Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 11 Δεκ 2012
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ!
Κλίκ για μεγέθυνση

 

Του Π. Κουμπούρα

 

Η Αυτού Μεγαλειότης : το Παιδί ! Ο βασιλιάς της αθωότητας , το παιδικό γελαστό πρόσωπο , βάλλεται από παντού στους άγριους καιρούς μας . Στο θρόνο της καρδιάς των σημερινών ανθρώπων δεν βασιλεύει η αγνότητα της παιδοσύνης , αλλά η κακία της αφροσύνης . Γι αυτό κάθε Χριστούγεννα που έρχονται από δω και πέρα δεν θα είναι μόνον μια γιορτή χαράς μέσα στη δίνη του βίου μας . Θα είναι προπάντων μια ευκαιρία δωρεάς αγάπης και επαναφοράς στο θρόνο της καρδιάς μας του Παιδιού , που φτώχυνε μέσα μας . Άλλωστε και ο ίδιος ο Βασιλεύς των Όλων , ο Θεάνθρωπος , ως παιδίον βρέφος ενσαρκώθηκε στη φτωχική φάτνη της ψυχής μας . Κυριευμένος από την τρομοκρατία του φόβου και της βίας ο σύγχρονος άνθρωπος διαπορεί απεγνωσμένα τί να περισώσει στην κιβωτό της σωτηρίας από τους κλυδωνισμούς του νέου κατακλυσμού , όχι τώρα του Νώε αλλά του Μη Νοός , του ανόητου παραλογισμού μας . Τί να βάλει μέσα στην κιβωτό του ο σημερινός Νώε , ο νοήμων άνθρωπος ; Η απάντηση είναι απλή και μοναδική : Θα βάλει στην κιβωτό της ψυχής του την ελπίδα του παντός , τον αυτοκράτορα – Παιδί !

« Και όταν θα `ρθουν οι καιροί που θα `χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα.» Στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου

Είναι ευλογία και τιμή – κυρίως για τους παιδαγωγούς , τις δασκάλες και τους δασκάλους της αγάπης και της αγωγής – να αναθρέφεις στην άγονη εποχή μας μια ελπίδα – ελιά , που θα ανθίσει και θα καρπίσει και αυτή η ελπίδα – ελιά δεν είναι άλλη παρά η αγνή και αθώα παιδική ψυχή , η ρακένδυτη και πληγωμένη – προσωρινά – σήμερα , πλην όμως υψιπετής και χαρίεσσα εις τους αιώνες … « Ζήλεψα » ένα κείμενο παλαιότερο από την εφημερίδα Στύξ , του αγαπητού φίλου παιδαγωγού Σωτήρη Μουτζουρέλη , και σας το καταθέτω σαν μια καρδούλα – καρτούλα αγάπης στη φάτνη του χριστουγεννιάτικου δέντρου σας :

Η Α.Μ. το παιδί : « Θα έλεγα πως είναι μάνα και κόρη σε μια τρυφερή οικογενειακή στιγμή . Στην εορταστική εκδήλωση του Δημοτικού Σχολείου Ακράτας για τις χρονιάρες μέρες , η δασκάλα συνομιλεί με τους συναδέλφους της. Ξαφνικά , ένα χαριτωμένο κοριτσάκι , πρωτάκι και «ξενάκι» με καταγάλανα ματάκια σε ολόφωτο προσωπάκι , χώνεται αφρόντιστα στην αγκαλιά της , περνά τα χεράκια του – πλοκάμια – στο λαιμό της , χαϊδεύει τα καλοχτενισμένα μαλλιά της. Δύο χέρια το περιτυλίγουν σφιχτά και στοργικά σε μια ατέλειτη αγκαλιά , τη στιγμή που τα μεγάφωνα προτρέπουν : - Χέρια ψηλά …

Θυμήθηκα τα δικά μου μαθητικά χρόνια , που ο δάσκαλος ήταν σοφός , ηρωικός , αλλά ανέγγιχτος κι απόμακρος. Τον κατηγορούσαν ……. , γιατί δεν γνωρίζει τη συμφωνία του γερο-Καζαντζάκη με το δάσκαλο , όταν την πρώτη ημέρα του γιου του Νίκου στο σχολείο , είπε : - Το κρέας δικό σου , τα κόκαλα δικά μου.

Το κοριτσάκι , μου έμαθε πως ο παιδαγωγικός έρωτας είναι αμφίδρομος και πως αρχίζει πρώτα από το παιδί με αρχικό στάδιο τη θερμή παιδαγωγική αγκαλιά . …… Με έναν τέτοιο δεσμό , πλούσιο σε αγάπη σχολικής ζωής , μέσα και έξω από την τάξη , τα παιδιά …… , θα φύγουν με ένα καλοφτιαγμένο και όχι καλογεμισμένο μόνο κεφάλι . Γιατί τα παιδιά δεν είναι μαξιλάρια. Έφυγα από την εκδήλωση συγκινημένος με το ωραιότερο δώρο : μια πρωτόγνωρη ζήλια . Σωτήρης Μουτζουρέλης Στύξ Ιανουάριος 2009

