Συμπληρώθηκαν εφέτος 20 χρόνια από την σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Ιούνιο του 2003 στη Θεσσαλονίκη. Λέγαμε τότε πως ήταν «ένα σημαντικό γεγονός που αφήνει μέχρι και σήμερα τα ίχνη του. Η κατάσταση την οποία βιώνουν σήμερα οι άνθρωποι που ζουν στον ελλαδικό χώρο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό ΚΑΙ σε εκείνη τη συνάντηση».

20 χρόνια από μια μεγάλη παρουσία του αναρχικού μπλοκ που ήταν αποτέλεσμα μιας απελευθερωτικής δυναμικής δεκαετιών την οποία «μόνον όσοι αγωνίζονται με ανιδιοτέλεια και έχουν πετάξει στα σκουπίδια τους μυωπικούς φακούς της πολιτικής μπορούν να αντιληφθούν».

Τα γεγονότα, τα «λάθη», τα «σωστά» και η εμπειρία που αποκόμισαν οι αναρχικοί από τότε, είναι παρακαταθήκη για τους σημερινούς και μελλοντικούς αγώνες.

Με αφορμή τα 20 χρόνια, λοιπόν, παρουσιάζουμε το βιβλίο που κυκλοφορεί από την Αναρχική Αρχειοθήκη: «Θεσσαλονίκη 2003, Η τελευταία μεγάλη σύγκρουση«, ένα χρονικό, κάποιες αφίσες, προκηρύξεις και παλαιότερες απόψεις που αφορούσαν το θέμα.

Από την παρουσίαση της έκδοσης το 2013:

 

«Καθώς συμπληρώθηκαν εφέτος 10 χρόνια από την σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον Ιούνιο του 2003 στη Θεσσαλονίκη, θεωρήσαμε υποχρέωση απέναντι στην ιστορία των κοινωνικών και ιδιαίτερα των αναρχικών αγώνων να μην αφήσουμε να περάσει απαρατήρητο αυτό το τόσο σημαντικό γεγονός, του οποίου –όπως και τόσων άλλων– τα σημάδια παραμένουν ανεξίτηλα.

Με αυτήν την έκδοση επιχειρούμε, πέραν της καταγραφής, την ανάδειξη των εμπειριών και την παρουσία του αναρχικού λόγου. Μέσα και από το υλικό που παρατίθεται (κείμενα, προκηρύξεις, αφίσες, συλλογικές και ατομικές απόψεις, φωτογραφίες, το υλικό που συμπεριελήφθη στην μπροσούρα που εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2013 –με αφορμή την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Θεσσαλονίκη–, χρονικά κινητοποιήσεων) μπορεί ο καθένας να κατανοήσει περισσότερα από αυτά που εμφανίζονται μεν, αλλά συγκαλύπτονται πίσω από διπλωματικές και γενικόλογες διατυπώσεις.

Ανέκαθεν θεωρούσαμε –και επιμένουμε πάνω στην θέση μας αυτή– πως η παρουσίαση γεγονότων και υλικών, που συνδέονται με την ιστορία των κοινωνικών και των αναρχικών απελευθερωτικών αγώνων, θα πρέπει να περιλαμβάνει όλο το συγκεντρωμένο στα χέρια μας υλικό, ανεξαρτήτως τού κατά πόσον μας εύρισκε ή δεν μας εύρισκε, τότε ή τώρα, σύμφωνους το περιεχόμενό τους. Μ’ αυτό τον τρόπο καταγραφής δίνεται η δυνατότητα σ’ όσους το μελετήσουν να εξάγουν τα συμπεράσματά τους, συνεκτιμώντας τις, επίσης, κατατεθειμένες απόψεις της συλλογικότητας που τα εκδίδει, οι οποίες αποτελούν κι αυτές μέρος της προσπάθειας για την ανάδειξη της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, των πραγματικών δηλαδή γεγονότων. Αντίθετα, εκείνες οι απόπειρες με τις οποίες επιχειρείται «κριτική» γεγονότων και καταστάσεων με μεθόδους παραπληροφόρησης, με την αποσιώπηση γεγονότων, με την παραχάραξη και την ψευδολογία, αρμόζουν σε αυτούς που κινούνται με ιδιοτελείς προθέσεις και ανταγωνιστικές προς την απελευθερωτική διεργασία κατευθύνσεις.

Αυτό το βιβλίο αποτελεί την συνέχεια του βιβλίου-άλμπουμ που εκδόθηκε, επίσης, από την Αναρχική Αρχειοθήκη πριν από δέκα χρόνια και είχε τον τίτλο ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΗΣ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ». Περιελάμβανε έγχρωμο φωτογραφικό υλικό, από το αρχείο της Ελένης Γρηγοριάδου (από το οποίο προέρχονται φωτογραφίες που δημοσιεύονται και σ’ αυτό το βιβλίο), με 203 φωτογραφίες από τις κινητοποιήσεις που είχαν πραγματοποιηθεί από το Άμστερνταμ (Ιούνιος 1997) μέχρι την Κοπεγχάγη (Δεκέμβριος 2002). Παράλληλα καταγράφηκαν χρονικά από τις κινητοποιήσεις, αφηγήσεις γεγονότων και απόψεις σ’ ό,τι αφορά την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση.

Η παρούσα έκδοση αποτελεί την δεύτερη ενότητα των ΠΟΛΕΜΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ. Εδώ, γίνεται αναφορά στις κινητοποιήσεις που έλαβαν χώρα στον ελλαδικό χώρο και εξέφραζαν την εναντίωση στην εισβολή της ενοποιημένης κυριαρχίας στο Ιράκ, η οποία αποτέλεσε μέρος της υλοποίησης στην περιοχή, των όρων της Νέας Τάξης Πραγμάτων την οποία είχαν διακηρύξει οι Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και Τζώρτζ Μπους (ο πρεσβύτερος) στην Μάλτα, τον Δεκέμβριο του 1989. Περιλαμβάνονται, επίσης, οι συγκεντρώσεις, πορείες και διαδηλώσεις κατά των προπαρασκευαστικών συνόδων των υπουργών της Ε.Ε. οι οποίες άρχισαν τον Οκτώβριο του 2002 στο Ρέθυμνο και συνεχίστηκαν καθ’ όλο το πρώτο εξάμηνο του 2003, καθώς και οι κινητοποιήσεις για την αποφυλάκιση των 7 συλληφθέντων κατά την πορεία της 21ης Ιουνίου. Η Σύνοδος της Ε.Ε., όσο και τα γεγονότα που προαναφέραμε αποτελούν συστατικά της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.

Εμμένοντας στις αναρχικές απελευθερωτικές απόψεις και θεωρήσεις, παραμένουμε αμετακίνητα πολέμιοι της εξουσίας, της κυριαρχίας και της «παγκοσμιοποίησής» της. Σε αντίθεση με εκείνους που κινητοποιήθηκαν εξ αρχής με σκοπό να ενταχθούν στις νέες συνθήκες που προετοιμάζονταν από τους κρατούντες και οι οποίοι δεν έχουν σχέση με την έννοια και θέση πολέμιος, ξέχωρα από τους άλλους που έχουν χάσει προ πολλού το δρόμο προς την συνολική απελευθέρωση, παραμένουμε σταθερά προσανατολισμένοι στο όραμα της αναρχίας.

Γνωρίζουμε ότι οι χείμαρροι μπορεί να είναι ορμητικοί αλλά είναι εύκολο να ξεραθούν. Οι πηγές, όμως, δεν θα στερέψουν όσο υπάρχει η μάνα γη. Συνεχίζουν να αναβλύζουν και αυτή την φορά δεν θα ενωθούν απλά σε χείμαρρο, αλλά σε ένα απέραντο ποτάμι, τέτοιο που όμοιο του βρίσκεται μόνον στους χρόνους εκείνους που πλημμυρίζονται από την ζωντάνια και την απελευθερωτική δύναμη, που είναι έτοιμη να δημιουργήσει ένα νέο κόσμο, μια νέα εποχή για τον πλανήτη.

