Δεν είσαι τόσο καλός όσο κακός είναι ο αντίπαλός σου. Μπορεί, μάλιστα, να είσαι καλός ή κακός, ανεξάρτητα από την ποιότητα του αντιπάλου σου. Σε έναν βαθμό, είσαι καλός, όσο έχεις εργαστεί πάνω σε συγκεκριμένα προβλήματα και όσο σου επιτρέπεται (μιντιακά) να δείξεις. Η συνθήκη πρέπει να σου επιτρέψει να δείξεις τις αρετές, τα ταλέντα, τις ποιότητές σου. Αλλά πρέπει και αυτό να το κερδίσεις. Δεν θα σου δοθεί. Επειδή βρίσκεσαι στριμωγμένος, φωνάζουν οι αντίπαλοι, σου αποσπούν την προσοχή, στρεψοδικούν κ.λπ. Μπορεί εύκολα να παραποιηθούν αυτά που λες, να παρεξηγηθούν αυτά που πράττεις. Καθάρισε το μήνυμα, αποφάσισε τη δομημένη βεντάλια των επιχειρημάτων. Δεν είναι όλα τα θέματα ισοϋψή. Δεν ανοίγεις τυχαία μέτωπα. Όταν παρκάρεις πίσω από κάθε διαμαρτυρία, δεν σημαίνει ότι αθροίζεις ως πιστούς όλους τους διαμαρτυρόμενους. Κάπως έτσι θα μπορούσα να συνεχίσω έναν δεκάλογο του αμυνόμενου. Στην πραγματικότητα μάλλον οι συνθήκες, οι αιτίες, η αποτιμητική λειτουργία είναι πολύ πιο σύνθετες. Γι’ αυτό θέλεις χρόνο (να μετρήσεις, να εντοπίσεις, να παραδεχτείς αιτίες, λάθη και κάποια σημεία υπεροχής), αλλά δεν έχεις χρόνο. Τι να κάνουμε, λοιπόν; Νομίζω δεν υπάρχει χρόνος να κατασκευάσεις ένα καινούργιο επικοινωνιακό εαυτό. Να ρετουσάρεις ή να τρυπήσεις τα έξυπνα τείχη αντι-επικοινωνίας. Απλώς, να είσαι αληθινός. Τόσο λυπημένος, τόσο τσαντισμένος, τόσο ευθύβολος, τόσο καθαρός. Να μην καπελωθείς πίσω από μια επιπόλαιη επικοινωνιακή κατασκευή (που είναι σίγουρο θα σε αδυνατίσει ακόμα πιο πολύ). Βγες ως αυτό που είσαι. Θυμήσου τι έχεις κάνει στη ζωή σου. Τι σε έκανε αριστερό, πότε φοβήθηκες, με τι, πότε έκανες, τι δεν είδες, πότε σε ξεγέλασαν, ποιος ήταν αληθινός μαζί σου, με ποιον περπατήσατε (όχι ποιος τρύπωσε στην εύνοιά σου). Μην ψάχνεις εχθρούς τώρα, αυτή τη στιγμή. Ανοίξου, όλοι είναι μαζί σου, ακόμα κι αυτοί για τους οποίους φωλιάζει μέσα σου η επιφύλαξη.

Παίρνω τηλέφωνα παλαιούς «συνοδοιπόρους», μερικοί δεν το σηκώνουν, άλλοι δεν απαντούν στα μηνύματα. Κάποιοι βρίσκονται στο πείσμα, σε ένα λογικό και στηριγμένο πείσμα, εξομολογητικοί ή κρυπτικοί. Αλλά είναι πολύ σημαντικό να ξαναπατήσεις στο πείσμα. Στο σχολείο είχες φάει μια αποβολή για να καλύψεις κάποιον φίλο ή γιατί σε «είχαν στο μάτι» και έδωσες την αφορμή. Σταμάτα να μέμφεσαι. Σταμάτα να αυτοσυντρίβεσαι (να παραδέρνεις στο άλλο πρόσωπο του εγωισμού). Μην σκέφτεσαι για πρόσωπα πιθανόν αναξιόλογα ή κομήτες ότι «γι’ αυτόν θα δώσω τη μάχη; Γι’ αυτόν θα στεναχωρηθώ;». Ή μην καθηλώνεσαι γι’ αυτόν τον ανόητο, ο οποίος «βασιλικότερος του βασιλέως» «παπαρδέλιαζε» και ανοητολογούσε. Για σένα το κάνεις. Για ό,τι έχεις κάνει στη ζωή, ό,τι έχεις πιστέψει, αλλά και ό,τι δεν έχεις κάνει, ό,τι απέφυγες, ξέχασες, παρέλειψες. Έτσι κι αλλιώς, αν είσαι απολύτως εντάξει με τον εαυτό σου, δεν πρόκειται ποτέ να επωφεληθείς, να σου χαριστούν, να ευνοηθείς, θα είσαι στα πίσω θρανία, ένας μαθητής έξυπνος που δεν ξέρει να υπερασπιστεί τον εαυτό του, ένας εύπιστος που χάνει απ’ τον πρώτο καπάτσο. Για όλες αυτές τις εξαιρετικές αδυναμίες, συστολές, αναχωρητισμούς αξίζει να τα καταφέρεις.

Τα γράφω για πολλούς, πρωτίστως για μένα, γιατί μια μορφή αυτοβιογραφίας είναι αυτό που δεν αθετείς και αυτό που δρέπεις.

πηγη: https://www.avgi.gr