Εχουν περάσει τέσσερις δεκαετίες από τότε που είχε ακουστεί το περίφημο σύνθημα «Δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης». Οι γνώμες διίστανται για το αν τελικά μπορέσαμε να αποτρέψουμε το κακό. Παραμείναμε, πάντως, εγκλωβισμένοι στην ανοησία την οποία αναμασούν με ευκολία τηλεπερσόνες, που ενάντια σε κάθε επιστημονική λογική επιμένουν να χαρακτηρίζουν τον τουρισμό «βαριά βιομηχανία της χώρας μας». Που σε καμιά περίπτωση δεν είναι.
Τις τελευταίες ημέρες ένα φάντασμα έχει αρχίσει να πλανάται πάνω από τη χώρα. Το φάντασμα μιας μέτριας ή και κακής τουριστικής χρονιάς. Αντιφατικές, πρόχειρες, εμπειρικές συνήθως πληροφορίες καλλιεργούν ένα κλίμα τρόμου με στόχευση που προς το παρόν μοιάζει ασαφής. Αυτό που κανείς δεν έχει διάθεση να θίξει, αν και στα χαρτιά συχνά απασχολεί τους «αρμόδιους», είναι να δούμε πίσω από τους αριθμούς και να αναρωτηθούμε πού τελικά οδηγεί η λογική της «βιομηχανίας».
Η πανδημία, οι περιορισμοί στη μετακίνηση απέδειξαν ότι ο τομέας κάθε άλλο παρά αλώβητος είναι από εξωτερικούς παράγοντες, συχνά απρόβλεπτους και μη αναστρέψιμους. Οι κατά καιρούς χρεοκοπίες μεγάλων ομίλων της Ευρώπης που ελέγχουν σχεδόν μονοπωλιακά τον τομέα, ειδικά στο κομμάτι του μαζικού τουρισμού, φανέρωσαν την απόλυτη εξάρτηση ακόμα και μεγάλων για τα ελληνικά δεδομένα επιχειρηματιών από τις επιταγές των «καρτέλ» και την τάση εξαφάνισης των μικρομεσαίων.
Η δυσκολία εξεύρεσης προσωπικού λόγω των συχνά απάνθρωπων και κακοπληρωμένων συνθηκών δουλειάς αντιμετωπίστηκε με δασκαλίστικες επιπλήξεις προς τους ακαμάτηδες νέους μας που «δεν πάνε να δουλέψουν».
Μακρύς ο κατάλογος με άλλα σύγχρονα προβλήματα: ο υπερ-τουρισμός σε συγκεκριμένα σημεία, η «κατάρα» της κρουαζιέρας και των ελλιπών υποδομών, η μετατροπή ιστορικών κέντρων αγαπημένων προορισμών σε Disneyland του Airbnb, η κακοποίηση προστατευόμενων φυσικών τοπίων. Τίποτε από αυτά δεν έτυχε σοβαρής συζήτησης προεκλογικά. Βαδίζουμε μετρώντας απλώς κεφάλια, αναπαλαιώνοντας χρεοκοπημένα μοντέλα, νοσταλγοί των «rooms to let» ή υμνητές «μυθικών χάπενινγκ» επίδειξης χυδαίου πλούτου σε κοσμικά νησιά.
Τώρα ακούσαμε κάποιους ακροκεντρώους να απαντούν με άνεση σε ακόμα ένα πρόβλημα, που δεν είναι και τόσο νέο, αλλά φέτος μας δείχνει την οξύτητά του. Δεν είναι τελικά υποχρεωτικό να πάτε διακοπές στα «ακριβά» αν δεν το αντέχει η τσέπη σας. Ή και διακοπές γενικώς. Άλλωστε, και οι εργάτες στις πραγματικές βιομηχανίες δεν αγοράζουν απαραιτήτως ό,τι κατασκευάζουν. Ειδικά αν πρόκειται για προϊόντα πολυτελείας.
πηγη: https://www.avgi.gr