Η ομιλία του Β. Αντωνίου για τον  Μπάμπη Ρούπα στο Αίγιο στις  9 Φλεβάρη 2020

Στις 27-Απρίλη 1941 με την είσοδο των Γερμανών  στην Αθήνα, η Ελλάδα βυθίζεται στο πένθος.

Στον ιερό βράχο της Ακρόπολης κυματίζει, ο αγκυλωτός σταυρός των Γερμανών κατακτητών,

ενώ η ελληνική σημαία του ιστού, είναι τυλιγμένη στο άψυχο σώμα του εύζωνα φρουρού Κ. Κουκίδη που έπεσε, από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, για να μην την παραδώσει στον κατακτητή.

Την 31^η Μάη 1941 ενώ οι Γερμανοί πανηγυρίζουν την κατάληψη της Κρήτης ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας κατεβάζουν από τον ιστό της Ακρόπολης τη σημαία με τη σβάστικα των Γερμανών

και οι Αθηναίοι βλέπουν να κυματίζει πάλι η Ελληνική Σημαία. Η είδηση μεταδίδεται από όλα τα ραδιοφωνικά μέσα σε όλη την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.

Έχει πια δοθεί το σύνθημα της αντίστασης από την Ελλάδα στους Ευρωπαϊκούς λαούς.

Η πράξη αυτή ενσαρκώνει τις πιο λαμπρές αγωνιστικές παραδώσεις του Ελληνικού Έθνους

και οι άγνωστοι μέχρι τότε νέοι Γλέζος και Σάντας γίνονται τα παγκόσμια σύμβολα κατά του φασισμού.

Στις 7 Απρίλη 1941. Η μεγάλη νύχτα της κατοχής αρχίζει. Η Ελλάδα στενάζει κάτω από την μπότα της τριπλής κατοχής .

Η τριπλή κατοχή 1941-1944 συνένωσε τον ελληνικό λαό στον ανελέητο αγώνα του κατά του κατακτητή. Όλοι οι έλληνες , λίγο ή πολύ ο καθένας με τον τρόπο του, πολέμησαν τον εχθρό.  Υπήρχαν και λίγοι που τον βοήθησαν αθέλητα ή και θεληματικά. Οι πρώτοι ήταν ο κόσμος της θυσίας και των ηρωικών πράξεων. Οι δεύτεροι ήταν ο κόσμος των λιγόψυχων, των μικρόψυχων, των κακών.  Πέρασαν από τότε 79 χρόνια! Σήμερα η νέα γενιά προβάλλει ανήσυχη για το μέλλον, αποφασιστική για το παρόν, θέλει να μάθει την ιστορία της . Μερικές γραμμές από  αυτήν την ιστορία ξεδιπλώνουμε τώρα  κι εμείς.

Η αντίσταση και το αντάρτικο δεν ξεφύτρωσε  σα μανιτάρι μονομιάς στην Ελλάδα. 

Γι’ αυτά δούλεψαν σκληρά στις πόλεις οι λαϊκοί αγωνιστές.

Οι απόστολοι των πολιτικών οργανώσεων στις πόλεις και στα χωριά κοπίασαν, βασανίστηκαν, τυφεκίστηκαν.

Αυτούς, δεν τους λησμονούμε.

Σήμερα τους τιμούμε,  τιμώντας τη μνήμη του αλησμόνητου Αιγιώτη Αγωνιστή της Εθνικής  ΕΑΜικής Αντίστασης Μπάμπη Ρουπα, που διάλεξε από πολύ νωρίς τα δύσβατα μονοπάτια.

Στο Μπάμπη πέραν της εντιμότητάς του,  διέκρινα κάτι που συναντάς στη γενιά του 40, κάτι όμως που δεν το συναντάς στις γενιές  τις πέραν της μεταπολίτευσης.

Διέκρινα μια ηθική υπεροχή απέναντι στο ψεύτο-κατεστημένο  της εξουσίας ή τους παράγοντες.  Αυτό που έχει ανάγκη η χώρα και η κοινωνία μας είναι τα παραδείγματα. Είναι και αυτός ένας λόγος που τον θυμόμαστε και τον τιμούμε σήμερα.

Το 1942, ενώ η Γερμανική Κατοχή είχε ήδη ξεκινήσει, εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στα  18 του, έρχεται σε επαφή με την Ε.Π.Ο.Ν. Οργανώνεται. Γίνεται  μέλος της το 1943, και κατατάσσεται έπειτα από μαθητεία ως στενογράφος και κρυπτογράφος στο Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας του Γενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ.

Κλήθηκε το 1944 από την Οργάνωση Αιγιαλείας να υποδεχθεί τον ουλαμό του Άρη Βελουχιώτη που θα ερχόταν με πλωτά μέσα, από την περιοχή του Μαραθιά (Ρούμελης), περνώντας στην θέση Παναγοπούλα Αχαΐας.

Από εκεί και πέρα έγινε ο εξ απορρήτων του Άρη Βελουχιώτη, με άλλα λόγια κρυπτογράφος του, με τον εξής τρόπο:

Στην Αράχωβα Αιγιαλείας όπου εγκατέστησε τη βάση διοίκησης του, ο Άρης αρχές καλοκαιριού του 1944, φώναξε τον Μπάμπη, (αφού είχε λάβει τα διαπιστευτήρια από την Οργάνωση Αιγιαλείας), να τον συναντήσει εκεί που διαβιούσε.

Ο πρωτοκαπετάνιος  του λέει, πως από δω και στο εξής θα είναι ο κρυπτογράφος του, διατάζει και του φέρνουν έναν μαύρο σκούφο, ίδιο όπως και των άλλων αντρών του, και με τα ίδια του τα χέρια, τον φοράει στο νέο μέλος των «μαυροσκούφηδων», που αποτελούσαν το επιτελείο του.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του Άρη Βελουχιώτη στην Πελοπόννησο μέχρι τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ήταν σκιά του. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας διαλύθηκε ο ουλαμός. Δεν  «παρέδωσε» τον οπλισμό του ο Μπάμπης, με συνέπεια, να διαγραφεί από το Κόμμα. Περιφερόταν διωκόμενος στην ορεινή Αιγιάλεια, της οποίας ο πληθυσμός τον περιέθαλψε σαν παιδί του, παρά τις συστάσεις της κομματικής οργάνωσης να τον περιφρονούν, μέχρις ότου αναχώρησε για την Αθήνα να τελειώσει με τις σπουδές του.

Ο Μπάμπης μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου βρέθηκε μέσα στη διακεκαυμένη ζώνη, των μεγάλων αντιθέσεων που προκαλούσαν οι υπερδυνάμεις, αλλά και των τεράστιων πολιτικών λαθών, μιας κομμουνιστικής ηγεσίας     η οποία φάνηκε ανεπαρκής να διαχειριστεί τα προβλήματα του λαϊκού κινήματος.  

Διώχθηκε  σκληρά για τις ιδέες του. Στη σκιά της Αμερικανο-κρατίας που κάλυπτε την Ελλάδα, αντιμετώπισε την εχθρότητα της ακραίας σκληρής συντηρητικής πλευράς.    

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου το καλοκαίρι του  1946, εκτελώντας μια κομματική διαταγή στην περιοχή του Αιγίου, καταδώθηκε από κάρφωμα προδοτικό στην  Εθνοφυλακή και συνελήφθη στην Πάτρα όπου είχε μεταβεί. Τον βασάνισαν. Τελικά καταδικάστηκε δύο φορές  δις εις θάνατον από τα δικαστήρια Πατρών και Κορίνθου. 

Φυλακίσθηκε  συνολικά 17,5 χρόνια από το 1946 μέχρι το 1964 στις ακόλουθες  φυλακές: Πάτρα, Αβέρωφ, Κέρκυρα,  Κεφαλονιά,  Ιτζεδήν  (πρώην Καλαμίου στα Χανιά) , Αίγινα . 

Έζησε ως πολιτικός κρατούμενος μελοθάνατος  από το 1946 ως την 1^η Νοέμβρη 1949 υπομένοντας το μαρτύριο της εκτέλεσης για 1000 μέρες!

Δεν εκτελέσθηκε όμως η θανατική  ποινή του, όπως και άλλων αγωνιστών της Εθνικής ΕΑΜικής Αντίστασης, λόγω του ότι:

α)στην Ευρώπη ήδη είχε αρχίσει συντονισμένη κίνηση για να πιεστεί η Ελληνική Κυβέρνηση να σταματήσει τις εκτελέσεις.

β) και ότι την 1^η Νοέμβρη 1946 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πήρε τελικά σχετική απόφαση, γεγονός που συνέβαλε σημαντικά στο σταμάτημα των μαζικών εκτελέσεων στην Ελλάδα.

Επί 17,5 χρόνια έζησε μέσα στη βασανιστική αλλά ηρωική ατμόσφαιρα, τη ζωή στις φυλακές, συντροφιά με το θάνατο, αρχικά στην Πάτρα, μετά από το βασανισμό του με εντολή του κατοπινού προέδρου της Δημοκρατίας μας Κων/νου Στεφανόπουλου, που υπηρετούσε τότε εκεί ως κατώτερος αξιωματικός. Του το είπε ο Μπάμπης όταν κάποτε με το φίλο του  και σύντροφο Πέτρο Κουλουφάκο τον είχαν επισκεφθεί στην προεδρία της Δημοκρατίας, στα πλαίσια του Εθνικού Συμβουλίου για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, αναφορικά με το θέμα των Ομήρων που ήσαν επιφορτισμένοι να φέρουν σε πέρας. Αναθυμήθηκε το γεγονός με τη βοήθεια του Μπάμπη, αναφέροντάς του κάποια χαρακτηριστικά περιστατικά και τελικά συμφιλιωμένοι έσφίξαν τα χέρια.

Αποφυλακίστηκε το 1964, χωρίς να απαλλοτριώσει δράμι από τις πολιτικές του πεποιθήσεις.

Από τις πρώτες κιόλας μέρες  της Δικτατορίας των συνταγματαρχών,  τον Απρίλη του 1967 συλλαμβάνεται και τίθεται υπό περιορισμό στην οικία του στην οδό Σόλωνος στην Αθήνα που διαρκεί έως το 1975. Το 1969 γνωρίζεται με την Ασπασία.  Αυτή η γνωριμία, σε πολύ δύσκολες στιγμές κάτω από τη σκιά της χούντας,  γίνεται δεσμός ύστερα από ώριμη σκέψη ενώνουν το βίο τους τον Δεκέμβρη του 1971. Η Ασπασία αξιοπρεπής, πολιτισμένη, ευγενική, εκτιμά τον χαρακτήρα του Μπάμπη και αφοσιώνεται σ’ αυτόν  και την μονάκριβη κόρη τους την Πάνη. Είναι ένα ιδανικό ζευγάρι. Μετά τη γέννηση της κόρης του ο Μπάμπης και η Ασπασία εγκαθίστανται στο Αίγιο το 1975. Ο Μπάμπης προσπάθησε να εργαστεί διδάσκοντας ιδιαίτερα μαθήματα, αλλά η Ασφάλεια δεν τον άφηνε σε χλωρό κλαρί. Αποτάθηκε για λογιστική ή όποια άλλη απασχόληση σε διάφορες εταιρίες αλλά και εκεί συνάντησε το τείχος που ύψωνε ο κατασταλτικός κρατικός μηχανισμός. Ευρίσκει εργασία στην εταιρία Λυμπερόπουλου - Γίοκαρη μέχρι την συνταξιοδότησή του. Στη μικρή επαρχιακή κοινωνία γρήγορα γίνεται αποδεκτός. Να ένας ακόμα λόγος που τον θυμόμαστε  για να τον τιμούμε σήμερα και συνάμα να τιμούμε  και τους αλληλέγγυους της ντόπιας κοινωνίας  στους κατατρεγμένους με πρώτον τον Αιγιώτη επιχειρηματία Πάνο Λυμπερόπουλο.