Το παυσίλυπο αναλγητικό της νοσταλγίας έφερε μπρος στα μάτια μου μια παλιά οικογενειακή μου φωτογραφία .Το 1958 οι γονείς μου Βασίλειος και Σταυρούλα νομιμοποίησαν τον γάμο τους , ενώ είχαν ήδη δύο παιδιά εμένα 5 χρόνων και την αδελφή μου Ευτυχία 8 χρόνων , γιατί η μητέρα μου καθυστερούσε να πάρει το διαζύγιο από τον πρώτο της γάμο . Φορώντας τα καλά μας , φωτογραφιζόμαστε για να τιμήσουμε το γεγονός , εγώ ο μικρότερος στο … θρόνο της παιδικότητας και η συγχωρεμένη από το 1985 αδελφή μου Ευτυχία . Με αφορμή αυτή τη φωτογραφία έγραψα το καινούριο μου ποίημα , που ακολουθεί , και το αφιερώνω στο παιδί – χρόνο , καθώς σύμφωνα με τον Ηράκλειτο ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει τους πεσσούς . Συγκρίνω τον μοναδικό αληθινό βασιλιά , το παιδί , με 4 από τους ψεύτικους βασιλιάδες της ζωής και των παραμυθιών . Τον μεγιστάνα του Τύπου , από την ταινία « Πολίτης Καίην » , που σκότωσαν την παιδικότητά του όταν του έκαψαν το παιδικό του έλκηθρο , ως άχρηστο και αχρείαστο γι αυτόν. Τον δύστυχο Ριχάρδο , που για να γλιτώσει στη μάχη έψαχνε για ένα άλογο παρακαλώντας να το ανταλλάξει με όλο του το βασίλειο . Τον τραγικό βασιλιά της ποπ Μάικλ Τζάκσον , που του σκότωσαν το αληθινό παιδικό του πρόσωπο και από χαριτωμένο μαυράκι γίνηκε ασπρισμένο έκτρωμα της εμπορικής δόξας . Και τέλος τον ματαιόδοξο γυμνό βασιλιά από το παραμύθι του Άντερσεν , που δεν θα καταλάβει ποτέ την αλήθεια ότι : Μονάχα του παιδιού τ’ αθώα μάτια / μπορούν και ντύνουνε παλάτια . Έρχονται και πάλι Χριστούγεννα . Ας βιαστούμε να γεννήσουμε τον βασιλιά – Παιδί που κρύβουμε μέσα μας . Να του δωρίσουμε το φυλαγμένο στην καρδιά μας παιδικό του έλκηθρο για να ταξιδέψει μ’ αυτό ο καλός μας Άη Βασίλης και να φέρει στους ανθρώπους το δώρο των δώρων : ΑΓΑΠΗ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ !

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ!

Αιών παις εστί παίζων ,πεσσεύων . Παιδός η βασιληίη.

Ο χρόνος είναι παιδί που παίζει , μετακινώντας πούλια. Στο παιδί ανήκει η βασιλεία. Ηράκλειτος

Σου έχω φυλάξει μέσα μου το παιδικό σου έλκηθρο ,

του Τύπου βασιλιά πολίτη Καίην ,

νά ’ ρχεσαι κάθε που χιονίζει στην καρδιά σου

και να κυλάς μαζί μ’ αυτό τα δάκρυά σου …

Δεν ανταλλάσσω το βασίλειό σου για ένα άλογο ,

δυστυχισμένε μου Ριχάρδε ,

πεσσεύει η παιδική μου χίμαιρα , ψηλά στα κάστρα

τα πούλια ρίχνει στην Πούλια τ’ Ουρανού ,

δεν ξεπεζεύει απ’ τ’ άστρα !

Πραμάτεια που τη βγάζουν στο σφυρί , όλα τα ψεύτικα

τα χρυσοποίκιλτα τα παιδικά σου τα κοσμήματα ,

ένδοξε αδικοχαμένε βασιλιά της ποπ ,

μα , εγώ , θα σου χαρίσω

της μουσικής το παιδικό μου το νανούρισμα και θα στο λέω κάθε αυγή

μήπως και το δικό σου παιδικό και γνήσιο πρόσωπο στο μαξιλάρι τ’ ουρανού

μήπως και στο ξυπνήσω …

Και συ , ώ ματαιόδοξε αυτοκράτορα , από το παραμύθι του Άντερσεν βγαλμένε ,

όσο κι αν τα φοράς τ’ άφαντα ρούχα σου και κολακείες κι αν ακούς από αυλικό βαστάζο ,

παιδάκι εγώ της λογικής : « ο βασιλιάς είναι γυμνός » θα σου φωνάζω .

Μονάχα του παιδιού τ’ αθώα μάτια

μπορούν και ντύνουνε παλάτια!

Ποτές μου κάτω απ’ το κρεβάτι μου

δεν μου παράστεκε χρυσό κανάτι.

Μονάχα στα όνειρα , όταν καβάλαγα το άσπρο άτι μου

με τα φεγγάρια ζάρια έπαιζα σ’ όλης της γης τα μήκη και τα πλάτη !

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου