποινική δίωξη για τα αδικήματα της απείθειας και της εξύβρισης. 

Αλλωστε το βίντεο που προβλήθηκε στην διάρκεια της δίκης, δεν έδινε τα περιθώρια στο δικαστήριο να εμπλέξει τους κατηγορούμενους με την κατάληψη όπως ισχυριζόταν οι αστυνομικοί και να παρουσιάζουν τα γεγονότα όπως ήθελαν.

Δυο πράγματα ίσως πρέπει να κρατήσουμε απ' αυτή την δίκη. Την φορτισμένη συναισθηματική δήλωση που έκανε ο σκηνοθέτης σε προηγούμενη δικαστική συνεδρίαση: «Απολογούμαι για την αφέλειά μου να πιστεύω ότι η αστυνομία είναι για να μας προστατεύει. Απολογούμαι απέναντι στα παιδιά μου για την αφέλειά μου να ανοίγω την πόρτα στους αστυνομικούς και ύστερα να ανεβαίνω στην ταράτσα μου για να μας παίρνουν σιδηροδέσμιους». Και το δεύτερο ότι οι πάντες μπορούμε να περάσουμε μια καφκική περιπέτεια όπως ο σκηνοθέτης Δημήτρης Ινδαρές και οι γιοί του. Να πέσουμε θύματα κτηνώδικης μπατσάδικης βίας και τελικά να βρεθούμε κατηγορούμενοι για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες.