49 χρόνια από την κατάρρευση της Χούντας και την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας τιμάμε την ιερή μνήμη των αγωνιστών και αγωνιστριών της αντιδικτατορικής αντίστασης που έπεσαν στον αγώνα για την ανατροπή της χούντας, καθώς και όσους/όσες χάσαμε πρόωρα από τα ανεπούλωτα τραύματα της φυλακής και της εξορίας. Ο Σύνδεσμός μας εκφράζει προς τις οικογένειές τους τα ειλικρινή συλλυπητήριά του για την απώλειά τους.     

Η επτάχρονη δικτατορία δεν ήταν απλώς «η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών» ούτε, βέβαια, «κίνημα»(!), όπως αποφαίνεται το πρόσφατο ‘Λεύκωμα’ του ΓΕΕΘΑ, αναθεωρώντας ακόμα και τις Συντακτικές Πράξεις του 1974. Αντίθετα, το καθεστώς των νικητών του εμφυλίου πολέμου ζέσταινε στον κόρφο του το «αυγό του φιδιού» και λειτούργησε, τελικά, ως εκκολαπτική μηχανή του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών. Ήδη, το Σύνταγμα του 1952 προέβλεπε την επιβολή «καταστάσεως πολιορκίας», δηλ. δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα. 

Το «πράσινο φως» για το προσχεδιασμένο από τη CIA πραξικόπημα άναψε στην Ουάσιγκτον το Φλεβάρη του 1967, καθώς η χώρα μας αποτέλεσε πειραματικό εργαστήρι του «Ψυχρού Πολέμου» και προγεφύρωμα κατά των αραβικών εθνικών κινημάτων.

Η δικτατορία, όμως, ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει λαϊκή βάση, γιατί ήταν ένα βάρβαρο, καταπιεστικό καθεστώς, που δολοφόνησε, βασάνισε, έκλεισε στις φυλακές και τα ξερονήσια χιλιάδες δημοκρατικούς πολίτες. Γι’ αυτό και τάχθηκε τον Νοέμβριο του 1967 στον ΟΗΕ υπέρ της παραγραφής των ναζιστικών εγκλημάτων. 

Η προληπτική και κατασταλτική λογοκρισία, η διανοητική και καλλιτεχνική εξαχρείωση, η αποθέωση του κιτς, ο θρησκευτικός σκοταδισμός και η ‘ακατάπαυστος, δογματική επανάληψις του συνθήματος ‘Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών’ περιλαμβάνονταν στην ‘αναδιαπαιδαγώγησιν των Ελλήνων, ώστε να εξυγιάνουν τους εαυτούς τους και να συγκροτήσουν τον περιούσιον Λαόν του Κυρίου» (Παπαδόπουλος).
 
 Ήδη, όμως, είχε αρχίσει η ανοιχτή αμφισβήτηση της χούντας  με την κατάληψη της Νομικής το Φλεβάρη - Μάρτη - Μάη του 1973 και το Κίνημα του Ναυτικού - με την ανταρσία του αντιτορπιλικού «Βέλος» το Μάιο του 1973, που αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα για το δικτατορικό καθεστώς. Μέσα από τις ρωγμές στον ΄γύψο’ που είχαν ανοίξει οι παράνομες αντιστασιακές οργανώσεις, ξεπήδησε ένα ανατρεπτικό νεολαιίστικο κίνημα που ενσωμάτωνε τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας και εμπνεόταν από το διεθνές κίνημα αμφισβήτησης των νέων. Ήταν η ‘γενιά’ των φοιτητικών καταλήψεων στην Αθήνα, στα Γιάννενα, στην Πάτρα, στο ΑΠΘ, με αποκορύφωμα την ηρωική εξέγερση του Ε. Μ. Πολυτεχνείου. Πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση η Χούντα επιτάχυνε την πτώση της με την ανατροπή του προέδρου Μακάριου, που οδήγησε στην κατοχή και διχοτόμηση, στην τραγωδία της Κύπρου. 

Το κενό εξουσίας που προέκυψε με την πτώση της Χούντας, καλύφθηκε με έναν παρασκηνιακό συμβιβασμό των αμερικανο-ΝΑΤΟικών ηγετικών κύκλων και των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας - γεγονός που δεν ικανοποιούσε τη λαϊκή απαίτηση για ‘αποχουντοποίηση’, για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. 

Γι’ αυτό και οι μεταδικτατορικές δημοκρατικές – κοινωνικές κατακτήσεις δεν αποτελούν παραχωρήσεις των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης αλλά είναι καρπός παρατεταμένων κοινωνικών αγώνων. 

Ωστόσο, τον Ιούλιο του 1974 δεν είχαμε μόνο την ‘αποκατάσταση’ της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά και την ιδεολογική χρεωκοπία της αντικομμουνιστικής ‘εθνικοφροσύνης’ με τη διαίρεση των πολιτών σε ‘εθνικόφρονες’ και ‘μιάσματα’. 

49 χρόνια μετά, η Ελλάδα, ακόμη και με τη ‘στρογγυλεμένη’ Έκθεση της Κομισιόν, χαρακτηρίζεται ως ‘χώρα υψηλού κινδύνου’ στο πεδίο της ελευθερίας του Τύπου, της πολυφωνίας στα ΜΜΕ, στο Κράτος Δικαίου. 

 Παράλληλα, ως ‘δεδομένος και προβλέψιμος σύμμαχος’ είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με τα αμερικανο-ΝΑΤΟϊκά σχέδια και, επομένως, ανίκανη να αντιμετωπίσει τις ολέθριες επιπτώσεις της πολεμικής κρίσης στην Ουκρανία, μετά τη ρωσική εισβολή.

Τη στιγμή που τα λαϊκά νοικοκυριά στενάζουν από τον ‘πληθωρισμό απληστίας’, η κυβέρνηση αποφάσισε εξοπλισμούς 7 δισ., ανασύροντας ταυτόχρονα τα διχαστικά κηρύγματα της πατριδοκάπηλης εθνικοφροσύνης εναντίον όσων αντιδρούν στην κούρσα των εξοπλισμών. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, θεωρώντας το ισχυρό εκλογικό της ποσοστό ως ‘λευκή επιταγή’, συνεχίζει την επιδότηση των κερδοσκόπων και την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών υποβαθμίζοντας το κοινωνικό κράτος, τη δημόσια Υγεία και Παιδεία. Υπόσχεται αυξήσεις στους μισθούς, χωρίς κουβέντα για συλλογικές συμβάσεις, ενώ, την ίδια ώρα, ανάβει ‘το πράσινο φως’ στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

Η χώρα παραμένει ανοχύρωτη απέναντι στις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης. Παρά τις κυβερνητικές μεγαλοστομίες για ‘κοσμογονία στα μέσα πυρόσβεσης’, η πυροπροστασία, με 4.500 κενά προσωπικού στην Πυροσβεστική, επαφίεται, τελικά, στην αυταπάρνηση των πυροσβεστών και των εθελοντών. 

Γι’ αυτό χαιρετίζουμε τους αγώνες των εργαζομένων για το δικαίωμα στη δουλειά, στην αξιοπρεπή ζωή, στη Δημόσια Δωρεάν Υγεία και Παιδεία. Για την υπεράσπιση και ανάκτηση από το Δημόσιο των κοινών αγαθών, όπως το νερό, η ενέργεια, οι σιδηρόδρομοι. Για την προστασία της πρώτης κατοικίας από τα αρπακτικά των funds. 

Σε όλες τις παρεμβάσεις του Συνδέσμου μας ο στόχος μας είναι:

α) η απόκρουση της παραχάραξης και αναθεώρησης της Ιστορίας από δυνάμεις που υπηρέτησαν ή ενστερνίζονται αυταρχικές λύσεις για την πολιτική ζωή της χώρας. Η μνήμη παραμένει ζωντανή – η Ιστορία δεν δικάζεται!

β) η επαγρύπνηση και η αγωνιστική αντιμετώπιση κάθε επιβουλής κατά των δημοκρατικών ελευθεριών και η υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων. 

Ο Σύνδεσμος μας, που τα μέλη του όρθωσαν το ανάστημα τους απέναντι στην αμερικανόπνευστη Δικτατορία, έχει αποστολή του όχι μόνο την ανάδειξη της Ιστορίας και των αγωνιστικών παραδόσεων της αντιδικτατορικής αντίστασης 1967 -1974, αλλά και την ιδεολογική και πολιτική απομόνωση της ακροδεξιάς και του φασισμού, του θρησκευτικού σκοταδισμού και του εθνικισμού, που προπαγανδίζουν και από το βήμα της Βουλής νεόκοποι ‘εθνοσωτήρες’, καθώς οι κοινωνικές ανισότητες  γεννούν φόβο και ανασφάλεια. 

Είμαστε υπέρ του απευθείας διαλόγου και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών μας με την Τουρκία, χωρίς ‘επιδιαιτητές’ και παραχωρήσεις σε θέματα εθνικής κυριαρχίας.
Στο πνεύμα αυτό, ήδη βρίσκονται σε πορεία υλοποίησης:
- Tο Μουσείο Αντιδικτατορικής Αντίστασης, δίπλα στην έδρα μας 
- Ο Χώρος Μνήμης στο στρατόπεδο Παπαδογιώργη, στα Καμίνια Πειραιά
- Ο Χώρος Μνήμης στις πρώην Φυλακές Ωρωπού 
-  Στα Γιάννενα συνεχίζουμε τις προσπάθειες για τη δημιουργία Χώρου Μνήμης σε συνεργασία με τον Δήμο Ιωαννιτών και το πανεπιστήμιο.  
Ταυτόχρονα, παλεύουμε να αποτρέψουμε την έξωσή μας από τον Χώρο Μνήμης στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, αν και ο χώρος αυτός μας παραχωρήθηκε και λειτουργεί με συμβόλαιο από το 2017 ως ‘μόνιμη και διαρκής έκθεση’ για την αντιδικτατορική αντίσταση.

Με το πνεύμα αυτό, καλούμε τους φοιτητικούς συλλόγους, τα συνδικάτα των εργαζομένων, τις νεολαιίστικες οργανώσεις, να προχωρήσουμε στη συν-διοργάνωση πολύμορφων εκδηλώσεων με αφορμή τη συμπλήρωση μισού αιώνα από το 1973, τη χρονιά – ορόσημο του αντιδικτατορικού αγώνα.
Αν ‘ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη’, τότε οποιαδήποτε αναφορά στον Αντιδικτατορικό Αγώνα αποκτά νόημα, στο βαθμό που αναδεικνύει την αντίσταση, την αγωνιστική-συνειδητή στάση ζωής, σε κινητήρια δύναμη της Ιστορίας.
Αθήνα 20/7/2023