Του Ηλία Μακρή Συνεταιριστή Βιοκαλλιεργητή

Λίγα λόγια την 25η Μαρτίου αγαπητοί μου αναγνώστες.

Κάθε χρόνο στις διάφορες επετείους και μέσα από τους πανηγυρικούς ακούμε τα γνωστά και «τετριμμένα» που ασφαλώς ανταποκρίνονται στα διάφορα περιστατικά για την 25η Μαρτίου και είναι γνωστά πλέον σε όλους μας «ελευθερία ή θάνατος», «για του Χριστού την πίστη την Αγία», «πήραν φωτιά απ' τα καντήλια και αστράψαν Καριοφίλια» και τόσα άλλα.

Όπως όμως συμβαίνει πάντα στις περιπτώσεις αυτές, μόνο λίγα λόγια λέγονται, για τους αγνώστους, τους αφανείς αυτούς που συνεθλίβησαν μέσα στη δίνη του αγώνα, είναι όπως λέμε οι «άγνωστοι στρατιώτες»,αυτοί δηλαδή που ο ίδιος ο ταλαιπωρημένος λαός τους παρομοιάζει με το «αβγό», χαρακτηρίζοντας μέσα από τη λαϊκή σοφία του «λιθάρι» τον δυνατό και τον αδύναμο «αβγό» που όταν κυλάν και τα δυο μαζί, τίποτα δεν σώζει το «αυγό», «Κυλάει το λιθάρι αλίμονο στ' «αυγό», κυλάει πάλι το «αυγό» αλίμονο στ' «αυγό», που στην προκειμένη περίπτωση το «αυγό» είναι ο άγνωστος τσοπάνος, ο άγνωστος αγρότης ο άγνωστος γενικώς νοικοκύρης, που συμμετείχε στον αγώνα χωρίς τουφέκι ,αλλά με τα ροζιασμένα χέρια του, την καμπουριασμένη πλάτη, που είχε μια ζωή σκυμμένο το κεφάλι και το σήκωνε μόνο όταν ήθελε να διαπιστώσει την ώρα σύμφωνα με την κλιση του Ήλιου ή να διαπιστώσει την αντάρα του καιρού.

Πιστεύω αγαπητοί μου πως δεν θα υπάρχει λογικός άνθρωπος που να νομίζει ότι αυτοί οι σκληροτράχηλοι πολεμιστές που κατοικούσαν στις πηγές, στα βουνά, στα δάση, και στα μοναστήρια ζούσαν με το οξυγόνο των βουνών. Ο καθένας τους ήθελε ένα ταψί μπομπότα και μισό κατσικάκι για να χορτάσει. Και ούτε φαντάζομαι να πλησίαζε τον ταλαιπωρημένο κτηνοτρόφο ή τσοπάνη και να του έλεγε «σας παρακαλώ μου δίνετε ένα κατσικάκι». Εν ονόματι λοιπόν το αγώνα και βέβαια δεν ήταν δυνατό να γίνει αλλιώς, το άρπαζε και έφευγε. Γι' αυτό εκτός από αρματολούς τους έλεγαν και κλέφτες.

Δεν πιστεύω να νομίζει κανείς ότι επώνυμοι και φέροντες καριοφίλια μάζευαν την κοπριά από τα γιδοπρόβατα την έβραζαν, ξάφριζαν το «νιτρικό αμώνιο» και κατόπιν το έτριβαν στους μύλους της Δημητσάνας κι έβγαινε η μπαρούτη. Όπως καταλαβαίνετε αυτή τη δουλειά την έκαναν οι ανώνυμοι όπως πιο πάνω ανέφερα.

Σε αυτούς τους ανθρώπους απευθύνονται αυτές οι λίγες γραμμές. Ζήτω, λοιπόν στούς ήρωες του 21, αλλά δυο φορές «ΖΗΤΩ» και σε αυτούς τους αφανείς. Κι εδώ αγαπητοί αναγνώστες η ταλαιπωρία ήταν εκατέρωθεν, γιατί όπως καταλαβαίνετε 400 χρόνια δουλείας είχαν δημιουργήσει φιλίες αγάπες ερωτες όπως πολύ σωστά αναφέρει ο αείμνηστος Περεσιάδης στο έργο του «ΕΣΜΕ». Όταν άρχισε το τουφέκι να βροντά, το Ελληνόπουλο ο Δρόσος παρότρυνε την αγαπημένη του Εσμέ την τουρκοπούλα να φύγει, γιατί έρχεται πόλεμος και αίμα θα χυθεί. Κι αυτή η τουρκοπούλα με το μαχαίρι έτοιμο να το καρφώσει στην καρδιά της, του έλεγε ότι προτιμάει να συναντήσει το θεό «όχι το Μωάμεθ», παρά να προδώσει την αγάπη της. Η αγάπη δεν καταλαβαίνει από θρησκείες και εθνικότητες.

Σκοτώνονται οι λαοί γιατί έτσι το θέλουν οι μεγάλοι, έτσι ήθελε η μεγάλη «Πύλη», έτσι ήθελαν οι σουλτάνοι και οι πασάδες που είχαν φτάσει μέχρι το Μιστρά. Αν διαβάσει κανείς το βιβλίο «Ο τελευταίος Παλαιολόγος» στα γεγονότα που εξιστορεί ο Ανδρόνικος Παλαιολόγος, αναφέρει πως όταν ο τελευταίος των Παλαιολόγων Κωνσταντίνος έπεφτε μαζί με την Πόλη, 30.000 νέοι είχαν κλειστεί στα μοναστήρια για να απολαύσουν τα προνόμια που τους είχε υποσχεθεί ο Μωάμεθ ο κατακτητής με τη γαμψή μύτη, αρκεί να μη λάβουν μέρος στην άμυνα της Πόλης. Τώρα θα μου πείτε ότι προ τετελεσμένων γεγονότων τι υπαινίσσομαι; Ότι μπορεί να μην είχε γίνει το κακό, δεν ξέρω αυτό το αφήνω στην κρίση του καθένα σας, σύμφωνα με την ιστορία ή που έχει διαβάσει ή και από τα γεγονότα που έγιναν μέχρι σήμερα και «πλήρωσαν» οι απλοί άνθρωποι, αυτοί που τους λέμε «λαός».

Και όχι μόνο

Θέματα που εκ πρώτης όψεως είναι δυνατόν να νομίσει κανείς ότι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους στην πραγματικότητα έχουν και πάρα πολύ μάλιστα. Πρόκειται για τη «Δασική Υπηρεσία» και το νερό. Την τρίτη 22 του μηνός Μαρτίου γιορτάστηκε η παγκόσμια ημέρα του νερού κατά την οποία όλοι οι συναρμόδιοι φορείς, για άλλη μια φορά χτύπησαν τον κώδωνα του κινδύνου, με την φράση, ότι ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος δεν θα γίνει για το πετρέλαιο το μαύρο χρυσάφι αλλά για το νερό το λευκό χρυσάφι. Κανένας, δεν θέλησε να ασχοληθεί με την πραγματικότητα αφενόςμέσα στα φαράγγια της γης και από την άλλη με τις μεθόδους για την μείωση της σπάταλης χρήσης των υδάτων. Τι άλλο μπορεί να κρατήσει την ορμή του νερού εκτός από τα δάση και γενικώς το λογγώδες μέρος όλων των πρανών ακόμα και αν ανήκουν σε ιδιοκτησίες; Αν πρυτανεύσει η λογική και γίνει αυτό και φραχθούν τα ρέματα με οριζόντιους αναβαθμούς τότε θα βλέπουμε τα ποτάμια μας να κατεβάζουν νερό και όχι λάσπη. Για αναλογιστείτε αγαπητοί αναγνώστες, αυτό μπορεί να γίνει με τη σημερινή δασική πολιτική που ο καθένας μας φοβούμενος μήπως το χωράφι του χαρακτηριστεί δασική έκταση, καταστρέφει πεύκα έλατα και άλλα;

Όσον αφορά τη μείωση της σπατάλης του νερού, το έχω ξαναγράψει, αλλά το γράφω και πάλι, αφού το νερό είναι ανώτερο του «μαύρου χρυσού», τότε δεν νομίζετε ότι θα έπρεπε όλα τα λάστιχα στις βρύσες των σπιτιών και των παροχών να κλείνουν με «μπουτόν» στην άκρη;

Αυτό έπρεπε να είναι υποχρεωτικό δια νόμου και με διατάξεις των οργανισμών που διαχειρίζονται το νερό. Θερμή παράκληση, αγαπητοί μου αναγνώστες. Εφαρμόστε το και θα διαπιστώσετε ότι η κατανάλωση μειώνεται στο ένα τρίτο!