Του Ηλία Μακρή

Αγαπητοί αναγνώστες υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που πιστεύουν ότι τα γεράματα περνούν ανώδυνα, ενώ παράλληλα αδυνατίζουν τα συναισθήματα με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχει καμιά έννοια γι’ αυτά που πέρασαν η για τα μελλοντικά. Είναι εκείνο που αναφέρεται συχνά «αυτός είναι στον κόσμο του».

Η άλλη όμως κατηγορία που παρά τα γεράματα υποφέρει και νοιάζεται για όλους- σ’αυτή την κατηγορία ανήκει και ο γράφων- πιστέψτε με αυτό αποτελεί μεγάλο το πρόβλημα.

Εμείς λοιπόν που ζήσαμε τόσα στον 20ο αιώνα , φτώχεια, στερήσεις, πόλεμος, κατοχή, δεν αντέχουμε την αβεβαιότητα για τα παιδιά μας και κυρίως να βλέπουμε τη χώρα μας να καίγεται, να ξέρουμε που εστιάζεται το πρόβλημα, ενώ οι πάντες αρμόδιοι ,μηδενός εξαιρουμένου, να καθίστανται Ακατάλληλοι, Ανίδεοι, Ανέντιμοι, Άσχετοι, Ανεγκέφαλοι και πολλά άλλα προσωνύμια… με Αρνητικό Αλφα. Εξηγούμαι και ερωτώ ευθαρσώς τους όσους ως άνω χαρακτήρισα με το Αρνητικό Αλφα. Πιστεύουν ότι όλα όσα προβλέπονται για την πρόληψη έχουν γίνει; Και παρά τα όσα έγιναν κατορθώσαμε να μην καίγεται η χώρα μας; Η μήπως δεν έγιναν όσα έπρεπε και το ρίξαμε και λίγο στην τύχη με το γνωστό «ο Θεός να βάλει το χέρι του». Βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες, όπου υπάρχει η δική μας αμέλεια το Θεό τον κάνουμε πυροσβέστη και πολλά άλλα εκείνης της στιγμής.

Έχουν σκεφθεί οι αρμόδιοι πόσο στοιχίζει μια σωστή πρόληψη και πόσο κοστολογείται μια ατελής καταστολή και με το σκεπτικό έως ότου ακούσουμε το περιβόητο «η φωτιά ετέθη υπό έλεγχο» αφού βέβαια κατέστρεψε τα πάντα, δάση, σπίτια, ζωντανά, καλλιέργειες; Έχουν σκεφθεί και το χειρότερο, ότι έρχονται οι ορμητικές βροχές του φθινοπώρου και του χειμώνα;

Τώρα ήρθε και η δική μου σειρά να απαντήσω στο εύλογο δικό σας ερώτημα; Δηλαδή εσύ τι πιστεύεις, ότι έπρεπε να γίνει και δεν έγινε; Η απάντηση είναι τόσο εύκολη, αλλά επιτρέψτε μου να απαντήσω με υποερωτήσεις.

1) Υπάρχει αγαπητοί αναγνώστες πόντος γης που να μην ανήκει κάπου; Νομίζω πως όχι (δημόσιο, Δασαρχείο, μοναστήρια , νοσοκομεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση, νομικά πρόσωπα, φυσικά πρόσωπα κλπ).

2) Όλους αυτούς τους ιδιοκτήτες τους υποχρεώνει κανένας νόμος μέχρι τέλος Μαΐου να έχουν καθαρίσει τα χωράφια τους εντός και εκτός οικισμού από την ανεπιθύμητη βλάστηση; Αφού βέβαια πρωτίστως θα έχει περάσει το αρμόδιο όργανο και θα έχει χαρακτηρίσει τα επικίνδυνα σημεία, Α ή Β προτεραιότητας και το λέω αυτό μετά λόγου γνώσεως, ότι η φωτιά αρχίζει κατά κανόνα στα σημεία αυξημένης κυκλοφορίας . Η φωτιά δεν πιάνει στα απρόσιτα βουνά και λαγκάδια. Σε αυλές πηγαίνει βοηθούμενη από το φίλο της τον αέρα.

3) Ο διαμένων στις πόλεις που έχει αγοράσει ακίνητο στην ύπαιθρο, επαναλαμβάνω είτε εντός είτε εκτός οικισμού νιώθει υποχρεωμένος να καθαρίσει το οικόπεδο η το χωράφι του κι αν δεν το κάνει, θα τιμωρηθεί; Όχι, αγαπητοί αναγνώστες, διότι ούτε καν θυμάται ότι έχει χωράφι , το θυμάται μόνο για να βάλει πασσάλους για τα όρια.

Από τα όσα πιο πάνω ανέφερα, ξέρω ότι θα μου πείτε, πως υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο, άρα, δεν εφαρμόζεται ή εφαρμόζεται πλημμελώς! Λένε οι αρμόδιοι : Καθαρίσετε τα οικόπεδά σας, εντός των οικισμών σε απόσταση 100 μέτρων από το τελευταίο σπίτι. Τη φωτιά με 7 μποφόρ θα τη σταματήσει η απόσταση των 100 καθαρισμένων μέτρων;

Αν η φωτιά πιάσει στον οικισμό, κάποιος τάχιστα θα την αντιμετώπιση και εύκολα θα σβήσει. Αν όμως πιάσεις στα ακαθάριστα τα εκτός οικισμού, κανείς δεν θα τη δει τη νύχτα και τότε που θα φτάσει στα 100 καθαρισμένα μέτρα του οικισμού θα είναι πολύ αργά και τότε δεν συμμαζεύεται με τίποτα. Αυτό θέλει μεγάλη φιλοσοφία να το αντιληφθούν οι αρμόδιοι;

Αν δεν γίνει συνείδηση του καθενός μας και δεν ψηφιστούν νόμοι και διατάξεις που να επιβάλλουν και να ενισχύσουν αυτήν την συνείδηση, τίποτα δεν γίνεται. Η χώρα μας θα καίγεται και η γη μας από τις βροχές θα κατεβαίνει στη θάλασσα.

Οι δυο άσπονδοι εχθροί η φωτιά και το νερό που είναι τόσο απαραίτητα ζωή του ανθρώπου, ο άνθρωπος κατόρθωσε να με τον βάλει να δουλέψουν γι αυτόν «ατμός», έχουν μείνει ανεξέλεγκτα και καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους, κανείς από τους αρμόδιους δεν εκμεταλλεύεται την αδυναμία που έχει το κάθε ένα, η μεν φωτιά για να μην έχει τι να φάει, για το νερό να κλείσουν τα ορμητικά ρυάκια και ρέματα, πράγμα που θα είναι προς όφελος της γεωργίας. Κι επειδή είναι γνωστή η « καραμέλα» δεν έχουμε κονδύλια λόγο κρίσης, όταν όμως φτάνει ο κόμπος στο χτένι βρίσκουμε τα χρήματα ασυγκρίτως περισσότερα για τις κατασβέσεις. Κατά τη γνώμη μου η κρίση είναι στο μυαλό μας και είναι κρίση υπευθυνότητας, κρίση θεσμών και το σοβαρότερο κρίση αγάπης για τον τόπο μας.

Όσοι αποφασίσαμε να μεταφέρουμε τις σκέψεις μας στη δημοσιότητα είναι αδύνατο να μη πέσουμε στην επανάληψη ορισμένων θεμάτων και αυτό γίνεται διότι δεν γράφουμε βιβλίο, δεν κάνουμε «ρεπορτάζ», αλλιώς τα υπάρχοντα καυτά θέματα που απασχολούν όλους μας, βλέποντας ότι εξακολουθούν να υπάρχουν, αναγκαζόμαστε να επαναλαμβάνουμε τη διαμαρτυρία. Όταν όμως πρόκειται για τη φωτιά, όχι μόνο θα το επαναλαμβάνω, αλλά κάθε πρωί θα το ρίχνω στο «τρελό» και θα κτυπάω τις καμπάνες, μήπως και ξυπνήσουν οι αρμόδιοι από το λήθαργο.

Επιτρέψτε μου ένα παράδειγμα. Βλέποντας στην τηλεόραση τη σύσκεψη στο επιτελείο των αρμοδίων για την μεθόδευση της καταστολής πυρκαγιών σε ένα ξέφωτο με χάρτες, γουόκι-τόκι και τα συναφή, ενώ η ανεπιθύμητη βλάστηση έφθανε μέχρι τη μέση του σώματός των, και όπως φύσαγε ο αέρας κινούνταν οι κορυφές των ξερών χόρτων, έβαλα τις φωνές κουνώντας το χέρι μου προς την τηλεόραση λέγοντας: αυτά δεν τα βλέπετε ρεεεεε;;;; Φυσικά, όλοι στο σπίτι έβαλαν τα γέλια λέγοντάς μου: Βρε εσύ είσαι άρρωστος.

Τελειώνοντας αγαπητοί αναγνώστες αφήνω στην κρίση σας να διαπιστώσετε ποιοι είναι άρρωστοι και ποιοι όχι για γέλια αλλά για κλάματα!!