γράφει ο Παν. Κουμπούρας φιλόλογος - ποιητής

Το τελείωμα ενός χρόνου και το ξεκίνημα ενός νέου , πάντα μου θυμίζει το ατελείωτο ταξίδι προς την « Ιθάκη » των ονείρων μας. Ταξιδευτής Οδυσσέας πεθαίνει και γεννιέται ο Έλληνας. « Πάει ο παλιός ο χρόνος … » , « Νέος χρόνος φθάνει τώρα … » , μόνο που τα παιδιά δε γιορτάζουν πια , τα … γέρασαν κι αυτά πρόωρα , καθώς μόλις προλάβουν και γεννήσουν στη φάτνη της ψυχής τους κάποια νιογέννητη ελπίδα τους , σε λίγο τη νιώθουν να σβήνει μαραζωμένη και γέρικη . Η πλεύση και η ρότα του ταξιδιού μας μέσα στον χρόνο ξέμεινε από προορισμό . Για πού τραβάμε , για ποιες στεριές , ποιες θάλασσες , κανείς δεν ξέρει… Το σκαρί μας , όμως , ακόμα δεν λέει να βουλιάξει , όσο κι αν το τρυπάει το σαράκι . Επτάψυχο στην ίδια πλώρη με βρίσκει και τούτη η χρονιά που φεύγει , μαζί με τη νέα που έρχεται. Ακριβώς , όπως και ο τίτλος του ποιήματός μου , που μου έφερε άλλο ένα ποιητικό βραβείο – διεθνές αυτή τη φορά – από την UNESCO Κεφαλονιάς – Ιθάκης .

Επτάψυχος στην ίδια πλώρη

Πάρε με στ’ όνειρο – ταξίδι σου , Οδυσσέα,

επτά ζωές – επτά ψυχές στην ίδια πλώρη

να με μαγεύει σύγκορμο η Σειρήνα κόρη,

ο έρωτας – νόστος το φιλί να’ χει παρέα…

Ποιας Κίρκης μάγια με τραβούν στην αμαρτία ;

Άνθρωπος είμαι από χώμα κι από πνέμα

κι αν ρίξω άγκυρα στης ηδονής το βλέμμα

θα ναυαγήσω απ’ των χαδιών την τρικυμία …

Κυκλώπειο μάτι , μην κοιτάς τον δόλιο , ωιμένα ,

να βολοδέρνω στης σαγήνης το φεγγάρι,

τυφλό μυαλό μου απορείς και λες μακάρι ,

η μοίρα – μάνα μου ας με βάφτιζε : Κανένα !

Μια στα ρηχά και μια στα ύφαλα δεμένο,

με σκάει της Χάρυβδης το φύσημα στην άκρια

και μ’ ένα τράνταγμα της Σκύλλας στάζω δάκρυα ,

που με ξυπνούν μες σ’ έναν κόσμο ονειρεμένο !

Ποιας λήθης έλξη με απειλεί και με υπνωτίζει ;

Σχεδία και σχέδια , βορά των Λωτοφάγων ,

τι κι αν αλώσετε τη σάρκα , δώρα μάγων

γοργόδρομα φτερά ’ χει ο νους και ξεπορτίζει …

Ποια περιπλάνηση δεν θέλει ν’ απαγκιάσει ;

Του γυρισμού μου θυμιατό οι προσευχές μου ,

ο Άργος – πιστός να μου απαλύνει τις πληγές μου ,

ώ , πλέει στους κόλπους μου ευτυχιά , μ’ όλη την πλάση !

Κι όταν θα φτάσω σ’ ένα επίνειο του Άδη,

επτάσοφος θα τυλιχθώ στ’ άπνοο στημόνι

κι ως να υφανθούν επτά ψυχών χαρές και πόνοι ,

πέλαγος κλώθεται η ζωή , ωριό μαγνάδι!

Η « ΙΘΑΚΗ 2015 » έχει προορισμό. Έχει ελπίδα αλλαγής , απελευθέρωσης , αποδέσμευσης. Έχει ελπίδα αέρα ζωής ! Μέσα στην φάτνη της ποιητικής μου ψυχής , ένα μωράκι γέλιο γεννάει ο νους μου , στους ουρανούς μου ! Μ’ ένα διπλό σονέτο ( 14+14 5σύλλαβων στίχων ) φέρνω σμύρνα απ’ την καρδιά μου , να την χαρίσω σ’ αυτό το μωράκι γέλιο , που ανατέλλει σαν ήλιος ελπίδας και διώχνει μακριά τα νέφελα , που μας μαραζώνουν .

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ 2015 ΑΝΕΦΕΛΕΣ ΟΙ ΕΛΠΙΔΕΣ . ΓΕΝΟΙΤΟ ! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Ανέφελες Ελπίδες

διπλό σονέτο

Ξύπνησε η πλάση ,

χωρίς νεφέλες ,

στ’ ακροθαλάσσι

παίζουν κοπέλες.

Χορός στα δάση

κι εσύ , το ναι λες ,

νέκταρ στο τάσι

μ’ έρωτα τρέλες.

Μυρίζει ο δυόσμος

στο περιβόλι.

Γιορτάζει ο κόσμος.

Όνειρο θα’ ναι…

Το βλέπουν όλοι.

Πώς δε μεθάνε ;

Ξυπνούν οι ελπίδες

γυρίζει η μέρα

χαράς αχτίδες

στης γης τη σφαίρα.

Νάτες , τις είδες ;

Του χθες γαλέρα

οι καταιγίδες ,

χάνονται πέρα…

Γεννάει ο νους μου

μωράκι γέλιο

στους ουρανούς μου.

Ήλιε μου , γύρνα ,

ζωής βαγγέλιο.

Σού’ φερα σμύρνα !

ΣΗΜΕΙΩΣΗ Υ.Γ. : Τα Ουτοπικά και τοπικά από τον επόμενο μήνα Ιανουάριο 2015 και για δύο τουλάχιστον χρόνια , εφ’όσον βέβαια είμαστε καλά , γεροί και δυνατοί , αλλάζουν μορφή και περιεχόμενο . Αντί για άρθρα και ποιήματα θα φιλοξενούν μικρά διηγήματα , ένα κάθε μήνα , με κεντρικό θέμα τις έννοιες παππούς και γιαγιά . Η πρώτη μου πεζογραφική λογοτεχνική προσπάθεια ξεκινά , με την ελπίδα όταν ολοκληρωθεί να γίνει βιβλίο συλλογής διηγημάτων με τίτλο : «Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΧΑΡΙΛΑΟΥ». Με την ευχή παππού και γιαγιάς σε όλους μας ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !