Αγαπητοί αναγνώστες ζητώ συγνώμη για την απουσία ενός έτους περίπου από την αγαπημένη μας Στύγα και τον εκλεκτό μας Βασίλη για λόγους ανωτέρους της θελήσεώς μου, και επικαλούμαι και πάλι την οπωσδήποτε κρίση σας με μία επιείκεια:

Δύο προτάσεις δεσπόζουν στην έναρξη του Τριωδίου με την εορτή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Η πρώτη, οι μη προσερχόμενοι φαρισαϊκώς ως αδελφοί, και η δεύτερη, το στάδιο των αρετών άνοιξε, «οι βουλόμενοι αθλήσαι» ας προσέλθουν με εφόδια που τεκμηριώνουν την κυρίαρχο λέξη ΑΡΕΤΗ. Παράλληλα όμως με τα παραπάνω το στάδιο των αιρετών και αυτό άνοιξε και έχει ξεκινήσει ένας αγώνας διεκδικήσεων των καρεκλών των κάθε αξιωμάτων της τοπικής Αυτοδιοίκησης: περιφερειαρχών, δημάρχων, προέδρων τοπικών διαμερισμάτων και τους αντί όλων αυτών. Οι διάφοροι συνδυασμοί έχουν απαραίτητα και το χρώμα των διαφόρων κομμάτων, έχουν όμως και το χαρακτηριστικό, δοκιμασμένοι - αδοκίμαστοι, οι μεν πρώτοι θα διορθώσουν τα κακώς κείμενα (ονομαζόμενα κατεστημένο) άρα θα δουν καλύτερες μέρες οι πολίτες και άμεσες λύσεις στα διάφορα προβλήματά τους, οι δε δεύτεροι θα διορθώσουν τυχόν σφάλματα της τετραετίας που πέρασε, θα απαλείψουν αδικίες που τυχόν έγιναν και λόγω της πείρας που διαθέτουν οπωσδήποτε τα πράγματα θα είναι καλύτερα.

Και οι μεν και οι δε, ψεύδονται ασυστόλως, κανένας τους δεν ενδιαφέρεται για τον «λαουτζίκο», αν αφαιρεθεί από τα παραπάνω το οικονομικό, μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία, κανένας τους δεν θα αποφάσιζε να δουλέψει για το καλό του τόπου. Και για να μην είμαι και τελείως άδικος, παραδέχομαι ότι τα πλούτη πολλοί τα μίσησαν αλλά την δόξα ουδείς. Πάντως κανένας αθλητής στις μέρες μας δεν αγωνίζεται για ένα στεφάνι αγριελιάς στο κεφάλι του και κανένας αιρετός χωρίς το οικονομικό όφελος. Κάνω τη σκέψη αγαπητοί αναγνώστες, για το ποιοι έχουν το πλεονέκτημα της επιτυχίας. Οι αδοκίμαστοι ή οι δοκιμασμένοι; Κατά τα γνωστά, οι δοκιμασμένοι που ξαναθέλουν πρέπει να επιδείξουν τόσο μεγάλο έργο που να καλύπτει τη λογική φθορά, λόγω παραπόνων λογικών ή παραλόγων και να παρουσιάζουν και περίσσευμα και επειδή προλαμβάνω τη δικαιολογία της οικονομικής κρίσης, αυτό αγαπητοί αναγνώστες παίζεται 50-50, διότι πάρα πολλά θέματα σοβαρά που δεν θέλουν χρήματα ταλαιπωρούν τους πολίτες και οφείλονται σε κρίση θεσμών ενδιαφέροντος - στρατηγικής διοίκησης - που ενισχύεται από αυτή την καταραμένη λέξη αύριο, που συνεπάγεται πολλά αύριο που φτιάχνουν μήνα, χρόνο, ίσως και περισσότερο.

Αν θέλουν αγαπητοί αναγνώστες ας διαβάσουν οι ενδιαφερόμενοι ένα γέρο, που έχει ασχοληθεί με τα κοινά του τόπου του πάνω από πενήντα χρόνια. Καλύτερα να καθίσουν απέναντι από τον καθρέφτη τους με τη μορφή του Τελώνη παρά να είναι Φαρισαίοι και να παίρνουν μια καρέκλα και μια σφραγίδα του Καϊάφα και να κόπτονται για τα κοινά του τόπου, ενώ στην ουσία από την πρώτη μέρα της εγκαθιδρύσεως τους αρχίζει ο αγώνας για την επόμενη αναμέτρηση. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν δεν κοιμηθείς όλη την νύχτα γιατί δεν κατόρθωσες την ημέρα που πέρασε να διεκπεραιώσεις μια υπόθεση που θα ωφελούσε μια ομάδα πολιτών και γιατί όχι ακόμα και για έναν βοσκό, που λόγω αντιξοοτήτων συνθηκών και φυσικών φαινομένων έχει μια καμπούρα σαν καμήλα και θέλει και ένα λογιστή να του ζυγίζει το γάλα, να του βγάζει το ποσοστό του τυριού, να του καταλογίζει την αξία και φυσικά να του βγάζει τον ανάλογο φόρο χωρίς να του αφαιρεί τα έξοδα για την τρύπια αρβύλα. Και εδώ αγαπητοί αναγνώστες βγαίνει ένα συμπέρασμα ανησυχητικό. Όλοι στις διάφορες συζητήσεις στα καφενεία που θεωρούνται με το γνωστό χιούμορ που διαθέτει ο λαός μας μικρές βουλές, όλοι παραδεχόμαστε ότι ο λαός υποφέρει από τη γραφειοκρατία και όλοι πιπιλίζουμε την καραμέλα «η δημόσια διοίκηση νοσεί» κι όταν κάποιος αγανακτισμένος διαμαρτύρεται εντόνως παίρνει την απάντηση: Καλά που ζεις εσύ; Είσαι ο «αφελής του Ψαθά» και δεν ξέρεις ότι αυτό είναι το αυτονόητο πλέον. Εγώ όμως παραδέχομαι ότι είμαι ο αφελής… αλλά δεν παραδέχομαι να χαρακτηρίσω την ταλαιπωρία μου αυτονόητη. Ας φωνάζω τουλάχιστον να μην τρελαθώ, κι όταν το εγώ γίνουμε εμείς, που ξέρεις ‚ κάτι μπορεί να γίνει. Δυστυχώς ή ευτυχώς αγαπητοί μου οι αλήθειες πρέπει να λέγονται.

Ηλίας Μακρής