Του Ηλία Μακρή συνεταιριστή Βιοκαλλιεργητή

Δεν ξέρω τι με πιάνει αγαπητοί αναγνώστες, όταν βλέπω ένα σοβαρό πρόβλημα, που υπάρχει στο περιβάλλον που ζώ. Σ' αυτό το περιβάλλον που ξεκινά από το κράτος μέχρι την κάθε οικογένεια, ξένη και δική μου, με κυνηγάει νύχτα - μέρα ένας «αράπης», για να μπορεί να βρεθεί κάποια λύση ατά προβλήματα.

Συγχωρήστε μου λοιπόν που κόβω την πρόταση «βιο» από τα βιοκαλλιεργητικά και μεταχειρίζομαι τα καλλιεργητικά πιστεύοντας ότι η ανάλυση της λέξης γραμματικά μου δίνει το δικαίωμα αυτό.

Με ανησυχεί αγαπητοί μου αναγνώστες, το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η χώρα μας και με ανησυχεί περισσότερο, που μερικοί ακόμα δεν κατάλαβαν, ή δεν θέλουν να καταλάβουν το πρόβλημα, υποθέτω δε, ότι οι μη αντιλαμβανόμενοι την κατάσταση, είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί του προβλήματος.

Διότι παρακολουθώντας τις εφημερίδες και τα Μ. Μ. Ε. διαπιστώνουμε ότι, δύο κατηγορίες ανθρώπων, κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Η μία κατηγορία (πράγμα πολύ παρήγορο) είναι οι ενεργούντες το καλό, ήτοι : Εθελοντές διασώστες, εθελοντές γιατροί, εθελοντές ηθοποιοί, εθελοντές μουσικοί που κάνουν συναυλίες για να διατεθούν τα χρήματα για την απάλειψη του κάθε πόνου, εφευρέτες, κυρίες καλής θελήσεως κ.ά..

Η άλλη κατηγορία: λαμόγια, καταχραστές, τοκογλύφοι, καιροσκόποι, δολοπλόκοι και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νούς σας, που πραγματεύονται το κακό. Το σπουδαίο είναι ότι όλοι αυτοί έχουν ανωτέρα η ανώτατη μόρφωση και το παίζουν " κυριλέ ».

Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι μπορούμε να βελτιώσουμε την μελλοντική κοινωνία με ανθρώπους και όχι με λαμόγια. Ευτυχώς υπάρχει ο θάνατος και θα ταξιδέψουμε εμείς οι μεγάλοι και θα καθαρίσει η ίρα από το στάρι. Ας αφήσουμε λοιπόν αγαπητοί μου, τις βιοκαλλιέργειες, προς το παρόν κι ας ασχοληθούμε με την καλλιέργεια, που πρέπει να δέχονται τα «μικρά δεντράκια» μέσα στην οικογένεια. Αγαπητοί μου αναγνώστες, πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι αν κάτι πάει στραβά στις καλλιέργειες των χωραφιών, δεν χάλασε δα κι ο κόσμος. Αν όμως κάτι δεν πάει καλά στα «μικρά δεντράκια», τότε μπορούμε να λέμε ότι «ενός κακού, μύρια έπονται».

Στην προκειμένη περίπτωση όχι μόνο μύρια, αλλά και άκρως επικίνδυνα και ολέθρια και δυσάρεστα που από αυτά βγαίνει το συμπέρασμα, ότι αν το «αλεύρι» που θα φτιάξουμε το αυριανό «καρβέλι» δηλαδή τα οικονομικά της πατρίδας, είναι σκουληκιασμένο τότε (κλάφτα Χαράλαμπε) όπως μας έλεγαν οι σοφοί γονείς μας. Αυτά πληρώνουμε τώρα, αγαπητοί, σε όλους τους τομείς, κι ο Θεός να βάλει το χέρι του. Πως όμως θα διορθωθεί το κακό και θα μετατραπεί σε καλό; Ποιοί θα αναλάβουν αυτό το βαρύ έργο; Η κοινωνία μας για να δει μελλοντικά καλύτερες μέρες όπως έλεγα και σε προηγούμενο δημοσίευμα μου, πρέπει πρώτες και καλύτερες οι μητέρες να αναλάβουν τη μεγάλη ευθύνη της διαμόρφωσης του ατόμου που θα ανοίξει τα φτερά του και θα πετάξει στο πρώτο κοντινό κλαράκι που ασφαλώς είναι το νηπιαγωγείο το δημοτικό κλπ.

Μεγάλο ρόλο πιστεύω αγαπητοί μου παίζουν οι μητέρες και πρέπει αυτές πριν γίνουν μητέρες αλλά και μετέπειτα κατά καιρούς να περνούν από σεμινάρια, από διαπρεπείς κοινωνιολόγους και ψυχολόγους, αλλά και μεταξύ τους να συγκεντρώνονται και να ανταλλάσσουν απόψεις για την πορεία του σοβαρού έργου που επιτελούν, και όχι να ασχολούνται με το πώς θα μεθοδεύσουν την «μπιρίμπα» και το ποιο τσιγάρο έχει το καλύτερο χαρμάνι. Ασφαλώς θα μου αναγνωρίσατε ότι αφού αναφέρομαι σε κοινωνιολόγους και ψυχολόγους και σε άλλους επιστήμονες, πιστεύω ότι υλικό έχουμε ,αλλά χρειάζεται να το ενεργοποιούμε και να ανησυχούμε για τη σωματική υγεία των παιδιών μας, και να ανησυχούμε για την υγεία του χαρακτήρα των παιδιών μας και να τρέχουμε στούς ειδικούς.

Αγαπητοί αναγνώστες το θέμα είναι τεράστιου και μπορεί ένας παιδαγωγός να γεμίσει ολόκληρα βιβλία, που πρέπει ο κάθε ενδιαφερόμενος να το διαβάσει, πράγμα που στην Ελλάδα δεν το συνηθίζουμε.

Απαιτεί αναγνώστες. Εύκολο είναι ο καθένας μας να καλλιεργήσει δέντρα και φυτά, αλλά να καλλιεργήσει σωστούς ανθρώπους θέλει το μεγάλο παίδεμα. Γι αυτό το έργο αυτό το βάφτισαν « παιδεία» Άκουσα την συνέντευξη της ειδικής φρουρού όταν βγήκε από το νοσοκομείο, που ανεγκέφαλοι την είχαν τουφεκίσει στην Αγία Παρασκευή.

Την ερωτήσαν : Θα ήθελα θα ήθελες να τους συναντήσεις; Απάντησε : ναι θα ήθελα, γιατί πιστεύω ότι δεν ξέρουν ούτε τι κάνουν, ούτε που βρίσκονται. Θέλω να τους πω : τι έγινε ρε παιδιά, ρε φιλαράκια. Γιατί το κάνατε;

Όταν την άκουσα έκανα τη σκέψη. Μάνα έκανε την αστυνομικίνα, μάνα και τους τρομοκράτες. Το παλικάρι που έμεινε χωρίς πόδια από το σοβαρό τραυματισμό που του προ’ξένησε «ιπτάμενο δελφίνι», δεν το έβαλε κάτω. Σπουδάζει δύο επιστήμες. Όταν τον ρώτησαν αν έχει κακία κι αν εγείρει αγωγή απάντησε : καλό ήταν να μη γίνει το κακό. Ήταν μία άσχημη στιγμή. Γιατί να προβώ σε αγωγή και να κλείσω ένα σπίτι; Είπε και κάτι άλλο σοβαρό: «Εγώ δεν το έβαλα κάτω, αλλά έχω διαπιστώσει ότι στην πλειοψηφία του ο μέσος Έλληνας περιμένει να τον βοηθήσουν οι άλλοι και το κράτος. Αλλά ο ίδιος « ζαμάν φού».

Αγαπητοί αναγνώστες σε κάποια συγκέντρωση φιλική, τα ανέφερα περίπου τα ίδια όσα πιο πάνω γράφω. Πολύ προβληματίστηκα όταν μια μικρόμάνα μου έκανε την ερώτηση : Εντάξει εγώ, κάνω ότι μπορώ κι ότι πρέπει για το παιδί μου. Όταν όμως αύριο βγει στη «ζούγκλα» τι κάνουμε; Δίκιο έχεις κυρία μου, αλλά αυτή τη «ζούγκλα» παλεύουμε με διορθώσουμε.-