Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 01 Μάι 2020
Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια...  4, 3, 2, 1
Κλίκ για μεγέθυνση

 


Online θεατρική πανδημία… 

Δωρεάν διαδικτυακές μεταδόσεις, μαγνητοσκοπήσεις, βιντεοσκοπήσεις, κινηματογραφήσεις, youtube, online προβολές, livestream, onDemand θεατρικές παραστάσεις, παραστάσεις όπερας, παραστάσεις χορού...: με το που μας έκλεισαν στα σπίτια μας λόγω covid-19 κι έκλεισαν τα θέατρα, κι έκλεισαν όλοι οι χώροι ψυχαγωγίας, ξεχύθηκαν στο διαδίκτυο. Παραστάσεις πρόσφατες και παλαιότερες και παλαιότατες, παραστάσεις εξαιρετικές, απλώς καλές, μέτριες ή και άθλιες -που, κανονικά, θα ’πρεπε να τις κρύβουν κι όχι να τις δείχνουν...-, οι περισσότερες εκ των ενόντων, στο πόδι, πρόχειρα, για λόγους αρχείου βιντεοσκοπημένες ή -λίγες- ευπρεπώς ή καλά ή ειδικά κινηματογραφημένες, όπως η «Ηλέκτρα» του «Θεσσαλικού», του Τσιάνου και της Κονιόρδου την οποία πρότεινα. Τις ανεβάζουν πια, τις προσφέρουν με ρυθμό πολυβόλου ηθοποιοί, σκηνοθέτες, δημόσιοι και ιδιωτικοί θεατρικοί οργανισμοί, ΔΗΠΕΘΕ, ιδιωτικοί θίασοι και ομάδες...

Το φαινόμενο αυξάνεται κατά γεωμετρική πρόοδο. Αν προσθέσουμε τις θεατρικές παραστάσεις, παραστάσεις όπερας και χορού που ρίχνουν στο διαδίκτυο, επίσης κατά δεκάδες, Άγγλοι, Γάλοι, Πορτογάλοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Πολονοί, αγάδες, πασάδες, ντερβισάδες, Ρόσοι, Μπόερς και Οθομανοί..., αυτές, συνήθως, ειδικά και εξαιρετικά μαγνητοσκοπημένες/κινηματογραφημένες, φτάνουμε σ’ ένα σύνολο που δεν το πιστεύουν τα μάτια σου, διαδιδόμενο με ταχύτητα φωτός, που τύφλα να ’χει ο κορονοϊός.



Κατανοώ την ανάγκη των καλλιτεχνών κάποιο τρόπο να βρουν να υπάρξουν στις ώρες αυτές της αχρήστευσης και ακινητοποίησής τους. Κατανοώ τις καλές προθέσεις αυτών που τις διανέμουν. Κατανοώ απολύτως τις ανάγκες απασχόλησης και ψυχαγώγησης ημών, των ανά την υφήλιο εγκλείστων. Κατανοώ την ευκαιρία των απομακρυσμένων από τα κέντρα και αποκλεισμένων από τη δυνατότητα να δουν τις παραστάσεις αυτές στον τόπο τους και στην ώρα τους. Δε θέλω με τίποτα να μπω στη συζήτηση αν σημαίνει κάτι, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, να βλέπουν με τόσο μεγάλες εκπτώσεις τις παραστάσεις αυτές. Ούτε στη συζήτηση ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες στο Μ.Κ. (Μετά Κορονοϊόν) μέλλον αυτής της τακτικής, αυτής της μόδας του τζάμπα για το θέατρο. Ούτε στη συζήτηση περί πνευματικών, συγγενικών κλπ δικαιωμάτων -ειδικός δεν είμαι, προφήτης ή μελλοντολόγος δεν είμαι. Εμένα προσωπικά, όσο καλές παραστάσεις κι αν είναι οι διανεμόμενες, όσο καλά βιντεοσκοπημένες/κινηματογραφημένες κι αν είναι, δε μ’ ενδιαφέρει να βλέπω θέατρο σε κονσέρβα, εκτός κι αν είναι γεγονότα που ’χω ήδη πιστοποιήσει ιδίοις όμμασι, όπως οι «Τρεις αδελφές» του Τιμοφέι Κουλιάμπιν και του Κρατικού Θεάτρου του Νοβοσιμπίρσκ, παράσταση που και είχα δει και πρότεινα και ξαναείδα διαδικτυακά.

Άλλο είναι εκείνο στο οποίο θέλω να μείνω, άλλο είναι που δεν είδα να θίγεται έως τώρα. Ήλπιζα ότι η φετινή περιπέτεια του ριγμένου στη δίνη του πληθωρισμού θεάτρου μας, περιπέτεια που ξεκίνησε με καθίζηση στα ταμεία και συνεχίστηκε/ολοκληρώθηκε (;) με το ολέθριο υποχρεωτικό κλείσιμο των θεάτρων, για τους ανθρώπους του θεάτρου θα ήταν η ευκαιρία, θα ήταν το έναυσμα για αγρανάπαυση, για περισυλλογή και περίσκεψη σχετικά με το πού οδηγεί -που, ήδη, οδήγησε...- αυτός ο φρενήρης θεατρικός πληθωρισμός των 1000 (;), 1500 (;), 2000 (;), ετησίως παραστάσεων -κανείς δεν μπορεί πια, δεν τολμάει να τις μετρήσει. Φρούδες οι ελπίδες μου. Αντ’ αυτού βλέπω το ακριβώς αντίθετο: ο «live» θεατρικός πληθωρισμός να ’χει μεταφερθεί στο διαδίκτυο, να ’χει εξελιχθεί σε online θεατρικό πληθωρισμό.

Μπορεί να λαθεύω. Και να βλέπω μόνο τα αρνητικά. Αλλά, εδώ και δεν ξέρω πόσα χρόνια, γράφω για τον θεατρικό πληθωρισμό και μου ’λεγαν «γιατί δεν το βλέπεις θετικά; Έχει ενέργεια το ελληνικό θέατρο». Ιδού, όμως, που η πολλή ενέργεια το ’καψε. Όχι; Ελπίζω κι εύχομαι οι εξελίξεις να μη χειροτερέψουν την κατάσταση και να μην την οδηγήσουν και σε μεγαλύτερες εκπτώσεις, να μην την οδηγήσουν στο τέλμα και στην απόγνωση.

at April 10, 2020 No comments:

