Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 15 Μάρ 2016
ΤΟ  ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΥΨΙΛΟΝ  ΣΤΗΝ  ΠΟΙΗΣΗ  ΤΟΥ  ΟΔΥΣΣΕΑ  ΕΛΥΤΗ
Κλίκ για μεγέθυνση
ΤΟ  ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΥΨΙΛΟΝ  ΣΤΗΝ  ΠΟΙΗΣΗ  ΤΟΥ  ΟΔΥΣΣΕΑ  ΕΛΥΤΗΤΟ  ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΥΨΙΛΟΝ  ΣΤΗΝ  ΠΟΙΗΣΗ  ΤΟΥ  ΟΔΥΣΣΕΑ  ΕΛΥΤΗ

ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΜΠΟΥΡΑ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΑΘΗΝΑ 9 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016

Μνήμη Οδυσσέα Ελύτη – 20 χρόνια από την εκδημία του .

 

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΥΨΙΛΟΝ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

 

Φίλες και φίλοι ,

Ευχαριστώ την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών και ιδιαίτερα τον πρόεδρό της Κώστα Καρούσο , για την τιμή και την ευκαιρία που μου προσφέρει

στο αποψινό λογοτεχνικό αφιέρωμα στη μνήμη του Οδυσσέα Ελύτη – 20 χρόνια από την εκδημία του , όπως καταθέσω και εγώ λίγα άνθη ψυχής στο ζωντανό ποιητικό σώμα του ποιητή του Άξιον εστί . Μιλάμε , βέβαια , για τα 20 χρόνια από τον θάνατο του ποιητή , γνωρίζουμε , όμως , βαθιά μέσα μας ότι η Ελλάδα μαζί με την ανθρωπότητα τιμά και γιορτάζει τις μικρές και μεγάλες ταυτόχρονα γεννήσεις , που σηματοδοτούν την πνευματική αθανασία για τον επίγειο κόσμο μας « αυτόν τον κόσμο τον μικρό , τον μέγα ! ». Δεν είναι τυχαίο το ότι τιμάται συνηθέστερα η μνήμη της γέννησης και όχι του θανάτου των πνευματικών ανθρώπων . Και τούτο γιατί , όπως λέγει ο Ρίτσος : « Είναι πάντα μια γέννηση κι ο θάνατος μια πρόσθεση , όχι αφαίρεση .

Τιμούμε τη μνήμη του Ελύτη , γιατί το πάντα ζωντανό έργο του αποτελεί πρόκληση δελεαστικής σαγήνης . Γιατί , το ταξίδεμα με τη βαρκούλα της ποίησης , χαρίζει μία μοναδική , βασανιστική , αλλά μαγευτική συνάμα περιδίνηση στους ποταμούς του έργου του . Γιατί , η διαλεκτική αντιφώνηση του λόγου κάθε ποιήματος προς τον λόγο κάθε άλλου αποδίδει την ολοκληρωμένη σύνθεση του προσώπου της Ελλάδας και της προσωπικότητας του Έλληνα .

Το συμβολικό Ελληνικό ύψιλον , το υ γκραίκουμ , στο όνομα του Οδυσσέα οδοιπόρου – ποντοπόρου Έλληνα , του αθανάτου ποιητή της Ελλάδας , της ελιάς , της ελευθερίας , της ελπίδας , Ελύτη , όπως εκφράζεται και αποτυπώνεται στην ποίησή του , επέλεξα ως θέμα της σύντομης ομιλίας μου .

Επιχειρώντας τη σύνθεση της ποιητικής μορφής του Ελύτη , θα ήθελα για απλούστερη κατανόηση του θέματος να τον αντιπαραβάλλουμε με τον άλλον Νομπελίστα ποιητή μας Σεφέρη και να παραστήσουμε νοητά τον ποιητικό λόγο των δύο ανδρών με τη συμβολική μορφή ενός άρρενος λόγου για τον Σεφέρη και ενός θήλεος λόγου για τον Ελύτη . Και πράγματι , ο λόγος του Σεφέρη είναι άρρην λόγος , λόγος γεροντικού στοχασμού , λόγος θυμόσοφος , στερεός και πέτρινος , λόγος που ανακαλεί στη μνήμη μας χορικά αρχαιοελληνικής τραγωδίας . Αντίστοιχα , ο λόγος του Ελύτη είναι θήλυς λόγος , αέρινος , χιμαιρικός , λόγος δροσοσταλίδα φωτός , που ανακαλεί στη μνήμη μας την παραδεισιακή ουτοπία του έρωτα .

Αν θέλαμε ακόμη σχηματικά να εντάξουμε τον καθένα από τους δύο στους φωνήεντους ήχους του λογοτεχνικού επωνύμου του άλλου , θα έλεγα ότι στο επώνυμο Ελύτης με την ρίζα ελ της Ελλάδας , της ελιάς , της ελπίδας , της ελευθερίας , της Ελένης , ο Σεφέρης είναι το ύψιλον το Ελληνικό και αντίστοιχα στο επώνυμο Σεφέρης ο Ελύτης καταλαμβάνει το ένα από τα δύο έψιλον .

 

 

Τα αποστάγματα της διαλεκτικής αντιφώνησης λόγου και αντιλόγου από την ζώσα ποιητική λαλιά του Οδυσσέα Ελύτη απεικονίζουν μία ολοκληρωμένη σύνθεση του προσώπου της Ελλάδας και της προσωπικότητας του Έλληνα .

Οι λέξεις μιλούν από μόνες τους , χωρίς σχόλια και χωρίς αναλύσεις .

 

Ο αυθεντικός ποιητικός λόγος μας οδηγεί εξ υπαρχής σε δύο χρήσιμες διδαχές προς όλους . Διδασκαλία πρώτη : Η επίγνωση της αξίας της Ελληνικής γλώσσας . « Την γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική . Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου » .

 

Διδασκαλία δεύτερη : Η κατανόηση της πανανθρώπινης αξίας που έχει η δυναμική μιας κορυφαίας σύλληψης του Ελληνικού πνεύματος . Της διαλεκτικής σύνθεσης των συστατικών που απαρτίζουν ένα ολοκληρωμένο σύνολο .

 

Α΄ . ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ .

 

Πλοίο διαρκείας η χώρα μου … ΕΦΤΑ ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ : Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ .

Ήλιος ο πρώτος : Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά .

Αντιφώνηση : ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ Άσμα IV : … Πίνω νερό κόβω καρπό Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου Φεύγω με μια ματιά Ματιά πλατειά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς .

 

ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ – Η συναυλία των Γυακίνθων : Έχεις μια γη θανάσιμη που τη φυλλομετράς αδιάκοπα και δεν κοιμάσαι . Τόσους λόφους λες , τόσες θάλασσες , τόσα λουλούδια . Κι η μια καρδιά σου γίνεται πληθυντική εξιδανικεύοντας την πεμπτουσία τους . …..

Αντιφώνηση : ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ – Οι κλεψύδρες του Αγνώστου : … Είναι καιρός να γνωριστούνε οι θάλασσες με τους κινδύνους . Τι θέλετε ρωτά η αχτίδα , και τι θέλετε ρωτά η ελπίδα κατεβάζοντας τ’ άσπρο της πουκάμισο . Μα ο άνεμος στέρεψε τη ζέστη , δύο μάτια σκέπτονται . Και δεν ξέρουν πού να καταλήξουν είναι τόσο πυκνό το μέλλον τους .

 

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕ ΣΗΜΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ – Ad libitum : Φίλησέ με θάλασσα προτού σε χάσω …

ΤΟ ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ Η ΔΕΚΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ – Η Κόρη που’ φερνε ο Βοριάς : … Κι όλη στο μάκρος της αφρόσκονης έως ψηλά πάνω από το κεφάλι μου η πλαγιά χρησμολογούσε και σισύριζε με τρεμίσματα μωβ μυριάδες και χερουβικά εντομάκια Ναι ναι συμφωνούσα οι θάλασσες αυτές θα εκδικηθούνε Μια μέρα οι θάλασσες αυτές θα εκδικηθούνε .

 

Αντιφώνηση : ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ – Οι κλεψύδρες του Αγνώστου :… Καλημέρα ποταμάκι μου , είμαι μονάχος , είμαστε κι οι δυο μονάχοι μας . Τα κρύσταλλα ευωδιάσανε , τώρα μας λείπει μόνο ένα καράβι Ένα μαντίλι μόνο για να διαγνώσουμε το τέλος Γιατί τόσους φακέλους έλαβα γεμάτους σύννεφα και θύελλες Που διψώ ένα στόμα να μου πει : ουρανός , και να πλεύσουμε μαζί στο δέλτα των ελπίδων …

 

Β΄ . Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ .

 

ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ – X : Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο Κουρεμένο κεφάλι όνειρο ακούρευτο Ποδιά με σταυρωμένες άγκυρες Μπράτσο του πεύκου γλώσσα του ψαριού Αδερφάκι του σύννεφου !

ΚΟΡΙΤΣΙ : Δύο συ και τρία γώ πράσινο πεντόβολο μπαίνω μέσα στον μπαξέ γειά σου Κύριε Μενεξέ Συντριβάνι και νερό και χαμένο μου όνειρο ….

 

Αντιφώνηση : Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ : Έφηβε γονατιστέ στον διάφανο βυθό Που όσο κοιμάμαι και ονειρεύομαι τόσο σε βλέπω ν’ ανεβαίνεις Μ’ ένα πανέρι πράσινα όστρακα και φύκια Δαγκάνοντας σα νόμισμα τη θάλασσα την ίδια που Σού’ δωκε τη λάμψη αυτή το φως αυτό το νόημα που γυρεύεις .

 

ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ – Παραλλαγές πάνω σε μιαν αχτίδα : Κορίτσι μου έχω στην καρδιά μια χλόη ανέγγιχτη Και μια βροχή νιογέννητο τριφύλλι Μα ο καταρράχτης που δεν χύμηξε είναι πιο βαθιά Πιο χαμηλά Και θα χυμήξει σαν θηρίο μέρας στον απρίλη σου Όταν αγγίξω την πηγή κι όταν σε φάει ο ήλιος . ……. Θα μπω απ’ την πόρτα που ένα φύλλο σκέτο υπερασπίζεται Θα μιμηθώ του εφήβου αλόγου τη βραχνάδα Θα δοκιμάσω τον σπασμό που σ’ ανεβάζει ως τ’ άστρα !

 

Αντιφώνηση : ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΦΕΛΗΣ : « Κρίμας το κορίτσι » λένε το κεφάλι τους κουνάν Τάχατες για μένα κλαίνε δε μ’ απαρατάν ! …… Τη χαρά δεν τη γνωρίζω και τη λύπη την πατώ Σαν τον άγγελο γυρίζω πάνω απ’ τον γκρεμό .

 

ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ – ΣΤ΄: Ήταν γερό παιδί Τις νύχτες αγκαλιά με τα νεραντζοκόριτσα Λέρωνε τις μεγάλες φορεσιές των άστρων , Ήτανε τόσος ο Έρωτας στα σπλάχνα του Που έπινε μέσα στο κρασί τη γέψη όλης της γης Πιάνοντας ύστερα χορό μ’ όλες τις νύφες λεύκες Ώσπου ν’ ακούσει και να χύσ’ η αυγή το φως μέσ’ στα μαλλιά του Η αυγή που μ’ ανοιχτά μπράτσα τον έβρισκε Στη σέλα δυο μικρών κλαδιών να γρατσουνάει τον ήλιο …

 

Αντιφώνηση : ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ : Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς γυρίζω Στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου Πού να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ !

 

 

 

Ο ΕΛΥΤΗΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Α΄ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 

 

Μια ζωήν ολόκληρη αγωνίστηκα γι αυτό που λεμε "Ελληνικότητα" και που

δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος να βλέπεις και αισθάνεσαι τα πράγματα είτε στην κλίμακα τη μεγάλη είτε στην ταπεινή. Θέλω να πω είτε σ' ένα Παρθενώνα είτε σ' ένα λυχνάρι. Το παν είναι η ευγένεια, η ποιότητα, σε αντίθεση με το μέγεθος και την ποσότητα που χαρακτηρίζουν τη Δύση. Γιατί εκεί βρίσκεται η διαφορά. Οι ευρωπαίοι αντλήσανε από τις ελληνικές αξίες για φτάσουν στην Αναγέννηση. Αλλά η Αναγέννηση η δική τους είναι κάτι πολύ διαφορετικό α´π αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς εάν δε μας

σταματούσε η τουρκοκρατία. Το βλέπουμε αυτό στη ταπεινή κλίμακα, τη μόνη άλλωστε όπου μπορούσαμε ακόμη να εκδηλωνόμαστε. Από την άποψη ότι μιά εσωτερική αυλή νησιώτικου σπιτιού - κατά την ταπεινή μου γνώμη - ή ένας περίβολος μοναστηριού είναι - σαν αντίληψη εννοώ- πολύ πιό κοντά στο πνεύμα που έκανε τους Παρθενώνες και τις Θεομήτορες, παρά όλες οι κολώνες και οι μετώπες των ευρωπαϊκών ανακτόρων. Που σημαίνει ότι αν συνέχισε καποιος την αισθαντικότητα την ελληνική και τη διατήρησε είναι αποκλειστικά ο λαϊκός μας πολιτισμός. Μόνον που και αυτός στις ημέρες μας κινδυνεύει.

Αντιφώνηση : Η μεσογειακή ψυχοσύνθεση , στη σύλληψη και την εκτέλεση των « οραμάτων της » , εμφανίζεται κατά κανόνα « συνθετική » , στον βαθμό που το Αιγαίο υπήρξε κέντρο πολιτισμού . Εκεί συντελέστηκαν ανέκαθεν οι πιο τολμηρές και οι πιο γόνιμες « συναντήσεις » του πνεύματος . Ο Ελληνισμός δημιούργησε έναν « τρίτο κόσμο » , ισοδύναμο σε « πρωτογένεια και αλήθεια » με την « Ανατολή » και τη « Δύση ». Με την ισορρόπησή τους , από τον « ενσυνείδητο λειτουργό » μιας διαρκούς αφομοιωτικής ενέργειας , προέκυπταν « πρότυπα » διαφορετικά « και στην ουσία και στη μορφή » από εκείνα που του είχαν χρησιμεύσει για πρώτη ύλη , με ενοποιό γνώρισμα την « ορθή αντιστοιχία του φυσικού και του νοητού κόσμου » .

Αν « αποσυνδέσεις » την Ελλάδα , στο τέλος θα διαπιστώσεις να σου απομένουν « μια ελιά , ένα αμπέλι κι ένα καράβι » . Δηλαδή , με « άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις » .

Β΄ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ

 

ΕΙΠΕΝ ο λαός μου: το δίκαιο που μου δίδαξαν έπραξα και ιδού αιώνες απόκαμα ν' απαντέχω γυμνός έξω από την κλειστή θύρα της αυλής των προβάτων. Γνώριζε τη φωνή μου το ποίμνιο και στην κάθε σφυριγματιά μου αναπηδούσε και βέλαζε. Άλλοι όμως, και πολλές φορές οι ίδιοι αυτοί που παινεύανε την καρτερία μου, από δέντρα και μάντρες πηδώντας, επατούσανε πρώτοι το πόδι αυτοί μες στη μέση της αυλής των προβάτων. Και ιδού πάντα γυμνός εγώ και χωρίς ποίμνιο κανένα, στέναξεν ο λαός μου. Και στα δόντια του γυάλισεν η αρχαία πείνα, και η ψυχή του έτριξε πάνω στην πίκρα της καθώς που τρίζει επάνω στο χαλίκι το άρβυλο του απελπισμένου. Μήνες τριάντα τρεις και πλέον βάστηξε το Κακό. Που τη θύρα χτυπούσανε ν' ανοίξουνε της αυλής των προβάτων. Και φωνή προβάτου δεν ακούστηκε παρεχτός επάνω στο μαχαίρι. Και φωνή θύρας ούτε, παρεχτός την ώρα που’γερνε μες στις φλόγες τις ύστερες να καεί. Επειδή αυτός ο λαός μου η θύρα και αυτός ο λαός μου η αυλή και το ποίμνιο των προβάτων. ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Αντιφώνηση : Κι εσύ δεν απαντούσες . Έβλεπες μακριά . Το σήμερα , ίσως . Κι έλεγες μέσα σου « Δεν μπορώ , η αγχόνη τα δέντρα μου εξουθένωσε και τα μάτια μαυρίζουν - Δεν αντέχω - και τα σταυροδρόμια που ήξερα έγιναν αδιέξοδα - Σελτζούκοι ροπαλοφόροι καραδοκούν - Χάχανοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν - Σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι και ερεβομανείς - κοπροκρατούν το μέλλον .

Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα θ' αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου με το λίγο βάμμα του γλαυκού στα χείλη. Οδυσσέας Ελύτης : Άξιον εστί .

