Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 27 Δεκ 2016
Επικεφαλής UNICEF: Tο 2016 ήταν «μια από τις χειρότερες χρονιές για τα παιδιά»
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 

 

 

 

UNICEF

 

[Unicef]

 

Από το Χαλέπι στο Νότιο Σουδάν ή την Υεμένη δεκάδες εκατομμυρίων παιδιών που οι χώρες τους μαστίζονται από ένοπλες συγκρούσεις και άλλες έκτακτες καταστάσεις δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση. Για αυτό το ζήτημα έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου ο επικεφαλής της UNICEF Τζάστιν Φόρσιθ στον ανταποκριτή της EurActiv Μάθου Τέμπεστ, στο περιθώριο εκδήλωσης στο ευρωκοινοβούλιο την Τρίτη 6 Δεκεμβρίου.

 

Ποιος είναι ο στόχος της σημερινής εκδήλωσης;

 

Σχετίζεται με το ζήτημα της πρόσβασης στην εκπαίδευση σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο παγκοσμίως στην αύξηση του ποσοστού πρόσβασης των παιδιών στην εκπαίδευση, αλλά σε καταστάσεις ανάγκης πολλά παιδιά εγκαταλέιπουν τα σχολεία.

 

Ή σταματάνε να μαθαίνουν. Και πολύ λίγη ανθρωπιστική βοήθεια κατευθύνεται εκεί. Είτε μιλάμε για το Χαλέπι ή το Νότιο Σουδάν ή την Υεμένη. Το ερώτημα είναι πως συνεχίζουμε την εκπαίδευση των παιδιών εν μέσω ανθρωπιστικών κρίσεων;

 

Στοιχεία της UNICEF δείχνουν ότι 462 εκατομμύρια παιδιά βρίσκονται σε «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» και περίπου 75 εκατομμύρια παιδιά δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το σχολείο. Προφανώς κανείς δεν χαίρεται με αυτήν την κατάσταση, εσείς όμως τι προτείνετε πιο συγκεκριμένα;

 

Ένα παράδειγμα από το παρελθόν είναι ότι η ΕΕ-ένας από τους μεγαλύτερους δωρητές ανθρωπιστικής βοήθειας στον κόσμο- δαπανούσε λιγότερο από 2% ή και ακόμη χαμηλότερο ποσοστό, του ανθρωπιστικού της προϋπολογισμού για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ο αρμόδιος όμως Επίτροπος Στυλιανίδης δήλωσε ότι το πόστο αυτό ανέρχεται πλέον στο 4% με στόχο να ανέβει ακόμη παραπάνω στο 6%. Οπότε ένα σημαντικό στοιχείο είναι να εξασφαλίσουμε τους πόρους.

 

Στο Χαλέπι αυτήν τη στιγμή, ακόμη και εν μέσω του πολέμου, λειτουργούν υπόγεια σχολεία. Και αυτό χάρις σε ευρωπαϊκά χρήματα. Στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Ιορδανίας και της Τουρκίας, υπήρχαν μεγάλοι αριθμοί παιδιών που δεν παρακολούθησαν το σχολείο αλλά τώρα όμως σχεδόν όλα τα παιδιά στην Ιορδανία για παράδειγμα είναι στο σχολείο. Υπάρχει ακόμη πολλή δουλειά να γίνει στην Τουρκία, αλλά στην Ιορδανία επιτελέστηκε τεράστια πρόοδος. Έτσι δεν έχουμε μια «χαμένη γενιά» παιδιών που απώλεσαν την ευκαιρία για μάθηση, τα οποία σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν εύκολο, ιδιαίτερα σε περιοχές όπως η Μέση Ανατολή, να στρατολογηθούν από εξτρεμιστές.

 

Αναφερθήκατε στην Συρία και το Χαλέπι. Προφανώς, εκεί βρίσκεται το μυαλό όλων αλλά μιλώντας με πολλές ΜΚΟ το προηγούμενο διάστημα διαπίστωσα ότι η Συρία καλύπτει άλλες ξεχασμένες συγκρούσεις όπως εκείνες στην Υεμένη, την Λίμνη του Τσαντ στην Αφρική.

 

Ακριβώς. Βρέθηκα στο Νότιο Σουδάν το καλοκαίρι και το 50% των παιδιών εκεί δεν πάνε σχολείο. Πρόκειται περί τραγωδίας. Αρχίζουμε να κάνουμε πρόοδο στο Νότιο Σουδάν, αλλά η επανέναρξη της πολεμικής σύρραξης οδήγησε στο μαζικό εκτοπισμό ανθρώπων και τον υποσιτισμό των παιδιών αλλά και προφανώς στην αδυναμία πρόσβασης τους στην εκπαίδευση ενώ παράλληλα οι ένοπλες ομάδες όχι μόνο δεν καταπατούν ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και στρατολογούν παιδιά.

 

Πήγα σε ένα απομακρυσμένο μέρος του Νοτίου Σουδάν, στο Μπεντού όπου χιλιάδες άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί εκεί λόγω του πολέμου. Στον προσφυγικό καταυλισμό δημιούργησαν σχολεία, τα παιδιά μαθαίνουν ξανά, και ήταν πραγματικά πρόθυμα και ενθουσιώδη – γιατί το σχολείο δημιουργεί κάποιου είδους κανονικότητα για αυτά εν μέσω των συγκρούσεων, όπως επίσης εξασφαλίζει ότι δεν μείνουν πίσω στα θέματα εκπαίδευσης.

