Του Π. Κουμπούρα φιλολόγου -ποιητή

Μήνα στο μήνα εκλογές , κάθε φεγγάρι κάλπες / και κάθε σαραντάημερο μνημόσυνες εσάρπες . Πόση δημοκρατία να χωράει , άραγε , σε μια κάλπη ; Κάτι ποσοστά , ασήμαντα , μονάχα . Όσο για τα : ο λαός εμίλησε και ο λαός ενίκησε και τα τοιαύτα , ποιος τα πιστεύει πια αυτά , όταν όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά ; Ο έχων ώτα , ας τα κλείσει . Ο έχων όμματα , ας τα σφαλίσει . Ο έχων στόμα , ας το φιμώσει . Ο λαός δεν μίλησε , γιατί το στόμα του είναι φιμωμένο . Οι πολίτες δεν είδαν ακόμη φως στο βάθος του τούνελ , γιατί είναι σφαλιστά τα μάτια της ελπίδας . Οι εξουσιαστές δεν άκουσαν το μήνυμα των πολιτών , γιατί έχουν παντοτινά κλειστά τ’ αυτιά τους σε κριτικές και σε παρατηρήσεις . Καμιά δημοκρατία δεν ενίκησε στις κάλπες , γιατί είναι από χρόνια ηττημένη κατά κράτος . Κανένα κόμμα δεν κέρδισε στις εκλογές , γιατί τα κόμματα κομμάτια είναι διηρημένα και απομονωμένα μεταξύ τους .

Κανένας αρχηγός την εντολή κυβέρνησης αντάξια δεν πήρε , γιατί και οι αρχηγοί απολειφάδια είναι εγωισμού και αλαζονείας . Αλλ’ ούτε κι ο ΚΑΝΕΝΑΣ , ο μαγικός κι ο αόρατος , εκλήθη από το πουθενά του Μνημονίου κύκλωπα το μάτι να τυφλώσει , γιατί καλά το ξέρουμε όλοι πως ο « Κανένας » δεν υπάρχει , κάποια σκιά είναι μοναχά μιας πεθυμιάς , μιας αγανάκτησης που χάνεται στο μέλλον κι όλο την περιμένεις , μ’ αυτή δεν εμφανίζεται ποτέ , σαν τον Γκοντό του Μπέκετ . Τότε , λοιπόν , καμία λύση δεν υπάρχει ; Μα θα μου πείτε , πως αδιέξοδα η Δημοκρατία μας δεν έχει και άλλα τέτοια ηχηρά κυμβάλων ντενεκέδων . Θα βρούνε κάποιον ντενεκέ να τον πρωθυπουργέψουν . Η νύφη είναι έτοιμη , τουρλόκωλη στο στρώμα και το σεντόνι έτοιμο από κοκκόρου αίμα . Η τρύπα έτοιμη κι αυτή , ένα τεράστιο χάος . Τα ΜΜΕ μας έτοιμα κι αυτά , διαλαλητές της παρθενιάς μας , έμποροι έμπειροι του ψέματος και της φενάκης . Θα το προβάλουν το σεντόνι του αίματος δεόντως . Μα το σεντόνι ύλη και πνεύμα είναι . Και είδε και άκουσε και τώρα μιλάει . Ακούστε το . Απ’ το μπαλκόνι κρεμασμένο , μας μιλάει :

Το σεντόνι της παρθενίας μας . Είδε , άκουσε , μιλάει !

Ένα λευκό , αθώο , σεντόνι είμαι , συμπαθάτε με .

Η εντελέχεια του Αριστοτέλη με τεχνούργησε .

Σα να’ ναι τώρα , τον θυμάμαι τον λόγο τον σοφό :

Ύλη και πνεύμα είσαι . Και μην ξεχνάς να ψάχνεις

τον σκοπό της ύπαρξής σου .

Δεν ξέρω ακόμα το τι σκοπούς να είχαν , μα τους είδα

τους σκευωρούς με τη λερή γραβάτα , καθώς μ’ αρπάξαν με τη βία

και με σύραν σε σκοτεινά υπόγεια εργαστήρια .

Τους άκουσα που βρίζαν νευρικά και φοβισμένα :

« Τον έχουμε γραμμένον τον λαό » και « ποια πουτάνα , ρε , δημοκρατία … »

Τέτοια ξερνάγανε απάνω μου , ανάκατα με γλίτσα από σάλια .

« Το αίμα » λέγαν « προσοχή , να βάψουμε καλά το ψεύτικο αίμα »

να κάνει εντύπωση το βράδυ στο μπαλκόνι

άξιο σαν θα κράζουνε τα πλήθη τον αρχηγό , τον νιο γαμπρό , τον τροπαιούχο ,

που ξεπαρθένεψε τη νύφη .

Ένα λευκό , μπογιατισμένο , σεντόνι είμαι , συγχωράτε με .

Όλα τα είδα και τα άκουσα όσα μου κάναν κι από ντροπή τώρα μιλάω .

Μέρα και νύχτα με βιάζαν κι εγώ λαλιά δεν είχα για να σκούξω .

Τι φιδοφωλιά , με αρώματα ακριβά και με λαμέ κοστούμια

τι φώτα τι μικρόφωνα να χύνουν κάλπικο αίμα

η παρθενιά να προβληθεί της πορνευμένης ηθικής τους .

Γι αυτό κι εγώ τώρα μιλάω , από οργή , γιατί τα στίγματα

από αίμα δεν βγήκαν από τη μήτρα μιας ξεσκισμένης εξουσίας

αλλά από μέσα απ’ της παρθένας μου ψυχής τους μύχιους κόλπους .

Τι να σκεπάσω τώρα πια , με ατιμασμένο τον σκοπό της ύπαρξής μου ;

Ποιου απεγνωσμένου παγωνιά να περιθάλψω ;

Ποιας μάνας αγκαλιά και ποιου παιδιού τη γύμνια να σκεπάσω ;

Ύλη και πνεύμα είσαι . Δεν τον ξεχνώ τον λόγο σου , σοφέ .

Ο έσχατος σκοπός μου τώρα πια τους βρομερούς σκοπούς

των βιαστών να αποκαλύπτω . Τους είδα και τους άκουσα .

Και τώρα δεν μπορώ να μην μιλάω .

Ένα λευκό σεντόνι είμαι , παρατάτε με .

Θέλω να κλάψω , ως να καώ

και να μιλάω , να μιλάω , να μιλάω

για της ανέντιμης τριάδας τις πομπές

μια την κλεψιά , δυο την ψευτιά και τρεις την προδοσιά τους .

Πάρτε με απ’ το μπαλκόνι και πετάξτε με στη θάλλασσα …

Σας ικετεύω

Μανόλη , Λάκη , παλικαρόπουλα της Λευτεριάς ,

κατεβάστε με

το άγος , αδέρφια , το άγος

κατεβάστε το απ’ την Ακρόπολη

και ρίξτε το στα τάρταρα , στα τάρταρα ,

ακούστε με που σας μιλάω , στα τάρταρα !...