Όταν δανείζεται η κυβέρνηση από την Κ.Τ., ή κάποιος πολίτης από μια τράπεζα, σχεδόν πάντα οφείλει να ξεπληρώσει και κάποιον τόκο. Με αλλά λόγια, κάθε νόμισμα που κυκλοφορεί πρέπει να επιστραφεί σε κάποια τράπεζα με τόκο. Αλλά, αν όλα τα χρήματα δανείζονται από Κ.Τ. και διογκώνονται από τις εμπορικές τράπεζες μέσω δανείων, μόνο το λεγόμενο «αρχικό κεφάλαιο» δημιουργείται στην προσφορά χρήματος.

Από πού προέρχονται, λοιπόν τα χρήματα για να πληρωθούν οι επιπλέον τόκοι; Από πουθενά ! Δεν υπάρχουν ! Οι επιπτώσεις αυτού προκαλούν ζάλη. Αφού τα χρήματα που οφείλονται στις τράπεζες θα είναι πάντα περισσότερα από αυτά που κυκλοφορούν.

Γι’ αυτό ο πληθωρισμός είναι μόνιμο φαινόμενο της οικονομίας. Καθώς χρειάζεται συνέχεια νέο χρήμα για να καλύψει τα διαρκή ελλείμματα του συστήματος που δημιουργούνται από την ανάγκη να αποπληρωθούν οι τόκοι. Σημαίνει επίσης ότι με μαθηματική ακρίβεια, η αθέτηση αποπληρωμής κι η χρεοκοπία είναι κυριολεκτικά δομικά στοιχεία του συστήματος. Και θα υπάρχουν πάντα οι φτωχές τάξεις που έχουν την χειρότερη τύχη.

Κι αυτό είναι το θέμα.

Μεταφέρει τον αληθινό πλούτο από τους ιδιώτες στις τράπεζες. Καθώς αν δεν μπορεί κάποιος να πληρώσει την υποθήκη, θα του πάρουν την ιδιοκτησία. Αυτό είναι ιδιαιτέρως εξοργιστικό, αν αναλογιστούμε ότι όχι μόνο είναι αναπόφευκτο, λόγο του τραπεζικού συστήματος κλασματικού αποθεματικού αλλά και λόγω του γεγονότος ότι τα λεφτά που δανειστήκατε από την τράπεζα δεν είχαν καν νομική υπόσταση έτσι κι αλλιώς.

Κάθε φορά που δανειζόμαστε λεφτά από την τράπεζα είτε είναι δάνειο με υποθήκη, είτε χρέωση πιστωτικής κάρτας τα λεφτά που παίρνουμε δεν είναι απλώς πλαστά είναι ένα παράνομο αντάλλαγμα. Κατά συνέπεια ακυρώνεται και η αποπληρωμή του συμβολαίου. Αφού κατ’ αρχήν, η τράπεζα δεν είχε ποτέ στην ιδιοκτησία της τα χρήματα.

Για να κατανοήσουμε τη σημασία των κρατικών τραπεζών στο παράδειγμα της χώρας μας, αρκεί ίσως να αναφέρουμε ότι, οι τόκοι των δανείων που έχει λάβει η Ελλάδα υπολογίζονται σήμερα στα 17 διςΕ - 28 δις Ε το 2015, σύμφωνα με το μεσοπρόθεσμο. Οι ιδιωτικές τράπεζες, δανειζόμενες με 1,5% επιτόκιο από την ΕΚΤ, μας δανείζουν με μέσον όρο 6%, οπότε κερδίζουν, σε ύψος δανείων 350 διςΕ, περί τα 16 δις Εεις βάρος μας – το οκταπλάσιο δηλαδή των εσόδων που θα αποφέρει ο νέος φόρος ακινήτων ή όσο σχεδόν οι μισθοί όλων των ΔΥ.

Εάν όμως υπήρχε μία κρατική τράπεζα, ο προϋπολογισμός μας θα είχε κατά πολύ μικρότερα ελλείμματα – οπότε δεν θα απαιτούνταν νέοι φόροι ή απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Είναι όμως ποτέ δυνατόν να το επιτρέψει η σημερινή Ευρώπη των τραπεζών, η οποία λειτουργεί εις βάρος της Ευρώπης των Πολιτών της;[«Σοφοκλέους 10» 3-10-2011 Συνθήκες «αποκάλυψης» Β. Βιλιάρδος].

Η κυβέρνηση έχει πια συνειδητοποιήσει πλήρως την αδιέξοδη πορεία της οικονομίας μας, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την επενδυτική αδράνεια, την αλληλένδετη υποβάθμιση της παραγωγικότητας με κατάληξη με καταποντισμό της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της εθνικής παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών.

Η παρούσα κυβέρνηση έλαβε μέτρα και μάλιστα αυστηρά, για να ανακάμψει κατά την κρίση της Τρόϊκας τη βέβαιη καταστροφή του τόπου.

Εκείνο που έχει σήμερα δευτερεύουσα σημασία, είναι το ποιοι ευθύνονται για την κακή κατάληξή μας. Έχουμε όλοι μας ως έλληνες , ευθύνη για τις διάφορες κατά καιρούς επιλογές μας και όχι οι μισοί. Γι’ αυτό, πρωτίστως έχει μεγάλη σημασία να σταματήσει το «τροπάριο» της μεταβίβασης των ευθυνών από το ένα κόμμα στο άλλο. Είναι δε αυτή η τακτική, χαμηλοτάτου επιπέδου, μικροπρεπής μιας και επιφέρει την ασυνεργασία του υπόλοιπου 70% του πληθυσμού, αυτού που δεν ανήκει στους θαυμαστές του ιδιότυπου σοσιαλιστικού πειράματος του πρωθυπουργού.

Τα τελευταία σκληρά οικονομικά μέτρα, χωρίς την ψυχική συνεργασία όλων των ελλήνων και όχι των 155 βουλευτών της πλειοψηφίας, θα αποτύχουν μεγαλοπρεπώς. Και φυσικά το αντίτιμο θα το εισπράξει πρώτη η κυβέρνηση που τα θέσπισε.

Σήμερα γεννάται το εύλογο ερώτημα: Γιατί τα τόσο αυστηρά μέτρα δεν εφαρμόστηκαν στην αρχή της της νέας βουλευτικής περιόδου με την ανάληψη της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου παρά μόνον σήμερα δυο χρόνια σχεδόν αργότερα;

Τα οποιαδήποτε χάλια μας δεν από τότε φανερά; Άλλωστε μόλις είχε τελειώσει η κοινοβουλευτική θητεία της Ν.Δ..

Τι πιο απλό η νεοεισελθούσα «αλλαγή» του 2009, να επιδιώξει τη θεραπεία ευθύς αμέσως και της ολέθριας οικονομικής πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων;

Αν πάλι καιροσκοπούσε κι έκρυβε την αλήθεια για να παρέχει εσωκομματικές ισορροπίες με αντίτιμο την επικράτηση της πρωθυπουργικής ομάδας στις επόμενες εκλογές(πρόωρες ή μη), πως έχει το θράσος να μιλά για τους αντιπάλους της και απαιτεί απ’ όλους εμάς τους έλληνες τη στήριξή στα με καθυστέρηση διετίας μέτρα ανάγκης.

Διότι, ή δεν ήταν έτοιμη για «αλλαγές» όταν καλούσε τον ελληνικό λαό να την ψηφίσει, αφού «λεφτά υπήρχαν» κατά το προεκλογικό σλόγκαν, οπότε παρουσιάζει ανεντιμότητα και υπέρμετρη επιπολαιότητα που οφείλει ν΄ αποκαλυφθεί, ή καιροσκόπησε προς ίδιον κομματικό όφελος εις βάρος εθνικών προβλημάτων (παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας), οπόταν η σημερινή κυβέρνηση είναι εγκληματικά έκθετη στην κοινή γνώμη με μειωμένη ευθύνη και ηθική συνείδηση.

Η απαραίτητη αυτή τη στιγμή εθνική ομοψυχία δεν θα επιτελεστεί. Διότι οι έλληνες κάποτε, για λίγο έστω ξυπνούν και μετά ξανακοιμούνται μακαρίως. Αυτός είναι ο λόγος που το βάρος των ανησυχιών μας ξεπερνά τα ανεκτά όρια κινδύνου.

Φτάσαμε σήμερα στην οικονομική κατάρρευση που συνέτριψε τα ξυλοπόδαρα της καταναλωτικής μας ευζωίας.

Όσο για προοπτικές ανάπτυξης, είναι κακόγουστο αστείο και να προφέρουμε τη λέξη. Ποιός να δουλέψει και γιατί, όταν η κυρίαρχη ιδεολογία μας επιβάλει την κτηνώδη απαίτηση της ατομικής εξασφάλισης, την κατάλυση και ισοπέδωση κάθε αξιολογικής ιεραρχίας, την ευελιξία του ψεύδους .

Εάν η κρίση χρέους της Δύσης δεν αντιμετωπισθεί από όλες τις χώρες μαζί, σε συνθήκες συνεργασίας και όχι ανταγωνισμού, χωρίς εθνικιστικές «οπισθοδρομήσεις» και επεκτατικές βλέψεις, ο κόσμος θα βιώσει πολύ δύσκολες ημέρες – ημέρες αποκάλυψης.

Έχοντας την άποψη ότι, η Ελλάδα ήταν αυτή που «πυροδότησε» τις αλλαγές, «ταράζοντας τα νερά» όπως συνέβαινε ανέκαθεν στην Ιστορία, θεωρούμε πως η επίλυση της Ελληνικής κρίσης έχει απόλυτη προτεραιότητα – ενώ ο τρόπος που τελικά θα επιλεχθεί, θα καθορίσει παράλληλα το μέλλον ολόκληρου του πλανήτη (Συνθήκες «αποκάλυψης»Β. Βιλιάρδος).

Η κυβέρνηση ή θα αποτύχει ή πιθανόν θα προκαλέσει δικτατορία. Και στις δυο περιπτώσεις γίνεται ανεπιθύμητη.

Που και πως θα τελειώσει αυτή η περιπέτεια της πατρίδας μας κανένας δεν ξέρει. Θα τελειώσει με μια Τουρκική κατάκτηση, με απορρόφησή μας από την Ευρώπη, με τον μετασχηματισμό μας σε προτεκτοράτο κάποιας υπερδύναμης, μικρή σημασία έχει.

Το τέλος μας έχει ουσιαστικά κριθεί από τις επιλογές μας