του Π. Κουμπούρα φιλολόγου - ποιητή

Κάθε Ιούλιο η καρδιά μου μοιράζεται στα δυο . Στον καημό της μάνας Ελλάδας και στον πόνο της προδομένης μας Κύπρου . Το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ πάλλεται και συγκινείται μέσα στη σκέψη μου . Τον φετινό Ιούλιο , όμως , 39 χρόνια μετά το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και την εισβολή του Αττίλα στα κατεχόμενα , τον βαραίνει η σκιά μιας νέας προδοσίας , που πλήττει από δω και πέρα και ποιος ξέρει για πόσες δεκαετίες , το πολύπαθο νησί της Αφροδίτης . Η επιβολή του Μνημονίου Ξεφτίλα από τα νεοπαγή Γερμανικά φύλα των Ούννων και με συνευθύνη πολιτικών αξιωματούχων αργυραμοιβών και ανδρεικέλων , λεηλατεί για άλλη μια φορά τα πατριωτικά όνειρα του 18χρονου Ευαγόρα για Λεύτερη Κύπρο .

Ευαγόρα Παλληκαρίδη : Εγερτήριο Σάλπισμα .

Παλιοί συμμαθηταί, Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά / θα πάρω μονοπάτια / να βρω τα σκαλοπάτια / που παν στη Λευτεριά.

Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ, / θα μπω σ’ ενα παλάτι, / το ξέρω θαν απάτη, / δεν θαν αληθινό.

Μεσ’ το παλάτι θα γυρνώ / ώσπου να βρω τον θρόνο, / βασίλισσα μια μόνο / να κάθεται σ’ αυτό.

Κόρη πανώρια θα της πω, / άνοιξε τα φτερά σου / και πάρε με κοντά σου, / μονάχα αυτό ζητώ.

Γειά σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, Ας πάρει μιαν ανηφοριά / ας πάρει μονοπάτια / να βρει τα σκαλοπάτια / που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, / μπορεί να βρει και μένα. /Αν ζω, θα με’ βρει εκεί. Ενάμιση χρόνο μετά, στις 13 Μαρτίου του 1957, ο 18χρονος Ευαγόρας απαγχονίστηκε.

Πόσα Κυπριωτόπουλα , σαν τον Ευαγόρα , θα στερηθούν λεύτερη ζωή , αν όχι και την ίδια την ύπαρξή τους , μέσα από τα δεινά που προξενεί η δίνη της νέας κατοχής στο μαρτυρικό νησί ; Κι ενώ δεν κόπασαν ακόμη τα γογγητά των Κυπρίων μανάδων για τα αγνοούμενα παιδιά τους , με την άνευ όρων παράδοση της Κύπρου στους τυράννους δανειστές της , θα αγνοείται η τύχη από δω και στο εξής κάθε νέου που οραματίζεται ένα ευοίωνο μέλλον για τη ζωή του και για την πατρίδα του . Από τους γκρίζους λύκους περνάμε στους αδίστακτους φαιούς τοκογλύφους . Η μαρτυρία – ομολογία του καλλιτέχνη που δολοφόνησε κατ’ επιταγή , παίρνει άλλη φρικιαστική διάσταση τώρα . « Ο Αττίλα Ολγκάτς είναι ηθοποιός εδώ και 45 χρόνια. Τον κάλεσαν σε εκπομπή του Κανάλ Τουρκ για να μιλήσει για τη σειρά «Κοιλάδα των Λύκων», στην οποία παίζει. Τελικά μίλησε για τη δική του ζωή σοκάροντας και τον παρουσιαστή και τους τηλεθεατές. «Στο σενάριο της σειράς σκότωσα έναν άνθρωπο, αλλά τι κρίμα, στην πραγματική ζωή σκότωσα για την πατρίδα δέκα»! Ο Ολγκάτς μαρτυρεί ότι το πρώτο παιδί που σκότωσε ήταν 19 χρόνων, ένας στρατιώτης αιχμάλωτος. «Όταν του έτεινα το όπλο με έφτυσε στο πρόσωπο. Τον πυροβόλησα στο μέτωπο. Μετά σκότωσα άλλους εννέα. Κάθε φορά που σκότωνα κάποιον πήγαινα στο αρχηγείο και έκλαιγα. Την άλλη μέρα ξανασκότωνα», μαρτυρεί ο Τούρκος ηθοποιός. Λέει ότι από τότε δεν τον εγκατέλειψαν οι εφιάλτες, για μεγάλο χρονικό διάστημα δεχόταν ψυχολογική στήριξη.» Οι σύγχρονοι επιτήδειοι εκτελεστές του Μνημονίου Ξεφτίλα δεν σκοτώνουν υποχρεωτικά και με τύψεις , όπως ο ηθοποιός Αττίλα . Έχουν τερατουργήσει σε « τέχνη » την εν ψυχρώ και άνευ τύψεων δολοφονία κάθε λαού , που θα ατυχήσει να περιπλεχτεί και να « πουληθεί » στα βίαια , αρπακτικά πλοκάμια τους .

Κάθε Ιούλιο η καρδιά της Κύπρου χτυπά στον ρυθμό της μνήμης . ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ . Κανείς δεν επιτρέπεται να ξεχνά το αίμα της Λευτεριάς . Από αυτόν τον Ιούλιο και μέχρι την ποθητή αποδέσμευση από τη νέα κατοχική τυραννία , η καρδιά της Αφροδίτης – Κύπρου και όλων των Κυπρίων χτυπά και στον ρυθμό της εγρήγορσης , της περίσκεψης , της αξιοπρέπειας . Στον παλμό των ακατάλυτων αξιών , που οδηγούν το ιστορικό νησί στη Λευτεριά του από το άγος της ατίμωσης . Γιατί η Κύπρος δεν είναι από χαλκό . Είναι από αίμα .

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ – ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ.

Γιατί το σέρνουν από κατοχή σε κατοχή

το θεϊκό μαρτυρικό νησί ;

Γιατί από τα δόντια γκρίζων λύκων ρίχτηκε λεία και βορά

απ’ του τυράννου Αττίλα το σπαθί

στου νέου τυράννου του Μνημονίου Ξεφτίλα

και στων φαιών των Ούννων την πυγμή ;

Διότι χαλκεύουν με κρικέλια υποτέλειας

δεσμά ντροπής και αλυσίδες προσβολής

οι αργυραμοιβοί μαζί με ανδρείκελα εξουσίας

στα μουλωχτά κατάπτωσης των αξιών υπογραφεία .

Μα αγνοούν οι αμνήμονες

πως η Αφροδίτη – Κύπρος δεν είναι από χαλκό …

Είναι πλασμένη από σπέρμα αθάνατο .

Τη σμίλεψαν αγώνες από μάρμαρο .

Τη μόρφυναν τα αναφιλητά της θάλασσας

και αγνοουμένων δάκρυα μανάδων .

Στο βλέμμα του Ευαγόρα φτερουγίζουν

υποθηκευμένα τα όνειρα

και στου Αυξεντίου την καρδιά ανατινάζονται

ενέχυρο οι ελπίδες .

Ψηλά η σημαία της Τιμής υψώνεται

από του Σολωμού – Σολωμού και Τάσου Ισαάκ τις μνήμες .

Από τ’ αρχαία χρόνια μαθημένη από χωσιές η Αμμόχωστος

κι ο Πενταδάκτυλος γιγάντιος αντέχει αιώνια …

Γιατί είναι λατρεμένο από θεό και άνθρωπο

της Αφροδίτης – Κύπρου το νησί ;

Γιατί τόσοι ετερόκλητοι απρόσκλητοι κατακτητές

στο τέλος τον βωμό της Λευτεριάς του προσκυνήσαν ;

Διότι χαλκάς δεν στάθηκε κι ουδέ ποτές του θα σταθεί

στης Κύπρου το λαό

μήτε λαιμό και μήτε πόδια , μήτε χέρια , μηδέ ψυχή και πνέμα .

Η Κύπρος δεν είναι από χαλκό . Είναι από Αίμα !