 

Επομένως συμφωνώ απόλυτα. Το Νότιο Σουδάν, επίσης η βόρεια Νιγηρία, όπου η Μπόκο Χαράμ ηθελημένα έβαλε στο στόχαστρο της 3000 σχολεία νομίζω. Όταν απωθήθηκε περισσότερα παιδιά μπόρεσαν να ξαναρχίσουν την εκπαίδευση τους. Δεν είναι μόνο η Συρία λοιπόν.

 

Νομίζω ότι μέρος της σημασίας της εκπαίδευσης είναι ότι αν έχουν έστω και κάποιου είδους, εξοπλίζονται με εργαλεία για την μετέπειτα ζωή τους, ενώ αν την χάσουν εντελώς, είναι δύσκολο να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία.

 

Όχι. Ενώ μπορείς να την συνεχίσεις αργότερα, και μερικά από τα προγράμματα που τρέχουμε με μεγαλύτερα παιδιά είναι προγράμματα δεύτερης ευκαιρίας. Αλλά είναι πολύ καλύτερα να μην χαθεί αυτή η ευκαιρία – γιατί πρόκειται περί παιδιών που είναι ευάλωτα στην κακοποίηση, την παιδική εργασία όπως συμβαίνει τώρα στην Τουρκία. Επίσης τα σχολεία είναι ένα ασφαλές μέρος πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει διπλό όφελος μαζί με την εκπαίδευσή τους.

 

Και δεν χρειάζεται να είναι επίσημα σχολεία. Στο Νότιο Σουδάν, πήγα σε «ανοιχτά» σχολεία, τέντες δηλαδή σε προσφυγικούς καταυλισμούς και προηγουμένως ανέφερα τα υπόγεια σχολεία στο Χαλέπι. Με τέτοιες καταστάσεις έχουμε να κάνουμε αλλά το θέμα είναι ότι έχεις ένα ασφαλές μέρος για τα παιδιά.

 

Επειδή βρισκόμαστε αισίως στο Δεκέμβριο πως θα βλέπατε το 2016 ως μια ανασκόπηση για τα ανθρωπιστικά/αναπτυξιακά ζητήματα; Είχαμε την συνδιάσκεψη των δωρητών για την Συρία στο Λονδίνο, την Παγκόσμια Ανθρωπιστική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, τη νέα Συναίνεση της ΕΕ για την Ανάπτυξη. Και ακόμη, από την άλλη μεριά, δεν φαίνεται να υπάρχει φως στο Συριακό, υπάρχουν εκατομμύρια προσφυγές στις γειτονικές χώρες και αφήνω εκτός την Ευρώπη. Υπάρχει κάποια αχτίδα φωτός για το 2017;

 

Πιστεύω ότι το 2016 ήταν μια από τις χειρότερες χρονιές στην ιστορία για τα παιδιά. Εάν προσθέσετε όχι μόνο την Συρία αλλά και την Υεμένη, το Νότιο Σουδάν και τη Βόρειο Νιγηρία, τα παιδιά που μετακινούνται συνεχώς, αυτά που δραπετεύουν από τη βία των συμμοριών στην κεντρική Αμερική, ή διασχίζουν τη Μεσόγειο από τη Λιβύη δεν υπάρχουν πολλά έτη που να υπέφεραν τόσο από τη βία, χωριστά από την έλλειψη εκπαίδευσης.

 

Στην Συρία, η κατάσταση φαίνεται πολύ ζοφερή νομίζω αυτήν την στιγμή. Σε πολλές από τις υπό πολιορκία περιοχές που δουλεύουμε και προσπαθούμε να έχουμε πρόσβαση, ναι, κάποια βοήθεια έχει έρθει, περισσότερη στο ανατολικό Χαλέπι αλλά είναι πολλή λίγη, σαφώς λιγότερη σε σχέση με τα προηγούμενά έτη. Και κοντεύουμε να φτάσουμε στον έκτο χρόνο της κρίσης και ο πόνος δεν φαίνεται να υποχωρεί.

 

Ένα στέλεχος από το προσωπικό μας μου έλεγε ότι στο ανατολικό Χαλέπι οι γιατροί τους οποίους χρηματοδοτούμε και δουλεύουμε μαζί τους ξέμειναν από φάρμακα. Οπότε στην κυριολεξία έπρεπε να αποφασίσουν ποιο παιδί θα ζούσε ή θα πέθαινε. Και υπήρχαν εκατοντάδες τραυματισμένα παιδιά τα οποία δεν μπορέσαμε να διασώσουμε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πιο τρομακτική κατάσταση. Οι άνθρωποι αρχίζουν να παραιτούνται από κάθε ελπίδα. Είχαμε την ιστορία μια μητέρας, η οποία έχασε τον σύζυγο της και τους δυο γιους της, και προσπάθησε να μαχαιρωθεί και να αυτοκτονήσει. Στην αρχή του πολέμου, οι άνθρωποι είχαν την ελπίδα ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα επέστρεφαν. Τώρα νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουν χάσει κάθε ελπίδα.

 

πηγη: EurActiv.com |Από Matthew Tempest Μεταφρασμένο από Σταύρο Μαυρογένη

 

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου