του Ηλία Μακρή βιοκαλλιεργητή συνεταιριστή

Αγαπητοί αναγνώστες σε δυο περίπου μήνες μπαίνοντας ο Γενάρης αρχίσουν τα ζιζανιοκτόνα, αν και μερικοί έχουν αρχίσει από τώρα και χωρίς ακόμα να έχει συλλεχθεί ο ελαιόκαρπος θεωρούντες ότι έστω και τα λίγα χόρτα αποτελούν εχθρό για τις καλλιέργειες. Δεν θα αναφερθώ γύρω από αυτό το θέμα γιατί το έχω γράψει πολλές φορές. Υπενθυμίζω όμως στους συναδέλφους αγρότες ότι υπάρχει ένα τρομερό ζιζανιοκτόνο με πολλά πλεονεκτήματα

1 - βελτιώνει λιπαντικά τις δενδρώδεις καλλιέργειες

2 - βελτιώνει την πυκνότητα του χώματος

3 - προσφέρει τροφή για τα εικόσιτα

4 - δεν μολύνει το περιβάλλον

5 – δεν χρειάζονται προφυλάξεις σε αυτόν που θα το χρησιμοποιήσει

6 - αν το αφήσεις αργά μέσα στο χωράφι, για να το καταστρέψεις, αποτελεί ζιζανιοκτόνο και για την άλλη χρονιά.

Τρόπος χρήσεως

Αγοράζεις βίκο 3 - 5 κιλά για το κάθε στρέμμα. Τον σπέρνεις τέλος φθινοπώρου αρχές χειμώνα. το Σόμα ενσωματώνεις ή με φρέζα ή με σβάρνα. Αν το χωράφι έχει κάποια βλάστηση από την προηγούμενη χρονιά, μπορείς και να μην το ενσωματώσεις, πρέπει όμως να το ρίξεις λίγο γρηγορότερα. Προσέχεις να μην τον καταστρέψει όταν φυτρώσει μια μικρή κάμπια που συνήθως εμφανίζεται. Για να μην κάνεις ζημιά, ρίχνεις με το φυσερό λίγη «Μπακτοσπεΐνη» οι γεωπόνοι ξέρουν. Όταν δέσουν όλα ή όχι όλα τα λουλούδια που θα βγάλει ο βίκος, δεν βλάπτει αν δε θέλεις να πάρεις παραγωγή, να τον ενσωματώσεις με φρέζα. Και με το χορτοκοπτικό αν το καταστρέψεις καλός είναι αυτός ο τρόπος αλλά σε υποχρεώνει την άλλη χρονιά πάλι να ξαναρίξεις βίκο. Αν όμως θέλεις να μαζώξεις τροφή για τα ζωντανά σου, τον αφήνεις να κιτρινίσει και τον κόβεις με οποιοδήποτε τρόπο. Μπορείς και έχεις χτυπήσει με «σμπάρο» δυο τρυγόνια, και χωράφι χωρίς χόρτα και ζωοτροφή. Επειδή πέφτει κάτω και δεν κόβεται εύκολα μπορείς να ρίξεις και λίγο κριθάρι που τον κρατάει όρθιο κατά μεγάλο ποσοστό. Τώρα θα μου πείτε ότι τα ζιζανιοκτόνα καταστρέφουν ακόμη και ορισμένα νεαρά ξυλώδη. Και γι αυτά υπάρχει ένα άλλο φάρμακο που λέγεται «Στενηίλ» το όνομά του το έχει δώσει ένας αγρότης από τον πλάτανο ο Νικολόπουλος Γεώργιος και προέρχεται από ένα απαραίτητο εργαλείο που πρέπει να έχουν όλοι οι αγρότες για αυτού του είδους τα ζιζάνια πριν γίνουν μεγάλα και λέγεται «Στενή». Το κοστολόγιο είναι σχεδόν το ίδιο με το ζιζανιοκτόνο

Και όχι μόνον

Αγαπητή μου, αν συμφωνείτε ότι κάθε οικογένεια αποτελεί ένα μικρό κρατιδιάκι, τότε διαβάστε το παρακάτω. Προέρχομαι από μια οικογένεια που ζούσαμε σε ένα σπίτι 11 άτομα, παππούς, γιαγιά, πατέρας, μάνα, δυο αδελφές του πατέρα μου και 5 παιδιά. Όλοι μονιασμένοι. Ο καθένας στο πόστο του, με γενικό κηδεμόνα τον πατέρα μου και πρόεδρο της «οικογενειοκρατίας» τον παππού μου στου οποίου το σπαθί δεν καθόταν μύγα όπως συνήθως λέμε. Ήταν σκληροτράχηλος και για να καταστρέψει τα βάτα δεν χρειαζόταν εργαλείο τα τράβαγε με τα χέρια του και οι Πλατανιώτες του είχαν δώσει το παρατσούκλι «Τζαβέλλας» ίσως από τη σκληράδα του οπλαρχηγού του Σουλίου Τζαβέλλα.

Βρισκόμαστε αγαπητοί αναγνώστες στο 1932 – 33. Εκείνη τη χρονιά παντρεύτηκε η μια από τις θείες μου και όπως καταλαβαίνετε τότε, δεν έδινες προίκα δεν πάντρευες! Υπήρχε λοιπόν μια οικονομική επιβάρυνση από αυτό. Το μόνο σταθερό εισόδημα εκείνη την εποχή στον Πλάτανο ήταν η σταφίδα. Ο παππούς μου σε συνεννόηση βέβαια με τον πατέρα μου πούλησε τη σταφίδα πριν ακόμα βγει στο σταφιδέμπορο Σαρμά διότι τους έδωσε τιμή κατά τη γνώμη τους πολύ καλή αλλά και γιατί είχαν ανάγκη από χρήματα. Όταν όμως βγήκε η σταφίδα η τιμή της ήταν παραπάνω από τη συμφωνηθείσα. Ο παππούς μου από ότι έμαθα αργότερα, γιατί τότε που έγινε τα γεγονότα είναι 5 - 6 χρόνων καταλάβαινα όμως ότι κάτι δυσάρεστο συνέβαινε. Αργότερα έμαθα ότι όταν ο Σαρμάς προσφέρθηκε να του δώσει κάτι παραπάνω από τη συμφωνία, ο παππούς μου του είπε χρονιά είναι θα περάσει και δεν θέλω «λύπησες κ. Σαρμά».

Στον Πλάτανο τότε ήσαν δυο μεγάλοι τοκογλύφοι που ρουφούσαν το αίμα όσων έπεφταν στην παγίδα του δανεισμού και όχι μόνο με τους τόκους και τα επιτόκια αλλά και από τη συμπεριφορά τους προς τους δανειζόμενους που ελαμβανε τη μορφή εξάρτησης. Τι κρέας ψωνίζεις για την οικογένειά του. Τι παπούτσια ψωνίζει για τη γυναίκα του και πολλά άλλα που όλοι σας υποψιάζεστε.

Έπαιζα στην πέτρινη σκάλα του σπιτιού μας και άκουγα τον παππού και τον πατέρα μου που έκαναν συμβούλιο πάνω στην βεράντα. Τι θα κάνουμε Παναγιώτη έλεγε του πατέρα μου; Τον παππού μου τον έλεγαν Κωσταντή. Πως θα βγάλουμε το χειμώνα; Έχουμε και την Ανθή τη «μάνα σας» άρρωστη. Να πάμε στον κυρ Αναγνώστη να του ζητήσουμε δανεικά. Όχι πατέρα δεν πάω πουθενά απάντησε ο πατέρας μου. Θα κάνουμε το σκ…. Παξιμάδι, σε αυτούς δεν πάω. Αργότερα κατάλαβα γιατί ο πατέρας μου κολλούσε στο φαναρά χέρι στο γαλακτοκούτι για να φτιάξει μπρίκι και να βράζουμε το γάλα στη φωτιά.

Τότε γινόταν πανηγύρι στο Δερβένι και όλοι πήγαιναν και ψώνιζαν για τις οικογένειές τους τα απαραίτητα. Αργότερα κατάλαβα γιατί ο παππούς μου επαναλάμβανε τη φράση εμείς εφέτος δεν είμαστε για «Δερβένια πανηγύρια».

Αγαπητοί αναγνώστες στα χωριά όλοι μεταξύ τους ξέρουν τα πάντα για τον συγχωριανό τους και αυτοί είχαν βγάλει τον πατέρα μου Υπουργό των οικονομικών που από τη σωστή διαχείρισή του ούτε στην κατοχή δεν πεινάσαμε.

Πέρασε η δύσκολη χρονιά, ήρθε πάλι η σοδειά της σταφίδας, στο σπίτι υπήρχε οργασμός κτηνοτροφίας, πτηνοτροφίας και σπείρε σιτάρι και σπείρε φασόλια και φτιάξε περιβόλια και στα μετέπειτα χρόνια τα παιδιά προσέφεραν και αυτά την προσωπική τους εργασία. Με όλα αυτά λοιπόν ήρθαν και τα άλλα τρία αδέρφια μου.

Χάσαμε δυστυχώς και τη μάνα μου και τα πράγματα έδειχναν ότι στο σπίτι παρά τις τόσες αντιξοότητες υπήρχε πλεόνασμα.

Αγαπητοί αναγνώστες ούτε ξέρω ούτε με ενδιέφερε να μάθω αν το αν το πλεόνασμα θα λεγόταν πρωτογενές, ή αν είχε καμία σχέση με το ΑΕΠ. Ξέρω όμως ότι ούτε ο παππούς μου, ούτε ο πατέρας μου είχαν βγάλει το Πανεπιστήμιο του Χάρβατ. Αλλά με την οικονομία τους και τη σωστή διαχείριση πέτυχαν τη σωστή για την οικογένειά μας το σωστό για την οικογένειά μας και θυμάμαι που πολλές φορές ο πατέρας μου επαναλάμβανε το κοινώς λεγόμενο «όσο έχεις πάπλωμα τόσο απλώνεις τα πόδια σου». Ξέχασα να γράψω ότι από όσα πιο πάνω ανέφερα για τον οργασμό της προσπάθειας να μην πεινάσουμε και πέσουμε στους τοκογλύφους, όχι μόνο το δικό μου σπίτι, αλλά και όλα τα σπίτια του χωριού είχαν όλα τα απαραίτητα και παπούτσια να διορθώσουν και ρούχα με τη μεγάλη βοήθεια του πλεξίματος και του αργαλιού.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνετε γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ και όπως είναι φυσικό η επιστροφή είναι δύσκολη. Πρέπει όμως στην περίπτωση μας όμως όπως λέει ένα τραγουδάκι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ασφαλώς αντιλαμβάνεστε ότι σε αυτή την κατάσταση ήσαν και πολλά άλλα νοικοκυριά του χωριού μας. Εδώ αξόζει να αναφερθεί ότι ο γράφων ως πρόεδρος του συνεταιρισμού αργότερα κατάφερε ο Συνεταιρισμός Πλατάνου να ασκεί την Αγροτική Πίστη. Ήταν ο δεύτερος που έκανε χρήση αυτού του πλεονεκτήματος που είχε θεσπίσει η ΑΤΕ τότε, ο πρώτος ήταν ο συνεταιρισμός του Ριζομύλου Αιγίου. Η φιλοσοφία αυτού του πλεονεκτήματος ήταν ότι το τότε Διοικητικό Συμβούλιο του ε Συνεταιρισμού ήξερε πολύ καλά τις ανάγκες του κάθε οικογενειάρχη, αν πάντρεψε, αν έφτιαξε σπίτι, αν αντιμετώπισε αρρώστια, κλπ. και αναλόγως έδινε το απαιτούμενο δάνειο. Όπως επίσης ήξερε ποίοι είναι οι κακοδιαχειριστές και οι κακοπληρωτές και δια του τρόπου αυτού έβαλε τέρμα στην τοκογλυφία.