Τη στενοχώρια της είδησης ότι πέθανε προχτές ο Πέτρος Κουναλάκης μετριάζει κάπως η πληροφορία που μεταφέρει σε χτεσινό της σημείωμα η Ξένια. Γράφει για τον πατέρα της ότι μια από τις τελευταίες ειδήσεις που του είπε ήταν «η καταδίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, που ήταν και μια ηθική δικαίωση για τον ίδιο».
Είναι αλήθεια ότι από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 ο Κουναλάκης ήταν από τους λίγους βουλευτές (μαζί με τον Στρατή Κόρακα του ΚΚΕ) που διέγνωσαν τον κίνδυνο για τη δημοκρατία από τη δράση της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης και προσπάθησε με παρεμβάσεις του στη Βουλή να ευαισθητοποιήσει τα δημοκρατικά κόμματα. Του κάκου. Ηταν η περίοδος που οι υπουργοί Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης απαντούσαν στερεότυπα ότι «οι ιδέες δεν διώκονται, παρά μόνο οι πράξεις». Αφέθηκε έτσι το δηλητήριο να γιγαντωθεί, με τα γνωστά οδυνηρά αποτελέσματα.
Αυτή η «εμμονική» αντιναζιστική του προσκόλληση –όπως θα τη χαρακτήριζαν οι γνωστοί αναθεωρητές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας– συνοδευόταν από την εξίσου αντιδημοφιλή –ακόμα και στο εσωτερικό της Αριστεράς– τόλμη του να επιμένει σε θέσεις αρχής απέναντι σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό και το μειονοτικό ή ακόμα .και την αντιαπαγορευτική πολιτική για την τοξικοεξάρτηση. Αυτά τα ζητήματα-ταμπού για την ελληνική κοινωνία ο Πέτρος τα είχε λυμένα, χωρίς να δίνει σημασία στο γεγονός ότι τον έφερναν να πολιτεύεται κόντρα στο ρεύμα και μάλιστα να γίνεται στόχος της λαϊκιστικής ακροδεξιάς προπαγάνδας στα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης που τότε είχαν αρχίσει να κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα.
Για του λόγου το αληθές μεταφέρω εδώ δυο μικρές του δηλώσεις που μας είχε εμπιστευτεί ως βουλευτής τότε του Συνασπισμού και δημοσιεύτηκαν στη στήλη του «Ιού» στην «Ελευθεροτυπία».
1. Οι Ελληνες μετανάστες στη Γερμανία
«Οταν διάβασα για την πρώτη απεργία των Αλβανών εργατών και τις αντιδράσεις των Ελλήνων “εργοδοτών” τους, θυμήθηκα τους πρώτους αγώνες μας στη Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του ’60.
»Ημασταν τότε στο Ανόβερο λίγοι νεαροί Ελληνες φοιτητές, μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ και της ΕΔΑ. Ξαφνικά πλημμύρισε η Γερμανία από εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες μετανάστες. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία φτωχοί αγρότες. Δεν ήταν “λαθρομετανάστες”. Είχαν έρθει με συμβόλαια. Αλλά οι συνθήκες άθλιες. Βαριές δουλειές, χαμηλό μεροκάματο, στοιβαγμένοι σε παράγκες και στάβλους.
»Μια μέρα εμφανίστηκε στο καφενείο που συχνάζαμε, οι αριστεροί Ελληνες φοιτητές, ένας μετανάστης. Μας περιέγραψε τις απίστευτες συνθήκες που ζούσαν εκατοντάδες Ελληνες σ’ έναν αγρό μακριά από το Ανόβερο. Σε στάβλους αλόγων, χωρίς θέρμανση, χωρίς μπάνιο, δώδεκα άνθρωποι σε κάθε “δωμάτιο” με παρέα τους αρουραίους. Πήγαμε αμέσως εκεί. Μας πέταξαν έξω οι Γερμανοί φύλακες, γιατί απαγορεύονταν οι επισκέψεις στους εργάτες. Πήγαμε στα γερμανικά συνδικάτα και ζητήσαμε βοήθεια. Μας απάντησαν ότι για να παρέμβουν πρέπει οι Ελληνες εργάτες να γίνουν μέλη τους. Αρχίσαμε έξω από το εργοστάσιο και τις παράγκες μια μεγάλη διαφωτιστική προσπάθεια να τους πείσουμε. Ηταν φοβισμένοι. Η λέξη συνδικάτο άγνωστη και συνώνυμη με τον κομμουνισμό. Τελικά τα καταφέραμε.
