Του Ηλία Μακρή Συνεταιριστή Βιοκαλλιεργητή

Όλο και συχνότερα αγαπητοί αναγνώστες ακούγεται από διαφόρους αρμοδίους αλλά και λιγότερο αρμοδίους, από ανθρώπους δηλαδή που επιθυμούν αν όχι επιστροφή (διότι είναι πολύ δύσκολο) τουλάχιστον ένα φρενάρισμα της όλης κατρακύλας. Και σε αυτήν την προσπάθεια ή την επιθυμία, όπως θέλετε πέστε την, έδωσαν τον τίτλο «πράσινη ανάπτυξη». Πιστεύουν λοιπόν οι αρμόδιοι και οι κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνοι για αυτήν την κρίση που μαστίζει διεθνώς τους λαούς, ότι η εφαρμογή αυτού του μοντέλου θα μας βγάλει από αυτήν την κρίση. Από ένα κομμάτι όμως του οικολογικού συστήματος θεωρείται όρος αντιφατικός, πιστεύοντας ότι δεν είναι δυνατή η συμβίωση του πράσινου με την σωστή ανάπτυξη. Αν δεν σταματήσει η αλόγιστη χρηματοδότηση επιβλαβών για το περιβάλλον έργων και προγραμμάτων, που σκοπό έχουν τον χρηματισμό ορισμένων, και να δοθεί έμφαση εισροής κεφαλαίων σε τομείς βελτιωτικών για το περιβάλλον έργων ενισχύοντας έτσι την πράσινη ανάπτυξη. Η βιολογική γεωργία έχοντας εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο μπορεί να αποτελέσει έναν από τους βασικότερους πυλώνες ενός παρόμοιου μοντέλου πράσινης ανάπτυξης. Άλλωστε οι ανάγκες που καλύπτει είναι ριζικές για τον άνθρωπο, όπως είναι η τροφή, παράλληλα δε είναι μια δραστηριότητα που προστατεύει το περιβάλλον, συμβάλλει στην μείωση της κατανάλωσης ενέργειας και φυσικά στον περιορισμό του φαινομένου του θερμοκηπίου. Η βιολογική γεωργία δείχνει να επηρεάζεται πολύ λιγότερο από άλλους τομείς από την εν λόγω κρίση, η αγορά βιολογικών προϊόντων μπορεί να δέχεται μεν ορισμένες πιέσεις αλλά όχι μόνο αντέχει, σημειώνει και αυξητικές τάσεις (π.χ. στην Γερμανία και στις Η.Π.Α) όπως φάνηκε και από την έκθεση βιολογικών προϊόντων της Biofach 2009, έχοντας διαμορφώσει ένα σκληρό πυρήνα περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένων και συνειδητοποιημένων καταναλωτών που αντιλαμβάνονται τα πλεονεκτήματα που προσφέρει σε ότι αφορά την υγεία, το περιβάλλον κτλ. Επιπλέον μπορεί να δώσει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση σε ένα ήδη (πριν από την κρίση) γερασμένο και τελειωμένο μοντέλο αγροτοδιατροφικής ανάπτυξης. Αλλά, αγαπητοί αναγνώστες, επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω ορισμένους προβληματισμούς μου και σκέψεις μου. Η κρίση για την οποία μιλάμε είναι μόνο οικονομική; Διότι πλέον κατάντησε καραμέλα που την πιπιλίζουν οι πάντες και ιδιαίτερα όταν θέλουν να δικαιολογήσουν ενοχές και πράξεις αλόγιστες. Πιστεύω ότι έχουμε ένα σακουλάκι που γράφει απ' έξω «ΚΡΙΣΗ», και μέσα του εμπεριέχει πολλές καραμελίτσες που αντιπροσωπεύουν διάφορες κρίσεις που συνέτειναν στην μεγάλη