10 Αυγούστου 2011 18:24

Του Β. Αντωνίου

Τι κάνουμε όταν φάμε όσα είχαμε να φάμε; Πολύ απλά «δαγκώνουμε»! Το ερώτημα είναι ποιος θα δαγκώσει ποιόν και πώς; Τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση τα δυο τελευταία χρόνια «δαγκώνουν» και θα «δαγκώσουν» ακόμα περισσότερο.

Πρώτο θύμα της «δαγκάνας», οι εργαζόμενοι που έχουν μπει σε μια περίοδο παρατεταμένης αυστηρής λιτότητας - με συνεχή μείωση των μισθών και των ημερομισθίων, με συνεχή αύξηση, στα φορολογικά βάρη, στα τιμολόγια των πάσης φύσεως Δημοσίων Επιχειρήσεων, αλλά και με την κατάργηση της δημόσιας Υγείας και της παιδείας που σιγά -σιγά ιδιωτικοποιείται.

Δεύτερο θύμα, οι ιδιώτες επιχειρηματίες και κυρίως οι μικροί και οι μικρομεσαίοι, στους οποίους έκλεισε η στρόφιγγα της τραπεζικής πίστωσης. Τα πρώτα δυσάρεστα αποτελέσματα αυτής της πιστωτικής ασφυξίας οδήγησαν και οδηγούν καθημερινά στο κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων.

Τρίτο θύμα οι αγρότες, που ξέχασαν ήδη τις τραπεζικές διευκολύνσεις και εντός ολίγου θα αποκοπούν και από το καθεστώς των επιδοτήσεων.

Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι οποίοι κυρίως πλήττονται; Μα κυρίως οι λεγόμενοι μικρομεσαίοι, δηλαδή η ραχοκοκαλιά του δικομματισμού.

Άσχετα επίσης από το αν είναι σωστά ή όχι τα μέτρα, δεν μπορεί κανείς να μη κάνει και ορισμένες άλλες παρατηρήσεις

- Η σημερινή κυβέρνηση παρέλαβε το 2009 μια οικονομία σε επικίνδυνο κατήφορο και επί δυο χρόνια δεν έκανε τίποτα για να ανακόψει αυτήν την επικίνδυνη κατρακύλα

- Για λόγους κομματικού πατριωτισμού τοποθέτησε σε θέσεις κλειδιά άτομα ανίκανα να διευθύνουν ακόμη και ένα σουπερ μάρκετ

- Δεν εκπόνησε ένα συγκεκριμένο και εκπονημένο πρόγραμμα για τη σταθεροποίηση και την ανάκαμψη της οικονομίας παρά μόνο οδήγησε τον ελληνικό λαό ως «πρόβατον επί σφαγή» σε ξένους δανειστές υπογράφοντας μνημόνια και μεσοπρόθρεσμα προγράμματα υποθηκεύοντας την εθνική κυριαρχία με την οικονομική σκλαβιά των επερχόμενων τριών γενεών.

Έτσι το μεγάλο ερώτημα σήμερα είναι ένα : πως θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση την επερχόμενη μείζονα κοινωνική αναταραχή;

Πως θα μπορέσει να εφαρμόσει μια αναγκαία ίσως αλλά αντιλαϊκή πολιτική; υπάρχουν δυο δρόμοι: ο πρώτος είναι της καταστολής και του αυταρχισμού που είδαμε στις διαμαρτυρίες κατά την ψήφιση στη βουλή του μεσοπρόθεσμου. Ο υπουργός Δημοσίας Τάξης, δηλαδή ο κ. Παπουτσής και οι υπ' αυτόν δυνάμεις ν' αναλάβουν την ριζική επίλυση των κοινωνικών αντιθέσεων, υποβοηθούμενοι , εν ανάγκη και από εισαγγελείς που θα δίνουν τις «απαιτούμενες» λύσεις σε ότι αφορά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Όπου οι «απείθαρχοι» απεργοί (αυτοκινητιστές, ταξιτζήδες, αγρότες κλπ), θα συνεισφέρουν δια των περιουσιών τους στην κάλυψη των ζημιών που προκαλούν.

Ο δεύτερος δρόμος προϋποθέτει την ευρύτερη δυνατή πολιτική συναίνεση, γύρω από ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση με τα κόμματα της αντιπολίτευσης ν' αναλάβουν επίσης κάποιες ευθύνες για τις δύσκολες μέρες που έρχονται. Αυτό σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ θα εγκαταλείψει την αρχή της αυτοδυναμίας του και θα αποδεχθεί ότι μόνο του δεν μπορεί να βρει λύσεις για τα μεγάλα σημερινά προβλήματα. Βέβαια η στήριξη της κυβέρνησης από άλλα κόμματα προϋποθέτει κάποιες σοβαρές αντιπαροχές προς αυτά.

Η σημερινή κρίση είναι κρίση βαθιά. Είναι κρίση θεσμών και κρίση δομών. Αν τη δει κανείς έτσι, μπορεί ίσως και τώρα, την ύστατη τούτη ώρα να την αντιμετωπίσει. Διαφορετικά... θα εναλλάσσονται οι υπουργοί στα οικονομικά επιτελεία, καθιστάμενοι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι μιας πολιτικής για την οποία δεν είναι κυρίως υπεύθυνοι. Και ολοταχώς θα τρέχουμε στο σημερινό αδιέξοδο δρόμο, με της δεξιά και την αριστερά να ψέλνουν το δικό τους τροπάριο και την κυβέρνηση να γλιστρά ολοένα και περισσότερο στον αυταρχισμό.