Το θέαμα να ξεντύνεται στο πλατύσκαλο της πολυκατοικίας δεν ήταν πρωτοφανές.

Συχνά οι γείτονες τον έβλεπαν να βγάζει τα παπούτσια του, τις κάλτσες και κάποιες φορές και τα ρούχα του ένα-ένα για να ανέβει μέχρι την πόρτα του σπιτιού του μονάχα με τα εσώρουχα.

Αυτό συνέβαινε όταν ο καιρός ήταν βροχερός, οπότε και γινόταν μούσκεμα πάνω στη μοτοσυκλέτα και έπρεπε με κάποιον τρόπο να προστατέψει τον κόπο της καθαρίστριας, αλλά και τον δικό του, αφού πρακτικά θα έπρεπε μετά να σφουγγαρίσει και το σπίτι. Μια μέρα, μάλιστα, που δεν θα στέγνωνε και γρήγορα λόγω της υγρασίας.

Τούτη τη φορά όμως δεν ήταν αυτή η συνθήκη.

Είχε από νωρίς ξεκινήσει για τα καμένα που βρίσκονταν σχεδόν δίπλα του, όπως και σε ολόκληρη την Ελλάδα, αντικαθιστώντας τον κυριακάτικο περίπατο με μια μακάβρια και δυσβάστακτη περιπέτεια.

Ηδη από τα πρώτα μέτρα μέσα στο άλλοτε δάσος, που σήμερα είχε γίνει μάντρα κάρβουνου, έπρεπε να πηδάει πάνω από καμένα κλαδιά και πεσμένους κορμούς δέντρων. Τα παπούτσια δεν σήκωναν χώμα, αλλά στάχτες, κι εκείνη η μυρωδιά του πράσινου, της φύσης, είχε αντικατασταθεί από ένα μείγμα πολλών και διαφορετικών μυρωδιών.

Στην αρχή μια μυρωδιά όπως αυτή της ψησταριάς την ώρα που σβήνει, και χωρίς την επιλογή να κάνει δυο βήματα για να την αποφύγει. Ήταν παντού και έκαιγε τα ρουθούνια του μέχρι τα μελίγγια και τα μάτια του· έκαιγαν από τη ζέστη και τον ήλιο. Βλέπετε, τα κλαδιά δεν κάνουν ίσκιο και στο άλλοτε δάσος δεν είχε μείνει ούτε ένα φύλλο ανέγγιχτο.

Επειτα ήταν και η μυρωδιά της σάρκας που του τρύπαγε τη μύτη. Κουφάρια ζώων δεξιά κι αριστερά από εκείνα που δεν πρόλαβαν να φύγουν. Που εγκλωβίστηκαν στις τρύπες των δέντρων όταν λαμπάδιασαν και τα περίμενε μαρτυρικός θάνατος, και κάποια άλλα, που φαντάστηκαν, τα δύσμοιρα, ότι το καβούκι τους θα τα προστατέψει από τον άνθρωπο.

Τα παλιά μονοπάτια ίσα που ξεχώριζαν και οι «μπούφοι», εκείνες οι μικρές στοίβες από πέτρες που χρησιμοποιούν οι ορειβάτες για να βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα στο δάσος, μαύρες κι αυτές, καμένες.

«Εδώ χάθηκαν άνθρωποι» σκέφτηκε για να απαλύνει τη στεναχώρια του, αλλά μάζεψε αμέσως την ανθρώπινη αλαζονεία που αυθαίρετα έχει ορίσει την ανθρώπινη ζωή ανώτερη από τις άλλες και έκανε μεταβολή για να γυρίσει στο σπίτι.

Εκεί, γδέρνοντας τη μύτη του για να την καθαρίσει από τη μαυρίλα, άκουσε στις ειδήσεις ότι στα μέτωπα από τις φωτιές η εικόνα είναι καλύτερη.

πηγη: https://www.avgi.gr