γράφει  
ο  Παν.  Κουμπούρας
 φιλόλογος - ποιητής

ΑΣΤΡΑΨΕ ΦΩΣ κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του ». Ο λόγος του Διονυσίου Σολωμού έλαχε ν’ αστράψει και πάλι το φως της διδαχής , μετά από σιωπή 2500 περίπου χρόνων , στο χορταριασμένο αρχαίο θέατρο Αιγείρας . Η στιγμή μεγάλη κι ανεκτίμητη . Η συνέχειά της και η διάρκειά της υπερπολύτιμος θησαυρός πνεύματος και θυμοσοφίας για τις τυραγνισμένες ψυχές μας . « Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ » είναι το πνευματικό αριστούργημα , που έχει πολλά να διδάξει τον αλλοτριωμένο από το Κακό τραγικό άνθρωπο της εποχής μας . Και μερικά αποσπάσματα ακόμη , είναι αρκετά για να μας ωθήσουν στην αυτογνωσιακή αναζήτηση του Καλού , που ολέθρια έχουμε θάψει κάτω από τα ερείπια της μίζερης καθημερινότητάς μας :

« 6. Γλυκιά η δροσιά που στέρνει για τα σπλάχνα του ανθρώπου το καλοκαίρι, μεγάλα τα έργα του και μεγάλη ή αφχαριστία του άνθρώπου. »

« Άπλωσε τα δάχτυλα στη λύρα και την άκουσα να ψάλει τα ακόλουθα:Το χάραμα επήρα Του ήλιου το δρόμο Κρεμώντας τη λύρα Τη δίκαιη στον ώμο. Κι απ’ όπου χαράζει Κι’ ως όπου βυθά κτλ.»

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 4

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΔΙΑΚΟΝΕΥΟΥΝΕ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΕΧΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ

1. Ωστόσο η γυναίκα της Ζάκυνθος είχε στα γόνατα τη θυγατέρα της και επολέμαε να την καλοπιάσει.

2. Έβαλε λοιπόν το ζουρλάδι τα μαλλιά της από πίσω από τ’ αυτιά, γιατί η ανησυχία τής τάχε πετάξει, και έλεγε φιλώντας τα μάτια της θυγατρός της:

3. “Μάτια μου, ψυχή μου, να γένεις καλή, να πανδρευθείς, και να βγαίνουμε και να μπαίνουμε, και να βλέπουμε τον κόσμο, και να καθόμαστε μαζί στο παρεθύρι να διαβάζουμε τη θεία Γραφή και τη Χαλιμά”.

4. Και αφού την εχάϊδεψε και της φίλησε τα μάτια και τα χείλια, την άφησε απάνου στην καθίκλα λέοντας της: Να και ένα καθρεφτάκι και κοιτάξου που είσ’ όμορφη και μου μοιάζεις.

5. Και η κόρη που δεν ήτανε μαθημένη με τα καλά ησύχασε, και από τη χαρά της εδάκρυσε.

6. Και ιδού μεγάλη ταραχή ποδιών, οπού πάντοτες αύξαινε.

7. Και εσταμάτησε κοιτάζοντας κατά τη θύρα και φουσκώνοντας τα ρουθούνια της.

8. Και ιδού παρεσιάζουνται ομπρός της οι γυναίκες του Μισολογγιού. Εβάλανε το δεξί τους στα στήθια και επροσκυνήσανε· και εμείνανε σιωπηλές και ακίνητες.

9. “Και έτσι δα, πώς; Τι κάνουμε; θα παίξουμε; Τι ορίζετε, κυράδες; Εκάμετε αναβαίνοντας τόση ταραχή με τα συρτοπάπουτσα, που λογιάζω πως ήρθετε να μου δώσετε προσταγές”.

10. Και όλες εμείνανε σιωπηλές και ακίνητες· αλλά μία είπε: “Άμ’ έχεις δίκαιο. Είσαι στην πατρίδα σου και στο σπίτι σου, και μείς είμαστε ξένες και όλο σπρώξιμο θέλουμε”.

11. Και ετότες η γυναίκα της Ζάκυνθος την αντίσκοψε και αποκρίθηκε: “Κυρά δασκάλα, όλα τα χάσετε, αλλά από εκείνο που ακούω η γλώσσα σας έμεινε.

12. ”Είμαι στην πατρίδα μου και στο σπίτι μου; Και η αφεντιά σου δεν ήσουνα στην πατρίδα σου και στο σπίτι σου;

13. ”Και τί σας έλειπε, και τί κακό είδετε από τον Τούρκο; Δε σας άφηνε φαητά, δούλους, περιβόλια, πλούτια; Και δόξα σοι ο θεός είχετε περσότερα από εκείνα που έχω εγώ.

14. ”Σας είπα εγώ ίσως να χτυπήσετε τον Τούρκο, που ερχόστενε τώρα σε με να μου γυρέψετε και να με βρίσετε;

15. ”Ναίσκε! Εβγήκετε όξω να κάμετε παλληκαριές. Οι γυναίκες επολεμούσετε (όμορφο πράμα που ήθελ’ ήσθενε με τουφέκι και με βελέσι· ή εβάνετε και βρακί;). Και κάτι εκάμετε στην αρχή, γιατί επήρετε τα άτυχα παλληκάρια της Τουρκιάς ξάφνου.

16. ”Και πώς εμπόρειε ποτέ του να υποφτευθεί τέτοια προδοσία; Τόθελε ο Θεός; Δεν ανακατωνόστενε με δαύτον μέρα και νύχτα;

17. ”Τόσο κάνει και εγώ να μπήξω το μαχαίρι μες στο ξημέρωμα στο λαιμό του ανδρός μου (που να τόνε πάρει ο διάολος).

18. ”Και τώρα που βλέπετε πως πάνε τα πράματα σας κακά, θέλτε να πέσει το βάρος απάνου μου.

19. ”Καλή, μα την αλήθεια. Αύριο πέφτει το Μισολόγγι, βάνουνε σε τάξη την Ελλάδα τη ζουρλή οι βασιλιάδες, εις τους οποίους έχω όλες μου τες ελπίδες,

20. ”και όσοι μείνουνε από τον ξολοθρεμό έρχονται στη Ζάκυνθο να τους θρέψουμε, και με την κοιλιά γιομάτη μας βρίζουνε”.

21. Λέοντας εσιώπησε ολίγο κοιτάζοντας μες στα μάτια τες γυναίκες του Μισολογγιού.

22. “Και έτσι ξέρω και μιλώ και εγώ, ναί ή όχι; Και τώρα δα τί ακαρτερείτε; Ευρήκετε ίσως ευχαρίστηση να με ακούτε να μιλώ;

23. ”Εσείς δεν έχετε άλλη δουλειά παρά να ψωμοζητάτε. Και, να πούμε την αλήθεια, στοχάζουμαι πως θε νάναι μια θαράπαψη για όποιον δεν ντρέπεται.

24. ”Αλλά εγώ έχω δουλειά. Ακούστε; έχω δουλειά”. Και φωνάζοντας τέτοια δεν ήτανε πλέον το τριπίθαμο μπουρίκι, αλλά εφάνηκε σωστή.

25. Γιατί ασηκώθηκε με μεγάλο θυμό στην άκρη των ποδιών, και μόλις άγγισε το πάτωμα και εγκρίλωσε τα μάτια, και το άβλαφτο μάτι εφάνηκε αλληγορικό και το αλληθώρικο έσιαξε. Και εγίνηκε σαν την προσωπίδα την ύψινη οπού χύνουνε οι ζωγράφοι εις τα πρόσωπα των νεκρών για να...

26. Και όποιος την έβλεπε να ξανάρθει στην πρώτη της μορφή έλεγε: Ο διάβολος ίσως την είχε αδράξει, αλλά εμετάνιωσε και την άφησε, για το μίσος που έχει του κόσμου.

27. Και η θυγατέρα της κοιτάζοντας την εφώναξε· και οι δούλοι εξαστόχησαν την πείνα τους, και οι γυναίκες του Μισολογγιού εκατέβηκαν χωρίς να κάμουνε ταραχή. »

« 20. Και τελειωμένη η δέηση εκοίταξα χάμου οπίσω από τον καθρέφτη στοχάζοντάς τηνε λιγωμένη, και δεν ήτον εκεί. »

« 26. Κι εσηκώθηκα και επήα οπίσω από τον καθρέφτη και είδα τη γυναίκα της Ζάκυνθος που εκρεμότουνα και εκυμάτιζε.»

Ως καθρέφτης αυτογνωσίας λειτουργεί για όλους μας η παράσταση « Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ » , που έλαχε να αναβιώσει το χορταριασμένο από τη λήθη αρχαίο θέατρο της περιοχής μας . Χαιρετίζοντας δοξαστικά το σημαντικό αυτό γεγονός , προσέρχομαι προσκυνητής στη θυμέλη του με κλαδί αγριελιάς από το ποιητικό δέντρο της ψυχής μου :

ΑΣΤΡΑΨΕ ΦΩΣ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΙΓΕΙΡΑΣ !

Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο χρόνος τη σιωπή του .

Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο χώρος τη φωνή του .

Άστραψες φως , αρχαίο θέατρο Αιγείρας , κι εγνώρισεν ο κόσμος

τον περιούσιο Λόγο της Νέμεσης .

Χορός Νηρηίδων αναδύεται από το θάμπος του Κορινθιακού .

Η αγριελιά , των ολυμπιονικών μας ο κότινος , του Ικάριου , του Κρατίνου ,

θαλερά θροΐζει τους κλώνους της .

Η Υπερησία γη πάλλεται , χώμα και πέτρα ,

μια καρδιά στον ίδιο ουρανό .

Η θυμέλη έμπλεη ελέου και φόβου .

Το λογείον σπαράζει από τα δεινά του Ανθρώπου.

Και στο αιώρημα ίπταται ο από μηχανής θεός ,

οι Διόσκουροι , της κεφαλής του Διός γεννήματα ,

κι απονέμουν την κάθαρση στις τυραγνισμένες ψυχές μας .

Άστραψες φως , αρχαίο θέατρο Αιγείρας ,

κι εγνώρισες , σα νιος , τον εαυτό σου .

Δόξα στο Λόγο , αρχή και τέλος της ζωής μας .

Φως εσαεί . Και σήμερα και πάντα .

Άστραψε φως και γνώση !