Email ThisBlogThis!Share to TwitterShare to Facebook Share to Pinterest


Labels: Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες

 
Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 3


Ένα άψογα προγραμματισμένο μη πρόγραμμα

Μ απορία και περιέργεια περίμενα την ανακοίνωση του «καλλιτεχνικού προγράμματος των Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου» που επρόκειτο να κάνει διαδικτυακά, λόγω των συνθηκών, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Ελληνικού Φεστιβάλ Κατερίνα Ευαγγελάτου. Δυο φεστιβάλ που, όπως όλα δείχνουν, δεν είναι δυνατόν ή, έστω, είναι πάρα πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθούν. Που οι περισσότερες προγραμματισμένες εκδηλώσεις τους με ξένα συγκροτήματα και καλλιτέχνες έχουν ήδη ακυρωθεί κι οι εκδηλώσεις τους -οι θεατρικές, κυρίως- μ ελληνικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες δεν υπάρχει πια ο χρόνος να τύχουν επαρκούς προετοιμασίας. 
Άκουσα, λοιπόν, όχι σε απευθείας μετάδοση αλλά σ ένα άψογα προετοιμασμένο βίντεο -με cut, με κοντινά και μακρινά, μ αλλαγές γωνίας...-, την Κατερίνα Ευαγγελάτου, άψογα ντυμένη, άψογα χτενισμένη, άψογα μακιγιαρισμένη, σ ένα άψογα συνταγμένο και προβαρισμένο κείμενο, με άψογο λόγο, με άψογη αποφασιστικότητα Σιδηράς Κυρίας, να δικαιολογεί την απόφασή της να ανακοινώσει ένα πρόγραμμα που βρίσκεται εντελώς στον αέρα, όπως, άλλωστε, οι ζωές όλων μας αυτόν τον καιρό, «από σεβασμό σε όλη την ομάδα του Φεστιβάλ και προς τους καλλιτέχνες που εργάστηκαν γι αυτό» και ως «μήνυμα ελπίδας».
Και έκπληκτος είδα στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ να αναρτάται το πρόγραμμα αυτό -ένα πρόγραμμα με πολλά ενδιαφέροντα, στα χνάρια, πάντως, της γραμμής που χάραξε πρώτος ο Γιώργος Λούκος και, με επιτυχία, ακολούθησε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος (οι προκάτοχοι της Κατερίνας Ευαγγελάτου), το οποίο, όπως όλοι γνωρίζουμε και αντιλαμβανόμαστε, σαφώς και δε θα τηρηθεί- με λεπτομερείς ημερομηνίες -αρχίζει, υποτίθεται στις 30 Μαΐου και λήγει στις 15 Αυγούστου. 
Κι η απορία μου παρέμεινε: προς τι όλο αυτό; Μόνο ένα ναρκισσιστικό «κοιτάξτε τι έκανα εγώ με τους συνεργάτες μου» και ένα «ιδού τι ΘΑ βλέπατε και τι ΘΑ ακούγατε ΑΝ...» εισέπραξα. Και φοβάμαι πως, απλώς, ως μια επίδειξη ικανοτήτων έχει εκληφθεί. Όχι μόνο από μένα. Αφήστε που λυπήθηκα τους συναδέλφους οι οποίοι είχαν να γράψουν για ένα πρόγραμμα-φάντασμα... Η επισήμανση με κόκκινα στοιχεία, η οποία, στην ιστοσελίδα, συνοδεύει την κάθε εκδήλωση, στην κάθε ημερομηνία, «λόγω των εκτάκτων συνθηκών, οι ημερομηνίες των παραστάσεων είναι πολύ πιθανόν να αλλάξουν» ειρωνικά υπογραμμίζει το άστοχο του εγχειρήματος. 
Περίμενα, ομολογώ, μια λιγότερο άψογη αλλά πιο σεμνή, πιο συγκρατημένη, πιο αυθόρμητη ανακοίνωση, του τύπου, ας πούμε, «είμαστε έτοιμοι αλλά όλα είναι στον αέρα και θα σας ανακοινώσουμε τι θα γίνει, τελικά, με τα δυο φεστιβάλ, όταν περάσει η μπόρα». Δε θα θεωρηθεί επιπόλαιο και υποτιμητικό για το κύρος του αν, τότε, ανακοινωθεί ένα «άλλο» Φεστιβάλ; Προς τι αυτή η βιασύνη, προς τι αυτή η ανασφάλεια;

at April 03, 2020 No comments:

Email ThisBlogThis!Share to TwitterShare to FacebookShare to Pinterest

Labels: Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες




March 29, 2020

Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 2

 
 

Και ακούγοντάς τα να κλαις... ή Ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι από την απελπισιά...

 

Αξημέρωτα, ανοιχτό το ραδιόφωνο. Στο Τρίτο της ΕΡΤ. Τι το ’θελα; ΤΙ ΤΟ ’ΘΕΛΑ; Μια γλυκανάλατη, να διαβάζει σαν την Θεία Λένα, να νιαουρίζει σα σαχλή, παλαιάς κοπής ενζενί, Χατζή. Δημήτρη Χατζή! Την «Τελευταία αρκούδα του Πίνδου» -ναι!-, κεφάλαιο απ’ το -μοναδικό- μυθιστόρημά του «Το διπλό βιβλίο»! Που τη χαρακτήρισε «διήγημα». Σπασμένο, το «διήγημα», για να μην πλήξουμε προφανώς, με άσχετες μουσικές δωματίου! Την «Τελευταία αρκούδα του Πίνδου» του Ηπειρώτη σπασμένη με ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΔΩΜΑΤΙΟΥ!!! Και συμπλήρωσε, στον ίδιο πάντα, σαχλεπίσαχλο τόνο, το θέμα «αρκούδες» της εκπομπής της με το 




απόσπασμα για την αρκούδα και τον αρκουδιάρη της απ’ την «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Ρίτσου. Του Γιάννη Ρίτσου! Και -πάντα στον ίδιο άχρωμο, άοσμο, τον άτονο τόνο- ένα απόσπασμα απ’ την «Αρκούδα», διήγημα του Μιχαήλ Μητσάκη -σε καθαρεύουσα του 1893 και με ενδιαμέσους διαλόγους σε 


ντοπιολαλιά, εκεί να δείτε και ν’ ακούσετε... Παραλίγο ν’ ανεβάσω, πρωί-πρωί, πυρετό και να νομίσω ότι, να τα μας, μ’ έπιασε ο ιός. Ευτυχώς που και οι τρεις -Χατζής, Ρίτσος, Μητσάκης- δε ζουν. Κάτι τριξίματα που μου φάνηκε ότι άκουσα ίσως να ’ταν η πόρτα που δεν έχουμε λαδώσει. Κάπου έλεος! Αν και δε μας σώζει τίποτα, ως φαίνεται. Και είμαι και σ’ «ευπαθή ομάδα»...
 