Ο Φλεβάρης μήνας  τρεις φορές «σημαδεύει» και δημιουργεί ορόσημα στη ζωή του Μπάμπη. Η Δημιουργία της ΕΠΟΝ στις 5 Φλεβάρη του 1943. Η Συνθήκη της Βάρκιζας στις 2 Φλεβάρη 1945. Και η διάσπαση του ΚΚΕ το Φλεβάρη του 1968.

Ο Χαράλαμπος Ρούπας  εργάσθηκε με τις δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς  και μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε πιστός στις αξίες της Ανανεωτικής Αριστεράς. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το Φλεβάρη του  1968, τάχθηκε με την ανανεωτική αριστερά συμμετέχοντας στο ΚΚΕ εσωτερικού και στη συνέχεια στον Συνασπισμό και στο ΣΥΡΙΖΑ. Η διάσπαση του 1968 ήταν μια επαναστατική κίνηση που σηματοδοτούσε  την υπέρβαση του τρίτο-διεθνιστικού χαρακτήρα του Κ.Κ.Ε.

Η κατάρρευση των μοντέλων των καθεστώτων και των κομμάτων, του άλλοτε του υπαρκτού σοσιαλισμού δικαίωσε το 1968.

Και δικαίωσε σε συνέχεια και την υπέρβαση του κομμουνιστικού χαρακτήρα, του ΚΚΕ εσωτερικού με την ίδρυση της Ελληνικής Αριστεράς(ΕΑΡ) το 1987( όπως ακριβώς συνέβη με την υπέρβαση του κομμουνιστικού χαρακτήρα της ΟΚΝΕ με την ίδρυση της  ΕΠΟΝ). 

Ο Μπάμπης έζησε και είδε τη δικαίωση αυτή με την Αριστερά για πρώτη φορά  στην διακυβέρνηση της Ελλάδας το 2015. 

Η υπέρβαση αυτή είναι μια διαδρομή  που τιμά, τον κόσμο που συμπορεύτηκε μαζί της, τιμά όμως και την Ελληνική Αριστερά σαν εθνική έννοια.

Ιανουάριος 1996 συνεργάστηκε με τον Μανώλη Γλέζο ως μέλος της Κίνησης «Ενωμένη Εθνική Αντίσταση» και συμμετείχε στην ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

Για πολλά χρόνια μέλος της Γραμματείας μαζί με τον Πέτρο Κουλουφάκο και αργότερα τον Μάκη Μπαλαούρα διετέλεσαν εκπρόσωποι  της Διεθνούς Οργάνωσης Μετανάστευσης (ΙΟΜ)  που  εκδικάζει τις προσφυγές αποζημίωσης των ομήρων στα γερμανικά στρατόπεδα, εργάζεται σκληρά για την κατάρτιση πινάκων με ονόματα αντιστασιακών και απλών πολιτών που είχαν συλληφθεί ως όμηροι από τους Γερμανούς κατακτητές — και είχαν σταλεί σε στρατόπεδα εντός Ελλάδας και σε άλλες κατεχόμενες χώρες ως σκλάβοι εργασίας στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή τους— για να αποζημιωθούν από το ίδρυμα ΜΝHΜH-ΕΥΘΥΝΗ- ΜΕΛΛΟΝ, με βάση απόφαση που υποχρέωνε η συσταθείσα από νεογερμανούς η ανωτέρω οργάνωση, βιομηχανικές και χημικές εταιρίες που χρησιμοποιούσαν σκλάβους εργάτες όπως: η Κρούπ, Φάρμπεν, Κράους Μαφέϊ, Μπάγιερ και άλλες, συνεργαζόμένος με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης μέσω του διευθυντού του Δανιήλ Εσδρά.

