Όσοι σταθμοί πού’ ναι κλειστοί έρημοι ρημαγμένοι, με τ’ όνομα τους πια σβηστό, με μια αλυσίδα περαστή στη πόρτα τους δεμένη και τα παράθυρα ανοικτά, που αγέρες τα κτυπάνε, με θλίψη, λες, κοιτάζουνε τα τρένα να περνάνε…

Άλλοτε, όταν το πρωί ξεκίναγε η μέρα, ο κόσμος επερίμενε την αμαξοστοιχία, ενώ άλλοι βιαστικότεροι, σίγουρα ευπορότεροι, ταξίδευαν ανετότερα, παίρνοντας την ταχεία.

Άλλοι επήγαιναν εκεί να στείλουν με φορτωτική, καλάθια με καλούδια, φρούτα, γλυκά, πίτες, τυριά, που στην απάνω τους μεριά είχανε, απαραίτητα, μια στρώση με ολόφρεσκα, χωριάτικα αυγά…

Μέσα στον ίδιο το σταθμό ήσαν δωμάτια άλλα δυό, που’ μενε ο Σταθμάρχης, που και το βράδυ έβγαινε, με το φανάρι ανοικτό, κι’ έδινε σήμα φωτεινό στο τρένο το νυκτερινό.

Στους κλειδωμένους αυτούς σταθμούς, τα τρένα πια δεν σταματούν, άνθρωποι για να κατεβούν, ούτ’ άλλοι για να ανεβούν, αλλά διαβαίνουν βιαστικά αδιάφορα, μπροστά τους και ούτε καν τους χαιρετούν με ένα σφύριγμά τους…!

Πάτρα Π.Γ.Κονταξής