Σ’ αυτό το νέο ρεύμα οι αναρχικοί θα είμαστε και πάλι παρόντες, ξεκάθαροι στις απόψεις τους, εντελώς απολιτικοί, περισσότερο βέβαιοι για τα όσα είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε και προ παντός εμπλουτισμένοι από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Μέρος αυτής της συμβολής στην απόκτηση εμπειρίας και γνώσης θεωρούμε πως αποτελεί και το βιβλίο αυτό.

Αναρχική Αρχειοθήκη, Νοέμβριος 2013″

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ:

Ρέθυμνο 4 και 5 Οκτωβρίου 2002: Σύνοδος των υπουργών άμυνας της Ε.Ε. πραγματοποιείται στο Ρέθυμνο,

23 και 24 Ιανουαρίου: Σύνοδος υπουργών εργασίας της ΕΕ στο Ναύπλιο.

22 Φεβρουαρίου: Σύνοδος υπουργών ενέργειας της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη (ξενοδοχείο HYATT).

Σάββατο 1 Μαρτίου: Πραγματοποιείται, στην Αθήνα, η άτυπη σύνοδος των υπουργών Παιδείας της Ε.Ε. στον Αστέρα της Βουλιαγμένης.

Σάββατο 15 και Κυριακή 16 Μαρτίου: Αποκλεισμός της ναυτικής βάσης της Σούδας στο Μαράθι (Χανιά).

Παρασκευή 28 και Σάββατο 29 Μαρτίου: Πραγματοποιείται στη Βέροια η σύνοδος υπουργών δημόσιας τάξης .

4-5-6 Απριλίου: Γίνεται στην Αθήνα η ανεπίσημη σύνοδος του ECOFIN.

15 και 16 Μαΐου: Γίνεται, στην Κέρκυρα, η άτυπη Σύνοδος Υπουργών Γεωργίας της Ε.Ε.

Δευτέρα 16 Ιουνίου: Καταλαμβάνεται το βράδυ, από 400 περίπου αναρχικούς και Αντιεξουσιαστές, το κτίριο της Νέας Φιλοσοφικής Θεσσαλονίκης.

Τρίτη 17 Ιουνίου: Πραγματοποιείται εκδήλωση-συζήτηση, από τη Συνεργασία Αναρχικών Ομάδων και Ατόμων για την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Πολύμορφη Δράση, στο χώρο ανάμεσα στην παλιά και νέα Φιλοσοφική με θέμα την παγκοσμιοποίηση.

Η «Ανοιχτή συνέλευση αναρχικών-αντιεξουσιαστών ενάντια στη σύνοδο των ηγετών της ΕΕ» διαμορφώνει το χώρο γύρω από το Μετεωροσκοπείο για συζητήσεις και προβολές.

Τετάρτη 18 Ιουνίου: Γίνεται εκδήλωση για τους μετανάστες από τους «Αναρχικούς/ές από δυτικές γειτονιές της Αθήνας» στο χώρο ανάμεσα στην παλιά και νέα Φιλοσοφική.

Πέμπτη 19 Ιουνίου: Πραγματοποιείται πορεία 4000 περίπου αναρ­χικών-αντιεξουσιαστών σε δυτικές περιοχές του δήμου Θεσσαλονίκης. Σαμποτάρονται κάμερες που είναι τοποθετημένες στο δρόμο. Η πορεία φτάνει στα όρια των δήμων Νεάπολης-Συκεών και επιστρέφει στο κέντρο της πόλης. Η αντιρατσιστική πορεία καλέστηκε από τις συλλογικότητες «Εσωτερικός Εχθρός», «Προβοκάτορες του ήσυχου ύπνου», «Μηχανή», «Διαρρήκτες του κοινωνικού ιστού» και Αναρχικούς συντρόφους/ισσες.

Παρασκευή 20 Ιουνίου: Πραγματοποιείται η συγκέντρωση και πορεία αριστερών οργανώσεων και της Salonica 2003 στο Νέο Μαρμαρά της Χαλκιδικής. Επακολουθούν αψιμαχίες με τις δυνάμεις των ΜΑΤ και η πορεία απωθείται με τη χρήση δακρυγόνων.

Επίσης, την ίδια μέρα γίνεται πορεία στην Φλώρινα από 250 περίπου άτομα που μετέβησαν εκεί από Θεσσαλονίκη, με σκοπό να περάσουν τα σύνορα του ελλαδικού χώρου και να συμπαρασταθούν στους Αθίγγανους, που είχαν εγκλωβιστεί ανάμεσα στα σύνορα της «Νέας Μακεδονίας» και του Ελλαδικού χώρου.

Σάββατο 21 Ιουνίου: Η μέρα της τελικής σύγκρουσης ήρθε και δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα που περίμεναν οι εξουσιαστές. Το Μαύρο Μπλοκ ξεκινά από τα πανεπιστήμια, με μέγεθος περίπου 3.000 ατόμων και δεν αργούν να ξεσπάσουν γενικευμένες συγκρούσεις στο κέντρο της πόλης, και επιθέσεις με πέτρες και μολότοφ στις δυνάμεις καταστολής και σε κρατικούς-οικονομικούς στόχους.

Κυριακή 22 Ιουνίου: Πραγματοποιείται συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από τα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης περίπου 300 ατόμων, που δέχονται επίθεση από τους μπάτσους οι οποίοι ξυλοκοπούν κόσμο και ρίχνουν δακρυγόνα. Οι κατηγορούμενοι παίρνουν προθεσμία για να απολογηθούν. Δύο ανήλικες αφήνονται ελεύθερες με πλημμεληματικές κατηγορίες.

Αργότερα συλλαμβάνονται 2 άτομα που κατηγορούνται για οπλοκατοχή και καταδικάζονται σε 2 χρόνια με 3ετή αναστολή και 3.000 ευρώ πρόστιμο.

Τρίτη 24 Ιουνίου: Αφήνονται ελεύθεροι 20 κατηγορούμενοι που είχαν συλληφθεί στη διάρκεια των συγκρούσεων του προηγούμενου Σαββάτου, κάποιοι με περιοριστικούς όρους και 1.500 ευρώ εγγύηση.

Τετάρτη 25 Ιουνίου: Οι υπόλοιποι 7 από τους συλληφθέντες του Σαββάτου προφυλακίζονται και στέλνονται στις φυλακές Διαβατών και Αυλώνα. Ανάμεσα στους φυλακισμένους αγωνιστές βρίσκονται δύο Ισπανοί σύντροφοι, ένας Άγγλος και ένας Σύριος.

Οι κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στους 7, που ακολουθούν, μέχρι την αποφυλάκισή τους, είναι πρωτόγνωρες για τα μέχρι τότε δεδομένα στον ελλαδικό χώρο. Κατά τους επόμενους πέντε μήνες ένα κύμα αλληλεγγύης και κινητοποιήσεων απλώνεται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό του ελλαδικού χώρου.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου: Οι εφτά συλληφθέντες της Θεσσαλονίκης αφήνονται ελεύθεροι, μετά από πέντε μήνες προφυλάκισης στην διάρκεια των οποίων υπήρξαν κινητοποιήσεις σε πανελλαδική έκταση με συγκεντρώσεις, πορείες και καταλήψεις κτιρίων.

