Του Π. Κουμπούρα φιλολόγου

«Πέλωψ ὁ Ταντάλειος… Οἰνοµάου γαµεῖ κόρην»

Με τον γάμο του Πέλοπος και της κόρης του Οινομάου αρχίζει ο Ευριπίδης την Ιφιγένεια εν Ταύροις . Ο Πέλοπας νυμφεύτηκε την Ιπποδάμεια κι η Ιπποδάμεια παντρεύτηκε τον Πέλοπα . Από αγάπη , προφανώς , γιατί γάμος που δεν εμπεριέχει το amo , την αγάπη , αποδεικνύεται κενός περιεχομένου . Γαμώ το κέρατό μου , όμως , που στις μέρες της Τρόϊκας , με την οποία μας πάντρεψαν με προξενιό με το στανιό οι πολιτικοί μας νταβατζήδες , κανένας νέος πλέον ούτε υπανδρεύεται ούτε και νυμφεύεται . Καλά – καλά , όπως πάει η δουλειά ούτε και θα γαμεί καν , θα μας γαμάν μονάχα – σα δανεικές εταίρες – Τροϊκανοί εταίροι …

Κανένας γάμος στην Κανά δεν μολογιέται πια … Και η ΑΓΑΠΗ ; Τι απόγινε , καλοί μου άνθρωποι , η αγάπη ; « Από τα μάτια πιάνεται , στα χείλη κατεβαίνει κι από τα χείλη στην καρδιά ριζώνει και δεν βγαίνει ». Αυτό , μάλλον , το λένε για τον έρωτα κι όχι για την αγάπη . Γιατί η αγάπη δεν πιάνεται από πουθενά , είναι αέρας κι όνειρο , ανασασμός και μύρο ! Η ΑΓΑΠΗ είναι ο έρωτας της ζωής μας κι όχι ο έρωτας η αγάπη μας . Η αγάπη είναι συνείδηση , δεν είναι απλή παρόρμηση ή ένστικτο . Η αγάπη δεν κυριεύει , ελευθερώνει . Είναι το κύμα , όχι ο αφρός . Κινεί όρη και θάλασσες . Ανακινεί έλη και τέλματα ψυχών παγωμένων . Συνεγείρει καρδιές , φιλιώνει τις έχθρητες , ανασταίνει τα τέλη του βίου εις ζωήν αιώνιον .

Κι εσείς , Φαρισαίοι άρπαγες , που θαρείτε πως μας τα πήρατε όλα τα υποθηκευμένα μας πλούτη και όνειρα , αυτή την ΑΓΑΠΗ δεν θα μπορέσετε να μας την πάρετε ποτέ . Είναι η ρίζα της ζωής μας , η φύτρα μας και η σπορά μας . Με το πνεύμα του amo – amas – amat θα ευλογηθεί και πάλι ο εν Κανά γάμος των νέων μας . Ο άρτος και ο οίνος θα κοινωνήσουν και πάλι το μυστήριον ΑΓΑΠΗΣ του νιου και της κόρης , ο Ερωτόκριτος κι η Αρετούσα θα χτίσουν μαζί το γκρεμισμένο κάστρο της οικογένειας , θα χορτάσει και πάλι φιλιά ο πεινασμένος έρωτας και το πανηγύρι της Ανάστασης θα ξεφαντώσει , όπως πάντα , στο Μαγιάτικο περιβόλι των ελπίδων μας ! Αγαπηθείτε γιατί χανόμαστε, καλοί μου άνθρωποι . Όσο φωλιάζει η αγάπη στις καρδιές μας , τόσο πιο κοντά στο φως έρχεται το Πάσχα μας .

Καλή Λαμπρή , αγάπη μου . Μην μου στεναχωριέσαι, υπόμενε κι απάντεχε : Ταχιά θ’ αναστηθούμε !

Είμαστε , αγάπη …

διπλό σονέτο

Ήσουν πουλί στην παγωνιά ,

είχες στα μάτια τον χιονιά , σαν σε κοιτούσα.

Να’ μουν φιλί σε μια αγκαλιά ,

γλυκά στα χείλη τα μελιά να σε φιλούσα.

Ήσουν κλαδί μες στο βοριά

και στων ανέμων τη μεριά λύγιζες πάντα.

Να’ μαι παιδί του κυρ Νοτιά ,

να σε στολίζω με μυρτιά και με λεβάντα !

Να’ μουν νεράκι όλο δροσιά ,

στου έρωτα τη φυλλωσιά να σε κυλούσα.

Να’ σαι λιγάκι – Παναγιά ,

της λύπης σου την πυρκαγιά να τηνε σβούσα.

Είμαι από χώμα μια καρδιά ,

που τη ζωγράφισαν παιδιά λευκή γιρλάντα.

Να’ σαι το στόμα ερωδιού ,

οι λέξεις σου σπόροι ροδιού , amo - Αμάντα.

Είμαστε , αγάπη , εγώ κι εσύ ,

σαν το πλατάνι το δασύ , που αντέχει χρόνια.

Είμαστε , αγάπη , από φως ,

όπως ο φάρος ο κρυφός , κι οι δυο πλασμένοι.

Είμαστε αγάπη , που νικά

και την κακία τελικά , αγάπη αιώνια !

Να’ μαστε αγάπη,στους καιρούς,

τους μίζερους,τους μισερούς,και στο σκοτάδι.

Να’ μαστε αγάπη , μια πνοή ,

εγώ κι εσύ , για μια ζωή ευτυχισμένοι.

Να’ μαστε αγάπη , που διαρκεί

κι όταν δειλιάζει της αρκεί μόνο ένα χάδι !