Εξασφάλισε 4.800 προσφυγές για την επανεξέτασή τους, μιας και η τότε κυβέρνηση αρνούνταν να συμπράξει στη δίκαιη αυτή υπόθεση.

Αρνήθηκε το τιμητικό παράσημο «Δίκαιο των Εθνών» του Ισραηλινού κράτους κατά την προεδρία του Σαρόν,   διότι έσωσε τις ζωές   Εβραίων με κίνδυνο της ζωής του από τους φασιστο-ναζί  κατακτητές, κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Στις  27 Απρίλη 2015  τιμήθηκε  σε εκδήλωση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας σε συνεργασία με τη Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα και το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, στη Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων, από τον αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Άμυνας.  Κ. Ήσυχο.

Επίσης η Πρόεδρος της Βουλής  Ζωή Κωνσταντοπούλου στις 27 Απρίλη 2015  στον ίδιο χώρο, βράβευσε το Χαράλαμπο Ρούπα  και  τα μέλη της Εθνικής Αντίστασης και του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, τον  Ευάγγελο Μαχαίρα και  το Στέλιο Ζαμάνο, ως ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης της γενναιότητας, που επέδειξαν στον αγώνα τους στην  Αντίσταση εναντίον των κατακτητών. 

Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται:  Στο 1987, το βιβλίο με τον Γιάννη Μπιναρδόπουλο και το Θοδωρή Χλιάπα   για την τοπική ιστορία της Εθνικής Αντίστασης  με τίτλο «Η Αιγιάλεια στην κατοχή και την Αντίσταση 1941-1944». Στο 2013 το βιβλίο «Κωνσταντίνος Αν. Κουκίδης- ο φρουρός της Σημαίας» για τον  εύζωνα της Ακρόπολης Κ.Κουκίδη που έπεσε  τυλιγμένος με τη σημαία, από τον ιερό βράχο την πρώτη ημέρα της Κατοχής.

Υπάρχουν μελέτες του αδημοσίευτες όπως: « Η Συνέλευση της Βοστίτσας το 1821», «Θεόκλητος», «Ευσέβιος Κηπουργός», «Συνεργάτες των ναζί στην Αιγιάλεια».

Συμμετείχε ως εκπρόσωπος (του Π.Σ.Α.Ε.Ε.Α.) στην Κίνηση Ενωμένη Εθνική Αντίσταση με πρόεδρο τον υπουργό Γεώργιο- Αλέξανδρο Μαγκάκη και Γραμματέα τον συγγραφέα και αντιστασιακό Σταύρο Γιαννακόπουλο ή Πέτρο Ανταίο. Διετέλεσε σύμβουλος (του ΔΗ.ΠΕ.ΘΑ.) στην αξιολόγηση των αιτήσεων αντιστασιακών για την απονομή της σύνταξής τους. Δημιούργησε τον Σύλλογο «Δράπανο Αργοστολιού Κεφαλονιάς», που αναφέρεται στους εκτελεσμένους πολιτικούς κρατούμενους θανατοποινίτες στις μεσαιωνικές Φυλακές Αργοστολίου Κεφαλονιάς. Αφήνει στα κατάλοιπά του,   τον κατάλογο των 123 εκτελεσμένων στις φυλακές Κεφαλονιάς με  όνομα επώνυμο τόπο καταγωγής και ημερομηνία εκτέλεσης.

Υπήρξε Γραμματέας του Πανελλαδικού Συλλόγου Μνήμης Άρη Βελουχιώτη με Πρόεδρο το Βασίλη Πριόβολο ή καπετάν Ερμή.

Από τα πολλά άρθρα και επιστολές του Μπάμπη προς δημοσίευση στην εφημερίδα ΣΤΥΞ, σήμερα θα ανακοινώσω περίληψη κειμένων για  τον Άρη Βελουχιώτη

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ 4 /10/1944

Στις 7 Οκτώβρη 1944 γίνεται στην Πάτρα επινίκια παρέλαση, με την παρουσία του Π. Κανελλόπουλου, Άρη Βελουχιώτη και του στρατιωτικού διοικητή των Χερσαίων Δυνάμεων Αδριατικής ταξίαρχου DAVY. Πριν την επινίκια παρέλαση ο DAVY οργάνωσε εκείνες τις  μέρες, τρικούβερτο  τσιμπούσι σαν επινίκιο γλέντι  τάχατες.  Κάλεσε τον Άρη Βελουχιώτη και τους μαυροσκούφηδες σε γεύμα όπου έρευσε άφθονο ποτό με ούζο και μαυροδάφνη ανακατεμένα». Σκοπός του να μεθύσει τους συνδαιτυμόνες του και να καθυστερήσει την αναχώρηση  του Άρη Βελουχιώτη  για την Αθήνα. Σε μία στιγμή έρχεται  ο Ντούλας και κάτι ψιθυρίζει στο αυτί του Άρη και αυτός αποχωρεί .Ο Άρης και οι σύντροφοί του δεν έγιναν οινοβαρείς όπως αναφέρει ο πράκτορας  L. WILKES .

ΨΑΘΟΠΥΡΓΟΣ: Στις 6 Οκτώβρη 1944, όρθρος βαρύς. Τέσσερα καμιόνια εγγλέζικα κουκουλωμένα, μέσα σε μισόβροχο ξεκινούν από την Πάτρα, οδεύουν στον Εθνικό Δρόμο με κατεύθυνση την Αθήνα. Προπορεύονταν ένα στρατιωτικό τζιπ. Στην περιοχή περίπου της Ροδινής, δύο μεγάλοι κορμοί φράζουν τον δρόμοκαι ένα βροντερό ΑΛΤ, δυο ριπές αυτομάτου έσκισαν τη σιωπή της νύκτας. Το κομβόι σταμάτησε. Ο Άρης χαιρέτησε τον ταγματάρχη JELLICOE που καθόταν στο τζιπ. Ο εγγλέζος λοχαγός Smith (Σμίτ) με τον διερμηνέα του λέει ότι τα αυτοκίνητα είναι του Αγγλικού στρατού και προορίζονται για την Αθήνα. Ο Άρης του απαντά ότι εδώ είναι Ελληνικό έδαφος και επομένως θα κάνει έρευνα στα αυτοκίνητα. Ο Smith αρνείται να επιτρέψει, ωστόσο υποχρεώνεται κάτω από την απειλή των «μαυροσκούφηδων» και υποχωρεί

Οι κουκούλες των καμιονιών ξεσκεπάστηκαν από τους ΕΛΑΣίτες, και από μέσα φιγουράρισαν οι φάτσες ταγματασφαλιτών του Αράξου που μεταφέρονταν στην Αθήνα υπό την προστασία των Άγγλων. Το πολύτιμο εμπόρευμα των καμιονιών επέστρεψε ξανά στη βάση του στον Άραξο και ο Άρης πήρε το δρόμο για την Αθήνα

ΑΝΤΩΝΙΟΣ- ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΗΛΕΙΑΣ

Η πελοποννησιακή επιτροπή του ΕΑΜ το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του εθνικού αγώνα στην Πελοπόννησο, εκτιμώντας τις αφοσιωμένες υπηρεσίες προς τη πατρίδα, του Μητροπολίτη Ηλίας Αντώνιου, την αγάπη του προς το λαό και το σεβασμό προς τα κυριαρχικά δικαιώματά του, τον  ανακηρύσσει  σε έκτακτη συνεδρίαση στις 25/03/1944  Αρχηγό του ΕΑΜ Πελοποννήσου.

          Στενός πνευματικός φίλος του Άρη. Άρτια μορφωμένος, με ευρωπαϊκή κουλτούρα ζυμωμένος.

Παρότι μετά- Βαρκιζιανά διωγμένος, τόλμησε και έκανε μνημόσυνο για τον Πρωτοκαπετάνιο μέσα σε εκείνο τον τρομοκρατικό ορυμαγδό. Πέθανε και αυτός στην ψάθα.

