11 Μαΐου 2010 06:14

Παραβολή που απέστειλε από τη Νέα Υόρκη ο πατήρ Ιωάννης Ανδρουτσόπουλος

Του Παν Κουμπούρα φιλολόγου

Όσο πιο χαλεποί και τρικυμιώδεις είναι οι καιροί που ζούμε άλλο τόσο οφείλουμε όλοι μας να τιμάμε το ιερό πρόσωπο της Μητέρας . Γιατί η μητέρα του κάθε ανθρώπου , όπως η Παναγία , η μητέρα του Θεού και όλων των πλασμάτων του επί της γης , είναι το ασφαλές καταφύγιο , είναι το αληθινό και όχι πλασματικό απάνεμο λιμάνι που προσφέρει άδολα στοργή και φροντίδα στον σύγχρονο άνθρωπο , παιδί μιας ανελέητης , άστοργης και ανήθικης εποχής , όπως η σημερινή .

Από τη μακρινή Νέα Υόρκη έρχεται φέτος η τιμητική αναφορά προς το σύμβολο της μητρότητας . Από έναν ξενιτεμένο Ακρατινό , έναν σεβάσμιο ιερωμένο , που διακονεί τον Θεό και τον Άνθρωπο στην Ελληνική Ομογένεια της Αμερικής , τον πατέρα Ιωάννη Ανδρουτσόπουλο , αδελφό του συγχωρεμένου Παναγή . Ο πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Ιωάννης μου απέστειλε μία διδακτική παραβολή αγνώστου συγγραφέως , μέσα από την οποία φωτίζεται πολύπλευρα και παραστατικά η αξία της Μητέρας για τον οδοιπόρο άνθρωπο .

Η μητέρα είναι το Άλφα και το Ωμέγα της ζωής κάθε παιδιού . Είναι το Αχ και το Ωχ του ανθρώπινου πόνου . Είναι η Αρχή και η Ώρα του τέλους της καθημερινής ελπίδας για επιβίωση , για προκοπή , για δημιουργία , για ολοκλήρωση των ορφανεμένων παιδικών μας ονείρων . Είναι η Αγάπη και οι Ωδίνες . Είναι η Αρετή και η Ωραιότητα . Η γιορτή της Μάνας δεν είναι απλή επετειακή εκδήλωση . Είναι αδιάλειπτη απότιση σεβασμού και τιμής του παιδιού ανθρώπου προς το σύμβολο της Μητέρας . Γιατί η Μητέρα είναι ο Αίνος και η Ωδή της ευλογίας του ανθρώπου προς την ζωοδόχο πηγή της ύπαρξής του . Είναι Αγκαλιά και Ωκεανός . Είναι η Αλκή του σώματος και η Ώθηση της ψυχής . Είναι Αρμονία και Ωριμότητα . Η Μητέρα είναι το Άραγε και το Ώστε της λογικής . Είναι ύψιστο Αγαθό και μέγιστη Ωφέλεια . Είναι το Αλληλούια και το Ωσαννά των παιδιών αγγελουδιών της . Παραθέτω ως δίδαγμα κυρίως προς τους νέους τη διδακτική παραβολή , που είχε την καλοσύνη να μας στείλει από την Εκκλησία της Ελληνικής Ομογένειας Αμερικής ο πατήρ Ιωάννης Ανδρουτσόπουλος : ΜΗΤΕΡΑ

« Η νέα μητέρα ξεκίνησε στο μονοπάτι της ζωής . « Είναι μακρύς ο δρόμος ; » διερωτήθη . Και ο οδηγός της είπε : « Ναι , και είναι μακρύς και σκληρός και θα γεράσεις πριν φθάσεις στο τέλος , αλλά το τέλος θα είναι καλύτερο από την αρχή » . Αλλά η νέα μητέρα ήταν ευτυχισμένη και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι κάτι θα ήταν καλύτερο από εκείνα τα χρόνια . Έπαιζε με τα παιδιά της και τους μάζευε λουλούδια στο δρόμο και λουζόταν μαζί τους στο κρυστάλλινο νερό των ρυακιών και ο ήλιος τους έκανε να λάμπουν , κι η ζωή ήταν τόσο ωραία και η νέα μητέρα φώναξε : « Τίποτε δεν είναι . ωραιότερο από αυτό ... » .

Ήλθε νύχτα και θύελλα και σκοτείνιασε το μονοπάτι και τα παιδιά έτρεμαν από φόβο και κρύο και η μητέρα τα τράβηξε κοντά της και τα σκέπασε με το μανδύα της και εκείνα της είπαν : « Ω , μητέρα δεν φοβόμαστε , γιατί είσαι κοντά μας και ξέρουμε πως τίποτε κακό δεν μπορεί να μας συμβεί , και κείνη είπε : « Αυτό είναι καλύτερο από το λαμπερό φως της ημέρας γιατί δίδαξα στα παιδιά μου το θάρρος » .

Ήρθε το πρωί και μπροστά τους απλωνόταν ένας λόφος και τα παιδιά σκαρφάλωναν και όλοι κουράζονταν , αλλά σε όλη τη διάρκεια τα παρότρυνε ν' ανεβαίνουν , λέγοντάς τους « λίγη υπομονή και θα φθάσουμε » . Έτσι τα παιδιά συνέχιζαν να σκαρφαλώνουν και όταν έφθασαν στην κορυφή της είπαν : « Δεν θα μπορούσαμε να το κατορθώσουμε χωρίς εσένα » . Και η μητέρα , όταν έπεσε η νύχτα κοίταξε ψηλά τ' αστέρια και είπε : « Αυτή η ημέρα ήταν καλύτερη από την προηγούμενη γιατί τα παιδιά μου έμαθαν με γενναιότητα να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες . Χθες τους έδωσα θάρρος , σήμερα δύναμη » . Την επομένη ημέρα ήρθαν περίεργα σύννεφα ΠΟΛΕΜΟΥ , ΜΙΣΟΥΣ και ΚΑΚΟΥ και τα παιδιά τρόμαξαν και τρίκλισαν και η Μητέρα τους είπε : « Κοιτάξτε ψηλά , αφήστε το βλέμμα σας στο φως » . Και τα παιδιά κοίταξαν και είδαν πάνω από τα σύννεφα την « Αιώνια Δόξα » που τα οδήγησε και τα έφερε έξω από το σκοτάδι . Και εκείνη τη νύκτα η μητέρα είπε : « Αυτή είναι η καλύτερη από όλες τις ημέρες γιατί έδειξα στα παιδιά μου τον Θεό » ... και οι ημέρες κυλούσαν και οι εβδομάδες και τα χρόνια περνούσαν και η μητέρα γερνούσε και λύγιζε .

Αλλά τα παιδιά της ήταν ψηλά και δυνατά και προχωρούσαν με θάρρος . Και όταν ο δρόμος ήταν δύσκολος βοηθούσαν τη μητέρα τους , και τελικά έφθασαν σ' ένα λόφο . Και πέρα από τον λόφο μπορούσαν να δουν ένα λαμπερό δρόμο και στο τέλος του μια ανοιγμένη Χρυσή Πύλη . Και η Μητέρα είπε : « Έφθασα στο τέλος του ταξιδιού και ξέρω ότι το τέλος είναι καλύτερο από την αρχή , γιατί τα παιδιά μου μπορούν να βαδίσουν μόνα τους και μετά , και τα δικά τους παιδιά » . Και τα παιδιά της είπαν : « Πάντα Μητέρα θα προχωρείς μαζί μας ακόμα και όταν θα έχεις περάσει την Πύλη » . Και στάθηκαν και την έβλεπαν καθώς προχωρούσε μόνη της μέχρι που έκλεισε η Πύλη πίσω της . Και τα παιδιά είπαν : « Δεν μπορούμε να τη δούμε αλλά είναι μαζί μας . Μια μητέρα σαν τη δική μας είναι περισσότερο από ανάμνηση , είναι μία Συνεχής Ζωντανή Παρουσία » ._