γράφει ο Παν. Κουμπούρας , φιλόλογος - ποιητής

Όταν ο δάσκαλος του Γένους Αδαμάντιος Κοραής προέτρεπε τους ομοεθνείς « Δράξασθε Παιδείας » , σαφώς εννοούσε την Παιδεία ως λειτουργία φωτισμένης αγωγής της ψυχής και της συνείδησης , που μας καθιστά ελευθέρους και αδεσμεύτους. Δυστυχώς , η Παιδεία των Ελληνοπαίδων πάσχει. Πάσχει δεινώς και αλγεινώς. Πάσχει , όχι τόσον από έλλειψη φωτεινών δασκάλων , οι οποίοι ακόμη και ολίγοι τον αριθμόν έχουν τόση δυναμική παιδαγωγικής σποράς , ικανής να αποφέρει αφθόνους καρπούς προόδου των νέων μας. Πάσχει , μάλλον , από πλεόνασμα σκοτεινών φωτοσβεστών , παραγόντων αμαθείας και ημιμαθείας , πολιτικών , διοικητικών και γραφειοκρατών διαχειριστών των εκάστοτε εκπαιδευτικών συστημάτων , που σχεδιάζονται με προχειρότητα και με γνώμονα το κομματικό εξουσιαστικό συμφέρον και όχι το όραμα διάπλασης του ήθους και της προσωπικότητας νέων ανθρώπων , που θέλουν και δικαιούνται να κοιτούν κατάματα το μέλλον. Η γνήσια Παιδεία οφείλει να αξιοποιεί τον μαθητή – άνθρωπο ως σπίρτο δημιουργικής σκέψης και όχι ως δοχείο αποθηκευμένης εξεταστέας ύλης. « Δεν είμαι δοχείο να με γεμίσεις . Είμαι σπίρτο να μ’ ανάψεις !».

Πυρώσαντες και σβεννύμενοι , και εκείνοι που ανάψαμε λιγότερο ή περισσότερο το φιτίλι του μυαλού των νέων μας και εκείνοι που το σβήσαμε , γιατί σβησθήκαμε από μόνοι μας εκ προθέσεως ή εξ αμελείας , ήρθε η ώρα να μετρηθούμε , να κριθούμε προ των ευθυνών μας . Η αυτοαξιολόγηση του παιδαγωγού δεν μετριέται ούτε ψηφιακά ούτε με ψηφία . Με της ψυχής το πύρωμα των μαθητών του μετριέται. Με τη φλόγα της κριτικής σκέψης των νέων μας μετριέται. Και με το αίμα μετριέται. Με το αίμα , που φτύνει καθημερινά ο ακάματος παιδαγωγός – που κάποιοι τον λέγαν ακαμάτη – για να γαλουχεί ελεύθερες τις συνειδήσεις των μαθητών – παιδιών μας και να υψώνεται στα μάτια τους πρότυπο ηθικής ζωής μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας , αλλά και έξω στο σχολείο της κοινωνικής δράσης . Πυρώσαντες και σβεννύμενοι στο ίδιο πεδίο Ανθρωπιστικής Παιδείας θα μετρηθούμε και θα αναμετρηθούμε με το σκοτάδι της αμάθειας και κυρίως της ημιμάθειας. Ο άδολος , απλοϊκός Παπατρέχας του Κοραή μάς έδειξεν « ότι ολιγότερον κακόν είναι η αμαθεία , παρά , την οποίαν οι ημιμαθείς εδιδάχθησαν , η κακή και αμέθοδος παιδεία ». Σβεννύμενοι , φωτοσβέστες διαχειριστές των εκπαιδευτικών συστημάτων , σταματήστε να σβήνετε το σπίρτο – μυαλό των νέων μας . Πυρώσαντες , δασκάλοι του φωτός , πυρώστε με φρόνημα λευτεριάς το ηθικό της νέας γενιάς . Δράξασθε Παιδείας ! Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία ! Η νέα γενιά του Πολυτεχνείου του Μέλλοντος είναι μπροστά μας . Ποιος μπορεί , πυρώσας είτε σβεννύμενος , φωτοδότης είτε φωτοσβέστης , να ξεφύγει από την αμείλικτη δίκαιη κρίση της νιότης ; Ποιος μπορεί να μετρηθεί και να αναμετρηθεί με την οργή της νεολαίας ; ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ! ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ . ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ .

ΔΡΑΞΑΣΘΕ ΠΑΙΔΕΙΑΣ!

Παιδεία – παιδία – πεδία …

Αδιόρθωτη ανορθογραφία.

Διδάσκοντες – διδασκόμενοι στο ίδιο κυτίον παραπόνων…

« Δεν είμαι κουτί να με γεμίσεις , μον’ είμαι σπίρτο να μ’ ανάψεις… »

Δράξασθε Παιδείας.

Από του Κοραή τον αγαθό τον Παπατρέχα

έως τους τρέχα – γύρευε του Τώρα

το ίδιο κουτί γεμίζουμε κι αδειάζουμε στο σκουπιδιάρικο της γνώσης ,

το ίδιο σπίρτο ανάβουμε και σβήνουμε στο σταχτοδοχείο της μάθησης.

Πυρώσαντες και σβεννύμενοι.

Κει που ανάβει λίγη σπίθα , φτάνει ένα φου για να τη σβήσει.

Δράξασθε Παιδείας.

Άρξασθε , από ζωής και πνεύματος της νιότης.

Πυρώσαντες και σβεννύμενοι.

Μου’φερες προσανάμματα , ψυχή μου ,

αόρατα διαλύματα , χυμένα μέσα σε διαλείμματα κενού ,

σχήματα λόγου , γεωμετρικά , άναρθρα απαρέμφατα

και μετοχές κατηγορηματικές ,

ανισώσεις , εφαπτομένες στον άξονα του Χ …

Αχ ! Άνθρακες ο θησαυρός της Αγωγής ;

Πυρωμένη φλόγα , σβηστή στάχτη ,

πυρώσαντες και σβεννύμενοι ,

στα ίδια κάρβουνα χορεύουμε , οι δόλιοι …

Παιδεία – πενία – ε-παιτεία …

« Αύξηση » κάτω απ’ το μηδέν

και πάντα εκτός χρόνου κι εκτός τόπου.

Οι χορτασμένοι από πίτουρο αχύρων

πτωχό το θεωρούν το πνεύμα .

Επαίτες λίγων ψηφίων προαγωγής ,

επαίτες λίγων μορίων πρόσβασης στο μέλλον …

Πώς τα κατάντησες , Παιδεία , τα παιδιά σου ;

Στα Λύκεια το φως όλο και σβήνει …

Από το λυκαυγές ως το λυκόφως , ο διακόπτης του μυαλού

στην ίδια θέση , σταθερά κατεβασμένος.

Δράξασθε Παιδείας.

Άρξασθε , από διδάχων την ψυχή , πύρωμα νιότης .

Πυρώσαντες και σβεννύμενοι.

Πυρώστε , δασκάλοι του φωτός , λεύτερη την ψυχή των νέων .

Σβήστε τους το σκοτάδι της σκλαβιάς.

Η Παιδεία δε μετριέται με το στρέμμα .

Με του μυαλού το πύρωμα μετριέται . Και με το αίμα !