κρίση. Σε όλους τους άλλους τομείς δεν έχουμε κρίση; Δεν έχουμε κρίση θεσμών; Δεν έχουμε κρίση ηθικής; Δεν έχουμε κρίση ενδιαφέροντος του ανθρώπου για τον άνθρωπο; Δεν έχουμε κρίση σεβασμού προς στους γονείς μας; δεν έχουμε κρίση μη παραδοχής της αξίας των μεγάλων ευεργετών και επιστημόνων και παραδοχή των προγόνων μας; Ποιός ευσυνείδητος άνθρωπος και μάλιστα νέος θα μπορούσε να φωνάξει σήμερα χωρίς να ψεύδεται (άμες δε γεσώμεθα πολλώ κάρονες, εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι σας), υπάρχει αγαπητοί αναγνώστες μεγαλύτερη κρίση από αυτή του υπερκαταναλωτισμού; Αγαπητοί αναγνώστες, σε προηγούμενο δημοσίευμά μου αναφερόμουν στους κουκουλοφόρους και είχα μαζί τους έναν υποτιθέμενο διάλογο, έβγαινε λοιπόν το συμπέρασμα ότι καμιά διαφορά δεν έχει η κουκούλα από την μάσκα του καθωσπρεπισμού, από την μάσκα του φτασμένου, του οικονομικά ανεξάρτητου, του νεόπλουτου που όλα είναι σε θέση να τα ποδοπατήσει και που άλλος είναι και άλλος δείχνει Και αφού ανέφερα για τον υπερκαταναλωτισμό έχω ακούσει από όσους έχουν ταξιδέψει σε άλλες χώρες του κόσμου, ότι οι καταναλωτές αγοράζουν μόνο τα αναγκαία εκείνης της ημέρας. Για καθίστε μια μέρα ως απλοί θεατές έξω από ένα σούπερ-μάρκετ για να δείτε τι αγοράζουμε όλοι μας, και για περάστε την άλλη μέρα από τους κάδους των απορριμμάτων για να δείτε τι πηγαίνει χαμένο. Όλοι μας έχουμε τύχει σε διάφορες συνεστιάσεις για διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, είτε λυπητερές είτε χαρούμενες, αφού έρχονται λοιπόν τα προκαταρκτικά (ορεκτικά) και όλοι έχουμε κορεστεί, ακολουθεί το κυρίως γεύμα του οποίου το 80% πετάγεται στους κάδους απορριμμάτων. Αυτό λέγεται οικονομική κρίση; Δηλαδή η άλλη κρίση που έχει ταξιδέψει, που όταν ρευόμμενοι και ρεμβόμενοι δεν σκεφτόμαστε τα σκελετωμένα προσωπάκια των παιδιών του τρίτου κόσμου. Και εδώ αγαπητοί αναγνώστες υπάρχει μια άλλη σοβαρότερη κρίση, ποιος τολμάει να κάνει πρώτος την αρχή μέσα σε αυτήν την μανία της επίδειξης που υπάρχει, και μέρος όλης αυτής της δαπάνης ή και όλου του ποσού να το δώσει σε ένα σοβαρό ίδρυμα π.χ. το χαμόγελο του παιδιού κλπ. Μα θα μου πείτε (κύριε Ηλία) να μην σμίγουμε; Να μην κάνουμε διάφορες συνεστιάσεις; (και βέβαια να κάνουμε) αλλά λίγο φρένο ρε παιδιά, δηλαδή οι γονείς μας δεν έκαναν εκδηλώσεις σε γάμους, σε βαπτίσεις κλπ αλλά ήξεραν το γνήσιο κρεατάκι τους με το ρυζάκι του ή το σουβλιστό αρνάκι και τα σαλατικά τους, και τότε βέβαια υπήρχε και ανάγκη για το φαγητό και δεν περίσσευαν οι κοιλιές απάνω στο τραπέζι. Πιστεύω αγαπητοί αναγνώστες μια προσπάθεια για ένα σταμάτημα αυτού του φαινομένου του υπερκαταναλωτισμού είναι όχι μόνο απαραίτητη αλλά και αναγκαία, διαφορετικά χωρίς να το