του Ηλία Μακρή βιοκαλλιεργητή συνεταιριστή

Αγαπητοί αναγνώστες, τόσο σε σας που διαβάσατε τα δυο προηγούμενα δημοσιεύματα του θέματος με το «μικροί - μεγάλοι», όσο και σε σας που θα διαβάσετε το τελευταίο μου, νιώθω την ανάγκη να κάνω μια περίληψη των προηγούμενων : Σαν κεντρικοί έννοια, ήταν η υπεροψία που έχουν συνήθως οι μεγάλοι, έναντι των μικρών και απλών ανθρώπων και εντόπισα το γεγονός αυτό σε δυο Δημήτρηδες, που ζούνε στο χωριό μου, ώσπου τα γηρατειά ισοπέδωσαν την υπεροψία του μεγάλου και έγινε αχώριστος φίλος με τον μικρό Δημήτρη μέχρι που τους χώρισε ο θάνατος.

Έκανα λοιπόν τη σκέψη. Γιατί να μην πρυτανεύει η λογική και όλοι οι μεγάλοι να βλέπουν τους μικρούς με συμπάθεια, ταπεινότητα και με αγάπη, πράγματα που τα κήρυξε όταν ήλθε ο Χριστός στον κόσμο. Γιατί η τόσο φιλοσοφημένη θρησκεία και έννοια του χριστιανισμού δεν πέτυχε όπως θα έπρεπε; Ποιοι φέρουν το βάρος της ευθύνης γι αυτό; Πιστεύω ότι η διατάραξη του κοινωνικού ιστού παγκοσμίως, βασίζεται στην υπεροψία των μεγάλων έναντι των μικρών ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν άλλη επιλογή από τη βία.

Αν σε ένα σχολείο με μαθητές κανονικού δείκτη νοημοσύνης δεν επιτυγχάνεται η απαιτούμενη μάθηση, θα φταίνε οι μαθητές ή οι διδάσκαλοι; Αν σε ένα Υπουργείο δεν υπάρχει πρόοδος και σωστή εξυπηρέτηση του πολίτη, στο συγκεκριμένο θέμα που πραγματεύεται, φταίνε οι πολίτες ή ο υπουργός; Για το ότι η χώρα μας βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, φταίνε οι πολίτες ή αυτοί που έχουν ταχθεί για το νοικοκύρεμα του τόπου και του λαού και τους ξέφυγε κάθε έλεγχος; Κι αν παραδεχτούμε ότι οι πολίτες φέρουν έμμεσα κάποια δόση ευθύνης, τότε και πάλι οι διοικούντες φταίνε. Ο απλός πολίτης αγαπητοί μου είναι ένα σφουγγάρι και απορροφά ότι του δίνεις. Αλλά ποιος είναι υποχρεωμένος να αναλογιστεί και το αύριο;

Ξέφυγα αγαπητοί μου από το κυρίως θέμα που είναι ο ρόλος της Εκκλησίας μέσα στην παγκοσμιότητα, βασιζόμενη στα λόγια του ενός και μόνο Κήρυκα της αγάπης και της ταπείνωσης, του Χριστού.

Αν όλοι οι ιεράρχες και δεσποτάδες που ανέλαβαν τη διάδοση της χριστιανικής αγάπης μετά την εποχή των Αποστόλων και των κατόπιν τριών ιεραρχών, θεωρούνται αντιπρόσωποι και αντίγραφα αυτού του αντιπροσωπεύουν, οι πάντες γνωρίζουν, ότι οποιοδήποτε αντίγραφο πρέπει να θεωρηθεί από κάποιον αρμόδιο ως ακριβές αντίγραφον του πρωτότυπου. Για να δούμε λοιπόν τι, ήταν το πρωτότυπο και τι αντιπροσωπεύει κάθε κληρικός; Το πρωτότυπο λοιπόν ο Χριστός: πράος, γλυκύτατος, γεμάτος αγάπη και καλοσύνη με έναν και μοναδικό χιτώνα, με το υπέρτατο και ανεπανάληπτο «άφες αυτοίς πάτερ, γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Και ερχόμαστε αγαπητοί αναγνώστες στην πλειοψηφία των αντιπροσώπων, «υπάρχουν ευτυχώς και οι εξαιρέσεις», οφίκια, πλούτος, χρυσοποίκιλτα ενδύματα, πρωτοκαθεδρίες, αστραφτερές «μήτρες», μεγάλες περιοχές εξουσίας με πομπώδεις τίτλους «πάσης τάδε περιφέρειας», επιτίμου και εξάρχου κλπ.. Και φτάνουμε στο διαχωρισμό καθολικών και ορθοδόξων και αναλογιζόμαστε τη φοβερή ιερά εξέταση, τους Δόγηδες και τους Καρδιναλίους οι οποίοι έγιναν «βασιλικότεροι του βασιλέως» και αντί της εισόδου του ληστή στον παράδεισο, την κρεμάλα του αμαρτωλού και την τοποθέτησή του στον τροχό και στα μπουντρούμια.

Ο Ανδρόνικος Παλαιολόγος εξιστορεί τα γεγονότα στο βιβλίο του «ο τελευταίος των Παλαιολόγων» που διαδραματίστηκαν στην άλωση της πόλης και ο οποίος παραλίγο να τοποθετηθεί στο «παλούκι» διότι βρισκόταν μεταξύ των εμπολέμων, ένιωσε την ανάγκη να ξομολογηθεί για τις πράξεις που τον βάραιναν, διότι στον πόλεμο ή σκοτώνεις ή σε σκοτώνουν. Όταν λοιπόν έφτασε στους εξομολογητές ιερείς, ξέρετε ποια ήταν η τύχη του; Ρίχτηκε στο μπουντρούμι κι εκεί άφησε την τελευταία του πνοή. Τι να αναλογιστεί κανείς έχοντας στ νου του τις σταυροφορίες με το σταυρό στην πλάτη, στο στήθος και στο χέρι τη σπάθα.

Αγαπητοί αναγνώστες πράγματι υπάρχει μεγάλη ευθύνη γιατί φτάσαμε ως εδώ. Αυτό παραδέχεται και ο σεβασμιότατος αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος. Γράφει λοιπόν στο βιβλίο του «παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία», στο πρώτο του άρθρο «προς παγκόσμια κοινότητα δυνατότητες και ευθύνες» αφήνει να εννοηθεί ότι η θρησκεία εν τω γίγνεσθαι είναι υποχρεωμένη αναλογιζόμενη τις ευθύνες της, συνεργαζόμενη και με τις άλλες θρησκείες, να διαδραματίσει μεγάλο ρόλο στην όλη παγκοσμιότητα χωρίς αντιπαλότητες αλλά με πνεύμα συνεργασίας στη διαδικασία αυτή, όπου οι διάφορες θρησκείες έχουν ήδη διαδραματίσει έναν πολύ σημαντικό ρόλο άμεσο η έμμεσο θετικό ή ανασταλτικό.

Προτού αναφερθούμε στη μελλοντική τους συμβολή, σχετικά με το χρέος τους, προς τη διαμόρφωση της παγκόσμιας κοινότητας, ενδείκνυται να αναγνωρίσουμε τις ευθύνες τους για πολλές μελανές σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας και να κατανοήσουμε τα νέα πλαίσια στα οποία υποχρεούται να κινηθούν. Μακάρι παναγιότατε, επιτέλους κάτι να γίνει, ιδιαίτερα μέσω της παιδείας ώστε οι μαθητές να γνωρίζουν καλύτερα την ουσία και όχι να αποστηθίζουν τις ημερομηνίες.-