»Αρχισαν αγώνες απεργιακοί και δικαστικοί. Υποχρεώσαμε τη γερμανική εταιρεία να τους απελευθερώσει από τα συμβόλαια, βρήκαν αλλού καλύτερες δουλειές. Η εξέλιξη αυτή έγινε παντού γνωστή. Οι Ελληνες εργάτες οργανώθηκαν μαζικά στα συνδικάτα. Αργότερα πρωτοστάτησαν σε μεγάλες απεργίες των εργατών μετάλλου και σε εργατικές διαδηλώσεις. Οι Ελληνες αγρότες είχαν συνειδητοποιήσει τη δύναμη της οργάνωσης. Χιλιάδες μέλη στην ΕΔΑ, εκατοντάδες χιλιάδες στις ελληνικές κοινότητες και στα γερμανικά συνδικάτα.
»Εγώ “πλήρωσα” τότε τη νύφη. Στις αρχές του 1963 απελάθηκα αιφνιδιαστικά για κομμουνιστική δράση από τις μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας, οι οποίες συνεργάζονταν με τα ελληνικά Προξενεία και την ελληνική Εκκλησία. Αργότερα, με την επιβολή της δικτατορίας, αφαιρέθηκαν εκατοντάδες ιθαγένειες και διαβατήρια, κυρίως από εκείνους που είχαμε πρωτοστατήσει στη χειραφέτηση των Ελλήνων μεταναστών.
»Ας γίνει αυτή η μικρή ιστορία παράδειγμα για τους μετανάστες στην Ελλάδα, για όσους Ελληνες επιθυμούν να τους συμπαρασταθούν, κυρίως όμως για το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα».
(«Ελευθεροτυπία», 30.5.1998)
2. Η κινδυνολογία για τις μειονότητες
«Το πρόβλημα των μειονοτήτων και η καταπίεσή τους τείνει να εξελιχθεί σε μέγιστο αποσταθεροποιητικό παράγοντα στην περιοχή των Βαλκανίων. Η απάντηση στο πρόβλημα αυτό πρέπει να είναι ο πλήρης σεβασμός των μειονοτικών δικαιωμάτων, η αρμονική συνύπαρξη στα σημερινά όρια των κρατών, η αποδοχή της ιδέας της πολυπολιτισμικής κοινωνίας.
»Οι ίδιες αντιλήψεις πρέπει να ισχύσουν και για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που συρρέουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
»Σ’ αυτή την ορθή κατεύθυνση κινούνται οι απόψεις των υπευθύνων πολιτών και πολιτικών. Αλλά υπάρχουν και οι θερμοκέφαλοι, οι εθνικιστές, οι εξτρεμιστές, οι πολιτικοί που επιχειρούν να αξιοποιήσουν τις ανασφάλειες των πολιτών και να ψηφοθηρήσουν, καθώς πλησιάζουν οι εθνικές εκλογές.
»Ολοι αυτοί δημιουργούν καθημερινά προβλήματα και αναταραχή. Ανακαλύπτουν ανύπαρκτους εξοπλισμούς των Μουσουλμάνων της Θράκης από την Τουρκία, εθνικούς κινδύνους από την παρουσία των Αλβανών στην Ελλάδα, υποθάλπουν τα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας.
»Η απάντηση σ’ αυτή την κινδυνολογία πρέπει να είναι αυστηρή, αποστομωτική από την κυβέρνηση, τα δημοκρατικά κόμματα και τα ΜΜΕ που θέτουν πάνω από πιθανά βραχυπρόθεσμα οφέλη τις αξίες της δημοκρατίας και του σεβασμού των ιδιαιτεροτήτων, το μακροπρόθεσμο εθνικό συμφέρον».
(«Ελευθεροτυπία», 8.5.1999)
πηγη:https://www.efsyn.gr