Του Π. Κουμπούρα φιλολόγου - ποιητή

Η λέξη ποιητής δεν αποδίδεται ούτε χαρίζεται σε κανέναν ως τίτλος , ως ιδιότητα , ως διάκριση πνευματικής υπεροχής. Ο ποιητής είναι σταυρός μνήμης - όπως λέγει ο Μίλτος Σαχτούρης - :

«Ο Στρατιώτης – Ποιητής : Δεν έχω γράψει ποιήματα δεν έχω γράψει ποιήματα μόνο σταυρούς σε μνήματα καρφώνω .» Ο ποιητής είναι λυγμός , που βγαίνει από τα γεννοφάσκια της μοναξιάς και του πόνου :

«Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι /είμαι στιχάκι της στιγμής /πάνω σε τοίχο φυλακής και σε παγκάκι.

Εγώ δεν είμαι ποιητής / είμ' ο λυγμός του / είμαι ένας δείπνος μυστικός / δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός / κι είμ' αδερφός του .» Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου Μουσική: Νίκος Παπάζογλου . Δεν σε κάνουν ποιητή τα βιβλία που εξέδωσες ούτε τα ποιήματα που έγραψες . Εύστοχα η σεβαστική οικοδέσποινα της ποίησης Κική Δημουλά αντιδρά όταν την αποκαλούν δημιουργό , γιατί μόνον ο Ποιητής Ουρανού και Γης δημιουργεί , οι άνθρωποι μονάχα με ποιήματα πώς να δημιουργήσουν τη στιγμή που δεν μπορούν ούτε μια φωλιά για ορφανά χελιδόνια να χτίσουν ; Όλοι , βέβαια , κατανοούμε πως δεν υπάρχουν οι ποιητές για να μας λύσουν τα προβλήματα , για να μας απαλλάξουν από τα δεινά του βίου . Προσδοκούμε , ωστόσο , από κάθε αληθινό ποιητή τον γλυκασμό της ψυχής μας μέσα στην τρικυμία των βασάνων μας , προσμένουμε μια πνοή ελπίδας , μια ανάσα δροσιάς , λίγη ανάταση σε καιρούς κατακόρυφης πτώσης . Σ’ αυτό το κάλεσμα ζωής προς τον κοινωνικό άνθρωπο οφείλει να ανταποκριθεί ο ποιητής του καιρού του και του τόπου του . Διαφορετικά , αν αποποιηθεί της τιμής και ευθύνης να καταστεί ο ίδιος πρότυπο και δίδαγμα μιας πνευματικής στάσης ζωής , αυτοδίκαια διαγράφει εαυτόν από το παρουσιολόγιο του ποιητικού του χρέους : Γιώργος Σαραντάρης: Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει . « Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε. Σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα. Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους Τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου Και στη σκόνη του καιρού . Σημαίνει πως φοβούμαστε Και η ζωή μας έγινε ξένη Ο θάνατος βραχνάς.»

Με την πρώτη ποιητική μου συλλογή ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΟΝΕΙΡΩΝ δεν δηλώνω ποιητής σε μια Ελλάδα που είσαι ό,τι δηλώσεις . Δέηση και ευχαριστία υψώνω προς τον ουρανό της έμνευσης , μαζί με τον ποιητή του Ταϋγέτου , που τιμάμε τα 100 χρόνια από τη γέννησή του , τον νικηφόρο τ’ ουρανού και της αγάπης ποιητή ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΒΡΕΤΤΑΚΟ : Αν δεν μού 'δινες την ποίηση Κύριε

Αν δὲν μούδινες την ποίηση, Κύριε, / δὲ θάχα τίποτα για να ζήσω. / Αυτὰ τα χωράφια δὲ θάταν δικά μου.

Ενώ τώρα ευτύχησα νάχω μηλιές, / να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου, / να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο, / η έρημός μου λαό, / τα περιβόλια μου αηδόνια. Λοιπόν; Πώς σου φαίνονται; Είδες τα στάχυα μου, Κύριε; Είδες τ' αμπέλια μου; Είδες τί όμορφα που πέφτει το φως στις γαλήνιες κοιλάδες μου; Κι' έχω ακόμη καιρό! Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε. Μ' ανασκάφτει ο πόνος μου κι' ο κλήρος μου μεγαλώνει. Ασωτεύω το γέλιο μου σαν ψωμὶ που μοιράζεται. Όμως, δεν ξοδεύω τον ήλιο σου άδικα. Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ' ό,τι μού δίνεις. Γιατί σκέφτομαι την ερμιὰ και τις κατεβασιὲς του χειμώνα. Γιατί θά’ρθει το βράδυ μου. Γιατί φτάνει όπου νἆναι το βράδυ μου, Κύριε, και πρέπει νάχω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου εκκλησιὰ για τους τσοπάνηδες της αγάπης.

Γιατί , Αν δὲν μούδινες την ποίηση, Κύριε, και σε μένα τον ταπεινό φιλόλογο της Ανακομιδής Ονείρων , δεν θα είχα σήμερα τη χαρά να με τιμά στις 6 Αυγούστου 2012 η πατρίδα μου Ακράτα ως ποιητή , όπως με τίμησε το 1998 η Αιγείρα με το βραβείο Μίχαλου – Δημητρακόπουλου για την προσφορά στις τέχνες και τον πολιτισμό και το 2003 ο Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου με πρόεδρο την κ. Λότη Πέτροβιτς με το βραβείο Κων/νου Δεμερτζή Στον Έλληνα Δάσκαλο . Κοινή πατρίδα η ποίηση , από την Ήπειρο στην Ακράτα . Από την Κόνιτσα και τα Γιάννινα των Γραμμάτων , μετεωρίτης που ρίζωσε στην Ακράτα της Αναγέννησης , της Τοπικής Ιστορίας και του Πολιτισμού . Κοινή πατρίδα και η διαδρομή των γνήσιων ποιητών . Νικηφόροι του Ουρανού και της Αγάπης . Από τον Νικηφόρο Βρεττάκο στον νικηφόρο και πάντα ακμαίο Αιγιαλέα , ποιητή του Ανθρώπου και της Ελπίδας Γιάννη Ανδρικόπουλο . Στον φίλο και αδελφό συνοδοιπόρο του ποιητικού χρέους στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς Γιάννη Ανδρικόπουλο , αφιερώνω ένα σονέτο , που ευελπιστώ ότι σύντομα θα κοσμεί το δεύτερο ποιητικό μου βιβλίο :

ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟ

Αγιοκέρι Μωραΐτισσας Γης !

Σονέτο

Του Αιγίου ποιητή , της ζωής αγιοκέρι

στα σκοτάδια της γης αναμμένο καντήλι

ορθρινή προσευχή στ’ ουρανού μας την πύλη ,

φυλαχτό του κακού , που κουράγιο μάς φέρει .

Του Ανθρώπου ποιητή , με του Λόγου το χέρι

κοινωνείς τους θνητούς στο αιώνιο ασφοδίλι ,

νέας γέννας πηγή , στων αγγέλων τα χείλη :

λάβετε άρτο οι φτωχοί , του μυαλού πεφταστέρι .

Της Ελλάδας ποιητή , που λιπόψυχη αντέχει

στους τυφώνες ορθή , στου ολέθρου τη μπόρα ,

η δική σου φωνή ανασταίνει τη χώρα .

Της Ελπίδας ποιητή , που η αγρύπνια σου βρέχει

καλοσύνης δροσιά και συνείδησης σθένος ,

η δική σου ψυχή : Αλληλούϊα και Αίνος !