καταλαβαίνουμε οπλίζουμε με τα όπλα της βίας τους φτωχούς και αδυνάτους και αυτήν την κατάσταση εκμεταλλεύονται οι διάφοροι τρομοκράτες και παρουσιάζονται ως τιμωροί των μεγάλων και σωτήρες των μικρών. Μήπως στα ΜΜΕ δεν υπάρχει κρίση επιλογής αξιών; Πέθανε ο Μαϊκλ Τζάκσον, και τι έγινε ρε παιδιά; δεν έχω την δύναμη αλλά ούτε και το δικαίωμα να κρίνω ένα άνθρωπο, και μάλιστα αποθανόντα, ο καθένας μας μεγάλος ή μικρός έχει την αξία του και όταν φεύγει αφήνει ένα κενό, αλλά χρειάζεται σύνεση. Τόσοι νομπελίστες έχουν πεθάνει και περνούν στα ψιλά ή στο απαρατήρητο. Πόσες φορές τον χρόνο πρέπει να μνημονεύουμε τον μεγάλο Γεώργιο Παπανικολάου; Μην με θεωρείτε άμουσο και αφιλόμουσο όλα τα είδη μουσικής έχουν τη δική τους αξία, αλλά επιτρέψτε μου να έχω γνώμη ότι η μουσική πρέπει να ηρεμεί και να αγαλλιάζει στο άκουσμά της, όταν όμως επιφέρει ντελίριουμ και προκαλεί στις μάζες έκσταση, κάνει κακό. Τι θα πει «βασιλιάς της ποπ, όταν κινδυνεύεις να κάνεις μπομπ». Για κάνετε μια σύγκριση του ακούσματος των συναυλιών που γίνονται για τους αξιολογότατους μουσουργούς μας, όπως π.χ. η εκδήλωση για τον μεγάλο ΣΟΥΓΙΟΥΛ που έγραψε τα υπέροχα «το τράμ το τελευταίο», «το Μανώλη τον τραπαρήφα», «το άνοιξε κι άλλη μπουκάλα», «ο μήνας έχει εννιά» κτλ. Όπως η εκδήλωση των Βορειοηπειρωτών στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και πολλές άλλες συναυλίες που ενθουσιάζουν μεν, αλλά δεν εκστασιάζουν.

Αγαπητοί αναγνώστες πιστεύω ότι σε όλα τούτα δεν έχουμε συνηθίσει να μεταχειριζόμαστε το «Σωκράτειο μέτρο» και το «σουρωτήρι». Σήμερα κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την τεχνολογία και να κρατάμε τα καλά και απαραίτητα. Ποιός αμφιβάλει για την αξία της κινητής τηλεφωνίας άλλα όταν είναι απαραίτητη. Καλό και χρυσό το internet αλλά όταν μπορεί να εκτρέψει ένα νέο σε αυτοκτονία να την βράσω την ωφελιμότητα του. Δεν έχω την απαίτηση ότι για να πλύνουμε τα κουζινικά μας πρέπει να επιστρέψουμε στην στάχτη, αλλά προς Θεού όλα αυτά τα απορρυπαντικά και σπρέι κάνουν κακό και μάλιστα μερικά έχουν και νεκροκεφαλή επάνω, χάθηκε το λεμονάκι το μυρωδάτο, το σπιτικό ξυδάκι και άλλα οικολογικά σκευάσματα. Αγαπητοί αναγνώστες είναι βέβαιο και όλοι παραδεχόμαστε ότι δεν πάμε καλά. Όλοι όμως πρέπει να αρχίσουμε την εκστρατεία για την βελτίωση της όλης κατάστασης και αν μέχρι σήμερα τα καταφέρνουμε και στεκόμαστε είναι γιατί η μάνα γη αντέχει ακόμα, αλλά ως πότε θα αντέχει όπως την καταντήσαμε; Εκστρατεία λοιπόν, εκτός αν θέλουμε όλοι μας να οδηγηθούμε στον χορό του Ζαλόγγου έχοντας πίσω μας αυτήν την φορά όχι την Τουρκιά αλλά την λαίλαπα που έρχεται.

Προσεχώς θα αναφερθούμε και σε άλλες καραμελίτσες από το σακουλάκι των «κρίσεων».