Αφίσσες που κολλήθηκαν εκείνες τις μέρες:

Προκήρυξη της Συσπείρωσης Αναρχικών μετά τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης:

Σύ­νο­δος Κο­ρυ­φής στη Θεσ­/­νί­κη και ΒLACK BLOCK

Η φλό­γα πα­ρα­μέ­νει ά­σβε­στη…

Χι­λιά­δες α­ναρ­χι­κοί και α­ντιε­ξου­σια­στές απ’ ό­λο τον ελ­λα­δι­κό χώ­ρο και  α­κό­μα σύ­ντρο­φοι α­πό την Ι­σπα­νί­α, την Ι­τα­λί­α, την Γαλ­λί­α, την Κύ­προ, την Τουρ­κί­α, την Αυ­στρί­α, την Α­με­ρι­κή, την Μ. Βρε­τα­νί­α και την Γερ­μα­νί­α άρ­χι­σαν να συ­γκε­ντρώ­νο­νται α­πό τη 16η μέ­χρι και τη 21η Ιου­νί­ου στη Θεσ­σα­λο­νί­κη για ν’ α­ντι­τα­χθούν στη σύ­νο­δο κο­ρυ­φής της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης.

Εξ αρ­χής θα πρέ­πει να πούμε ό­τι οι μορφές παρέμβασης που επιλέχθηκαν όλες αυτές τις μέρες δεν είναι για εμάς αντι­κείμενα διαχωρισμού.

Και μι­λά­με για τη πρώ­τη κα­τά­λη­ψη κτι­ρί­ου α­πό πλευ­ράς του ΒLACK BLOCK σε πα­ρό­μοιες συ­νό­δους, την εν­θου­σιώ­δη πο­ρεί­α αλ­λη­λεγ­γύ­ης για τους με­τα­νά­στες 4.000 α­ναρ­χι­κών-α­ντιε­ξου­σια­στών, τις εκ­δη­λώ­σεις συλ­λο­γι­κο­τή­των στον αί­θριο χώ­ρο α­νά­με­σα στη πα­λαιά και τη νέ­α φι­λο­σο­φι­κή σχο­λή, τις α­νοι­κτές συ­νε­λεύ­σεις και τις προ­βο­λές δί­πλα στο Με­τε­ω­ρο­σκο­πεί­ο και στη κα­τει­λημ­μέ­νη Φι­λο­σο­φι­κή Σχο­λή, τα γεύ­μα­τα που ε­τοι­μά­ζο­νταν και δια­θέ­το­νταν α­πό κα­ρα­βά­νι πο­δη­λα­τι­στών. Και τέ­λος τη δυ­να­μι­κή πο­ρεί­α του ΒLACK BLOCK, πε­ρί­που 3.000 συ­ντρό­φων που κα­τευ­θύν­θη­καν στο κέ­ντρο της πό­λης και ε­πι­τέ­θη­καν στις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής, σε κα­τα­στή­μα­τα τρα­πε­ζών, σού­περ-μάρ­κετ, κο­σμη­μα­το­πω­λεί­α, σε «Μακ Ντό­λα­ντς» και «Goody’s», σε κα­τα­στή­μα­τα «Vodafone» και «Telestet» σε γρα­φεί­α του ΚΚΕ κ.α.

Θε­ω­ρού­με κατ’ αρ­χήν ό­τι οι ε­κτι­μή­σεις που θα πε­ριο­ρι­στούν σε «στρα­τιω­τι­κό ε­πί­πε­δο» θα ο­δη­γη­θούν σε ε­σφαλ­μέ­να συ­μπε­ρά­σμα­τα ι­δί­ως ό­ταν κα­θο­ρί­ζο­νται α­πό λο­γι­κές νί­κης και ήτ­τας.

Α­πό την πλευ­ρά μας τα γε­γο­νό­τα που ση­μά­δε­ψαν τη σύ­νο­δο κο­ρυ­φής της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης «δια­βά­ζο­νται» και εί­ναι σε ά­με­ση συ­νάρ­τη­ση με τις δρα­στη­ριο­ποι­ή­σεις των α­ναρ­χι­κών α­πό τον ελ­λα­δι­κό χώ­ρο –εί­τε κα­τά τη διάρ­κεια της ελ­λη­νι­κής προ­ε­δρί­ας εί­τε και πέ­ρα απ’ αυ­τή– σε σχέ­ση με τη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση και ό­χι μό­νο. Α­πο­τε­λούν μια στιγ­μή του συ­νο­λι­κό­τε­ρου α­γώ­να και α­ντα­να­κλούν διερ­γα­σί­ες πο­λύ­χρο­νες που φυ­σι­κά κου­βα­λούν τό­σο θε­τι­κά ό­σο και αρ­νη­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά.

Ε­κτι­μού­με την βα­ρύ­τη­τα των γε­γο­νό­των ως ι­διαί­τε­ρα ση­μα­ντι­κή χω­ρίς να ε­πι­κε­ντρώ­νου­με στην πο­λυ­πλη­θή συμ­με­το­χή συ­ντρό­φων α­πό πολ­λές πό­λεις, αλ­λά ού­τε και να τη πα­ρα­γνω­ρί­ζου­με.

Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι το μνη­μό­συ­νο που ε­τοί­μα­ζαν οι πρό­θυ­μοι ο­σφυο­κά­μπτες της κά­θε ε­ξου­σί­ας, ό­σον α­φο­ρά τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις ε­νά­ντια στη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, α­να­βλή­θη­κε. Γι’ αυ­τούς που πα­ρα­κα­λούν γο­να­τι­στοί να α­νέ­βουν λί­γα σκα­λο­πά­τια στο ε­ξου­σια­στι­κό στε­ρέ­ω­μα η έκ­πλη­ξη ή­ταν με­γά­λη. Τι κρί­μα να πά­ει χα­μέ­νη τό­ση προ­ε­τοι­μα­σί­α, τό­σες συμ­φω­νί­ες!!!

Το ε­πι­κοι­νω­νια­κό σχέ­διο του κρά­τους που α­πο­τυ­πώ­θη­κε δια στό­μα­τος υ­πουρ­γού Μα­κε­δο­νί­ας και Θρά­κης βα­πτί­σθη­κε «Θεσ­σα­λο­νί­κη φι­λό­ξε­νη πό­λη για τους δια­δη­λω­τές». Ό­λα φαί­νο­νταν να δου­λεύ­ουν σαν ρο­λό­ι.

Τα διά­φο­ρα Φό­ρα έ­δι­ναν τις α­πα­ραί­τη­τες εγ­γυ­ή­σεις για κα­θω­σπρέ­πει εκ­δη­λώ­σεις και πο­ρεί­ες. Η πα­ρα­κα­θή­με­νη (θε­σμι­σμέ­νη πλέον και ε­πι­σή­μως) «α­ντι»ε­ξου­σια­στι­κή κί­νη­ση τούς συ­να­γω­νί­ζε­ται ε­πά­ξια: «Δεν μπο­ρού­με να ε­λέγ­ξου­με κά­ποιους που με­μο­νω­μέ­να θα πά­νε για να τα σπά­σουν, αλ­λά, αν προ­σπα­θή­σουν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­ν το δι­κό μας μπλοκ, θα τους πε­τά­ξου­με έ­ξω (ό­περ και ε­γέ­νε­το). Άλ­λο να υ­πάρ­χει λό­γος για ε­πει­σό­δια και άλ­λο η τυ­φλή βί­α… Να σκε­φτεί­τε ό­τι στη Γέ­νο­βα οι έλ­λη­νες α­ναρ­χι­κοί ή­ταν στο κύ­ριο ό­γκο των δια­δη­λω­τών (sic!!!) και ό­χι στις ο­μά­δες των α­ναρ­χι­κών» (με­τά α­πό τό­σες συ­νε­ντεύ­ξεις σε κρα­τι­κά κα­νά­λια και μια συ­νέ­ντευ­ξη στο Βή­μα στις 15/6/2003 δεν βλά­πτει, αλ­λά που να το ξέ­ρουν αυ­τοί οι κα­η­μέ­νοι οι ι­τα­λοί α­ναρ­χι­κοί που δο­κί­μα­σαν να ρί­ξουν έ­να μπου­κα­λά­κι νε­ρό σε δη­μο­σιο­γρά­φο έ­ξω α­πό πα­ρα­χω­ρη­μέ­νο κτί­ριο της Θε­ο­λο­γι­κής και ξυ­λο­κο­πή­θη­καν α­πό τους «α­ντιε­ξου­σια­στές» πα­λι­κα­ρά­δες…).

