Λίστα αντικειμένων
του Π. Κουμπούρα φιλολόγου - ποιητή
Στην ιστορική του πορεία ο Άνθρωπος – Έλληνας αντέταξε , με θυσία το αίμα του και τη ζωή του , πολλά ΟΧΙ σε τυράννους κατακτητές , σε καθεστώτα ολοκληρωτισμού και σε απειλητικούς κινδύνους ατίμωσης και σκλαβιάς . « ΟΧΙ » στον φασισμό , « ΟΧΙ » στην υποτέλεια , βοούν ακόμη γύρω μας και μέσα μας οι μνήμες και οι θυσίες των προγόνων αδελφών μας . Και όμως , ένα ΟΧΙ καθοριστικό της ηθικής ζωής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μας ξεφεύγει καθημερινά , με αποτέλεσμα να νεκρώνεται η παιδική αθωότητα της ψυχής μας και να δηλητηριάζεται από αφιόνι μίσους και φθόνου το μυαλό και η « λογική » μας . Το ΟΧΙ στον θάνατο είναι το κύριο αίτημα των καιρών μας . ΟΧΙ στον εμφύλιο θάνατο ανθρώπου από άνθρωπο . ΟΧΙ στον φονιά , που ελλοχεύει μέσα μας …
Γιαυτό , τιμώντας το ΟΧΙ του 40 και μαζί του και κάθε μικρό ή μεγάλο ΟΧΙ του σύγχρονου Ανθρώπου , θέλω τούτον τον Οκτώβρη του 2014 ν’ αφήσουμε λίγα άνθη αγάπης στο μνήμα της μνήμης των δύο παιδιών , 5 και 8 χρόνων , που τα βύθισε στο κανάλι του φθόνου το ίδιο το εφηβικό φονικό χέρι του 13χρονου θείου τους .
ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ
Γεννήθηκαν πουλιά ,
μα χάθηκαν σαν ψάρια.
Δυο γλαροπούλια ξεψυχήσαν σκοτωμένα.
Έφηβος φθόνος ο φονιάς ,
δεκατριώ χρονώ , παιδί και θείος ,
σ’ ένα κανάλι μίσους ναυαγός , αποκλεισμένος.
Πέντε χρονώ τον λάβωσε η ζήλεια .
Δυσαρμονία υπάρχει και στα χάδια ;
Πέντε χρονώ παιδί κανείς θνητός δε νιώθει θείος ,
δώρο θεού , σου λέει ,
εικόνα και ομοίωση θεριού ανθρώπου .
Πατέρας , μάνα , γιος , αδελφή , θείος , παππούς ,
αυτά δεν είναι τίτλοι συγγενείας ,
είναι αρτηρίες από το ίδιο αίμα αγάπης .
Δεν τεμαχίζεται η Αγάπη ,
απλόχερη , ακέρια κοινωνείται ,
άρτια κι αρμονικά σ’ όλα τα μέλη .
Ηφαίστειο κύτταρο η ψυχή ,
άμα κοχλάζει ο πυρήνας η λάβα ξεχύνεται εν βρασμώ
και σε κυκλώνει …
Γεννήθηκαν πουλιά ,
μα χάθηκαν σαν ψάρια.
Τεσσάρων και οκτώ χρονώ αγγέλοι .
Έψαχναν λίγο ουρανό να παίξουν ,
μα τα ξεγέλασε ο βυθός του αφανισμού τους .
Πού να βαστάξει ένα χερούλι από πουκάμισο
σκισμένο και φθαρτό , κουρέλι φθόνου ;
Ούτε που ακούστηκε η κραυγή της ικεσίας :
- Μη , θείε …
Το ένστικτο χέρι ήταν νεκρό και κρύο ,
δεν τ’ άγγιζε η αφή του οίκτου .
Πέντε χρονώ παιδί , θεριό ανθρώπου ,
φονιάς σ’ ένα κανάλι φθόνου.
Κανείς δεν είχε δει τα μαύρα σύννεφα ,
που κρύβαν τα παιδικά εφηβικά του μάτια .
Δεν πέφτει κεραυνός προτού αστραπής σημάδι του να στείλει.
Η Διαλεχτή , η θεία μούσα , τις αστραπές διαβάζει
των ματιών σου , έφηβε φθόνε.
Δώσ’ της το χέρι , σου’ χει φυλάξει λίγο αντίδωρο αγάπης .
Κοίτα το φως της , δυο αστεράκια τ’ ουρανού σε χαιρετάνε.
Τόσο γλυκά κι αρμονικά χαμογελούνε ,
που όσο σκληρή είναι η ψυχή σου γαληνεύει.
Γιατί , γαλάζιε μου ουρανέ ,
δυσαρμονία να υπάρχει και στα χάδια ;
Γεννήθηκαν πουλιά ,
μα χάθηκαν σαν ψάρια.
ΟΧΙ στον θάνατο , αδέλφια . Ο θάνατος είναι φασισμός κι ο φασισμός είναι θάνατος . Μαίνεται σήμερα ανά τον κόσμο γύρω μας και μέσα μας ο εμφύλιος θάνατος ανθρώπου από άνθρωπο . Κομμένα κεφάλια ανθρώπων αιωρούνται , παιχνίδι τρόμου στα χέρια μολυσμένων από μίσος παιδικών ψυχών . ΟΧΙ ! Αθώα παιδιά της γάζας γης τα γαζώνει νεκρά το δρεπάνι της βίας , ο πέλεκυς του πολέμου της ανομίας των ισχυρών . ΟΧΙ ! Η ζωή είναι αναντικατάστατη αξία , όχι απαξία . Τα αδέλφια του εμφυλίου ως πότε θα τα σκοτώνει ο φονικός φθόνος ; Καιρός ν’ ανθίσει από ζωή η αγκαλιά της μανας τους Ελλάδας . ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ . ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΦΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΛΛΟΧΕΥΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ …