ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΜΑΚΡΗ

Στο προηγούμενο δημοσίευμα αγαπητοί αναγνώστες αναφερόμουν για την ανεργία η οποία κατά κανόνα έχει γνώμονα τη θυρίδα, ενώ υπάρχουν πολλές άλλες δουλειές που θα μπορούσαν να δώσουν λύση στο σοβαρό αυτό θέμα αλλά θέλουν υπευθυνότητα, ομαδικότητα και σκληρή δουλειά διότι θα πληρώνετε η εργασία από το παραγόμενο έργο και όχι από το ωράριο όπως είναι η θυρίδα:

Κατά την υπόσχεσή μου λοιπόν στο σημερινό δημοσίευμα θα ασχοληθούμε μαζί «διότι εγώ πιστεύω ότι τα διάφορα δημοσιεύματα αυτό το σκοπό έχουν» για την άλλη λέξη που διέπεται από το στερητικό α. Την αναξιοπάθεια η οποία σε μια ευνοούμενη πολιτεία έχει ανάγκη προσοχής και βοήθειας οικονομικής και όχι μόνον. Βλέπετε αγαπητοί μου ότι όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους και αποτελούν μια αλυσίδα που όλοι οι κρίκοι της ζητούν βοήθεια. Επανέρχομαι λοιπόν. Τι εννοούμε όταν λέμε αναξίως; Μήπως αυτό μετράει και εναντίον του υποτιθέμενου θιγομένου; Μήπως δηλαδή ο αναξιοπαθής ήτανε - είναι - και θα είναι τζίτζικας σε όλη του τη ζωή με όλα τα γνωστά μειονεκτήματα και ιδιαίτερα τη γνωστή καραμέλα, «το κατεστημένο» και βέβαια ποιος λογικός άνθρωπος δεν θα συμφωνήσει για θέματα υγείας ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση ψυχικής υγείας, θέματα αναπηρίας, θέματα κακοτυχίας, ακόμη και διάφορα οικογενειακά ατυχήματα που συνήθως συμβαίνουν και όλα αυτά βέβαια έχουν ανάγκη προσοχής και βοήθειας από την ευνοούμενη, όπως πιο πάνω αναφέρω πολιτεία;

Αγαπητοί αναγνώστες ανέκαθεν υπήρχαν και θα υπάρχουν όπως αναφέρω «τζιτζικάκηδες» που απαιτούν βοήθεια από τους εκάστοτε «μυρμηγκάκηδες» σύμφωνα με το γνωστό υποτιθέμενο διάλογο και εξηγούμαι. Πολύ παλιά χαρίστηκαν τα αγροτικά δάνεια. Μήπως αυτοί ήταν μπαταξήδες και δικαίως διαμαρτύρονταν τότε οι συνεπείς αγρότες οι οποίοι στερούνταν ορισμένες χαρές της ζωής για να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους; Από τα παραπάνω, αγαπητοί μου βγαίνει μόνη της η πρόταση που συνήθως λέγετε στις σωστές οικογένειες για τα απαιτητικά παιδιά τους «μην τα κακομαθαίνετε». Έλεγαν οι γονείς μας: ο καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα φαίνεται, παρά ότι, σαφέστατα ξέρω ότι όλοι μας έχουμε γευθεί και συμφωνούμε για τα παραπάνω κάνοντας σωστή κριτική στον εαυτό μας. ας τον κατατάξουμε σε όποια κατηγορία νομίζουμε. Επιτρέψτε μου όμως τρία παραδείγματα μέσα στα τόσα πολλά που υπάρχουν για να καταλάβουμε όλοι μας και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Πριν πολλά χρόνια τότε που η ύπαρξη κάθε οικογένειας εξαρτιόταν από τα ζώα, μουλάρια ή άλογα και τα συμπαθητικά γαϊδουράκια και οι φούρνοι λειτουργούσαν μόνον στις μεγάλες πόλεις ένας εξάδελφός μου έσπασε το πόδι του και με το γύψο ανέβηκε στο γαϊδουράκι για να σπείρει σιτάρι να ζήσει η οικογένειά του δεν σταύρωσε τα χέρια να περιμένει το «μάννα» εξ ουρανού. Δεύτερο παράδειγμα: Ο γράφων έπεσε από την ελιά με αποτέλεσμα, δύο παΐδια σπασμένα και το πόδι στο γύψο. Τότε όμως τα φασόλια ήταν το κυριότερο φαγητό στις οικογένειες, έπρεπε όμως κάποιος να τα σπείρει. Στηριζόμενος, λοιπόν, στα χέρια της μηχανής και σιγά-σιγά, έσπειρε τα φασόλια. Όταν πήγα στον αξιόλογο πατριώτη μας κ. Δρούτσα για να βγάλω το γύψο με ρώτησε, τι έγινε το τακουνάκι που συνήθως βάζουν οι ορθοπεδικοί όταν βάζουν το γύψο χαμηλά στον αστράγαλο. Καταλαβαίνετε τι γέλιο έπεσε όταν του είπα ότι θα φυτρώσει στο χωράφι μαζί με τα φασόλια. Τρίτο παράδειγμα, ο γιος κάποιας οικογένειας, σκέτος «τζίτζικας» και μεγάλος τζογαδόρος επήγε στη ζωοπανήγυρη στα Καλάβρυτα για να αγοράσει μουλάρι και από αυτό η οικογένεια υπολόγιζε να εξασφαλίσει το ψωμί της σπέρνοντας το σιτάρι της. Πήρε λοιπόν τα χρήματα που με αίμα είχε συγκεντρώσει ο ηλικιωμένος πατέρας του για το σκοπό αυτό και έκρινε καλό να τα παίξει για να τα πολλαπλασιάσει. Δυστυχώς όμως, τα έχασε και καταλαβαίνοντας το μέγεθος της απερισκεψίας του, έδωσε τέλος στη ζωή του. Αν τελικά αυτός δεν αυτοκτονούσε τότε θα ήταν αναξιοπαθής; Πιστεύω όχι. Η οικογένεια όμως; Πάντως η ερμηνεία της λέξης είναι σαφέστατη «αυτός που υποφέρει χωρίς να φταίει» για αυτό αγαπητοί αναγνώστες, ναι στη βοήθεια για τους αναξιοπαθούντες, αλλά τους έχοντας πραγματική ανάγκη. Διαφορετικά θα μεγαλώνει ο αριθμός με τους αναξιοπαθούντες και συνταξιούχους αφού θα πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να πληρώνουν γι’ αυτό. Δεν είναι δυνατό νέοι άνθρωποι να σκέπτονται «μια ζωή την έχουμε και αν δεν τη γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε και αν θα καζαντίσουμε…» και να στηριζόμαστε στα χέρια των οικονομικών μεταναστών, οι οποίοι ως γνωστών όλοι τους εκτός εξαιρέσεων δουλεύουν αλλά και εμείς δεν κάνουμε τίποτα, ούτε καν σε μικροδουλειές. Τα χρήματα όμως μαύρα και αφορολόγητα, τα παίρνουν οι συμπέθεροι και τα πάνε έξω από τα σύνορα.-