Οι διά­φο­ροι φο­ρείς, λοι­πόν, των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων α­κρο­βο­λί­στη­καν χορ­τα­σμέ­νοι α­πό τις κρα­τι­κές ε­πι­χο­ρη­γή­σεις άλ­λος στο Ζω­ο­λο­γι­κό Κή­πο (ΚΚΕ) κι άλ­λος στο Βε­λί­δειο (Ελ­λη­νι­κό Κοι­νω­νι­κό Φό­ρουμ).

Ό­λα έ­μοια­ζαν να κυ­λούν ο­μα­λά, παρ’ ό­τι τα ΜΜΕ εί­χαν ε­πι­κε­ντρώ­σει την προ­σο­χή τους στο κα­τει­λημ­μέ­νο κτί­ριο της Φι­λο­σο­φι­κής.

Το σκη­νι­κό άρ­χι­ζε ν’ αλ­λά­ζει με την πράγ­μα­τι συ­γκλο­νι­στι­κή πο­ρεί­α για τους με­τα­νά­στες. Ο υ­πουρ­γός Δη­μό­σιας τά­ξης φα­νε­ρά πα­νι­κό­βλη­τος σπεύ­δει να δια­βε­βαιώ­σει ό­τι δεν θα πέ­σει ού­τε ντο­μά­τα το Σάβ­βα­το και ό­τι αν οι τα­ρα­ξί­ες εί­ναι 4.000, τέσ­σε­ρις χι­λιά­δες θα εί­ναι και οι συλ­λη­φθέ­ντες. Το μό­νο που πέ­τυ­χε τε­λι­κά ή­ταν να ξε­φτι­λι­στεί.

Α­κο­λού­θη­σε η κι­νη­το­ποί­η­ση των φο­ρέ­ων που κα­λού­σαν στη Χαλ­κι­δι­κή που έ­μοια­ζε εκ των προ­τέ­ρων (και τε­λι­κά α­πο­δεί­χτη­κε α­σφα­λής) α­πό α­πρό­σμε­νες ε­ξε­λί­ξεις. Άλ­λω­στε ό­σοι κα­λού­σαν γι’ αυ­τό το ση­μεί­ο (μη­δε­νός ε­ξαι­ρου­μέ­νου) δεν εί­χαν δια­φο­ρε­τι­κές προ­θέ­σεις. Στο ση­μεί­ο που υ­πήρ­χε μια μι­κρή υ­πο­ψί­α κλι­μά­κω­σης α­νέ­λα­βε να βγει μπρο­στά η ο­μά­δα Virus με τις α­πα­ραί­τη­τες ευ­λο­γί­ες των «εκ­προ­σώ­πων των ελ­λή­νων α­ναρ­χι­κών» (τρο­μά­ρα τους). Πα­στρι­κές δου­λειές. Ά­με­ση υ­πο­χώ­ρη­ση, α­σκή­σεις των κα­τα­σταλ­τι­κών δυ­νά­με­ων στη ρί­ψη χη­μι­κών και συ­νε­χής σκού­πα των ε­λά­χι­στων που ε­πέ­με­ναν στον πε­τρο­πό­λε­μο, σε μια ο­μο­λο­γου­μέ­νως α­φι­λό­ξε­νη πε­ριο­χή για τους δια­δη­λω­τές.

Και ό­μως την ε­πό­με­νη η­μέ­ρα η κοι­νω­νι­κή ει­ρή­νη, ό­πως και στην πο­ρεί­α για τους με­τα­νά­στες, συ­νέ­χι­ζε να κα­τα­δει­κνύ­ε­ται σαν έ­να ό­νει­ρο α­πα­τη­λό.

Η διάρ­κεια των συ­γκρού­σε­ων εί­ναι α­λή­θεια πως εί­χε κα­θο­ρι­στεί ή­δη α­πό το ί­διο το δρο­μο­λό­γιο που ε­πι­λέ­χθη­κε γι’ αυ­τό και θα μπο­ρού­σε να ε­κτι­μή­σει κά­ποιος εκ των προ­τέ­ρων πως θα ε­ξε­λίσ­σο­νταν σε μί­α σφο­δρή σύ­γκρου­ση που ό­μως δεν θα διαρ­κού­σε πολ­λές ώ­ρες. Το γε­γο­νός αυ­τό δεν υ­πο­βι­βά­ζει σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση τα γε­γο­νό­τα. Η α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, η θέ­λη­ση και τε­λι­κά η δυ­να­τό­τη­τα του black block να ει­σέλ­θει στο κέ­ντρο της πό­λης στη­ρι­ζό­με­νο α­πο­κλει­στι­κά στις δι­κές του δυ­νά­μεις α­πο­τε­λούν για ε­μάς την πραγ­μα­τι­κή ου­σί­α.

Και μά­λι­στα στο κέ­ντρο μιας πό­λης ό­πως η Θεσ­σα­λο­νί­κη, σ’ έ­ναν κε­ντρι­κό δρό­μο ό­πως η Ε­γνα­τί­α, ό­που η διά­τα­ξη των μπά­τσων, αλ­λά και μπλοκ δια­δη­λω­τών (ό­πως του ΚΚΕ) ή­ταν προ­σαρ­μο­σμέ­νη α­πο­κλει­στι­κά ε­πά­νω στους α­ναρ­χι­κούς α­ντιε­ξου­σια­στές.

Οι συ­γκρού­σεις ό­ταν ξε­κί­νη­σαν ή­ταν πράγ­μα­τι σφο­δρές. Στο πρώ­το στε­νό που εμ­φα­νί­σθη­καν δι­μοι­ρί­ες η ε­πί­θε­ση του black block ή­ταν πραγ­μα­τι­κά α­πε­ρί­γρα­πτη. Οι μπά­τσοι ά­φη­σαν πί­σω τους τρυ­πη­μέ­νες α­σπί­δες και υ­πο­χώ­ρη­σαν κα­κήν κα­κώς.

Α­κο­λού­θη­σαν ε­πι­θέ­σεις σε συ­νο­λι­κά 78 ση­μεί­α.

Η τα­κτι­κή των δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής που α­ντί­κρι­σαν με πραγ­μα­τι­κό δέ­ος το black block ή­ταν το κομ­μά­τια­σμα του σε μι­κρό­τε­ρα μέ­ρη, ε­νώ οι κα­τα­σταλ­τι­κές κι­νή­σεις χα­ρα­κτη­ρί­στη­καν α­πό την α­δυ­να­μί­α συλ­λή­ψε­ων, κα­θώς αυ­τές δεν μπο­ρού­σαν εύ­κο­λα να υ­πο­στη­ρι­χθούν α­πέ­να­ντι σε τυ­χόν α­ντε­πι­θέ­σεις.

Έ­να τμή­μα του black block κα­τά­φε­ρε να ε­πι­στρέ­ψει στη Φι­λο­σο­φι­κή εί­τε δί­νο­ντας μά­χη με τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής, εί­τε βρί­σκο­ντας κα­τάλ­λη­λα δρο­μο­λό­για μέ­σα α­πό έ­να α­στυ­νο­μο­κρα­τού­με­νο κέ­ντρο. Ε­κεί συ­νε­χί­στη­καν σπο­ρα­δι­κές συ­μπλο­κές με ε­πι­θέ­σεις με μο­λό­τοφ και πέ­τρες στις πα­ρα­τε­ταγ­μέ­νες δι­μοι­ρί­ες, ε­νώ αρ­γό­τε­ρα α­να­κοι­νώ­νε­ται ό­τι η κα­τά­λη­ψη της Φι­λο­σο­φι­κής έ­χει λά­βει τέ­λος με την έ­ναρ­ξη της πο­ρεί­ας. Οι δυ­νά­μεις που εί­χαν πε­ρι­κυ­κλώ­σει το χώ­ρο των πα­νε­πι­στη­μί­ων τις πρώ­τες πρω­ι­νές ώ­ρες άρ­χι­ζαν να τρα­βιού­νται και έ­τσι έ­γι­νε δυ­να­τή η εί­σο­δος στο χώ­ρο των πα­νε­πι­στη­μί­ων.

Τα ΜΜΕ δεν άρ­γη­σαν να τε­λούν ό­πως πά­ντα το θε­ά­ρε­στο έρ­γο τους πράγ­μα που συ­νέ­χι­σαν και τις ε­πό­με­νες η­μέ­ρες. Στην αρ­χή προ­σπά­θη­σαν να δη­μιουρ­γή­σουν κλί­μα ώ­στε να στη­ρι­χθεί τυ­χόν ε­πέμ­βα­ση στο χώ­ρο των Πα­νε­πι­στη­μί­ων. Προ­φα­νώς δεν τους εί­χαν ε­νη­με­ρώ­σει ό­τι κά­τι τέ­τοιο δεν ή­ταν ε­πι­λο­γή να γί­νει. Αυ­τοί ό­μως ε­πέ­με­ναν: «βρί­σκο­νται ε­κεί για­τί δεν τους πιά­νε­τε»;

Αυ­τοί οι α­σε­βείς που μαύ­ρι­ζαν ει­κό­νες στην Α­χει­ρο­ποί­η­το για­τί δεν δέ­χο­νται ού­τε Θε­ό ού­τε Α­φέ­ντη, που κά­ψα­νε τρά­πε­ζες στην Ε­γνα­τί­α, που έ­γρα­φαν σε τοί­χους της πό­λης ό­τι «Ε­ΧΟΥ­ΜΕ ΠΟ­ΛΕ­ΜΟ», που κου­βα­λού­σα­νε ε­κα­το­ντά­δες μο­λό­τωφ και αυ­τή τη φο­ρά ή­ταν «κα­λά ορ­γα­νω­μέ­νοι και ε­παρ­κώς ε­ξο­πλι­σμέ­νοι που βά­δι­σαν α­νε­νό­χλη­τοι α­πό την «έ­δρα» τους στο Α­ρι­στο­τέ­λειο ως το κέ­ντρο της πό­λης».

Αυ­τοί οι Α­ναρ­χι­κοί με… πει­θαρ­χεί­α «με τις α­ντια­σφυ­ξιο­γό­ντες μά­σκες, τις αυ­το­σχέ­διες προ­στα­τευ­τι­κές στο­λές α­πό σα­μπρέ­λα και ε­ξο­πλι­σμό α­πό τσε­κού­ρια, σφυ­ριά, ε­κτο­ξευ­τή­ρες με­ταλ­λι­κών α­ντι­κει­μέ­νων…».

Για­τί δεν τους στα­μα­τά­γα­τε πριν μπουν στο κέ­ντρο της πό­λης συ­νέ­χι­ζαν να κρώ­ζουν τα κο­ρά­κια των ΜΜΕ; «Δεν ή­ταν α­πλοί δια­δη­λω­τές, ή­ταν μα­χη­τές που ή­ταν α­πο­φα­σι­σμέ­νοι να συ­γκρου­στούν», δη­λώ­νει ο ε­πι­κε­φα­λής των δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. «Για­τί ή­ταν τό­σοι αυ­τή τη φο­ρά;». «Τι θα γί­νει μ’ αυ­τή την ι­στο­ρί­α με τις συ­νό­δους;» ε­πι­μέ­νουν τα έμ­μι­σθα φε­ρέ­φω­να. Και κα­λούν τους ει­δι­κούς.

«Η σύγ­χρο­νη τά­ση για πε­ρι­φε­ρειο­ποί­η­ση ή για συ­γκρό­τη­ση διε­θνών ορ­γα­νι­σμών πα­γκό­σμιας εμ­βέ­λειας και κλα­μπ ι­σχυ­ρών ε­πέ­φε­ρε την α­νά­λο­γη ε­ξέ­λι­ξη στο ε­πί­πε­δο της κοι­νω­νι­κής βί­ας» α­πο­φαί­νε­ται πε­ρι­σπού­δα­στα η Μπό­ση (δρ. Διε­θνών σχέ­σε­ων και τέ­ως ε­πι­φα­νής στέ­λε­χος του ε­πι­στη­μο­νι­κού συμ­βου­λί­ου ε­νά­ντια στη «τρο­μο­κρα­τί­α») και συ­νε­χί­ζει: «Η κοι­νω­νι­κή βί­α διε­θνο­ποιεί­ται α­κο­λου­θώ­ντας τις τά­σεις που δια­μορ­φώ­νο­νται σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο. Εί­ναι γε­νι­κά πα­ρα­δε­κτό ό­τι η σχέ­ση κα­τα­στο­λής-κοι­νω­νι­κής βί­ας εί­ναι σχέ­ση αμ­φί­δρο­μη, α­ντί­στοι­χη της σχέ­σης δρά­σης-α­ντί­δρα­σης».

Αυ­τοί, λοι­πόν, οι χι­λιά­δες μαυ­ρο­ντυ­μέ­νοι που πε­ρι­δια­βαί­νουν τις ευ­ρω­πα­ϊ­κές πό­λεις, «δεν εί­ναι α­πό­γο­νοι των ρο­μα­ντι­κών α­ναρ­χι­κών, ού­τε των πα­θια­σμέ­νων α­ρι­στε­ρι­στών. Δεν α­ντι­προ­τεί­νουν έ­ναν κα­λύ­τε­ρο κό­σμο. Δεν έ­χουν ό­ρα­μα. Νιώ­θουν και συ­μπε­ρι­φέ­ρο­νται με το μί­σος των αν­θρώ­πων που βρί­σκο­νται με την πλά­τη στο τοί­χο»(1), δια­τεί­νε­ται με α­λα­ζο­νι­κή σι­γου­ριά ο συ­νή­θης ύ­πο­πτος για πα­ρό­μοιες δη­λώ­σεις Γιάν­νης Πα­νού­σης.

Και έ­χει δί­κιο ο κα­θη­γη­τά­κος της ε­γκλη­μα­το­λο­γί­ας που προ­σπα­θεί κι αυ­τή τη φο­ρά να ε­ξε­τά­σει με το μι­κρο­σκό­πιο τους κά­θε φο­ρά «ε­γκλη­μα­τού­ντες».

Για­τί εν­νο­εί ό­τι δεν έ­χουν ψευ­δαι­σθή­σεις και αυ­τα­πά­τες, για το τι ση­μαί­νει α­ντι-«τρο­μο­κρα­τι­κή» εκ­στρα­τεί­α, ε­πι­χεί­ρη­ση ε­ξάρ­θρω­σης της «τρο­μο­κρα­τί­ας» α­πό τους μό­νους τρο­μο­κρά­τες. Τι ση­μαί­νουν έ­ξυ­πνες βόμ­βες που ε­ξα­φα­νί­ζουν αν­θρώ­πους που φαί­νο­νται σαν μυρ­μή­γκια α­πό τα 5000 μέ­τρα στο Ι­ράκ, στο Αφ­γα­νι­στάν, στη Γιου­γκο­σλα­βί­α. Τι α­ξί­α, άλ­λω­στε, μπο­ρεί να έ­χει η ζω­ή ε­νός αν­θρώ­που-μυρ­μη­γκιού;

Ναι, έ­χει δί­κιο οι «χα­μέ­νοι του παι­χνι­διού» δεν βλέ­πουν ο­ρά­μα­τα.

Δεν α­κου­μπούν τα ό­νει­ρα τους στους δεί­κτες του χρη­μα­τι­στη­ρίου, στις τά­σεις της α­γο­ράς για α­νά­πτυ­ξη, στην ι­σχυ­ρή και με­γά­λη Ευ­ρώ­πη.

Σφίγ­γουν τα δό­ντια για­τί ξέ­ρουν ό­τι γυ­ναί­κες και παι­διά συ­νε­χί­ζουν να α­γο­ρά­ζο­νται και να που­λιού­νται στα σκλα­βο­πά­ζα­ρα του «ε­λεύ­θε­ρου» με­τά το ’89 κό­σμου.

Σφίγ­γουν τα δό­ντια για­τί δεν θε­ω­ρούν έ­να θλι­βε­ρό μα α­πα­ραί­τη­το «υ­πό­λοι­πο» τους χι­λιά­δες ζη­τιά­νους και ά­στε­γους στις δυ­τι­κές μη­τρο­πό­λεις και ό­χι μό­νο. Ού­τε τους αν­θρώ­πους που πε­θαί­νουν α­πό την πεί­να και α­πό έλ­λει­ψη φαρ­μά­κων και νε­ρού στην Α­φρι­κή για να ευ­η­με­ρεί η πο­λι­τι­σμέ­νη Δύ­ση.

Σφίγ­γουν τα δό­ντια, αλ­λά δεν πα­ραι­τού­νται και συ­νε­χί­ζουν να ξη­λώ­νουν καλ­ντε­ρί­μια και να ση­κώ­νουν ο­δο­φράγ­μα­τα τριά­ντα πέ­ντε χρό­νια με­τά το Μά­η του ’68.

Α­θή­να, Σιά­τλ, Πρά­γα, Κε­μπέκ, Νί­καια, Γκέ­τε­μπορ­γκ, Γέ­νο­βα, Ε­βιάν, Θεσ­σα­λο­νί­κη.

Ναι, δεν έ­χουν αυ­τα­πά­τες για­τί δεν έ­χει σβη­στεί α­κό­μα α­πό τη μνή­μη τους ού­τε η Χι­ρο­σί­μα, ού­τε και το Να­γκα­σά­κι, αλ­λά ού­τε και το Τσερ­νο­μπίλ, για­τί ξέ­ρουν ό­τι τα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης των να­ζί δεν έ­χουν κα­μί­α δια­φο­ρά με το Γκουα­ντα­νά­μο και τους «κα­ταυ­λι­σμούς» που ε­τοι­μά­ζουν για τους με­τα­νά­στες οι νι­κη­τές του β΄ πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου στην Ευ­ρώ­πη, που ε­νο­ποιεί­ται το 2003.

Ναι, συ­νε­χί­ζουν να ση­κώ­νουν κε­φά­λι για­τί δεν τους χω­ρά­ει κα­μί­α ε­ναλ­λα­κτι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, για­τί ο α­γώ­νας τους δεν εί­ναι μια υ­πο­ση­μεί­ω­ση του πα­ρα­μυ­θιού που τι­τλο­φο­ρεί­ται το «Τέ­λος της ι­στο­ρί­ας».

Έ­χουν α­κό­μη κα­θα­ρές συ­νει­δή­σεις ώ­στε να ε­πι­μέ­νουν να μι­σούν την πο­λι­τι­κή, να κα­τα­στρέ­φουν τις κά­με­ρες που τους ση­μα­δεύ­ουν και να θέ­λουν να γκρε­μί­σουν κά­θε φυ­λα­κή.

Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι α­πέ­να­ντι στο πε­ρί­φη­μο black block στή­θη­κε έ­να αρ­ρα­γές μέ­τω­πο που έ­τει­νε στη α­πο­δυ­νά­μω­ση του και στην ε­πα­λή­θευ­ση των δη­λώ­σε­ων Ση­μί­τη για πε­ρι­φε­ρεια­κά ε­πει­σό­δια μι­κρο­ο­μά­δων α­κτι­βι­στών.

Αλ­λά μπρο­στά στη διά­ψευ­ση των προσ­δο­κιών και των σχε­δί­ων του, το κρά­τος, προ­χώ­ρη­σε σε πραγ­μα­τι­κά να­ζι­στι­κά α­ντί­ποι­να. Βα­σα­νι­σμοί συλ­λη­φθέ­ντων, ξυ­λο­δαρ­μοί, ε­πί­θε­ση έ­ξω α­πό τα δι­κα­στή­ρια, πο­γκρόμ στη πό­λη με προ­σα­γω­γές, έ­λεγ­χοι στο σι­δη­ρο­δρο­μι­κό σταθ­μό.

Συ­νο­λι­κά έ­γι­ναν ε­πί­ση­μα 102 προ­σα­γω­γές α­πό τις ο­ποί­ες οι 27 με­τα­τρά­πη­καν σε συλ­λή­ψεις με βα­ριά κα­κουρ­γή­μα­τα. Απ’ αυ­τούς α­φέ­θη­καν τε­λι­κά οι 20, ε­νώ προ­φυ­λα­κί­στη­καν 7 αγωνιστές με­τα­ξύ τους 2 ι­σπα­νοί σύ­ντρο­φοι, έ­νας άγ­γλος και έ­να Σύ­ριος.

Συ­σπεί­ρω­ση Α­ναρ­χι­κών

1. Τα Νέ­α, Τρί­τη 24/6/2002, Γιάν­νης Πα­νού­σης κα­θη­γη­τής Ε­γκλη­μα­το­λο­γίας.

Τέλος κλείνουμε με την δημοσίευση μέρους της μπροσούρας που γράφτηκε επ αφορμής μιας εκδήλωσης της Αναρχικής Αρχειοθήκης στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης τον Ιούνιο του 2013, 10 χρόνια μετά την Σύνοδο Κορυφής:

Το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο συνέβη η Σύνοδος και η αντιπαράθεση Κράτους και διαδηλωτών

«Αυτοί που σχεδιάζουν για την τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων της Ευρώπης και που καυχιόνται πως είναι οι εκφραστές των θελήσεων των κοινωνιών αυτής της περιοχής, θα βρεθούν για μια ακόμη φορά στο πιο απομακρυσμένο σημείο. Οχυρωμένοι, με τους σιδερόφρακτους, μισθοφόρους να τους φυλάνε με ελικόπτερα, άρματα, καράβια και με τα πιο ισχυρά όπλα που έχουν κατασκευάσει. Έτσι, οι «λαοπρόβλητοι» αποδεικνύεται πως στην πραγματικότητα είναι το περιθώριο. Αυτό το περιθώριο, ο περιφερόμενος θίασος εγκληματιών των τελευταίων χρόνων, από το επόμενο εξάμηνο βρίσκει θέατρο να στεγαστεί στις Βρυξέλλες» (από τη Διαδρομή Ελευθερίας τ. 15, Ιούνιος 2003).

Όπου κι αν πραγματοποιήθηκαν αντίστοιχες σύνοδοι, συνάντησαν τις αντιδράσεις των αγωνιζόμενων ανθρώπων, που συγκρούστηκαν παντού με τις δυνάμεις καταστολής. Η συμμετοχή των αναρχικών σε όλες αυτές τις κινητοποιήσεις ήταν πολύ σημαντική.