 

 

March 19, 2020

 Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια...1

 
 
 

Ο Αρλεκίνος είναι ζωντανός και καλά και ζει στο Μπέργκαμο
Ξύπνησα απότομα σήμερα: «Λες; Απ’ το Μπέργκαμο δεν είναι;». Κατά εκατοντάδες πεθαίνουν κάθε μέρα στην Ιταλία απ’ τον ιό. Η Λομβαρδία έχει τα πρωτεία. Και το Μπέργκαμο έχει πληγεί όσο καμιά άλλη πόλη -«εξακόσιους ενταφιάσαμε ή κάψαμε απ’ την 1η Μαρτίου», λέει ο ιδιοκτήτης ενός γραφείου τελετών, χτες το διάβαζα. «Λες; Ο Αρλεκίνος μπεργκαμάσκικα δε μιλάει; Εκεί δεν είναι ‘Το Σπίτι του Αρλεκίνου’;». Ύστερα, όταν ξύπνησα εντελώς και στανιάρησα και το μυαλό καθάρισε, το καλοσκέφτηκα: «Τι λες τώρα; Τι λες; Να πέθανε ο Αρλεκίνος; Ο Αρλεκίνος που γεννήθηκε τον 11ο αιώνα, έγινε ο Αρλεκίνος που ξέρουμε απ’ τον 16ο, ο Γκολντόνι τον ονομάτισε Τρουφαλντίνο και τον δόξασε, τον εκτόξευσε στο διάστημα, στον ‘Αρλεκίνο, υπηρέτη δυο αφεντάδων’ απ’ το 1746; Ο Αρλεκίνος θ’ άφηνε έτσι, μόνη, την Κολουμπίνα του -που ο Γκολντόνι τη βάφτισε Σμεραλντίνα; Τι λες; Εδώ ζει -στα 91 του- ο υπέροχος Κύριος Φερούτσιο Σολέρι, ο δεύτερος, μετά τον Μαρτσέλο Μορέτι, Τρουφαλντίνο/Αρλεκίνος του Τζόρτζιο
Στρέλερ, που ευλογηθήκαμε να τον δούμε, εμβρόντητοι, το ’98, στην ιστορική (1947) παράσταση του «Πίκολο Τεάτρο», να ‘ίπταται’, να εκρήγνυται στο Ηρώδειο, στα 69 του, 42 χρόνια αφότου πρωτόπαιξε το ρόλο... Για να παραφράσω το μουσικό θέαμα «Jacques Brel Is Alive and Well and Living in Paris» («O Ζακ Μπρελ είναι ζωντανός και καλά και ζει στο Παρίσι»), ο Αρλεκίνος είναι ζωντανός και καλά και ζει στο Μπέργκαμο. Διότι ο Αρλεκίνος ποτέ δεν πεθαίνει. Όπως και το Θέατρο. Σύντομα θα ’ναι και πάλι κοντά μας. Και θα γελάμε μαζί του. Ίσως να μας βγάζει και κανένα δάκρυ, εκεί στην άκρη του ματιού.
 
(Αφιερωμένο στον Γιώργο Αρμένη και την Όλια Λαζαρίδου, τον πρώτο Τρουφαλντίνο/Αρλεκίνο και την πρώτη Σμεραλντίνα/Κολουμπίνα -υπέροχους- που είδα στη σκηνή, το μακρινό ’76, στο «Βεάκη» -«Λαϊκή Σκηνή» του «Θεάτρου Τέχνης» του Κάρολου Κουν-, στη σκηνοθεσία του Γιώργου Λαζάνη, και τους άλλους που ήταν μαζί τους. Και στον Μεγάλο Φερούτσιο Σολέρι).
 
 




πηγη:http://totetartokoudouni.blogspot.com/2020/

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου