Του Ηλία Μακρή

αγρότη βιοκαλλιεργητή

Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος και ας ευχηθούμε να είναι αυτός που απ’ όπου θα αρχίσει να διαφαίνεται μια καλύτερη κατάσταση για τη χώρα μας. Χρόνια καλά λοιπόν με υγεία, ειρήνη και προσφορά της. Όσον αφορά τα χρόνια πολλά, ξέρω πολλούς που πέρασαν στο κρεβάτι του πόνου. Αν λοιπόν τα πολλά είναι τέτοια να λείπουν!

Αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με αυτό το θέμα, διότι πιστεύω ότι ι εθελοντισμός χαρακτηρίζει την ποιότητα του λαού μας αφενός και αφετέρου με το αντίβαρο του εθελοντισμού που είναι η λαμογιά και η παλιανθρωπιά. Η λέξη θέλω αγαπητοί μου, έχει πολλά νοήματα όπως : αναγκάζομαι, μα θέλω καμιά φορά, με το ζόρι καταπιεσμένος από κάποιον παράγοντα, προσδοκώ κάποια ανταμοιβή.

Αυτά όμως τα συναισθήματα που κρύβονται στα τέσσερα γράμματα δένε είν’ εύκολο να τα αναλύσει κανείς και να μπει στο μεγαλείο της ψυχής του εθελοντή. Τι νοιώθει ωστόσο ο εθελοντής; Αναφέρω μερικές περιπτώσεις. Τι νοιώθει ο γιατρός που αλλάζει σύνορα, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αδύναμο στους αδύναμους και σε όσους έχουν ανάγκη, αφήνοντας πίσω του την καλοπέραση που του προσφέρει το σπίτι του; Τι νιώθει η χαροκαμένη μάνα όταν το δωρίζει τα όργανα του γιου της; Τι ένιωθε η Ηπειρώτισσα που κουβαλούσε πυρομαχικά μέσα στο χιόνι και ξενύχταγε να πλέξει κάλτσες για τους φαντάρους μας; Τι ένιωθε ο πυρπολητής που ρίσκαρε τη ζωή του, περνώντας μέσα από νάρκες για να πυρπολήσει την τουρκική ναυαρχίδα; Τι ένιωθαν οι κάτοικοι ολόκληρου χωριού που ξεκάρφωσαν τις πόρτες του σπιτιού τους για να γεφυρώσουν τον Αξιό ποταμό και να περάσουν τα ελληνικά στρατεύματα να απελευθερώσουν τη Θεσσαλονίκη; Τι ένιωθε ο Αυστριακός φαντάρος όταν ανοίξε την πόρτα του σχολείου για να μη κάψουν οι Γερμανοί τα παιδιά, γνωρίζοντας ότι θα το πληρώσει με τη ζωή του, όπως και έγινε; Που κρύβονταν αγαπητή μου το μεγαλείο της ψυχής των απλών και όχι μόνον ανθρώπων που ξεπετάχθηκε στις μέρες μας λόγω της κρίσης κι’ έχει γίνει η χώρα μας ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα, ένα απέραντο παζάρι αλληλεγγύης, ένα απέραντο εστιατόριο, ένα απέραντο κατάστημα ενδύσεως και υποδήσεως, μια απέραντη πηγή συμπόνιας και ανθρωπιάς; Πρέπει να αναγνωρίσουμε ιδιαίτερα, τον αγώνα που κάνουν οι μπροστάρηδες σε όλη αυτή την διαδικασία, γιατί όπως αντιλαμβάνεστε αγαπητοί αναγνώστες, το να απλώσεις στο πορτοφόλι σου ή στην αποθήκη σου ή στο χωράφι σου και να δώσεις ένα ελάχιστο μέρος από αυτό που έχεις, είναι βέβαια επαινετό αλλά έχει και κάποια δόση ευκολίας οργάνωσης για το απαιτούμενο δίκτυο της προώθησης, της χορήγησης της επεξεργασίας ώστε το κάθε πράγμα να φθάσει στον προορισμό του. Αυτό είναι ηρωισμός και αξίζει συγχαρητήρια και μπράβο.

Επειδή πιο πάνω ανέφερα ότι στην επαρχία δεν είναι τόσο ανεπτυγμένο το συναίσθημα της αλληλεγγύης, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται στην αδράνεια αυτών των μπροστάρηδων, σε όποιο μετερίζι ή φορέα κι αν ανήκουν. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι των απομακρυσμένων χωριών έχουν τη δύναμη και τη θέληση να προσφέρουν, αλλά κάποιος αρμόδιος πρέπει με τους το ζητήσει και επειδή η τηλεόραση είναι σαν το ποντικάκι που τρυπώνει και στο τελευταίο μαντρί, όλοι θέλουν να εκτονωθούν προσφέροντας.

Όλα καλά λοιπόν μέχρι εδώ για τον εθελοντισμό. Όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης λένε και για τα κατορθώματα πολλών από αυτούς που μας κυβερνούν, για λίστες φοροφυγάδων, μαύρες τρύπες των δημοσίων οργανισμών και υπηρεσιών υπουργείων και όλα τα γνωστά που όλοι γνωρίζουμε και όλοι αγανακτούμε. Σε όλους μας υπάρχει το ερώτημα: Τι διάολο πράγματα έμαθαν αυτοί οι παραβάτες; Που είναι εκείνο το συναίσθημα που έχουν οι απλοί άνθρωποι με το να πιστεύουν ότι ο μορφωμένος και γραμματιζούμενος είναι καλός και χρήσιμος για τον εαυτό του και την κοινωνία, και ότι «άνθρωπός αγράμματος ξύλο απελέκητο». Πόση απαξίωση αγαπητοί αναγνώστες έχει υποστεί στις μέρες μας, αυτό το συναίσθημα των απλοϊκών ανθρώπων ώστε να νοιώθουν προδομένοι και αγανακτισμένοι από τα λίγα λαμόγια; Στους τόσους αξιόλογους ανθρώπους πέφτει το βάρος να εξαλείψουν από την κοινωνία μας αυτό το σαράκι αυτή την πανούκλα. Να καθαρίσουν αυτήν την κόπρο του Αυγεία, να κόψουν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας και να φροντίσουν να τους διαδεχτούν μορφωμένοι επιστήμονες που θα βγουν από σωστά σχολεία και δασκάλους. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Για τα δεινά και τα κακά που μαστίζουν την κοινωνία μας είναι υποχρέωση όλων μας, από τον επιστήμονα ως τον τελευταίο τσοπάνο να γίνουμε όλοι εθελοντές.

Στον τομέα της κάθαρσης όπου βλέπουμε «σκουλήκια» μην τα λυπόμαστε. Να τα πατήσουμε, να τα καταγγείλουμε στους αρμοδίους και τους «γυμνοσάλιαγκες» που ψηλά ανέβηκαν να τους περιφρονήσουμε κι’ ας φορούν φανταχτερές γραβάτες.

Σας θυμίζω τούς στίχους του τραγουδιού που χαρακτήριζε την αντίσταση του λαού μας

«έως πότε η ξένη ακρίδα

πότε ο σκληρός Γερμανός

θα δουλώνει τη δόλια πατρίδα

σηκώθηκε αδέρφια εμπρός»

Περί ακρίδας πρόκειται. Αυτά τα τέρατα θέλουν λιώσιμο!