Xrisa Lukou: Μια μικρή ιστορία για το ΚΕΘΕΑ

Πάνε τρία χρόνια, από εκείνη την Τετάρτη, που πέρασα πρώτη φορά την πόρτα του ΚΕΘΕΑ, στο Μετς. Ανέβηκα με τις σκάλες τους ορόφους, γιατί είχα άγχος και δεν είδα το ασανσέρ. Ένας φάκελος και κάμποσα φυλλάδια, που απ' έξω έγραφαν "Απεξάρτηση από τον τζόγο, όσα πρέπει να γνωρίσεις". Επέστρεψα σπίτι, τα άπλωσα στο τραπέζι και μέχρι το άλλο πρωί, θεωρούσα πως ήξερα όσα πρέπει να γνωρίζω.

Εκείνο το πρώτο απόγευμα της Πέμπτης, μπήκα σε μια αίθουσα που εννέα άνθρωποι με κοιτούσαν για ώρα σαν εξωτικό πουλί, που προσγειώθηκε μπροστά τους. Είπαμε τα ονόματα μας και ενώ θυμώνω που σήμερα δεν τα θυμάμαι όλα, δεν ξεχνάω με σιγουριά καμία απ' τις ιστορίες τους. "Μαζί, θα κάνουμε κάθε εβδομάδα Δραματοθεραπεία", τους είπα για να πάρω την κοινή από όλους ερώτηση "Μετά θα είμαστε καλά;".

Κάθε Πέμπτη απόγευμα πάνω σε μια μοκέτα, με μαρκαδόρους, παστέλ, πολύχρωμα γκοφρέ χαρτιά, χαρταετούς και ασπίδες δύναμης, κάθε Πέμπτη με τη μουσική του Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου να φέρνει δάκρυα πάνω από αυτοσχέδια ποιήματα και ανθρώπινα αγάλματα, που κουνούσαν με πόνο τα συναισθήματα τους.

Ήμουν μικρότερη από όλους τους, κάποιοι θα μπορούσαν να είναι γονείς μου και μάλλον γι' αυτό δυσκολεύουν τόσο, όταν μου απευθύνονταν στον πληθυντικό.

Κάθε που έπαιρνα τον δρόμο της επιστροφής, αναρωτιόμουν "Άραγε να έγιναν καλά;" και γέλαγα και θύμωνα με τις ανοησίες μου.

Η τελευταία Πέμπτη, ήταν Άνοιξη. Είχε σοκολατάκια, ένα καράβι με πολλούς επιβάτες και έναν αποχωρισμό γλυκόπικρο σε έναν για πάντα ανεξερεύνητο ωκεανό. Τόσες δυσκολίες, θυμό, άγχη, κλάματα εξομολόγησης και μια αδιασάλευτη ανάγκη για ένα "σε καταλαβαίνω", ήρθαν και βγήκαν σαν νερό απ' τα μάτια μας.

Σκέφτηκα εκείνον τον φάκελο, εκείνα τα φυλλάδια, σκέφτηκα ότι τελικά όσα έπρεπε να μάθω για τον τζόγο ήταν οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων, τα θραύσματα και η απογύμνωση της οδύνης τους, σε ένα πλαίσιο που παρά τις προβληματικές του, παρέμενε γι' αυτούς ένας χώρος ελπίδας και όχι ο Καιάδας.

Σήμερα, η κυβέρνηση και ο ανάξιος για τα πάντα κύριος Κικίλιας, καταργεί μετά από 38 χρόνια τον πλέον επιτυχημένο φορέα απεξάρτησης, τοποθετώντας στη θέση του ένα γραφειοκρατικό, αναχρονιστικό μόρφωμα με τη δαγκάνα του κυβερνητικού ελέγχου να στέκεται πάνω από τα κεφάλια των εξαρτημένων, των οικογενειών των θεραπευτών, των κρατουμένων, των αποφοίτων που τα κατά φεραν, των ειδικών επιστημόνων κι όλων εκείνων που για δεκαετίες στήριζαν το έργο του πρώην αυτοδιοικούμενου οργανισμού ΚΕΘΕΑ. Και όλα αυτά για να διοριστούν ξανά και παντού οι φίλοι και οι κολλητοί τους, κατά κύριο λόγο άσχετοι και αναρμόδιοι.

Χρειαζόμαστε μια στρατηγική και πρακτική οργάνωση των υπηρεσιών, που στον πυρήνα τους να βρίσκονται ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού και όχι ένα ακόμη εξουσιαστικό παραλογισμό εξόντωσης των ήδη ταλαιπωρημένων υποκειμένων.

Χρειαζόμαστε ένα μέρος που ακόμη και αν δεν γίνουμε εντελώς καλά, τουλάχιστον θα μας καταλαβαίνουν και θα γδέρνει λιγότερο.

Πηγή: Xrisa Lukou (Fb)

πηγη: http://artinews.gr