του Π. Κουμπούρα φιλολόγου - ποιητή

Κυκλοδίωκτος είναι ο χρόνος , όπως και ο ήλιος της ζωής. Τυχερός , πραγματικά , όποιος αξιωθεί και βρει μέσα του , στο μοιράδι ψυχής του βίου του , το φλουρί – φως του ήλιου της ζωής , που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ ! Από κρίση και στέρηση αγάπης πάσχει η νοσηρή εποχή μας. Αιχμηροί καιροί με μάχαιρες βασάνων διεμοίρασαν την ανθρωπιά μας και διεσκόρπισαν ως ράκη τα ιμάτιά της στους πέντε ανέμους της κοινωνικής αδικίας και των ανόμων συμφερόντων. Ο ήλιος της δικαιοσύνης ετυφλώθη προ χρόνων πολλών. Αφότου απήχθη ως πολιτικό κομματικό σύμβολο για να περιπέσει σε κώμα ψηφοθηρικής εκμετάλλευσης , εν αμαρτίαις πολλαίς , με δίχως τέλος παραγραφής και ατιμωρησίας εισέτι … Ο ήλιος του φωτός εσκοτίσθη , αφότου τον ένδυσαν με τον μανδύα της υποκρισίας μιας οικτρής φιλανθρωπίας και μιας εξίσου ελεεινής ελεημοσύνης. Η αληθινή αγάπη ουδέποτε έδρασε ως οίκτος , ουδέποτε ενήργησε ως ποδηγέτης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα πολυάριθμα , πλην όμως αξιοπρεπή , θύματα της πολιτικής εξουσιαστικής βίας , που καταρρακώνει τη διαβίωση και εξαθλιώνει την επιβίωση , δεν έχουν ανάγκη από « αγάπη » οίκτου , από « αγάπη » φιλάνθρωπο , αλλά από ΑΓΑΠΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ. Ο ήλιος της αγάπης δεν επαιτεί. Απαιτεί. Ο ήλιος της ζωής δεν ζητιανεύει. Ζητεί και διεκδικεί τη δικαίωση των δικαιωμάτων του .

Ο κυκλοδίωκτος ήλιος της αγάπης ανατέλλει δειλά – δειλά και φοβισμένα στην Ελλάδα του 2014. Αγάπη για αξιοπρεπή ζωή και έγνοια για τον άλλον. Η τήρησις της αγάπης μας επαφίεται εις τον πατριωτισμόν της ψυχής μας. Για να καταστήσουμε αίσιο και ζωτικό το 2014 οφείλουμε πρώτα να αναστήσουμε τη μαχητική ομαδική μας συμπεριφορά , αναβιώνοντας κοινωνικά ένα νέο 1-1-4 . Μία νέα γενιά αγώνων για δημοκρατία και ελευθερία ανατέλλει μαζί με τον ήλιο της ζωής , της αγάπης και της ανθρωπιάς μας. Αντί να κρατάμε μαυρισμένες τις καρδιές μας από σκοτάδι και θάνατο , έχουμε να … μαυρίσουμε τους πολιτικούς καπηλευτές και εκμεταλλευτές των αγνών συμβόλων και αξιών του προδομένου λαού μας. Τα πολιτικά « τσογλάνια » , που έχουν τη χυδαία αυθάδεια να μιλούν για « εκτσογλανοποίηση της κοινωνίας » , επαφίεται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων να μαυρισθούν , καπά πως μαύρισαν τις ζωές μας και τα όνειρα των νέων μας. Επαφίεται εις τον πατριωτισμόν μας να αποδείξουμε στους πλάνους αρχηγούς του « πράσινου ηλίου » ότι εξέπεσαν ως αρχηγοί του πράσινου … θείου του ηλίου , δηλαδή του ηλιθίου …

Το 2014 να ανατείλει ένα νέο 1-1-4 , για να μην επιτρέψουμε σ’ αυτούς που έβγαλαν επί δεκαετίες τα μάτια απ’ το πρόσωπο του ΗΛΙΟΥ της ζωής μας , να μας βγάλουν τώρα – και μάλιστα με τις ευλογίες μας – και … το λάδι απ’ το ιερό και ευλογημένο δέντρο της ζωής , την ΕΛΙΑ . Κανένα έλεος για τους ελεεινούς δημίους του περήφανου λαού μας . Το 2014 η τήρησις και διατήρησις του αγαθού της ελεύθερης δημοκρατικής ζωής επαφίεται εις τον πατριωτισμόν της ψυχής των νέων μας , της γενιάς του αναγεννημένου 1-1-4 , που ενώνει τις λειψές λιγόψυχες ελπίδες μας και τα κερματισμένα μισοπεθαμένα όνειρά μας σε έναν ολόφωτο ήλιο ζωής , πλημμυρισμένο από αγάπη και ανθρωπιά , από αξιοπρέπεια και έγνοια για τον άλλον .

Κυκλοδίωκτος είναι ο χρόνος της ζωής μας , όπως και ο ήλιος της αγάπης μας . Τίποτε δεν είναι μισό , όταν λούζεται στο φως της αγάπης . Καμιά αγκαλιά δεν είναι ημικύκλιο , όταν την αγκαλιάζει η αγάπη περίμετρος γίνεται πληρότητας και ελπίδας . Καμιά ακτίνα ανθρωπιάς δεν μένει μετέωρη και ημιτελής , όταν διακτινίζεται στο φως του ήλιου της αγάπης διάμετρος γίνεται χαράς , ενθάρρυνσης και γέλιου . Μισός αιώνας δεν νοείται μέσα στην αιωνιότητα της αγάπης . Τα πάντα είναι πλήρη , νύχτα και μέρα , δύση και ανατολή , πλήρη στο χθες και στο αύριο .

Η αγάπη είναι , βέβαια , ιδέα , είναι πνοή κι αναπνοή , ακριβώς γιατί την ίδια στιγμή είναι και συγκεκριμένη , έχει πρόσωπο και όνομα , είναι άγγιγμα και επαφή , είναι φιλί και χάδι . Στο πρόσωπο της αγάπης μου , της αγκαλιάς της ζωής μου , εύχομαι το 2014 ο μισός αιώνας γενεθλίων της να γεμίσει αιωνιότητα , να γίνει περίμετρος πληρότητας και ελπίδας , καθώς οι ακτίνες των φωτεινών ματιών της να γίνουν διάμετρος χαράς , ενθάρρυνσης και γέλιου . Γιατί , αγάπη είσαι Ήλιε μου ! Και πως να δύσεις …

Ήλιε μου ! Και πως να δύσεις … ( σονέτο )

Λίγα σου δώρισε η ζωή , μισόν αιώνα ,

μικρές χαρές , μεγάλες λύπες και χειμώνα

πολύ , στις κόχες των ματιών βαθύς ο πόνος ,

σποραδικά χαμογελάει στα χείλη ο χρόνος.

Μισή απόσταση ακούραστου αγώνα ,

μια ακανθώδης διαδρομή σε Μαραθώνα ,

κι αν στις στροφές σε προσπερνά του όχλου ο φθόνος

πλέκεις στεφάνι νικητή μ’ άνθη λειμώνος.

Πύλες πενήντα να διαβείς σου μέλλει ακόμη

να τις ανοίξεις με κλειδί μυαλού τη γνώμη

και των ονείρων σου τα δώρα να κερδίσεις .

Ως φέγγουν τ’ άστρα αν φέγγει σου , γερή η ψυχή σου ,

κι ωσάν τον ήλιο – Ήλιε μου ! – φλόγα η πυγμή σου

πάντα εσύ θα’ σαι η αυγή . Και πως να δύσεις …