 

Γ΄ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ « Την Αμαρτία , που την είπανε Αρετή » « των αρχαίων κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Κτίσις θα φρίξει » « τα Έθνη , άλλοτες αλαζονικά , παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο » « τους Εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας τα κέρδη των δικών τους πτωμάτων » « τη μέρα που το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς » « τους πολέμους όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης » « το Νικητή που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων » « τους νέους που θα στενάξουν και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει » « τα εργοστάσια που όλα θα αδειάσουν » « τα πράματα που θα΄ναι μέσα μας ωραία ερείπια».

 

Αντιφώνηση : «Μικρός Ναυτίλος» [Μυρίσαι το άριστον] ΙΙ

«Κατοίκησα μια χώρα που 'βγαινε από την άλλη, την πραγματική, όπως τ’ όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω. Τόσο λίγη έμοιαζε· τόσο άπιαστη.

Περνώντας ο καιρός όλο και τη δοκίμαζα: με κάτι ξαφνικούς σεισμούς, κάτι παλιές καθαρόαιμες θύελλες. Άλλαζα θέση στα πράγματα να τ’ απαλλάξω από κάθε αξία. Μελετούσα τ’ Ακοίμιστα και την Ερημική ν’ αξιωθώ να φκιάνω λόφους καστανούς, μοναστηράκια, κρήνες. Ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα γιομάτο εσπεριδοειδή που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο. Μα ‘ταν η ευωδία τόση που φοβήθηκα. Κι έπιασα σιγά σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα. Μην και κανείς ιδεί το κάλλος.

Ή κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει.»

 

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ « Βλέπω ψηλά στους αιθέρες το Ερέχθειο των πουλιών » « Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων » « Βλέπω την καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του Ανθρώπου » « Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές αυτοκρατόρων και στρατηγών » « Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών » « Τότε μη έχοντας άλλη εξορία που να θρηνήσει ο Ποιητής , την υγεία της καταιγίδας από τ’ ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια . Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει … Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων ».

 

Αντιφώνηση : Ο Ελληνισμός έδειξε ανέκαθεν μια καταπληκτική ικανότητα να αφομοιώνει, να προσαρμόζεται και να δραστηριοποιείται μέσα στα ξένα σύνολα. Εχομε μια πλειάδα Ελλήνων που διακρίθηκαν την εποχή της διασποράς στα μεγάλα κέντρα του εξωτερικού, και στην Ευρώπη και στην Ανατολή. Και πότε αυτά; Tην εποχή που η Ευρώπη ήταν στην ακμή της και τα κράτη ήταν ισχυρά και σκληρά. Ποσo μάλλον σήμερα, που όπως και να το κάνουμε, είναι γηρασμένα, είναι εξασθενημένα και θα έλεγα οτι έχουν ανάγκη από το σφρίγος νεότερων λαών. Αυτό με κάνει λοιπόν να κατασιγάζω μέσα μου τον αισθηματία Έλληνα που κρύβω και να σκέπτομαι ότι ίσως είναι πιό σωστό να μη φοβηθούμε τη σύγκριση και την άμιλα αλλά να προχωρήσουμε, φυσικά πάντοτε με την προοπτική να διακριθούμε στην ποιότητα που σημαίνει στο πνεύμα. Γι αυτό επιμένω πολύ στο θέμα της παιδείας. Χρειαζόμαστε παιδεία σοβαρή, βαθειά, όχι αυτή την τεχνική που ξιππάζει στις ημέρες μας, γιατί μόνο μ´ αυτή θα μπορέσουμε να διακριθουμε και να πορευτούμε σ ένα καινούργιο δρόμο αλλά και να διατηρήσουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της φυσιογνωμίας μας.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ - ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ

ΤΟ ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ Η ΔΕΚΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ -Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ :

Έτσι κι αλλιώς στα μέρη τα δικά μας πάντα ταξιδεύαμε Πρόσω Και με προσοχή σα να ξέραμε από τότε πως ανέκαθεν υπήρξε η πίκρα κι η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ .

 

Αντιφώνηση : Αυτός ο κόσμος ο μικρός , ο μέγας !

Κάνε άλμα πιο γρήγορα απ’ τη φθορά .

 

Αθήνα 9 Μαρτίου 2016

 

Παναγιώτης Κουμπούρας

Φιλόλογος - ποιητής

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου