του Ηλία Μακρή

Αγαπητοί μου αναγνώστες έχετε ποτέ ασχοληθεί και να ξεμπερδέψετε ένα κουβάρι με ψιλή κλωστή. Αν όχι μην το προσπαθήσετε. Ο κόπος σας θα πάει χαμένος και μπερδεμένο κουβάρι θα καταλήξει τελικά στη φωτιά.

Ένα κουβάρι μπερδεμένο αποτελούν και τα γεγονότα του Οκτωβρίου που θα καταγραφεί στην ιστορία από τη μηχανή του χρόνου ως ο πιο μπερδεμένος μήνας από πλευράς γεγονότων. Τρόικα, διαβουλεύσεις επί μνημονίων και αμνημονεύτων, λίστες φοροφυγάδων με καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ σε ξένες τράπεζες, ομόλογα και οφ σορ εταιρείες, προσπάθειες των τροϊκανών βουλευτών να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, διαφωνίες για τα μέτρα, Εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940, υπέρμετρος θρησκευτικός ζήλος και πολλά άλλα. Το κυριότερο η προκλητική δήλωση μαρτυρία του τέως Υπουργού των οικονομικών: «Συγνώμη, επειδή ήξερα πως το χαρτί που μου δώσατε ήταν απόρρητο και σπουδαίο, το έχασα!!». Και όλα αυτά και πολλά ακόμα με γνώμονα τη σωτηρία της χώρας, για την παραμονή στην ευρωζώνη, για το καλό του λαού. Ζητώ τη βοήθειά σας αγαπητοί μου να μπορέσω να ξεμπερδέψει αυτό το κουβάρι… που πιο πάνω να αναφέρω, για την απόδοση ευθυνών στους υπεύθυνους των κακώς πεπραγμένων.

Ποια είναι η τρόικα: Πως πήρε το όνομά της: Μήπως από τη συνεργασία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης; Πως λειτουργεί η Τρόϊκα; Μήπως από τη διαχείριση των χρημάτων που δανειζόμαστε, ή θα δανειστούμε με υποθήκες; Η απάντηση σε αυτά που ζητάμε, για να μην πεθάνουμε είναι ότι θα μας δανείζουν λίγα- λίγα και θα αποπληρώνουμε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Θα κάνουμε ότι μας λένε αλλά αυτοί σκέπτονται ότι είμαστε άνθρωποι; Απάντηση: « Άνθρωποι είμαστε αλλά είμαστε λίγο κακομαθημένοι από την εποχή των παχιών αγελάδων με τα δανεικά ». Όμως , τα πράγματα άλλαξαν.

Τι είναι μνημόνιο:

Όταν στα συρτάρια δεν υπήρχε «σάλιο» και τα καθημερινά έξοδα έτρεχαν με απίστευτη ταχύτητα, συν τις ρεμούλες, κάποιος έπρεπε να ζητήσει χρήματα για να πάρουμε ψωμί κλπ. Ναι, αλλά μας φώναξε η τρόικα και μας είπε: «Έλα εδώ κ. Πρωθυπουργέ, μήπως το ξέχασες ότι είχες δανειστεί πιο πριν; Κύριε Πρωθυπουργέ μήπως ξέχασες ότι χρωστάς και τα προηγούμενα; Τι να κάνει ο πρωθυπουργός, αναγκαστικά θα υπογράψει. Ναι αλλά αυτό που υπογράφει, το ονομάζουμε μνημόνιο, διότι έχει σχέση με τη μνήμη, δηλαδή ποτέ να μην ξεχνάμε ότι είμαστε χρεωμένοι και ζούμε με δανεικά. Και επειδή ο χρόνος είναι αδυσώπητος και με αμφίρροπες έννοιες, άλλοτε θεραπεύει κι άλλοτε σου βάζει τη θηλιά στο λαιμό και λήγουν οι προθεσμίες και ανανεώνονται οι μνήμες των μνημονίων. Αρχίζουν οι διαβουλεύσεις. Τι θα κάνουμε; Πως να το κάνουμε; Δώστε μας χρόνο κλπ κλπ. Ναι αλλά. οι αριθμοί είναι αμίλητου, δεν είναι ποίηση ούτε φιλολογία. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Επωμιστείτε τις ευθύνες λοιπόν εφόσον υπογράψατε και αφήστε αυτά. Λεφτά υπάρχουν, αλλά τα στέλνετε στην Ελβετία. Άρα δεν κατορθώσατε να έχετε πατριώτες που να πιστεύουν στην πατρίδα τους. Άρα αυτά που τα βγάζετε έξω είναι μαύρα και κλεμμένα, συνεπώς και να θέλει κανείς να βοηθήσει δεν το κάνει γιατί ξέρει ότι θα τα κλέψετε με διάφορες λαμογιές και φοροδιαφυγές.

Ευτυχώς και πότε -πότε μας πιάνει σαν Έλληνες που είμαστε, το πατριωτικό μας. πάντα όμως όταν έρχεται ο κόμπος στο χτένι. Επειδή η Δημοκρατία μας έχει και αδύνατα σημεία, όπως είναι η διαφωνία για στρατηγικής σημασίας θέματα, πρυτανεύει η λογική και η συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων, μέσα από διαφωνίες και κόκκινες γραμμές αποφάσισε να δώσει ελπίδα στον τόπο, εφόσον δεν κατορθώθηκε να εφαρμοστεί το «πάταξον μεν, άκουσον δε». Οι κόκκινες γραμμές όμως έχουν μέσα τους και το πολιτικό κόστος. Γίνεται μάχη για το ποιος αγαπάει περισσότερο το λαό.

Όπως αναφέρω πιο πάνω, μου δίνει το δικαίωμα η Δημοκρατία, να διαφωνώ μεν αλλά και να ασκώ κριτική δε. Να κομπορρημονώ, ότι έχω τη λύση, το πώς να βγούμε από την κρίση. Εδώ γεννάται το ερώτημα. Είστε απολύτως βέβαιοι ότι η λύση δεν έχει και δόση ρίσκου; Θα μπορούσε να εφαρμοστεί, αν υπήρχε ένας λαός αποφασισμένος να φάει ψωμί και κρεμμύδι για όσα χρόνια χρειαστεί. Αλλά δυστυχώς τέτοιος λαός δεν υπάρχει, γιατί δυστυχώς έτσι μας έχει διαμορφώσει το σύστημα. .

Επέτειος της 28ης Οκτωβρίου

Δεν χρειάζονται οι παρελάσεις στις διάφορες επετείους. Το ΟΧΙ το είπαμε μια φορά και θα ισχύει για πάντα. Αυτό δεν σηκώνει διαπραγμάτευση και ας αφήσουμε τις δικαιολογίες που διαστρεβλώνουν το νόημα, όταν θέλουν κάποιοι να παρελάσουν. Ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι; Είναι άλλοι αυτοί; Δεν είναι Έλληνες; Ας αφήσουν τις επισημάνσεις ότι οι επίσημοι είχαν γυρίσει τις πλάτες προς τον άγνωστο Στρατιώτη. Εκείνη τη στιγμή, για κάθε Έλληνα, στο πρόσωπο του προέδρου Δημοκρατίας, του κάθε πρωθυπουργού, αρχηγού των πολιτικών κομμάτων, των σωμάτων ασφαλείας και των φορέων αντιπροσωπεύεται η Ελλάδα. Όμως το σοβαρότερο απ όλα είναι τα κομμένα πόδια, οι μαυροφορεμένες μάνες, είναι ο πόνος και το σφίξιμο της καρδιάς που προκαλεί η λέξη πόλεμος. Πέρα από τους πανηγυρισμούς και τα ζήτω, είναι τα λόγια του Σικελιανού στο ποίημα «Στου Οσίου Λουκά το μοναστήρι». Ας συνετιστούμε λοιπόν όλοι μας γιατί οι καιροί εγκυμονούν μεγάλους κινδύνους και αύριο θα είναι πολύ αργά. Ας μην ξεχνάμε ότι ο χαιρετισμός με προτεταμένη την παλάμη είχε εφαρμοστεί στη χώρα μας από την ΕΟΝ της δικτατορίας του Μεταξά, όπου γνήσιοι πατριώτες όπως και οι αντιστασιακοί αργότερα, προτιμούσαν να πιουν το ρετσινόλαδο λέγοντας «θα το πω κι’ ας στο πιω / Θα το πιω και ας πεθάνω / είναι ο σύντας ήρθε το μετάξι / το ψωμί έφτασε 16».

Συμπέρασμα

Όλα αυτά αγαπητοί αναγνώστες μας υποχρεώνουν να βγάλουμε συμπεράσματα και να αποδώσουμε ευθύνες έστω και στο χαρτί αφού δεν μπορούμε να οδηγήσουμε στο «Γουδή» όλους αυτούς που μας έφεραν ως εδώ και τώρα τα πληρώνει ο φτωχός λαός.

Αλλά θα αρχίσουμε να ξεμπερδεύουμε λίγο -λίγο μαζί το κουβάρι. Τι είναι λαός; Ποιος είναι ο λαός; Ποιοι τον αποτελούν; Όλοι μαζί εμείς, οι διοικούντες κι οι διοικούμενοι, οι επιστήμονες, οι υπουργοί, οι πολύ γραμματιζούμενοι και οι λίγο, οι αγράμματοι, εργοδότες και εργαζόμενοι, όλοι από τη σκοπιά τους ο καθένας αποτελούμε το λαό. Επειδή όμως υπάρχει μία τάξη που υποφέρει για διάφορους λόγους δικαιολογημένους η αδικαιολόγητους, πρέπει πάντα να βάζουμε τη λέξη όπως πιο πάνω αναφέρω ο φτωχός λαός. Αλλά οι δύο λέξεις που αναφέρω μας οδηγούν στο συμπέρασμα του μύθου με τον τζίτζικα και το μυρμήγκι. Αν παραδεχτούμε ότι τα μυρμήγκια παρά την εργατικότητά τους δεν θα τα καταφέρουν, πρέπει να τα προφυλάξουμε από το στόμα του Δράκου όπως θεωρούνται οι εργοδότες.

Αγαπητοί αναγνώστες ανέκαθεν μεταξύ των εργοδοτών και των εργαζομένων υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ένα λαγκάδι για τους χωρίζει. Είναι στη φύση των ανθρώπων οι μεν του να θέλουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν πολύ και να πληρώνονται λίγο και οι δε, να δουλεύουν λιγότερο και να αμείβονται περισσότερο. Όσα λοιπόν και νομοσχέδια να ψηφιστούν και συλλογικές συμβάσεις συναφθούν το λαγκάδι θα υπάρχει και πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος στην μας τρόπος να μικραίνει είναι η λογική διαπραγμάτευση. Σε επίπεδο συνεργασίας ο ένας πάντοτε χρειάζεται τον άλλο.

Υπάρχουν όμως και οι αδικαιολόγητα υποφέροντες, οι οποίοι σε όλο το βίος τους ήσαν «Τζιτζίκια» και πάντα τους έφταιγε το σύστημα και τώρα που ήρθαν τα γεράματα, περνούν δύσκολα κι ζητούν βοήθεια .

Συνοψίζοντας αγαπητοί μου τα παραπάνω, η γνώμη μου είναι ότι τίποτα δεν φαίνεται ξεμπερδεμένο και σίγουρο. Όσον αφορά αυτούς που κόπτονται για τη θρησκεία μας δε φταίνε αυτοί, αλλά ορισμένοι ανεγκέφαλοι που βάζουν βουτυράκι στο ψωμί των κάποιων δήθεν συνοδοιπόρων. Εύχομαι να ξεμπερδευτεί το σημερινό κουβάρι για το καλό όλων μας και προς Θεού ας πρυτανεύσει η λογική για να μην οδηγηθεί το μπερδεμένο κουβάρι στη φωτιά.