Αξέχαστες μνήμες

Ήταν, θυμάμαι. τέλος του μήνα Γενάρη ή αρχές Φεβρουαρίου του 1943. Οι ηλιόλουστες Αλκυονίδες ημέρες, που διακόπτουν τη χειμερινή κακοκαιρία. βρίσκονταν στην εκπνοή τους. Έξω ο βοριάς λυσσομανούσε. Τρύπωσε από τ σπασμένα τζάμια του φεγγίτη και μας αγουροξύπνησε. Πεταχτήκαμε ξαφνιασμένοι.

Ο τραχανάς μας περίμενε, ζεματιστός με χοιρινές τσιγαρίδες. Τα Καλάβρυτα είχαν φορέσει τα λευκά τους με το χιόνι στρωμένο για τα καλά. είκοσι ως τριάντα πόντους και το σκηνικό ασυνήθιστο για την περιοχή.

Για μας τα Σουδενιωτόπουλα δεν ήταν πρωτόγνωρο το θέαμα. Στο χωριό μας, που βρίσκεται άλλωστε. σε υψόμετρο 1200 –1300μ, ήσαν συνηθισμένες τέτοιες εικόνες.

Μετά το χορταστικό πρωινό μας, πήραμ ε το δρόμο για το Γυμνάσιο. Με τους συμμαθητές μας, που δεν λογαριάζαμε την παγωνιά, πιαστήκαμε σε χιονοπόλεμο.

Η είσοδος στις τάξεις μας έγινε χωρίς την κοινή προσευχή, λόγω του χιονιά. Από τα σαραβαλιασμένα δύο παράθυρα, ο βοριάς τρύπωνε τις χιονίδες του μέσα.

Καθαρίσαμε όπως-όπως τα θρανία μας, περιμένοντας τον καθηγητή μας. τον αείμνηστο Αλέξανδρο Παπαδηιιητρίου.

Η πρώτη ώρα κύλησε και ο καθηγητής δε φάνηκε. Θορυβηθήκαμε. Όμως, άλλο που δε θέλαμε

Αναστατώσαμε την τάξη (ΣΤ΄ Γυμνασίου). Αλλάζαμε θέσεις. πετάγαμε βιβλία και η αίθουσα βούιζε από παιδικές φωνές. Σ’ αυτή τη φάση μας βρήκε ο σοφός δάσκαλός μας. Μας παρακολουθούσε γιο λίγο χαμογελώντας από την πόρτα. Φανερά ατάραχος

-ίσως και να καμάρωνε- για το ανέμελο πρωινό, που ζούσαν οι ζωηροί μαθητές του.

Γνώριζε την ψυχολογία των παιδιών και ατάραχος αντίκριζε τις εκδηλώσεις μας.

Εμείς περιμέναμε να ξεσπάσει ... θύελλα.

Εκείνος. εντούτοις, ήρεμος έβλεπε τα παιδιά του, όπως ο στοργικός πατέρας και περίμενε να κοπάσει η φουρτουνιασιιένη, θάλασσα του παιδόκοσμου.

Εμείς. φαίνεται να το διασκεδάζαμε πιο πολύ με τον «…καθηγητή μας» συμμαθητή, Γιώργη Κατσικόπουλο. Παιδί με πλούσιο χιούμορ, το πειραχτήρι της τάξης.

Ο Γιώργης, προσηλωμένος στο «καθήκον του», είχε πιάσει την έδρα και με ανάλογο ύφος σατίριζε τους καθηγητές μας, ακόμα και τον εκλεκτό - αείμνηστο Γυμνασιάρχη μας, τον Οικονόμου.

Κάποια στιγμή αντιλήφθηκε τον καθηγητή μας και με ανάλογη ευγένεια. υποκλινόμενος ως ισότιμος συνάδελφός του, τον κάλεσε: «Περάστε κ. καθηγητά, εγώ τελείωσα τη διδασκαλία μου, η σειρά σας να ανεβείτε στο βήμα!.. ».

Ο καθηγητής μας, χωρίς να ενοχληθεί ανέβηκε στην έδρα, μας χαιρέτησε ευγενικά και με στωικότητα μας ανακοίνωσε:

«Ο Σύλλογος των καθηγητών αποφάσισε, να γίνουν τα μαθήματα ημίωρα, επειδή έπιασε βαριά κακοκαιρία και υπάρχει κίνδυνος να ξεπαγιάσετε και ιδιαίτερα τα παιδιά των μικρότερων τάξεων».

Η αγάπη του για τα παιδιά και η πολυμάθειά του μας αφόπλισε. Πάντα κρεμόμαστε από τα χείλη του.

Δεν χρειάστηκε να απειλήσει. Αλλά πρόσθεσε:

«Η φύση έχει μία απαίτηση: Τα παιδιά να είναι παιδιά, προτού γίνουν άνδρες».

(Ρουσσώ)

(Συνεχίζεται )

Πάνος Σιγαλός

τ. Καθηγητής Φυσικής Αγωγής