Στις 10 παρά, βρισκόμασταν τρία άτομα στην είσοδο των φυλακών για τον έλεγχο εισόδου. Ο ηθοποιός Χριστόφορος, ο ηχολήπτης του ο Αρης κι ένας δημοσιογράφος, καλή ώρα. «Να έρθει κι ένας δημοσιογράφος της “Εφημερίδας των Συντακτών”;» ρώτησε ο Χριστόφορος τους υπεύθυνους του σχολείου. «Με μεγάλη μας χαρά» απάντησαν αυτοί, «αγαπάμε την «Εφ.Συν.», άλλωστε είναι η μόνη εφημερίδα που μας στέλνει φύλλα εδώ».
Αλήθεια είναι, καθημερινά η εφημερίδα μας στέλνει στις φυλακές κάποιες δεκάδες φύλλα για τους κρατούμενους. «Τα δίνουμε σιγά σιγά γιατί γίνονται ανάρπαστα», μου έλεγαν αργότερα μέσα, οι καθηγήτριες του σχολείου. Το διαπίστωσα και προσωπικά. Είχε φάση να βλέπεις κάποιους φυλακισμένους να γυρίζουν με το φύλλο της «Εφ.Συν.» ανά χείρας.
Τέλος πάντων, στην είσοδο των φυλακών αφήσαμε κινητά και ταυτότητες. Ηρθε και μας παρέλαβε από την είσοδο η Πέπη Ορφανάκη, η αεικίνητη υπεύθυνη του σχολείου. Μέχρι να φτάσουμε στον χώρο της παράστασης περάσαμε πολλές βαριές σιδερένιες πόρτες, πολλά κάγκελα, είδαμε φύλακες, είδαμε πτέρυγες, κρατούμενους και σύρματα. Η αλήθεια είναι ότι σφίγγεται το στομάχι σου περπατώντας μέσα εκεί, παρατηρώντας την κατάσταση.
Στο σχολείο των φυλακών τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα. Πιο ανθρώπινα. Με πολλούς κρατούμενους να βρίσκονται εκεί περιμένοντας τον Ζαραλίκο. Δίπλα στις τάξεις διδασκαλίας, στη βιβλιοθήκη και στον χώρο με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές για όσους σπουδάζουν. Είδαμε και τον Βασίλη Δημάκη μπορώ να σας αποκαλύψω, διάβαζε και χάρηκε που μας συνάντησε (είναι φοιτητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ).
Η παράσταση ήταν προγραμματισμένη να γίνει στο μικρό αμφιθέατρο που έχουν εκεί, όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες που τράβηξε η καθηγήτρια Μάχη Μιχαλιού. Αμέσως μαζεύτηκαν αρκετοί κρατούμενοι-μαθητές, Ελληνες και ξένοι. Οι Ελληνες τον ήξεραν καλά τον «Ζάρα», οι ξένοι με τα λίγα ελληνικά που γνώριζαν προσπαθούσαν να καταλάβουν τα αστεία.
Ο Χριστόφορος πήγε χωρίς να προετοιμάσει κάτι συγκεκριμένο. Δεν ήθελε. Προτιμούσε να ξεκινήσει αυτοσχεδιάζοντας και αναλόγως πού πήγαινε η φάση να το συνεχίσει. Γρήγορα το έπιασε το νήμα, βοήθησαν και οι θεατές, οπότε η παράσταση άρχισε να κυλάει μέσα σε τρανταχτά γέλια. Συνομιλούσε με τον κόσμο, πείραζε τα παιδιά, ανταπέδιδαν αυτά, μιλούσαν για τα πανηγύρια της Ελλάδας, έλεγαν για την Αλβανία και τη Βόρεια Ηπειρο με τους Αλβανούς κρατούμενους, υπήρχε κι ένα καταπληκτικό μαύρο παιδί που είπε ότι είναι από την Καλαμάτα (χωρίς να ξέρει παρά ελάχιστα ελληνικά). «Το βλέπω ότι είσαι από την Καλαμάτα», του λέει ο Χριστόφορος, «βλέπω ότι είσαι το μαύρο το καλό που βγάζει η περιοχή».
Οι κρατούμενοι το καταευχαριστήθηκαν. Πέρασαν μία ώρα διαφορετική σε σχέση με τη βαρετή ρουτίνα της καθημερινότητας. «Δεν περίμενα ότι θα κάθονταν ακίνητοι τόση ώρα», μου είπε η Πέπη Ορφανάκη, «μεγάλη επιτυχία του Χριστόφορου». Ισως έχουν εκπαιδευτεί τα παιδιά και από τα μαθήματα. Η συστηματική δουλειά αποδίδει, όλο και φοιτά περισσότερος κόσμος. Αλλωστε και ωφελιμιστικά να το δουν, τους συμφέρει αφού κάθε μέρα μαθήματος μετρά διπλή για την έκτιση της ποινής τους. Και παίρνουν τον δρόμο της επανένταξης πιο γρήγορα και πιο ομαλά.
Στις 10 πήγαμε, στις 12 έπρεπε να φύγουμε. Ανταλλάσσοντας σφιχτές αγκαλιές με τους περισσότερους κρατούμενους. Πλέον στα προαύλια, όπως είδα αποχωρώντας, υπάρχουν παντού σύρματα στον αέρα ώστε να μην μπορεί να προσγειωθεί ελικόπτερο. Για απόδραση κρατουμένων. Α ρε Παλαιοκώστα, τους έκανες τεράστια χουνέρια. Και δεν γνωρίζουν καν πού βρίσκεσαι. Είναι που θα σε έπιανε ο Χρυσοχοΐδης όπως έλεγε...
πηγη: https://www.efsyn.gr