Αλλά, σε σχέση με την Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 2003, χρειάζεται να ειπωθεί πως συγκεντρώνει χαρακτηριστικά που σπανίζουν όχι μόνο σε κινητοποιήσεις ανάλογου περιεχομένου αλλά και ευρύτερα. Πρόκειται για εκείνες τις περιπτώσεις όπου ένα επικείμενο γεγονός συνδέεται με πολλές παραμέτρους. Αυτό, βέβαια, δεν είναι μία εκ των υστέρων διαπίστωση. Πρόκειται για μία πραγματικότητα που την ήξεραν και την κατανοούσαν αρκετοί από όσους αναμίχτηκαν με θετικό ή αρνητικό τρόπο και προθέσεις τόσο στις προετοιμασίες «υποδοχής» των Ευρωπαίων εξουσιαστών όσο και στην τελική αναμέτρηση της 21ης Ιουνίου. Απλά, μετά από το διάστημα που μεσολάβησε, αυτές οι παράμετροι εκτός του ότι είναι αναλύσιμες με βάση, πλέον, και τα πραγματικά δεδομένα, γίνονται περισσότερο από πριν ξεκάθαρες και κατανοητές από όσους ενδιαφέρονται για το συνολικό περιεχόμενο της διαπλοκής συμφερόντων, καταστάσεων και επιδιώξεων.

Πριν, όμως, δούμε αυτές τις παραμέτρους χρειάζεται να τονίσουμε, πως πρώτα η ΕΟΚ και στη συνέχεια η ΕΕ, αποτελούν τα καθοριστικά εργαλεία για την προγραμματισμένη ενοποίηση της κυριαρχίας στην περιοχή της Ευρώπης, η οποία με την σειρά της είναι μέρος της ενοποιητικής διαδικασίας της κυριαρχίας παγκόσμια, που άρχισε να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς κυρίως από το 1989. Είναι, όμως, μία διαδικασία που είχε ήδη αρχίσει στη δεκαετία του 1950, λίγα, μόλις χρόνια μετά την λήξη της Δεύτερης Ανθρωποσφαγής σε παγκόσμια κλίμακα.

Στη Θεσσαλονίκη είχαμε, λοιπόν, μία ακόμη συνάντηση διεθνών εγκληματιών ή «προβεβλημένων» εκπροσώπων τους, ανάλογη άλλων παρόμοιων που είχαν προηγηθεί: Άμστερνταμ 1997 (Σύνοδος Κορυφής των 15 της ΕΕ), Αθήνα 1999 (επίσκεψη Κλίντον), Σηάτλ 1999 (ΠΟΕ), Ουάσιγκτον 2000 (ΠΟΕ και ΔΝΤ), Πράγα 2000 (ΠΟΕ και Παγκόσμια Τράπεζα), Νίκαια 2000 (Σύνοδος Κορυφής των 15 της ΕΕ), Ζυρίχη 2001 (ΠΟΕ), Νάπολη 2001 (Συνδιάσκεψη για την τεχνολογία), Κεμπέκ 2001 (Σύνοδος Κρατών της Αμερικής), Γκέτεμποργκ 2001 (ΕΕ) με τραυματία διαδηλωτή να βρίσκεται σε κώμα από πυροβολισμούς μπάτσων, Γένοβα 2001(G7+1), με δολοφονημένο τον Κάρλος Τζουλιάνι και πάλι από σφαίρες μπάτσων, Βρυξέλλες 2001 (ΕΕ), Βαρκελώνη 2002 (Άτυπη ΕΕ), Ουάσιγκτον 2002 (ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα), Σεβίλλη 2002 (ΕΕ), Οτάβα 2002 (G8), Φλωρεντία 2002 (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ), Κοπεγχάγη 2002 (ΕΕ), Εβιάν (G8) 1-3 Ιουνίου 2003.

Την ίδια χρονιά προηγήθηκαν: στις 23 και 24 Ιανουαρίου η Σύνοδος υπουργών εργασίας της ΕΕ στο Ναύπλιο, στις 22 Φεβρουαρίου το Συμβούλιο υπουργών ενέργειας της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη (ξενοδοχείο HYATT), η σύνοδος υπουργών δημόσιας τάξης στη Βέροια στις 28-29 Μαρτίου.

Η Σύνοδος του Ιουνίου 2003 αποσκοπούσε στο προχώρημα των διαδικασιών διεύρυνσης της ΕΕ που ήδη είχαν τεθεί από την Σύνοδο της 16ης Απριλίου που έγινε στην Αθήνα και στην οποία συμμετείχαν, πλέον, 25 κράτη, η Ρωσία και ο Κόφι Ανάν. Ας σημειωθεί, ότι στην τελευταία αυτή Σύνοδο πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις και πορείες, ενώ αναρχικοί συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις της κρατικής βίας στην λεγόμενη κόκκινη γραμμή, την οποία και παραβίασαν δυναμικά.

Η Σύνοδος της Θεσσαλονίκης ήταν η τελευταία που έγινε εκτός Βρυξελλών. Όλες οι μετέπειτα συναντήσεις καθορίστηκε ότι θα γίνονται στις Βρυξέλλες.

Ας έλθουμε, τώρα, στις παραμέτρους, που αναφέραμε αρχικά.

Είναι γνωστό, πως ένα τμήμα του κοινωνικού χώρου βρισκόταν σε μεγάλη ένταση. Η τρίτη εισβολή μέσα σε διάστημα 4 χρόνων, μετά την Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν, αυτή τη φορά στο Ιράκ, δεν άφησε ανεπηρέαστο αυτόν τον κόσμο, που κατέβηκε στους δρόμους να διαδηλώσει. Να τονίσουμε εδώ, πως στις συγκεντρώσεις και πορείες ενάντια στην εισβολή των Αγγλοαμερικανών στο Ιράκ τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 2003 έγιναν συγκρούσεις και επιθέσεις σε κρατικούς και εξουσιαστικούς στόχους (κυρίως πρεσβείες). Η εισβολή στο Ιράκ επομένως ήταν, επίσης, μία ιδιαίτερη παράμετρος και οι αντιδράσεις σ’ αυτή βρίσκονται, από την αναρχική σκοπιά και δράση, στην ίδια κατεύθυνση με όλες τις αντι-«παγκοσμιοποιητικές» δραστηριότητες, στις οποίες δόθηκε το αναρχικό παρόν, που στόχευε στην δράση ενάντια στην ενοποίηση της κυριαρχίας που εμφανίζεται με την ονομασία «παγκοσμιοποίηση».

Μία άλλη παράμετρος που είχε καθοριστική σημασία, είναι η ιδιαιτερότητα του ελλαδικού χώρου και η έντονη αναρχική δράση που είχε προηγηθεί και αναπτυχθεί, ιδιαίτερα κατά τα προηγούμενα της Συνόδου 15 χρόνια και η οποία είχε συμβάλλει στην αποδέσμευση μεγάλων τμημάτων του κοινωνικού χώρου, ιδιαίτερα των νέων, από τις παραδοσιακές εξουσιαστικές συμπεριφορές και λογικές. Είχε, έτσι, αναπτυχθεί μία κοινωνική δυναμική που έδωσε το καταλυτικό της παρόν τόσο στην μεγάλη αντικρατική εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1995, όσο και κατά την επίσκεψη του Κλίντον το 1999, αλλά και στο χρονικό διάστημα μέχρι την Σύνοδο.

Αυτός ο δυναμισμός και η πολυάριθμη παρουσία ανθρώπων που πλαισίωσαν τους αναρχικούς στη Θεσσαλονίκη αποτέλεσε και το κατασκευασμένο «μήλον της έριδος» ανάμεσα σ’ αυτούς που εκ προοιμίου επιδιώκουν να κερδοσκοπήσουν πολιτικά και να κτίσουν κινήματα και πολιτικά γιατάκια, εκμεταλλευόμενοι το πάθος και την αγωνιστική διάθεση των ανθρώπων και σ’ αυτούς που με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια θέλουν να συμβάλλουν στην απελευθερωτική δυναμική και προοπτική χωρίς κινήματα και καθοδηγήσεις ορατές και αόρατες. Οι κατασκευαστές κινημάτων και πολιτικών λημεριών, προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους κατασκευάζουν, ως συνήθως, ένα αντίπαλο δέος ή αποδιοπομπαίους τράγους, ανάλογα με την περίσταση. Η στοχοποίηση του υποτιθέμενα κακού αποτελεί ένα σύνηθες πολιτικό τέχνασμα που κατά κανόνα αποφέρει καρπούς συσπειρώνοντας απέναντι στο κατασκευασμένο όσους μετέπειτα θα επανδρώσουν τους σχεδιασμούς που υπάρχουν.

Η επόμενη παράμετρος είναι η «εξάρθρωση» της 17Ν ένα χρόνο πριν. Η κάλυψη του προβαλλόμενου ως «κενού» ήταν η καλύτερη πρόφαση από αυτούς που είχαν τη λογική του ελέγχου του λεγόμενου χώρου. Επομένως, η ύπαρξη ενός μεγάλου αριθμητικά, δυναμικού κομματιού που βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη ήταν η καλύτερη ευκαιρία για την προώθηση ενός τέτοιου πλάνου. Απαραίτητη προϋπόθεση για το προχώρημά του είναι να εμφανισθούν οι αναρχικοί ως αδύναμοι οργανωτικά. Εδώ διαπιστώνεται, πως οι επιδιώξεις για κινήματα και πολιτικά γιατάκια συνέκλιναν στον ίδιο στόχο: στην εμφάνιση των αναρχικών ως αδύναμων και ανίκανων να δράσουν οργανωτίστικα (επειδή άλλο αναρχικός τρόπος οργάνωσης της δράσης κι άλλο η οργανωτίστικη λογική της αριστεράς και του αναρχισμού). Οπότε οι «οργανωμένες» μυστικά ομάδες που θα κάλυπταν το «κενό» θα έπρεπε να νοιώθουν ασφαλείς μέσα σε μία οργανωτίστικα φτιαγμένη φαντασίωση. Αυτή η εικόνα έπρεπε να χτιστεί κι αυτή χτίστηκε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Αρκούσαν όλα αυτά; Όχι, κάτι έλειπε. Αυτό ήταν να πληγεί η εξεγερτική και συγκρουσιακή αντίληψη που δεν κερδοσκοπεί εις βάρος αγωνιζόμενων, που στόχο της έχει το κράτος και την εξουσία και δεν υπονομεύει τις κοινωνικές δραστηριότητες ακόμα και όταν δεν συμφωνεί με αυτές.

Μέσα, όμως, από την προβολή των οργανωτίστικων «υποδειγμάτων» επιχειρήθηκε να κλονιστεί το αγωνιστικό φρόνημα των χιλιάδων ανθρώπων που βρέθηκαν στο πλάι των αναρχικών, όλων αυτών που θεωρούσαν και θεωρούν πως η ακηδεμόνευτη εξεγερτική και συγκρουσιακή δράση που προτάσσονται μέσα από τις αναρχικές ιδέες είναι ο ουσιαστικός τρόπος να εκφράσουν την αντίθεση ή και την απέχθεια απέναντι στο κράτος και τους απανταχού κρατούντες. Τα κατάφεραν; Όπως αποδείχτηκε όχι τόσο καλά.

Οι επικείμενοι ολυμπιακοί αγώνες υπήρξαν, επίσης, σημαντική παράμετρος που συντέλεσε στο να αναπτυχθούν ανασταλτικές απόψεις και κινήσεις. Το κράτος διοχέτευε μέσω των αριστερών κολαούζων του μια δήθεν επικείμενη ευρείας έκτασης καταστολή εν όψει των ολυμπιακών αγώνων. Η φαντασίωση γιγαντώθηκε βέβαια στο μεσοδιάστημα (από τον Ιούνη του 2003 μέχρι και λίγο πριν την έναρξη των αγώνων), όπου κάποιοι έφταναν να προβλέπουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλείσιμο χώρων όπου συχνάζουν άνθρωποι που αγωνίζονται και άλλα ευτράπελα.

Το κράτος από την πλευρά του, εφάρμοσε την συνηθισμένη του τακτική, χρησιμοποιώντας απειλές του τύπου: «θα συλληφθούν όλοι!» και από την άλλη με ανοιχτό ή συγκαλυμμένο τρόπο άφηνε ανοιχτούς τους δρόμους για την εξεύρεση λύσεων που θα κινούνταν μέσα στα πολιτικά πλαίσια. Που σήμαινε: ελεγχόμενες κινητοποιήσεις ακόμα και συγκρούσεις. Κύριος εκφραστής αυτής της «γραμμής» υπήρξε η Salonika 2003 (η μετέπειτα Αντιεξουσιαστική Κίνηση) γι’ αυτό και επέλεξε την πορεία προς την «κόκκινη γραμμή». Είχε διαφανεί πάντως, πως, εκτός από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση, υπήρχαν και άλλοι που για τους ιδιαίτερα πολιτικούς λόγους που εκπροσωπούσαν (ανοιχτά και όχι) πρόσβλεπαν στην εκτόνωση, με μία ελεγχόμενη σύγκρουση, αφού το να αποφευχθεί κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο.

Επιβάλλεται να τονίσουμε την ρυμοτομία της πόλεως που ήταν αποτρεπτική για εκτεταμένες συγκρούσεις σε μία ευθεία αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της κρατικής βίας, οι οποίες, όμως, θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν με την διάχυση των χιλιάδων διαδηλωτών μέσα στην πόλη. Μια τέτοια προοπτική εμποδίστηκε με το στήσιμο ενός τείχους-φράκτη κυρίως από τους διαδηλωτές του ΚΚΕ και των λοιπών αριστερών δυνάμεων. Αυτές ήταν που έριξαν τους τόνους σε σχέση με την Σύνοδο αποσκοπώντας στην καθοδηγούμενα χαμηλή αριθμητικά προσέλευση όσων τους ακολουθούσαν. Το σχέδιο αυτό ήταν γνωστό στους παρεπιδημούντες στα αριστερά οστεοφυλάκια, σε σημείο που να είναι βέβαιοι για μια υποτονική και εκτονωτική προσέλευση και του υπόλοιπου κόσμου. Πόσο γελάστηκαν!

Υπήρχε, λοιπόν, ένας φανερός και κρυφός πόλεμος ενάντια στο Μαύρο Μπλοκ. Ένας πόλεμος που στην ουσία στρεφόταν ενάντια στο εξεγερσιακό και συγκρουσιακό πνεύμα και διάθεση, αλλά και στους συντρόφους που το εξέφραζαν με τις απόψεις τους και οι οποίοι στάθηκαν μαζί με τους υπόλοιπους, αμετακίνητοι και ανεπηρέαστοι από τις σειρήνες που έσπειραν με επιδέξιο τρόπο σπόρους ανασφάλειας και τρομοκράτησης.

Όλες αυτές οι παράμετροι είναι που επενέργησαν τις ημέρες εκείνες. Όμως, ο στόχος ήταν οι εξουσιαστές και τα σχέδια που απεργάζονταν, τις επιπτώσεις των οποίων αντιμετωπίζει ο κόσμος 10 χρόνια μετά.

Οι αναρχικοί, που υπερασπίζονται και προωθούν την ακηδεμόνευτη συγκρουσιακή κι εξεγερτική άποψη και δράση, όφειλαν, όπως και το έπραξαν, να μην ανέβουν στην Θεσσαλονίκη σαν πολιτικά λιγούρια, που προσπαθούν να βγάλουν κέρδη από το πάθος των ανθρώπων που ήθελαν να το εκφράσουν με αγωνιστικό τρόπο ενάντια σ’ αυτούς που απεργάζονται τα μύρια όσα σε βάρος των εξουσιαζομένων.

πηγη: https://anarchypress.wordpress.com