Ποιος ξέρει πόσες μέρες, πόσους μήνες, πόσα χρόνια έσερνε την άμαξα για να απολαμβάνουν κάποιοι τις ρομαντικές τους βόλτες στην Κέρκυρα. Μέχρι που δεν άντεξε άλλο. Αμαξάδα, βλέπεις, μεσημεριάτικη ήθελαν κάποιοι να απολαύσουν μέσα στο κατακαλόκαιρο. Δύο και τέταρτο το μεσημέρι, με την άσφαλτο να βράζει. Μέχρι που δεν άντεξε άλλο. Μέχρι που σωριάστηκε νεκρό μέσα στον δρόμο. Μέχρι που από «ζώο εργασίας», όπως τα λέει ο νόμος -αφού δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν για να βγάζουν κάποιοι μαύρο χρήμα-, έγινε ένα άχρηστο κουφάρι. Του έριξαν πάνω του ένα κομμάτι πανί και το παράτησαν μέσα στον δρόμο, για να το αντικαταστήσουν με ένα νέο «ζώο εργασίας» που θα σέρνει την άμαξα της ντροπής μας. Γιατί δεν είναι ρομαντισμός. Είναι βαρβαρότητα.

Είναι δεκάδες, βλέπεις, οι πόλεις, τουριστικές κατά κύριο λόγο, που προσφέρουν στους επισκέπτες μια «ρομαντική» αμαξάδα με κάποιο παροπλισμένο από άλλες δραστηριότητες άλογο να σέρνει το βαρύ φορτίο κάτω από όχι πάντα καλές καιρικές συνθήκες. Δεκάδες οι πόλεις, εκατοντάδες οι άμαξες και τα άλογα που έναντι 2.000 ή 3.000 ευρώ έχουν αγοραστεί για να προσφέρουν μια βόλτα σε ανθρώπους που συνήθως, είτε από άγνοια είτε από αδιαφορία, δεν αντιλαμβάνονται ότι χρηματοδοτούν ένα μαρτύριο για τα ζώα αυτά, που με δυσκολία καταφέρνουν να ανταποκριθούν στα «καθήκοντά» τους.

Και κάπως έτσι έχουμε άλογα να καταρρέουν στους δρόμους από εξάντληση και αφυδάτωση, αφού αναγκάζονται να εργαστούν σε θερμοκρασίες που συχνά φτάνουν και τους 40 βαθμούς. Και άσε τα υπουργεία και τις εγκυκλίους να λένε για κανόνες ευζωίας και πράσσειν άλογα. Εδώ μιλάμε για σκλάβους. Σαν τα γαϊδούρια της Σαντορίνης και της Λίνδου. Κι αυτά τα πλάσματα είναι η ντροπή μας σε δημόσια θέα.

πηγη: https://www.avgi.gr