Loading...

Κατηγορίες

Δευτέρα 23 Απρ 2012
Γράμματα από το Αίγιο (Σχόλια και...σχολιανά  από την επικαιρότητα & διαχρονικά) Τελευταίο αντίο στο Ναύαρχο
Κλίκ για μεγέθυνση

 

Οι αιγιώτες - συμπολίτες του Γιάννη Βασιλειάδη, πέρασαν μπροστά από τη σορό του, στη Φανερωμένη, αποτίσαντες φόρο τιμής στο πρόσωπό του. Αποχαιρέτησαν τον παλιό συμμαθητή, από τα γυμνασιακά χρόνια, τον πολιτευόμενο κυρ Γιάννη ύστερα, τον υπουργό. Αλλά ο Γιάννης Βασιλειάδης υπήρξε πριν και πάνω απ’ όλα τα αξιώματα, ο μάχιμος αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού και κοινωνικά ο πρόσκοπος που τίμησε την κραυγή, να είναι πάντα έτοιμος και την εντολή να κάνει μια καλή πράξη κάθε μέρα.

Είναι από τους τελευταίους των ευπατριδών της Αιγιάλειας γης αλλά και ο πρώτος σε πράξεις ευποιϊας για το Αίγιο. Υπήρξε πολιτικός αλλ’ όχι πολιτικάντης. Διατήρησε σε όλες τις επαφές και τις σχέσεις του το ύφος, το ήθος και την καθαρότητα του λόγου και τη συνέπεια των πράξεών του. Τίμησε το πολεμικό μας ναυτικό σ’ όλη την κλίμακα των αξιωμάτων που έλαβε. Και έμεινε στη γλώσσα των συμπολιτών του, ο Ναύαρχος και ο ίδιος αυτή του την ιδιότητα αναγνώριζε περισσότερο από τις άλλες τιμητικές διακρίσεις που έλαβε. Είχε αίσθηση του κύρους του και συναίσθηση της κοινωνικής ευθύνης σε ό,τι διαχειριζόταν. Ήταν έντιμος, αυτό που λέμε καθαρός στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων και γι αυτό, αυτονόητος ο έπαινος και ο σεβασμός στο πρόσωπό του.

Η συρροή των συμπολιτών στη Φανερωμένη, των πολιτικών του Νομού, όσο μακάβρια και αν ήταν αυτή η τελευταία «συνάντηση» μαζί του, έδειξε ότι η κοινωνία ανταποδίδει τα πρέποντα σ’ εκείνον που έπραξε τα πρέποντα, στη διάρκεια της στρατιωτικής του υπηρεσίας και των υπουργικών του καθηκόντων. Πέρασε ανάμεσά μας αφήνοντας όχι, αυτό που ταπεινά λέγεται κάτι, αλλά έργο αξιομνημόνευτο, αγαθοεργό παρακαταθήκη και ακηλίδωτο πρόσωπο. Με δυο λέξεις παράδειγμα και υπόδειγμα δημόσιου άνδρα.

Η ζωή, του πρόσφερε βαθιές συγκινήσεις και ασήκωτες λύπες. Σήκωσε, από τη στιγμή που η δόξα του χαμογέλασε, το βαρύ σταυρό του εσωτερικού του μαρτυρίου. Υπόφερε συνεχώς, έως τέλους. Το κενό της ψυχής του τίποτα δεν το γέμισε, ιδιαίτερα μετά το θάνατο της μονάκριβης θυγατέρας του. Γι αυτό και όλο το βιος του, το έδωσε στο Ίδρυμα επ’ ονόματι της Κατερίνας. Ήταν άλλωστε η προίκα της. Μαζί με την Κατερίνα θα μνημονεύουν και το δικό του όνομα, όσοι ευεργετούνται από τις παροχές φιλανθρωπίας που προβλέπονται από τον κανονισμό του Ιδρύματος. Και αυτό είναι ένας διαρκής χαιρετισμός, σε αντίθεση με το χθεσινό τελευταίο αποχαιρετισμό, πριν την ταφή του. Είναι η επίγεια αιωνιότητα που άφησε πίσω του.

Ανταμοιβή, όλων όσων έπραξε και για όσα πόνεσε, παρά του Κυρίου αιτησόμεθα, αποθέτοντας τη σορό του στη γη των πατέρων του, την ώρα που η Άνοιξη, σε μια έκρηξη της φύσης, στέλνει μέσα μας και γύρω μας μηνύματα ζωής.

 

 

 

Ανδρέας Φλογεράς

 

 

 

 

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου