O κακός μας εαυτός εκδηλώθηκε από τις πρώτες κιόλας ημέρες της συγκρότησης του ελληνικού κράτους επί Καποδίστρια. Ένας κακός εαυτός που σήμερα επιβεβαιώνεται. Δημιουργεί προβλήματα. Αποσταθεροποιεί προοπτικές καλύτερης οργάνωσης και καθυστερεί την ανάπτυξη της χώρας. Δηλαδή και σήμερα, ακόμη, είναι η διακοπτόμενη ροή αντιπαλότητας των πολιτικών μας με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Τότε δολοφόνησαν τον Καποδίστρια. Όχι, βέβαια, οι απλοί πολίτες Έλληνες. Αλλά οι έχοντες και κατέχοντες, των οποίων εθίγοντο τα οικονομικά συμφέροντα. Το αποτέλεσμα ήταν η διχόνοια, η αποδιοργάνωση του κράτους, το χάος.

Έτσι οι Βαυαροί της δυναστείας των Βυτελσβάχων, πρώτα οι αντιβασιλείες: Φον Άρμανσπεργκ, Φον Μάουερ και Φον Χέυδεκ (επί δύο χρόνια 1833-1835, μέχρις ενηλικιώσεως του Όθωνα), κυβέρνησαν την χώρα μας ως το 1862.

Το αξιοθαύμαστο γεγονός της περιόδου εκείνης; Η αστάθεια των κυβερνήσεων. Μέσα σε 29 χρόνια, 22 διαφορετικές Κυβερνήσεις ανέλαβαν την κρατική εξουσία με αντίστοιχους πρωθυπουργούς. Φαίνεται αλλόκοτο; Βεβαίως και είναι! Μπορεί, όμως και οφείλει, η σημερινή προσπάθεια όλων των αρμοδίων κυβερνήσεων και αντιπολιτευόμενων δυνάμεων της χώρας να είναι κοινή, αποφεύγοντας τα δεινοπαθήματα του παρελθόντος. Να μη δουν τα μάτια μας τη μιζέρια και τις μαυρίλες άλλων καιρών. Να μην ξανά αναλάβουν, δηλαδή, ξένοι τις τύχες της Ελλάδας. Να μην επανεμφανιστεί ο υποκρυπτόμενος κακός εαυτός μας. Γιατί δημιουργεί προβλήματα, αποσταθεροποιεί προοπτικές ωριμότερης σκέψης και παρακωλύει την ανάπτυξη της χώρας.

Ας θυμηθούμε, εδώ, μερικούς από τους πρωθυπουργούς της μετά τον Καποδίστρια περιόδου, αποφεύγοντας τα ίδια λάθη.

Ο Σπυρίδων Τρικούπης κυβέρνησε επί επτάμισι μήνες και ο Ιωάννης Κωλέττης για ένα έτος. Στη συνέχεια ανέλαβαν οι φίλοι μας οι Βαυαροί (Γερμανοί). Από τους αντιβασιλείς, ο Λουδοβίκος Φον Άρμανσμπεργκ ενάμισι χρόνο και ο Ιγνάτιος Ρούντχαρτ ένα έτος. Το αποτέλεσμα ήταν η αντιβασιλεία να γίνει μισητή, γιατί προσπάθησε πρώτον να βάλει θεμέλια, αλλά και γιατί οι ίδιοι οι αντιβασιλείς, σαν ξένοι, δεν ήσαν φιλικοί στους Έλληνες.

Δεύτερον, γιατί, όταν επεχείρησαν να τους βάλουν σε κάποια τάξη, δημιούργησαν εχθρότητες.

Προσπάθησαν, επίσης, να διοικήσουν εισάγοντας δύσκολα μέτρα, ενώ οι ίδιοι οι Βαυαροί, ζούσαν έναν τρόπο ζωής, που δημιουργούσε εχθρότητες στους φτωχούς Έλληνες.

Η δυσαρέσκεια των Ελλήνων κατά του Όθωνα και συνολικά κατά της βαυαροκρατίας σημαδεύτηκε και κωδικοποιήθηκε από την έλλειψη Συντάγματος. Ωρίμασε, ωστόσο, ο χρόνος της απαίτησης και στις 3 Σεπτεμβρίου 1843 οι Έλληνες με ηγέτες τον Μακρυγιάννη και τον Ιωάννη Κωλέττη, υποχρέωσαν τον Όθωνα να αποδεχθεί τη θέσπιση του Συντάγματος. Οι Κυβερνήσεις της περιόδου της συνταγματικής μοναρχίας υπήρξαν βραχύβιες και οι πρωθυπουργοί άλλαζαν κάθε τρείς και λίγο. Για συντομία αναφέρω μερικούς: Ανδρέας Μεταξάς έξι μήνες, Κωνσταντίνος Κανάρης δύο μήνες, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος δύο μήνες. Σταθερή Κυβέρνηση για πρώτη φορά ήταν του Ιωάννη Κωλέττη.

Έμεινε τελικά τρία χρόνια. Είναι η Κυβέρνηση που το 1847 διετύπωσε τη μεγάλη Ιδέα. Σύμφωνα, μ’ αυτήν η Ελλάδα έπρεπε να ξεπεράσει τα μικρά της όρια και η κυριαρχία της να απλωθεί στα εδάφη που ζούσαν Έλληνες: Θεσσαλία, Επτάνησα, Ήπειρος, Μακεδονία, Κρήτη και νησιά του Αιγαίου.

Αξίζει να πούμε εδώ ένα αξιοσημείωτο γεγονός. Μετά τον Κωλέττη και για έξι μήνες, πρωθυπουργός έγινε ο αγράμματος ήρωας της Επανάστασης Κίτσος Τζαβέλας. Από τότε κυκλοφόρησε και το ανέκδοτο. Έλεγαν στον Όθωνα ότι ο πρωθυπουργός του δεν ήξερε γράμματα. Κι αυτός τους απαντούσε: «Ο πρωθυπουργός δεν χρειάζεται να ξέρει γράμματα, αλλά εκείνο που πρέπει να ξέρει είναι πώς να εφαρμόζει τη θέληση του Βασιλιά!». Λέτε να φυσήξει και σήμερα τέτοιος «ούριος άνεμος» κατά δω;

Άλλοι που στη συνέχεια έγιναν Πρωθυπουργοί: Γεώργιος Κουντουριώτης, διορίστηκε για επτά μήνες, Κωνσταντίνος Κανάρης δεκατέσσερις μήνες. Σταθερή κυβέρνηση ήταν του Αντώνη Κριεζή!

Οι φίλοι (!) μας οι Άγγλοι, αυτή την περίοδο, πολιόρκησαν τον Πειραιά με τον Βρετανό ναύαρχο Πάρκερ (Παρκερικά). Επρόκειτο για μια προσπάθεια κατοχής της χώρας, γιατί τα χρέη της ήταν δυσβάσταχτα και δεν μπορούσε να τα εξυπηρετήσει. Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται! Ελπίζουμε να μη μοιάζει με τη σημερινή Τρόικα.

Μετά τον Κριεζή ακολούθησαν: πάλι ο Αλεξ. Μαυροκορδάτος. Τότε, μάλιστα, οι Άγγλοι, κατέλαβαν τον Πειραιά και ο πρωθυπουργός αποκαλέστηκε κατοχικός! Άλλος ...ο Δημήτριος Βούλγαρης επί δύο χρόνια. Συντηρητικός και φαύλος πολιτικός όπως τον χαρακτήρισαν. Για τέσσερα χρόνια έμεινε ο Αθανάσιος Μιαούλης, γιος του Ναύαρχου. Και έτσι φθάσαμε στο έτος 1862. Έγιναν, τότε, πολλές εξεγέρσεις κατά του Όθωνα, οι οποίες καταπνίγηκαν στο αίμα. Στην περίοδο αυτή, ήταν πρωθυπουργός ο Γενναίος Κολοκοτρώνης μόνο για πέντε μήνες. Ώσπου τον Οκτώβριο το 1862 εκθρονίστηκε ο Όθωνας. Δηλαδή ο ελληνικός λαός επί Όθωνος, πέρασε μια περίοδο αστάθειας και χαώδη. Οι καταστάσεις αυτές είναι γνωστές στους πολιτικούς μας. δεν συγχωρούνται να επαναλάβουν τα ίδια λάθη. Δεν αντέχει ο λαός μας.

Η αναδρομή που περιγράψαμε έχει σχέση με πραγματικά γεγονότα. Γι’ αυτό επαναλαμβάνουμε ότι η κρίση δεν αντιμετωπίζεται χωρίς συναίνεση. Όσο δε η οικονομική κρίση επεκτείνεται στην περιφέρεια της ευρωζώνης, τόσο το ελληνικό πρόβλημα θα γίνεται δυσκολότερο! Μόνο οι ώριμες σκέψεις και αποφάσεις, από όλες τις παρατάξεις, μπορεί να φέρουν θετικά αποτελέσματα. Ιδιαίτερα τώρα που οι ογκόλιθοι της παγκόσμιας οικονομίας άρχισαν να σχεδιάζουν, με το αίμα αθώων πολιτών, τους νέους οικονομικούς χάρτες τους!!!

Πηγή: - Ιστορία Ελληνικής Επανάστασης Διον. Κόκκινου, τ. 6ος , - Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Κ. Παπαρ/πουλου (Π. Καρολίδη - Γ. Αναστασιάδη – Ν. Μουτσόπουλου, τ. 6ος ), - Πολ. Ιστορία Ανδρ. Λοβάρδου (1828-1975)

ΔΗΜΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