Αποκάλυψη για Άρη και Ζαχαριάδη

 από το υπ’ άριθμ. 55 φύλλο της εφημ. «Στύξ»

          Την Πρωτοχρονιά του 1975 είχα μεταβεί στη Βουδαπέστη να επισκεφθώ το θείο μου Μιχάλη Αργυρόπουλο ( Αγά), αντιστασιακό πρόσφυγα των Ανατολικών χω­ρών, και επισκέφθηκα τον βαριά ασθενούντα από την επάρατο νόσο παλιό στέλεχος του ΚΚΕ, Bασiλη Ζάχο, ο οποίος το 1967 είχε επισκεφθεί στο Σουργούτ της Σιβη­ρίας τον εκεί εξόριστο και επιτηρούμενο υπό δυσμένεια άλλο­τε γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη.

          Ο άλλοτε πανίσχυρος ηγέτης του ΚΚΕ, ζώντας τις τελευταίες του ημέρες τελείως απογυμνωμέ­νος, διαμαρτυρήθηκε στην τότε ηγεσία και στις τοπικές αρχές για την απομόνωσή του και έτσι επε­τράπη στα δύο παλιά στελέχη του κόμματος, τον Ζήση Ζωγράφο και τον Βασίλη Ζάχο, να τον επισκεφθούν τις τελευταίες ημέρες της ζωής του.

          Συνομίλησαν επί μακρόν και ο Ζαχαριάδης προέβη σε μια συγκλονιστική εκ βαθέων εξομολόγηση, η οποία περί το τέλος της είχε την ακόλουθη επωδό:

          «Δύο πράγματα βαραίνσυν τη συνείδησή μου για τα οποία αισθά­νομαι τύψεις: Πρώτον, το γεγονός ότι έγινα αιτία να χαθεί ο άξιος ηγέτης του αγώνα Άρης Βελουχιώτης, γιατί ενώ κατόπιν κοινής μυστικής συμ­φωνίας του ίδιου του Άρη και του κόμματος, ο Άρης υπέγραψε τη δήλωση μετανοίας ώστε να απολυ­θεί από τις φυλακές της Κέρκυρας επί Ι. Μεταξά για να οργανώσει αποδράσεις συντρόφων του, τον οδηγήσαμε αποκηρυγμένο στην τρα­γωδία της Μεσούντας και το κεφάλι του στο φανοστάτη της πλατείας Τρικάλων, (Έτσι άλλωστε εξηγεί­ται και το γεγονός ότι παρ’ ότι δηλωσίας του ανετέθη εν τούτοις η ηγεσία του αγώνα), Και δεύτερον, ότι αποδώσαμε την ευθύνη του αφοπλισμού του 20υ Συντάγματος του ΕΛΑΣ στις 4 μηνός Δεκεμβρίου 1944 εσκεμμένα στον καπετάνιο του Νικηφόρο, τον λα­μπρότερο καπετάνιο του αγαπάμε την πιο πλούσια και έξοχη δράση, ενώ η ευθύνη μονάχα δική του δεν ήταν».

          Της συγκλονιστικής αυτής μαρ­τυρίας ορκίζομαι ενώπιον του Θεού και ανθρώπων ότι υπήρξα προσω­πικός ακροατής και θεωρώ πρέπον να συνδράμω την αδόκητη και άδολη ιστορία.

Ο Χαράλαμπος Ρούπας συγκαταλέγεται στις μορφές της Εθνικής μας Αντίστασης.
Έδρασε αποκλειστικά και μόνον κατά τη διάρκεια της φασιστοναζιστικής Κατοχής στη χώρα μας.
Υπήρξε γενναίος πατριώτης και σταθερός στις αξίες του, μέχρι την αναχώρηση του από τον κόσμο μας στις 30 Μαΐου 2018.

Συγχαρητήρια στους οργανωτές και τους συμμετέχοντες στη σημερινή εκδήλωση προς απότιση φόρου τιμής για τον Αιγιώτη Αγωνιστή της Εθνικής  ΕΑΜικής Αντίστασης Μπάμπη Ρουπα.